καιροπετάω

Αναβάλλω χωρίς ιδιαίτερο πλάνο, σε αόριστο ή και ανύπαρκτο χρόνο, εξαντλώντας την ελαστικότητα των περιθωρίων, όσο με παίρνει χωρίς συνέπειες, επειδή βαριέμαι / δε θέλω / δεν μπορώ / δε γουστάρω την ευθύνη / δε με συμφέρει να ασχοληθώ με κάποιο θέμα άμεσα. Συνήθως συναντάται με τη μορφή «το καιροπετάω». Το θέμα.

Του χώνω μια κλωτσιά και το πετάω σε μελλοντικό χρόνο. Εκεί να κάτσεις εσύ, εγώ θα κάτσω εδώ, χωρίς να ασχολούμαι μαζί σου. Θα έρθω να σε βρω μετά. Ή, αν είμαι και λίγο τυχερός, δε θα σε βρω ποτέ γιατί όταν φτάσω εκεί εσύ θα έχεις φύγει.

Διαφορετικά στο πιο τρυφερό του, έχω πάρει από το χέρι απαλά το ζητηματάκι μου και απλά το αφήνω να με ακολουθεί στο ανάλαφρο ανέβασμά μου στο μαγικό συννεφάκι του καιρού που περνάει, εγώ και το μικρό ζητηματάκι μου πετάμε στον καιρό. Δεν κατεβαίνω στη γη, ακόμα περισσότερο δε μπαίνω σε βάθος στις καταστάσεις με την καμία, άσε ρε ποιος ξέρει τι θα βρω εκεί, τι λες τώρα για τέτοια είμαστε. Άααμα τέλος πάντων υπάρξει λόγος, όοοταν δεν μπορώ να κάνω αλλιώς δηλαδή, άντε, σταματάω το ταξιδάκι, κατεβαίνω στη γη με το ζητηματάκι μου, το παίρνω αγκαλίτσα και τελοσπάντων καταπιάνομαι με όσα ως τότε αποφεύγω. Ως τότε ασχολούμαστε επιφανειακά και βλέπουμε.

Το καιροπέταγμα γίνεται κατά κύριο λόγο επειδή ελπίζω κάτι να αλλάξει στο μεταξύ και α) τελικά να μην χρειαστεί καν να ασχοληθώ γιατί παίζει να λυθεί από μόνο του ή β) η έκβαση να είναι θετικότερη για μένα από ό,τι προβλέπεται αν το χειριστώ άμεσα. Ως τότε ποιος ζει ποιος πεθαίνει.