αγριμικά

«...Ε, Λία μου. Χοντρό δεντρό
πόχεις στη ρίζα κρύο νερό
και στην κορφή χρυσό σταυρό.
Να ζε φυτέψου στο βουνό, φοβάμαι για τ’ αγριμικό
να ζε φυτέψου στο γυαλό, φοβάμαι για σκυλόψαρο
να ζε φυτέψου στην καρδιά, να ζ’ έχου νύχτα και ταχιά...» (εδώ)]

Σ’ αυτό το μαγαζί είμαι από το 47 μέχρι τώρα. Συνέχεια. Πρώτα ήμουν υπάλληλος, μετά το 75 πήρα την επιχείρηση μόνος μου και μετά αγόρασα και το ακίνητο. Με λένε Δημήτρη Ζιώγο. Η Νομαρχία έκανε λάθος και έδωσε στα παιδιά μου το επίθετο Ζιώγας. Γι’ αυτό στην ταμπέλα θα δεις «Δέρματα Μαλλιά Αγριμικά Εμμανουήλ Δημητρίου Ζιώγας». Το έχω αφήσει πια το μαγαζί στο γιο μου. (εδώ)

ο αξέχαστος και εξαίρετος πεζογράφος Δ. Χατζής στο 12ο διήγημα του στο βιβλίο του «Το διπλό βιβλίο» με τον τίτλο «Η τελευταία αρκούδα της Πίνδου», παρουσιάζει τον κεντρικό ήρωα του διηγήματος του, τον Σκουρογιάννη, να συμφιλιώνεται μα την αρκούδα της Πουλιάνας και να βρει κοινή γλώσσα, ενώ με τους Ντομπρινοβίτες – δηλαδή με τους ανθρώπους — να μη μπορεί να συνεννοηθεί! Αυτό ισχύει και για όλα τα’ αγριμικά του δάσους. (εδώ)

(...) τομάρια, αγριμικά και πολλά μαλλιά συγκεντρώνονταν σε μεγάλη ποσότητα και προορισμός τους ήταν το Μπάρι, η Τεργέστη, το Φιούρι και άλλες πολιτείες της Ευρώπης. (εδώ)

Μπορεί να ξαναζωντανέψουν η παραμελημένη επαρχία και τα ακριτικά νησιά μας, εφόσον εντάξουμε τα αγριμικά μας στα οικοτουριστικά αξιοθέατα.

Ο Περικλής Μελιγκάκος, από το Καρυοβούνι, το «αγριμικό με την καλύτερη καρδιά», όπως τον αποκαλούν οι ντόπιοι, είναι ένας από τους ανθρώπους που κρατούν ζωντανό τον τόπο. Ψήνει με περισσή μαεστρία τη γουρνοπούλα στον φούρνο στο Νιοχώρι κι έπειτα προσφέρει τον απίθανο μεζέ από χωριό σε χωριό, στήνοντας συχνά από το πουθενά μικρά γλέντια. (εδώ)

- Η πριγκιπέσα του Μάλαμα είναι το μοναδικό τραγούδι σε 8/8 που χορεύεται απο όλους ζειμπέκικο
- αγριμικο , κοντα στο απταλικο , συγγενευει λιγο με το ζεϊμπέκικο
- ναι αλλα δεν έχει το γαμημένο τελευταίο χτυπηματάκι