κουραδοκατουρλιό

αλλιώς και κουραδοκατρουλιό

Ευτυχώς το παράδειγμα δεν περιέχει το λήμμα.

άμα θες βάζω εγώ ένα...

«Ευτυχώς» λέω, «βάζω εγώ» μου απαντάει.
Δε συνεννοούμαστε εδωμέσα, δοκεί μοι... :-P

Προτείνω ως λήμμα στο παράδειγμα να μπει το συνώνυμο ΜΠρΦΦΦΣΣΣτρλλλορπριτςςς.

...πλιάτς!

[I]Ακούστηκε ένα μπλουμ! στο βουλωμένο καμπινέ.
[...]
- Άι στο διάολο, πούστη δήμαρχε! ξέσπασε ο δυστυχής κύριος που είχε πιτσιλιστεί.[/I]

«Φαρ-Ουέστ στη Γαλάζια Χώρα», Δημ. Δειλινού, εκδ. Κέδρος.

αχαχαχχχ μπήκες στο νόημα, ήθελες δεν ήθελες!

(αμ καλά λέω ότι αυτός κι ο βίκας διαβάζουν μαλακίες)

Λοιπόν το πρόβλημα με σένα είναι ότι έχεις την εσφαλμένη εντύπωση ότι πχ ο Μαν ή ο Ντοστογιέφσκι δεν κάνανε πρρρφλτρρρλμπροφφφπλιάτς οι άθρωποι...

Καλημέρα είπα;;;

Εγώ παλι νομίζω, το πρόβλημα είναι οτι ώς γυνή (ώς γνωστόν), δέν κάνει η ίδια πρρρρτσλφρρρλλλjπλjάτς, και εξ επαγωγής θεωρεί οτι κάποια αναγνώσματα δέν λένε τη ζωή, κατάλαβες;

Ετς. Στάσου να δεις πώς έλεγε το χέσιμο άσπιλης υπάρξεως ο Στήβεν Κινγκ...«αποστειρωμένη απέκκριση»;;;

Έτσι.

Και μπάση περιφτώσει, αν ποτέ μετακομίσει το σάιτ, εγώ θα κουβαλήσω το παράδειγμα. Το λήμμα ας το πάρει όποια θέλει :-P

και ο Μαν σκατούραγε, και τα κοριτσάκια βγάζουν ήχους (δεν θέτε να ξέρετε), και καμπούμ κάνουν οι κουράδες όλου του ντουνιά, και τα μπατζάκια μας έχουμε πιτσιλίσει κατουρώντας στην ύπαιθρο εμείς τα κοριτσάκια, και τεσπα υπάρχουν πολλά ντεσού που άμα αρχίσω να τ' αραδιάζω δεν θα τελειώσω ποτέ, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν διαβάζετε μαλακίες (και τεσπα να μην κολλάμε στον Μαν, υπάρχει ξερωγω κι ο Μπάμπελ) :Ρ

βτς δεινέ, μου θύμισες έναν συμμαθητή μου που όταν πηγαίναμε α γυμνασίου είχε για ινδάλματα την Μπρουκ Σίλντς και την Μιμή Ντενίση (νταξ), και έρχεται μια μέρα όλος απόγνωση, και μου λέει Ρε Ηρώ, ξέρεις κάτι, δεν μπορώ να το χωνέψω ότι αυτές οι θεές κάθε μέρα κάθονται στην τουαλέτα και χέζουν -τι παρηγοριά να του δώσεις του ανθρώπου...

Τέλος, ο Κούντερα στην Αβάσταχτη νομίζω κάτι λέει περί θεού και χεσίματος, δεν το θυμάμαι πια, βαριέμαι και να ψάξω, αν το έχετε διαβάσει θα το θυμόσταστε.

κι αφήστε με ήσυχη τώρα.

Spontaneously, without any theological training, I, a child, grasped the incompatibility of God and shit and thus came to question the basic thesis of Christian anthropology, namely that man was created in God's image. Either/or: either man was created in God's image - and has intestines! - or God lacks intestines and man is not like him.

The ancient Gnostics felt as I did at the age of five. In the second century, the Great Gnostic master Valentinus resolved the damnable dilemma by claiming that Jesus «ate and drank, but did not defecate.»

Shit is a more onerous theological problem than is evil. Since God gave man freedom, we can, if need be, accept the idea that He is not responsible for man's crimes. The responsibility for shit, however, rests entirely with Him, the creator of man. Kundera

Μα είναι γνωστό ότι τα αστραπόβροντα είναι αποτέλεσμα θεϊκών πειραμάτων με αναπτήρες στην επουράνια χέστρα.

Θα πέσει πυροκλάνι να μας κάψει!

Να προσθέσω στην ε-σκατολογική αυτή θεολογία ότι ο Μαρτίνος Λούθηρος είχε χρησιμοποιήσει την έκφραση «σκατό εκπεσόν από τον πρωκτό του Θεού» για τον άνθρωπο, τον οποίο χαρακτηρισμό ο Slavoj Zizek στο έργο του περί χριστιανισμού The Puppet and the Dwarf αποδίδει στον Εσταυρωμένο ως ένα εξ όλων «απόρριμμα» (α λα Georges Bataille). Ήτοι ο Χριστός είναι ο κατ' εξοχήν άνθρωπος (ἴδε ὁ ἄνθρωπος), επειδή είναι το κατ' εξοχήν σκατὀ, ο κατεξοχήν απερριμμένος. Κυριολεκτική και φωτορεαλιστική αξιοποίηση της παραπάνω ιδέας του Ζίζεκ κάνει ο Mungiu στην πρόσφατη ταινία του Πέρα από τους Λόφους, όπου παρουσιάζει την εσταυρωμένη ηρωίδα του να «βρωμάει» πάνω στον σταυρό της.

Εις πείσμα των παραπάνω να δώσω μια παρήγορη νότα θυμίζοντας τον πάτσειο ορισμό ότι θεόμουνο είναι η γυναίκα που αποκλείεται να χέζει.

Υ.Γ. Αυτό που ήθελα να πω εν ολίγοις είναι ότι ο Ζίζεκ απαντά απολύτως καταφατικά στο πρώτο σκέλος του διλήμματος του Κούντερα: Ο άνθρωπος ακριβώς ως σκατό είναι κατ' εικόνα του Χριστού.

Μόλις ήρθαν τα σουβλάκια μου (παρασκευή μεσημέρι κατά το έθιμο), και πάντα είναι ευπρόσδεκτο ένα ενδιαφέρον ανάγνωσμα την ώρα του γεύματος.

Μερακλής.

Γιαμ γιαμ σουβλάκια, σήμερα μόλις ξύπνησα χτύπησα ένα πιτόγυρο που είχε μείνει στο ψυγείο από χτες, όνειρο. Και τώρα πάλι μου ανοίξαμε την όρεξη. Ουφ. Λοιπόν κανονίστε αν αρχίσουμε να σβήνουμε λέω να ξεκινήσουμε από όσα βρίζουν τους χοντρούς, ώστε όταν έρθει εκείνη η ώρα να είναι όλα όμορφα.

(όχι, θα συγκρατηθώ)

Οχι ρε, γιατί να συγκρατηθείς, πέστο. Το λήμμα πάει για νόμπελ χημείας. Πήραμε σκατά και φτιάξαμε σουβλάκια, ενώ συνήθως γίνεται το αντίθετο :-)

Ο κύκλος της ύλης: σκατά > σουβλάκια > σκατά πρφφφφλπρολτιτσπλατς

Μάλλον καταλαβαίνω τι θέλει να πει ο ορισμός, τα ούρα ωστόσο δεν μπορούν να βγαίνουν από την κωλοτρυπίδα, έτσι δεν είναι;

@khan: Μήπως αυτό που αναφέρεις είναι του acg ή κάποιου άλλου; Χωρίς βέβαια να τρέχει και τίποτα αν είναι έτσι.

Αχ έχεις δίκιο, ο δικός σου ορισμός ήταν «αυτή που ντρέπεσαι να την γαμήσεις».

Πάτσις, τα μέν απ' τη μιά τρύπα, τα δέ απ' την άλλη. Ντουετάκι.

Χάν, αυτός ο ορισμός δέν είναι του πάτσι, είναι ενός φίλου του πάτσι...

Τα μπέρδρεψα χωρίς λόγο. Αυτήν την περίοδο δεν έχω πρόσβαση στο διαδίκτυο από δικό μου υπολογιστή και μπαίνω κυρίως από κινητό, κάτι που κάνει την ανάγνωση λίγο προβληματική. Φυσικά και είχα αναφέρει κάτι σχετικό Khan, σόρυ για την σχεδον τζάμπα επισήμανση.

Vikar (και sverkos) ναι μεν, αλλά μήπως θα έπρεπε να διατυπωθεί λίγο πιο ρητά στον ορισμό; Φυσικά και δεν τρέχει τίποτα αν μείνει έτσι.

Όπα ρε, δίκιο έχεις, δέν τον πρόσεξα τον ορισμό.

Πάντως ένα πλήρες χέσιμο (μέ καφέ, τσιγάρο, βιβλίο ή περιοδικό κλπ) αρχίζει και τελειώνει με ένα κατούρημα.