Λεγόταν τουλάχιστον τη δεκαετία του '60, τουλάχιστον στην Αθήνα, από τ' αγόρια που έριχναν αμάδα ή χαρτάκια.
Η φράση εξασφάλιζε ότι ο ειπών θα 'παιζε οπωσδήποτε τελευταίος, οπότε, αν οι άλλοι είχαν φέρει την αμάδα ή το χαρτάκι τους πιο κοντά στον τοίχο, θα μπορούσε να κάνει τζαν και το ρίξιμο να ξαναρχίσει. Όταν κάποιος έλεγε την παραπάνω φράση, όποιος προλάβαινε έλεγε «υπολείπων όλους», έριχνε συνεπώς προτελευταίος. Τέλος, όποιος τρίτος προλάβαινε, έλεγε «όλους» κι έπαιζε αντιπροτελευταίος.
Αντίστροφη ήταν η σειρά στο κυρίως πιάτο. Ο πρώτος στο ρίξιμο της αμάδας μάζευε απ΄όλους κι έριχνε και πρώτος τα χαρτάκια. Ό,τι ερχόταν από την καλή πλευρά, δικό του. Όσα μένανε πήγαιναν στο δεύτερο, κλπ.
«Σώνει υπολείπων όλους», φώναξε πρώτος ο Χλέπας.
«Υπολείπων», πρόλαβε να πει ο Τούρκος.
«Όλους», έκλεισε ο Βλαχάδερας.
«Πετράκη, ρίξε πρώτος», ορμήνεψε ο Τούρκος. «Εσύ δεν πρόλαβες να πεις τίποτα».
Δημήτρης Φύσσας
5 comments
poniroskylo
Σχετικά και τα λήμματα τουκαπρό και σον.
Vrastaman
Στρας = δυσφήμηση! Το αναγραμμαντείο σε χαιρετά!
HODJAS
Στός!
Και συντομεύσεις πρώ-, δε-, τρι-! κλπ για να προλάβουν να παίξουν πρώτοι στη σειρά και αντίστροφα τελέ- ή -ταίος! (τελευταίος) για ν' αποφύγουν να παίξουν πρώτοι.
Ομοίως στην Ιταλία, όταν κάποιο παιδί θέλει να παίξει τελευταίο, φωνάζει ultim- !
deinosavros
Στος, φυσάει ! Στη δεκαετία του '70 το λέγαμε «όλους» (ο τελευταίος) και «'πολοίπους» (ο προτελευταίος). Αν ο «όλους» προλάβαινε, φώναζε και «όλους γιά όλα τα βολιά», δλδ ότι θα έπαιζε πάντα τελευταίος, σε όλους τους γύρους.
earendil_ath
άγνωστες λέξεις: αμάδα, χαρτάκια, τζαν. Μπορεί κάποιος να μας εξηγήσει τι σημαίνουν αυτά, πώς παιζόταν το παιχνίδι κλπ; το παιχνίδι επιζεί στις μέρες μας με άλλα ονόματα;