Ένα από τα πολλά εις -στάν ουσιαστικά που δηλώνουν την Ελλάδα. Βλ. και Ελλαδιστάν, Γιουνανιστάν, Αυνανιστάν, λαμογιστάν, μπουρδελιστάν,Σταρχιδιστάν και πολλά άλλα.
Εδώ θίγεται περισσότερο ότι ο Καραγκιόζης ως υπόσκυλο αποτελεί το ιδιότυπο του Έλληνα στην underdog culture που έχει συμπήξει. Μιλάμε για τον χαρακτήρα που βλέπει το κράτος ως εχθρό, που περηφανεύεται να ξεγελάει την εξουσία ή και να ψεύδεται, που καυχάται εν ταις ασθενείαις του, και που διατηρεί εντέλει κάποιο είδος ανθρωπιάς ενώ κάνει διάφορα καραγκιοζιλίκια. Η έκφραση, λοιπόν, σημαίνει την Ελλάδα ως μια χώρα που ευνοεί τα παρόμοια καραγκιοζιλίκια.
Και είναι κουμπάρος του Γιωργάκη. Που τον έκανε δυο φορές ΓΓ και υφυπουργό. Και ξέχασα να σας πω ότι είναι μαχητής της αξιοκρατίας. Χα χα χα! Αυτα μονο στο καραγκιοζισταν γίνονται. (Εδώ).
Επρεπε να ξυσουμε πατο για να λειτουργησει λιγο η λογικη του εθνικου συμφεροντος..Ας γραψουμε εκει που δεν πιανει μελανι τις ευρωπαϊκες οδηγιες και ας δωσουμε ωθηση σε τομεις που μπορουμε να ειμαστε ανταγωνιστικοι..Ναυπηγεια, τροφιμα, βωξιτες, τσιμεντα, ιχθυοτροφεια...αντε ρε καντε κατι να ξεκολλησει αυτο το καραγκιοζισταν, γιουσουφακια και γκαρσονια μας εχετε καταντησει...αει στο κορακα... (Εδώ).
Ας κανουμε μια φορα επιτελους, δικη μας εθνικη πολιτικη. Ας κανουμε το καραγκιοζισταν, Ελλαδα.. (Εδώ).
1 comment
betatzis
Το ελληνικό θέατρο σκιών, ο λεγόμενος καραγκιόζης, αξίζει καλύτερη, ουσιαστικότερη, βαθύτερη και πιο αγαπησιάρικη προσέγγιση. Κττμγ είναι καθαρά διαλεκτικό θέατρο, βαριέμαι όμως να γράψω περισσότερα, άσε που θα βγω και εκτός σλανγκικού ενδιαφέροντος. Γενικά η προσέγγιση αυτή (μιλάω για τη δεύτερη παράγραφο του ορισμού) είναι λίγο δημοσιογραφίστικη. Να πω μόνο π.χ. ότι σε πολλά παλιά έργα - μήτρες, το παλάτι και ο πασάς δεν έχουν απλώς το ρόλο της σκληρής εξουσίας, αλλά ενσαρκώνουν και τη σοφία. Ένα καλό λίνκι για αρχή για όποιον ενδιαφέρεται είναι αυτό.
Eπίσης δε μπαίνει εύκολα σε καλούπια, επειδή κάθε παράσταση εξαρτάται αποκλειστικά από το χαρακτήρα, τις ιδέες και τους αυτοσχεδιασμούς του εκάστοτε καλλιτέχνη. Η επικρατούσα αντίληψη για τον καραγκιόζη είναι κττμγ κατασκευασμένη και ψεύτικη, βλέπε π.χ. εμετικά άρθρα όπως αυτό.
Εννοείται ότι η προσέγγιση του Καν είναι τιμιότερη και καλύτερη από του Μαρίνου, και είναι φανερό ότι ο Καν απλώς δεν ενδιαφερόταν να εμβαθύνει περισσότερο.