Πρόκειται για ένα λήμμα πάνω στο οποίο τυχαίνει να έχω κάνει μια προεργασία, σκοπεύοντας να το ανεβάσω. Ο Jonas, πράττοντας πολύ καλώς, διόρθωσε την αδράνειά μου.
Αν μου επιτρέπετε, θα ήθελα να συνεισφέρω με τα κάτωθι στοιχεία που διατηρούσα στο πρόχειρο και τα οποία πιστεύω ότι δεν είναι άσχετα:
Έχουμε μια προτασούλα που μπαίνει μετά από την διατύπωση μιας προσωπικής μας θέσης για να μειώσει το απόλυτο ύφος με το οποίο την διατυπώσαμε. Για να υπενθυμίσουμε πως ό,τι προηγήθηκε αποτελεί μόνο την δική μας οπτική για τα πράγματα. Και πως, όσο σίγουροι κι αν είμαστε, δεν θέλουμε να την επιβάλουμε στον συνομιλητή μας, ούτε να αναλάβουμε την όποια ευθύνη αν αυτός πεισθεί από την άποψή μας ή και ακολουθήσει τις συμβουλές μας.
Αν θέλουμε να αποστασιοποιηθούμε ακόμη περισσότερο από τις συνέπειες των λόγων μας στον απέναντί μας, η πρόταση-τσόντα αποκτά και μια χρονική σχετικότητα: λέω εγώ τώρα (βλ. άνω, από το poniroskylo).
Ενδιαφέρον είναι πως αν το δισκλαμάρισμα μπει στην αρχή, ρήμα και υποκείμενο μπαίνουν στη σειρά, πιο δόκιμα: Εγώ λέω να κάνεις αυτό.
Η τονισμένη εκφορά και η πρόταξη του ρήματος είναι που υπογραμμίζουν την αποποίηση ευθυνών ή/και το υποβόσκον πατρονάρισμα.
Τέτοιες περιπτώσεις προσωπικά τις αποκαλώ «εκφράσεις» (απλώς) αντί για «σλανγκ», αν και νομίζω ότι κάπου συναντιόμαστε όταν λες «καθημερινή σλανγκ». Το τελευταίο ευνόητο είναι ότι αφορά προσωπική μου άποψη και όχι αντίρρηση ή ψόγο.
Σε φράσεις όπως το δεν πηδιόμαστε λέω 'γω;, ή δε μπα' να γαμηθείς (λέω 'γω) να πάρεις και χρώμα; (που τα βρήκα σλανγκοπρόχειρα) έχει την έννοια της απόλυτης αντίθεσης του ομιλούντος, τ. «η δική μου άποψη είναι (εντελώς αντίθετη, τόσο αντίθετη που η έκφρασή της γίνεται επιθετική, με την πρόταση της διενέργειας πρόστυχης και ενδεχομένως επώδυνης, για τον ίδιο ή τον απέναντι, πράξης)». 5,5 γραμμές χωρίς τελεία, καλά είμαι.
4 comments
GATZMAN
Στώτατος ο προφήτης!
poniroskylo
Στος. Συγγενή και το λέω εγώ τώρα και τα λέμε και λέμε τώρα.
patsis
Πρόκειται για ένα λήμμα πάνω στο οποίο τυχαίνει να έχω κάνει μια προεργασία, σκοπεύοντας να το ανεβάσω. Ο Jonas, πράττοντας πολύ καλώς, διόρθωσε την αδράνειά μου.
Αν μου επιτρέπετε, θα ήθελα να συνεισφέρω με τα κάτωθι στοιχεία που διατηρούσα στο πρόχειρο και τα οποία πιστεύω ότι δεν είναι άσχετα:
Έχουμε μια προτασούλα που μπαίνει μετά από την διατύπωση μιας προσωπικής μας θέσης για να μειώσει το απόλυτο ύφος με το οποίο την διατυπώσαμε. Για να υπενθυμίσουμε πως ό,τι προηγήθηκε αποτελεί μόνο την δική μας οπτική για τα πράγματα. Και πως, όσο σίγουροι κι αν είμαστε, δεν θέλουμε να την επιβάλουμε στον συνομιλητή μας, ούτε να αναλάβουμε την όποια ευθύνη αν αυτός πεισθεί από την άποψή μας ή και ακολουθήσει τις συμβουλές μας.
Αν θέλουμε να αποστασιοποιηθούμε ακόμη περισσότερο από τις συνέπειες των λόγων μας στον απέναντί μας, η πρόταση-τσόντα αποκτά και μια χρονική σχετικότητα: λέω εγώ τώρα (βλ. άνω, από το poniroskylo).
Ενδιαφέρον είναι πως αν το δισκλαμάρισμα μπει στην αρχή, ρήμα και υποκείμενο μπαίνουν στη σειρά, πιο δόκιμα: Εγώ λέω να κάνεις αυτό.
Η τονισμένη εκφορά και η πρόταξη του ρήματος είναι που υπογραμμίζουν την αποποίηση ευθυνών ή/και το υποβόσκον πατρονάρισμα.
Τέτοιες περιπτώσεις προσωπικά τις αποκαλώ «εκφράσεις» (απλώς) αντί για «σλανγκ», αν και νομίζω ότι κάπου συναντιόμαστε όταν λες «καθημερινή σλανγκ». Το τελευταίο ευνόητο είναι ότι αφορά προσωπική μου άποψη και όχι αντίρρηση ή ψόγο.
Galadriel
Σε φράσεις όπως το δεν πηδιόμαστε λέω 'γω;, ή δε μπα' να γαμηθείς (λέω 'γω) να πάρεις και χρώμα; (που τα βρήκα σλανγκοπρόχειρα) έχει την έννοια της απόλυτης αντίθεσης του ομιλούντος, τ. «η δική μου άποψη είναι (εντελώς αντίθετη, τόσο αντίθετη που η έκφρασή της γίνεται επιθετική, με την πρόταση της διενέργειας πρόστυχης και ενδεχομένως επώδυνης, για τον ίδιο ή τον απέναντι, πράξης)». 5,5 γραμμές χωρίς τελεία, καλά είμαι.