Χαρακτηρισμός καταστημάτων νυχτερινής διασκέδασης που πείθουν πως το να πληρώνεις 9 ευρώ το ποτό που σερβίρεται σε κλέφτη, να είσαι στριμωγμένος και όρθιος ωσάν σε κονσέρβα και να δοκιμάζεις τις αντοχές των τυμπάνων και των φωνητικών χορδών σου λόγω των ντεσιμπέλ, είναι διασκέδαση. Στα εν λόγω καταστήματα κυριαρχεί το μότο «κοιτάζουμε αλλά δεν αγγίζουμε» αλλά και το εξίσου υπέροχο «με τα μάτια αγγίζουμε» των απανταχού μανάβηδων στις απανταχού νοικοκυρές. Το μόνο που είσαι ελεύθερος να κάνεις είναι να κοιτάζεις.
Το βλέμμα παίζει παντού και πουθενά από όλους και από κανέναν ενώ σε περίπτωση αθέτησης του σιωπηλού κανόνα και χώσιμο επίδοξου κυνηγού δράση αναλαμβάνει ο κομπλεξισμός ή/και τα δυσθεώρητα στάνταρ που θέτουν τα νέτα. Το πως δημιουργούνται οι ιστορίες που δημοσιεύονται σε σάιτς, περιοδικά και χρησιμοποιούνται σαν αφορμές για αποστολή γραμμάτων σε αισθησιακές στήλες για συμβουλές είναι έξω από τα όριά μου.
- Για που είμαστε το βράδυ;
- Για Senso λέμε.
- Όχι ρε σ' αυτό το κοιταχτάδικο με τις ξενέρωτες! Όχι εκεί! Θέλω να χωθώ ασύστολα σήμερα!
- Ενώ προχτές που πήγαμε για μπύρα χώθηκες;
- Εκεί ήμουν κουρασμένος.
- Ή παραπροχτές στο πάρτι της ξαδέρφης μου;
- Εκεί δεν ήξερα κανέναν.
- Ή παραπαραπροχτές στην ταβέρνα;
- Εκεί δεν με βόλευε ο χώρος.
- Ή παραπαπαραπροχτές στα γρασίδια στην παραλία;
- Καλά, πάμε.
0 comments