Ανήκει στην ιδιόλεκτο των δεξιών, ακροδεξιών και όσων εντοπίζουν τα προβλήματα της νεοελληνικής κενωνίας ιδίως στην αθρόα προσέλευση αλλοδαπών μεταναστών. Το λογοπαίγνιο αφορά στην αρρώστια Ηπατίτιδα και στο κτήριο της Υπατίας, όπου κατέφυγαν στις αρχές του 2011 τριακόσιοι μετανάστες απεργοί πείνας.
Στην (ακρο)δεξιά ιδιόλεκτο ο όρος σημαίνει δύο πράγματα κυρίως: α) Αριστερές ιδεολογίες που βάζουν τον εργασιακό διεθνισμό πάνω από το θεωρούμενο εθνικό συμφέρον, και οι οποίες κατά τους χρήστες του όρου μεταδίδονται μολυσματικώς χτυπώντας κατ' αρχήν συριζαίους και θολοκουλτουριάρηδες και μετά άλλα ευπαθή μέλη της κοινωνίας. β) Τους ίδιους τους μετανάστες ως μολυσματική ασθένεια για την εθνική κοινωνία. Είναι χαρακτηριστικό, εξάλλου, ότι οι εν λόγω απεργοί πείνας αντιμετωπίστηκαν συχνά ως «κίνδυνος για την υγεία» από έναν ευρύτερο κυριαρχικό λόγο (discourse) όχι μόνο δεξιών.
(Σ.ς.: Ο ρατσισμός ιδίως της δεύτερης σημασίας είναι προφανής, προκειμένου περί συνανθρώπων μας που κινδυνεύουν με θάνατο ή με μη αναστρέψιμες βλάβες εν μέσω γενικής αδιαφορίας, και χρειάστηκε να επιστρατεύσω όλο τον σλανγκικό μου αμοραλισμό για να το αναρτήσω).
Τελικά κυβερνάει κανείς αυτόν τον τόπο; Έχει περάσει περίπου ένας μήνας από την τελευταία ανάρτηση και 32 μέρες από την έναρξη της απεργίας πείνας των απίθανων που μάζεψε ο ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ. στο μέγαρο ηπατίτιδα, εε Υπατία ήθελα να πω. (Εδώ).
- Πλάκα με κάνεις; Κόλλησες κι εσύ υπατίτιδα και πας για αλληλεγγύη; Στην γιαγιούλα που έριξαν χτες τρεις μαχαιριές οι πάκηδες στον άγιο Παντελεήμονα ποιος θα δείξει αλληλεγγύη;
(Σύνηθες παπαραλήρημα).
11 comments
Vrastaman
Επιστρατεύοντας κι' άλλο σλανγκικό αμοραλισμό καταγράφω «ανέκδοτο» των ημερών:
- Τι κοινό έχουν τα νομιστεράκια στο κτήριο της Υπατίας με τον Άκη Τσοχατζόπουλο;
- Κατοικούν και οι δύο σε νεοκλασικό το οποίο πληρώνουν οι Έλληνες φορολογούμενοι πολίτες.
Khan
- Τι θά 'λεγε ο Πάγκαλος αν ήταν ΣΥΡΙΖΑ;
- Μαζί πεινάσαμε.
Υ.Γ. Ως υπατίτιδα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και η λατρεία που επιφυλάσσουν πολλοί παγάνες στη φιλόσοφο Υπατία που μαρτύρησε επί Κυρίλλου Αλεξανδρείας.
johnblack
Της οποίας η πρωτοτυπία σκέψης έχει σοβαρά αμφισβητηθεί απο τη νεώτερη έρευνα. Η φήμη της είναι μάλλον άσχετη με την ιστορική της θέση στη χορεία των αλεξανδρινών στοχαστών. Εμφανίζεται απλά ως μια ακόμη λαμπαδηδρόμος μέσα στο ευρύτερο πλαίσιο του Πλατωνισμού. Ουσιαστικώς ανεπηρέαστη από την επιρροή του Πλωτίνου, αποδέχθηκε, δίδαξε και μεταβίβασε έναν συντηρητικό πλατωνισμό σε ένα μικτό, παγανιστικό και χριστιανικό, ακροατήριο. Το γεγονός ότι ήταν γυναίκα διόγκωσε τη φήμη της σε μια εποχή όπου η μορφωμένη γυναίκα ήταν σχετικά σπάνιο φαινόμενο. Το φοβερό της τέλος της εξασφάλισε μια μεταθανάτια δόξα την οποία τα φιλοσοφικά της επιτεύγματα ποτέ δεν θα είχαν δικαιολογήσει.
Vrastaman
Μου κάνει εντύπωση αυτό, ειδικά ο ισχυρισμός ότι δεν την άγγιξε ο Πλωτίνος. Για ρίξε καμιά παραπόμπα.
Galadriel
Άστα μωρέ, τι να το συζητάμε, όλοι άκυροι είναι.
Vrastaman
O Stephen Hawking ξεκινάει το πρόσφατο βιβλίο του γράφοντας ότι η φιλοσοφία είναι νεκρή. Αλλά τι καινούριο έχει πει ποτέ αυτός, τσσς!
Khan
Πάντως ο μαθητής της Συνέσιος Κυρήνης, (εμφανίζεται στην ταινία, αλλά στον άχαρο ρόλο του χριστιανούλη, που τον αδικεί), πρέπει να μείνει στην Ιστορία για το Φαλάκρας Εγκώμιον, ένα ρητορικό παίγνιο, όπου εγκωμιάζει την φαλάκρα απαντώντας στο Κόμης Εγκώμιον του Δίωνος Χρυσοστόμου, καθώς και για την τελειότερη ανάπτυξη του λεξιλογίου της θελήσεως, που συνιστά προώθηση ως προς Νεοπλατωνισμό. Την σκέψη της Υπατίας δεν την ξέρω, αλλά η Βικούλα την τιμά.
Khan
Εδώ όλο το φαλάκρας εγκώμιον, δείχνει έναν άνθρωπο με πολύ χιούμορ και ευφυή επιχειρηματολογία, αντίθετα από ό,τι στην ταινία.
johnblack
J. M. Rist, «Hypatia», Phoenix, vol. 19, No 3 (Autumn 1965), pp. 214-225. Αν δεν έχεις πρόσβαση σε JSTOR μπορώ να στο στείλω.
Δες επίσης παππούλη Μεταλληνού, Παγανιστικός Ελληνισμός ή Ελληνορθοδοξία;, εκδόσεις Αρμός, Αθήνα 2003, σελ. 175-187.
Vrastaman
@ Ζανουάρ - Θένκια για το άρθρο του Rist, ο βρήκα και θα το διαβάσω.
Vrastaman
@ Khan - θένκια για το φοβερό αυτό έργο! Και μιλώντας για τρίχες, αξίζει να διαβαστεί ο Μισοπώγωνας του Αυτοκράτορα Ιουλιανού. Κττμγ το πιο εμπνευσμένο πολιτικό κείμενο της εποχής, με άκρως πυθωνικό χιούμορ.