πολεμίτιδα

Σπεκ για την ενταύθα καταγραφή της ελληνικής εκδοχής του shell shock. Ενόμιζα ότι παρέπεμπες σε κάποιο από τα οικεία μεταπολεμικά σύνδρομα.

Ανατριχιαστικός ο Μυρ.

Για σπάσιμο πάγου, θα αναφέρω εν συντόμω πως ο στρατός θεράπευσε τη δυσανεξία γνωστού στα όσπρια.

-Για δεν τρως τη φασουλάδα στρατιώτα; (τίγκα η καραβάνα, ξέχειλη, γύρω στο '73)

-ξέρετε κυρ ανθ'στα, η μανούλα μου, είχε τη χολή της και δεν τα τρώγαμε στο σπίτι...οπότε καταλαβαίνετε..

- θα κάνω δύο βόλτες, θα 'χεις τελειώσει την καραβάνα και θα πάρεις συμπλήρωμα. (με νόημα για το "or else")

-...

έκτοτε ο Στέλιος τρω' απ'όλα..

Το μετατραυματικό σοκ (όπως είναι ο κανονικός οριοσμός αυτής της κατάστασης που βώνει ο στρατιώτης μετά την μάχη) υπήρχε από τον Ά.Π.Π και οι Άγγλοι το ονόμαζαν "βλέμα των 1000 γιαρδών" (διότι ο πάσχων, χαμένος καθώς μην μπορώντας να συνέλθει, έχει ένα βλέμμα σαν να ατενίζει κάτι ενώ δεν υπάρχει τίποτα, δεν κοιτάει πραγματικά, είναι σε αφασία). Συνήθως συνοδεύεται και από έλλειψη επικοινωνίας με το περιβάλλον, μόνιμο χαμόγελο χωρίς λόγο κτλ. Μάλιστα, ο Πάττον (που ούτε και αυτός γνώριζε για το μετατραυματκό σοκ) κόντεψε να χάσει τη θέση του όταν χαστούκισε στρατιώτη που έπασχε.

Βλ. και thousand-yard stare στη Wikipedia, από όπου και οι φωτογραφίες:

. .

Πολύ ενδιαφέρον όλο... και πόσο σωστός ο όρος πολεμίτιδα! Σήμερα στον αστερισμό αυτών των διαταραχών εκτός από τη Διαταραχή Μετατραυματικού Στρες γίνεται λόγος διεθνώς για τη Νόσο των Βετεράνων ή αλλιώς το Σύνδρομο του Κόλπου αλλά και για Χρόνια Τραυματική Εγκεφαλοπάθεια. Η κυρίαρχη επιστημονική συζήτηση διαρκώς φαίνεται να προσπαθεί να αποφύγει να πει ότι η πολεμίτιδα είναι πολεμίτιδα, ότι δηλαδή η παρατεταμένη άμεση έκθεση σε συνθήκες βίας και ειδικά πολεμικής βίας αρκεί να σε μουρλάνει. Και ίσως ... σε ελληνικά ψυχ ιδρύματα να υπάρχουν και σήμερα μετρημένες στα δάχτυλα περιπτώσεις γιατί η φυλή εκτός από επιχειρηματικό έχει και πολεμικό δαιμόνιο.

Ευχαριστώ παίδες, τόσο για τα σχόλια όσο και για τη μηδιακή υποστήριξη. Βάνια, θυμήθηκα το βιβλίο του Ε.Μ. Ρεμάρκ "Η επιστροφή", στο οποίο δεν έχω πλέον πρόσβαση, που έχει μια εξ΄ίσου ανατριχιαστική περιγραφή της τρέλας ενός βετεράνου. Άσε καλύτερα...

ξανάριξα μια ματιά στο φιούρυ που θεωρώ πλέον ελεγεία στην πολεμίτιδα μετά το λήμμα σου.

Με το χαμόγελο στα χείλη, παν' οι φαντάροι μας μπροστά

Βάνια, βρήκαμε τι θέλει ο Χότζας για να γυρίσει. Όχι πίπες που έλεγες στο φόρουμ. Βομβαρδισμό.

Πίπες θέλει επιμένω. Πίπες με βλέμμα χιλίων γιαρδώνε.

Σοκ και Δέος

Περιμένω να βάλει κάνα μηδι ο κχαν με την Αζια καρερα να πιπώνει με μάτι θολό.

Πολεμίτιδα έ; Καιρό ειχα να δώ τόσο δαγκωνιάρικο ορισμό στο σάιτ.

Θυμάμαι ακόμα αφήγηση παλιού απο πόλεμο, γιά 'ναν φαντάρο συμπολεμιστή, που άσπρισαν τα μαλλιά του σε μια νύχτα λέει, παλουκωμένος στο χαράκωμα, οι άλλοι παραδίπλα του να σκάνε γαζωμένοι. Γάμησέ τα.

Γάμησέ τα, τελείως όμως. Ένα γερό μπαράζ μπορεί να κάνει ακόμα κι έναν Γεώργιο Ζάκκη να μιλήσει νέα ελληνικά :-Ρ

@ Βικ αστικός μύθος ότι μπορεί κάποιος να ασπρίσει σε μια νύχτα. Εκτός εάν ο πόλεμος περιλαμβάνει χημική όπλα με οξυζενέ ή ιovτίζoυσα ακτιvoβoλία.

Συνέβη σε έναν που είχε κολλητό τον Γιάνκοβιτς ( δεν ξέρω αν ηταν αμοιβαία η φιλία) κατά τη διάρκεια της μοιραίας νύχτας. Μάλιστα βγήκαν απο κοινού στα κανάλια και το επιβεβαίωσε ο ίδιος ο μπασκετμπολίστας.

@σφυ. Άκουσε και θ' αλλάξεις γνώμη.

(Από τα βάθη της Ινδικής Υποηπείρου)

Ναί, υπάρχει κάτι απο υπερβολή σ' αυτές τις ιστορίες τρόμου -εννοείται. Κοιτούσα επαυτού αυτό, και αυτό το (πολύ ενδιαφέρον) αρθράκι.

Πάντως διάφοροι (παπάρες και μή) υποστηρίζουν οτι το άγχος ασπρίζει τα μαλλιά και υπάρχουν διαφορες ιστορίες ανθρώπων που υπό εξαιρετικές συνθήκες άσπρισαν ή ξύπνησαν άσπροι ή έστω με άσπρες τρίχες

Άμα ψάξει κανείς για «canities subita» θα βρεί κάμποσους γιατρούς που έχουνε ασχοληθεί με το θέμα. Πέρ' απ' το αρθράκι επάνω (που έχει και μπόλικες λογοτεχνικές αναφορές), έβλεπα κι' αυτό. Άμα πιστέψει κανείς τον συγκεκριμένο, δέν πρόκειται και τόσο γι' αστικό μύθο.

Μπορούμε βέβαια να το τεστάρουμε κι' οι ίδιοι άμα θέλουμε...

...με άλλες παράπλευρες απώλειες...

Κοίτα αφέλεια η Αζια.είναι ποντικαρού ακόμα. Δεν έχει δει παπά κώλο. Πτοντως θυμάμαι μια αναφορά πολεμιτιδος στο φουλ μέταλ εκεί που ο τζόκερ σκυλοβαριεται και θέλει να δει δράση και κάποιος ισπανόφωνος του πουλάει εκδούλευση οτι δεν έχει αποκτήσει το "βλέμμα". Η πολεμιτις ως παράσημο βετερανισμού. Κχαν μηδι γι αυτό;

Joker puts down the notebook, lights up a joint and says, "I got to get back into the shit. I ain't heard a shot fired in anger in weeks. I'm bored to death. How are we ever going to get used to being back in the World? I mean, a day without blood is like a day without sunshine."

 "Shit."  Corporal Payback turns to Rafter Man.  "Joker thinks that the bad bush is down the road in the ville.  He's never been in the shit. It's hard to talk about it.  Like on Hastings-" 

Chili Vendor, a tough Chicano from East L.A., interrupts: "You weren't on Operation Hastings, Payback. You weren't even in country."

Oh, eat shit and die, you fucking Spanish American. You poge. I was there, man. I was in the shit with the grunts, man."

Joker grunts. "Sea stories."

"Oh, yeah? How long you been in country, Joker? Huh? How much T.I. you got? How much fucking time in? Thirty months, poge. I got thirty months in country. I've been there, man."

 "Yeah," Joker says.  "They've got his picture on the wall in the Hanoi Post Office."

 "That's affirmative" says Corporal Payback. "You listen to Joker, New Guy.  He knows ti ti- very little.  And it be ever does know anything it'll be because he learned it from me.  You just know he's newer been in the shit. He ain't got

the stare."

 Rafter Man looks up.  "The stare?"

The thousand-yard stare. A Marine gets it after he's been in the shit for too long. It's like you've really seen...beyond. I got it. All field Marines got it. You'll have it, too.

 Rafter Man says, "I will?"

    Corporal Payback takes a few hits off the joint and then passes it to Chili Vendor. "I used to be an atheist when I was a New Guy, a long time ago..." Corporal Payback takes his Zippo lighter out of his shirt pocket and hands it to Rafter Man. 

"See? It says, 'Just you and me, God - right?'"

 Corporal Payback giggles.  He seems to be trying to focus his vision on some distant object.  "Nobody is an atheist in a foxhole.  You'll be praying."

Rafter Man looks at Joker grins, hands the lighter back. "There sure is a lot of stuff to learn."

Βάνια, εδώ.

τεκμαίρονται δλδ τουλάχιστο τρία χρόνια που σε ταλαιπωρεί το εν λόγω..

Για το χαλικούτειο σχόλιο παραπάνω. Από τον σχολιασμό του βιντεακιού που λινκάρω στον ορισμό:

Thank you for these videos. And also for keeping the name shell shock. PTSD is a trickery of words made up by lawyers and politicians to cover up the reality of what happens during war. Like George Carlin once talked about: the use of euphemisms to cover up the real deal so that way vets could get screwed out of benefits, and to help government and media sell war more easily to the general public. First it was shell shock, then battle fatigue, then operational exhaustion, then post-traumatic stress disorder.

οι γιαλομίατροι κι οι δικηγόροι πάντα ξεψαχνίζουν τις λεπτομέρειες που διαχωρίζουν ποιοτικά αυτό που φαίνεται ενιαίο. Κι όμως αν το πάρεις εξελικτικά από το βάπτισμα πυρός του στρατιώτου,στην επανειλλημένη έκθεση στο φόβο του θανάτου, στις διαρκώς εμπλουτιζόμενες με φρίκη παραστάσεις και τελικά στην διαταραχή που προκαλείται από το σύνολο της συμμετοχής στον πόλεμο, θα ήταν αδόκιμο να μην εξατομικευθεί κάθε στάδιο. Στο κείμενο του Μυρ, ο Αλιμπέρης φέρεται να μην έχει πλέον ελπίδα να ξαναβρεί τον εαυτό του. Υποπτεύομαι ότι περιγράφει μια χρόνια διαταραχή χωρίς πιθανότητες οιασδήποτε σημαντικής ή μη βελτίωσης. Είναι όμως έτσι; Κι αν ναι, είναι έτσι για όλους; Το διακύβευμα για τον σχολιάζοντα μάλλον είναι ο παραδειγματισμός των υπολοίπων παρά η εν είδει αντιμετώπιση του τραυματισθέντος. Στο δάσος όμως υπάρχουν και τα δύο δέντρα, όπως υπάρχει το δέντρο της γενικότερης εύλογης και ανάλογης αποκατάστασης των ζημιών που έχουν προκληθεί. Είναι η θεσμοθέτηση των κριτηρίων που εξασφαλίζει την ορθή λειτουργία μιας διαδικασίας κι αν ισοπεδωθούν όλα κάτω από έναν γενικό κι ανεξέλικτο όρο, την πολεμίτιδα, τότε είτε τρόμαξες και το ξεπέρασες ή τραυματίστηκες και το μυαλό σου είναι ακόμα στην Κορέα, με μια ενιαία ταρίφα θα αντιμετωπίζεσαι.

Βιαστικά λόγω πίεσης χρόνου και πάντα ως ανειδίκευτος:

Η πολεμίτιδα ήταν μια σλανγκιά εποχής από επίσης ανειδίκευτους που έπρεπε κάπως να περιγράψουν αυτό που έβλεπαν να συμβαίνει. Δεν είναι επιστημονικός όρος. Το πρωτοφανές κατά τον ΑΠΠ φαινόμενο οφειλόταν βασικά στο πολύ εξελιγμένο πυροβολικό του 1914, σε σύγκριση με του 1870 πχ, και στη μαζική χρήση του. Και φυσικά στις γενικότερες συνθήκες του πολέμου χαρακωμάτων, που, αν και όχι πρωτοφανής, ιδιαίτερης αγριότητας και μαζικότητας το 1914. Σαφώς υπήρξαν διαβαθμίσεις, και ο Μαργαρίτης στο α' παράδειγμα λέει πως πολλοί δεν συνήλθαν ποτέ. Προφ κάποιοι άλλοι το ξεπέρασαν, ως ένα βαθμό πιστεύω. Ακόμα σήμερα έχουμε βετεράνους της Κύπρου 1974 που κατά κάποιο τρόπο έμειναν για πάντα εκεί (κάτι διάβαζα προ λίγων ετών). Όμως, το ζουμί το είπε ο Χαλικού παραπάνω, περί έκθεσης στην πολεμική βία. Κι όσο πιο εξελιγμένα τα όπλα, τόσο πιο βαθιά η ζημιά. Τσάτρα πάτρα αυτά και στα γρήγορα, άμα είναι κάνε πάσα.

Ως υγ, κτγμ τα 2 σημαντικότερα γεγονότα του 20ου ήταν ο ΑΠΠ (που άνοιξε από τεχνική / στρατιωτική άποψη τον δρόμο στον ΒΠΠ) και η Χιροσίμα.

Θενκιου Δεινέ. Δεν συμφωνώ βάνια. Κριτήρια εξατομικεύσης για την παροχή αποκατάστασης και βοήθειας μπορεί να σημαίνει και κάτι άλλο πέρα από (ψευδο-επιστημονικές) αφηρημένες περιγραφές και ενιαίες ταρίφες εντός των οποίων χάνεται ο συγκεκριμένος άνθρωπος. Πολεμίτιδα ναι, μου φάινεται καλύτερο από τα άλλα. Όμως πολεμίτιδες υπάρχουν όσες και οι πολεμιστές! Οι θέσεις και οι προτεραιότητες χαράσσουν πάντα τα κριτήρια και όχι το ανάποδο.

Πρόσεξε επίσης πως οι όροι είναι τόσο ευφημιστικοί που όσο πάει αποφεύγουν να μιλήσουν για το τι συμβαίνει και γίνονται εντελώς ανιστορικοί, ακοινωνικοί. Όταν ακούς για shell shock, τότε ναι, φταίνει οι γαμημένοις οβίδες και όχι το μυαλό σου που δεν τις άντεξε. Όταν μιλάμε για πολεμίτιδα, από την άλλη, μου αρέσει γιατί έχουμε μια βάση συζήτησης που είναι πολύ γενική αλλά καθόλου αφηρημένη, υπό μια έννοια. Μπλα μπλα μπλα....

Α γειά σου (διαολίστηκα τώρα και θ' αφήσω τη δουλειά πίσω αλλά σταρχίδια μας). Θα ξανάρθω στον Ρεμαρκ που έλεγα παραπάνω. Όταν γράφει για τον φαντάρο που θάφτηκε στο αμπρί μαζί με τον ξεκοιλιασμένο από την έκρηξη σύντροφό του, με τα άντερα του νεκρού τυλιγμένα γύρω του, δεν έχει σημασία που τον ξεθάψανε και επέζησε του πολέμου. Δεν μου λέει τίποτα το PTSD. Σημασία έχει που ο άνθρωπος εν ειρήνη πιά δεν μπορούσε να κοιμηθεί γιατί με το που έκλεινε τα μάτια το δωμάτιο γέμιζε άσπρα φίδια και αίμα.

Από τη μία λοιπόν έχουμε τους ανειδίκευτοι που περιγράφουν την κατάσταση γλαφυρά, από την άλλοι έχουμε τους ειδικευμένοι (δεν κρίνω με ποια ιδιότητα και γιατί, δέχομαι ότι είναι θεωρητικώς καταρτισμένοι και κατά τι πιο έμπειροι από το πλήθος των περιπτώσεων που διαχειρίζονται) που μπαίνουν στην διαδικασία να επενδύσουν με ένα πιο επιστημοφανή τρόπο το όποιο φαινόμενο

Στην συνέχεια έχουμε τους ανειδίκευτοι να χέζονται με τους ειδικευμένοι για τον αποπροσανατολισμό που επιχειρείται μέσω των λέξεων.

έτσι(το αριστεριστικόν);

Γιατί να μην συνυπάρχουσι αι απόψεις, όπως ήδη συμβαίνει; όπως συνυπάρχουσι σε πλείστα όσα αντικείμενα. Μήπως ο αποπροσανατολισμός είναι να χάνεσαι στις λέξεις και στις προσεγγίσεις αντί να εξετάζεις τους συγκεκριμένοι και πλέον κλισέ λόγοι για τους οποίους επισυμβαίνουσι οι πόλεμοι; Αυτοί είναι σχήμα κλειστό όμως για δεν μπορείς να εγγίσεις τους πραματικούς φταίχτας.

Οπότε πάμε πάλι στο διαίρει και βασίλευε που θέλει καλά και ντε να αφανιστεί η μία εκ των δύο απόψεων για να κυριαρχήσει εξ ολοκλήρου η άλλη.

Και μετά από αυτή την αχρείαστη παρένθεση, να μπω στο νόημα. ο θάνατος ενός είναι έγκλημα, ο θάνατος των πολλών είναι στατιστικό. Μια μη τυποποιημένη, κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του κάθενός διαδικασία που θα απένειμε θεωρητικώς την ποιοτικότερη δικαιοσύνη, είναι εις βάρος της συνολικής ρύθμισης που δίκαια ή άδικη δίνει μια σταλιά ανακούφισης στους πολλούς. Αυτή είναι η θέση, αυτή και η προτεραιότητα χαλικού.

Εάν δεν δημιουργηθούν τα στερεότυπα, εάν δεν ισοπεδωθούν τα νούμερα,δουλειά δε γίνεται. Η ισοπέδωσις όμως δε θα γίνει χωρίς κριτήρια, αλλά με. κι είναι τελικά η πιο ικανοποιητικά ρεαλιστική , ρεαλιστικά ικανοποιητική ρύθμιση που μπορούμε να προσδοκάμε. Με την ταρίφα της, με την κατηγοριοποίησή της, με την αιτιολογία πίσω απ'ότι αποφασίζεται. Συστημικό; μπορεί.. ρεαλιστικά ποια είναι η εναλλακτική, πλην του να εξακολουθεί να αλλάζει το σύστημα αργά, σταθερά και σε μικρή πάντα κλίμακα με τις φωνές όμως όλων των συμμετεχόντων, όχι μόνο των θυμάτων.

Σόρι για την καθυστέρα Βάνια. Δεν νιώθω να χέζομαι με κανέναν ειδικό ή μη εδώ, απλά δίνω την οπτική μου γωνία. Ο Χάσεκ, ο Ρεμάρκ, ο Μυριβήλης, ο όποιος, αποτυπώνουν εντελώς πραγματικά περιστατικά, ψηφίδες του μωσαϊκού, έναν έναν τους εκατό χιλιάδες νεκρούς που προσωπικά δεν μπορώ να δω ως στατιστική. Κάτι τέτοιο μόνο σε ηθικό / συναισθηματικό επίπεδο (= με χριστοπαναγίες και καργιολίκια) μπορώ να το διαχειριστώ. Αλλά την πολεμίτιδα του κάθε πολεμιστή, που λέει ο Χαλικού να μην ξεχνάμε ότι ήταν μια γαμημένη οβίδα που την προκάλεσε. Αμα το θυμόμαστε αυτό, ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΑΡΑΛΕΙΠΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟ ΦΩΝΑΖΟΥΜΕ, ευχαρίστως να ανθίσουν και οι τεχνικες απόψεις, παράλληλα. Νέμα προμπλέμα.

Δεινέ φωτογράφιζα τον σχολιαστή που μνημόνευσες ο οποίος εξέφρασε ένα παράπονο σχετικό με το πως κρύβονται πίσω από τροφαντούς και ενίοτε ακατανόητους όρους πραγματικές καταστάσεις. Μπορεί να συμφωνείς, όπως συμφωνώ κι εγώ μαζί του όταν τα βλέπω με το μάτι ανθρώπου που είτε έχει χάσει δικόνε του, είτε έχει πάθει ο ίδιος είτε φοβάται μην το πάθει. Με το άλλο μάτι (το δεξί) ως κοινωνικό πρόβλημα που χρήζει αντιμετώπισης έχω ήδη τοποθετηθεί. Αυτή η διπλή οπτική είναι μια μόνιμη διαμάχη που συνυπάρχει σε κάθε άνθρωπο. Κάποιοι λένε ότι είναι η μάχη του συναισθήματος με τη λογική, της καρδιάς με το μυαλό, των ατομικών δικαιωμάτων με το δημόσιο συμφέρον. Όπως και να το καταχωρίσεις, είναι μια αέναη σύγκρουση της οποίας το αποτέλεσμα (η θέση)δείχνει και ποιος τελικά εκ των συγκρουομένων κερδίζει.

Κι εγώ σόρρυ για την καθυστέρηση, εντάξει το ζήτημα δεν είναι ποιος την έχει μεγαλύτερη (την ανθρωπιά), γιατί αυτό είναι και εκτός σκοποθεσίας σάητος, τέσπα.... το πάω λίγο πλαγιομετωπικά: Κάτι που διάβαζα πρόσφατα είναι ότι το κίνημα των βετεράνων στις ΗΠΑ είχε έναν αντιφατικό ρόλο: από τη μία συνέβαλε πολύ στο να αναδειχθούν ζητήματα αναπηρίας και ψυχ με το κύρος της θυσίας για την πατρίδα, από την άλλη συνήθως λειτουργούσε διχαστικά εντός των κινημάτων των αναπήρων (δημιουργώντας αναπήρους "πολλών ταχυτήτων"), με το να αυτο-προβάλλεται ως κάτι το διαφορετικό που δικαιούταν παραπάνω πράματα από τους άλλους αναπήρους (όχι μόνο επιδόματα, αλλά και έρευνα, δημόσια προσοχή κ.λπ.) ή προσφέροντας άλλοθι στις κυβερνήσεις ως πολυπροβεβλημένη ομάδα αποδέκτης προσοχής και βοήθειας.

Για μένα όλα τούτα που έχουν να κάνουνε με τη διαχείριση ανθρώπινου κρέατος και πνεύματος είναι αντιφατικά στην εξέλιξή τους και ποτέ ουδέτερα: έχουν να κάνουν με θέσεις και οπτικές γωνίες που χαράσσουν προτεραιότητες και αυτές μεταφράζονται σε τεχνικά κριτήρια. Τα κριτήρια μπορεί υπό συνθήκες να βοηθάνε στη στάθμιση δράσεων σε φόντο αντικρουόμενων προτεραιοτήτων, αλλά ποτέ δεν αναιρούν τη βασική που εν προκειμένω είναι να συνεχίσει να γίνεται αυτό που έγραψε ο χότζας για το χαμόγελο στα χείλη των φαντάρων όταν πάνε (κι όχι όταν γυρνάνε).

Προφ αυτό που βοηθούσε το κίνημα της α' παραγράφου ήταν η μαζικότητα, το πλήθος των περιπτώσεων σε ένα σχετ περιορισμένο χρονικό διάστημα συν η αίγλη του θύματος για την πατρίδα και καλά. Πόσο μάλλον στον ΑΠΠ που δεν είχε ξαναγίνει τέτοιο σφαγείο. Συμφωνώ απολύτως με την β' παράγραφο, αλλά δε μπορώ γμτ να μην συνθεωρήσω και την ηθική παράμετρο όταν μιλάω για τις οπτικές γωνίες. Η τελευταία πρότασή σου όλα τα λεφτά.

Μου έρχονται στο μυαλό δυο ακόμη χολιγουντιανά μηνύματα. Το ένα απο τον θαυμάσιο κατακαυλιδεικό μονόλογο του Πατσίνο στο άρωμα γυναίκας όπου καλεί τους καθηγητάς να μην διαμελίσουν το ηθικό του σπλενταντ φουτσολντζερ ενώπιόν τους διότι δεν υπάρχει προσθετικό μέλος δια τέτοιους ακρωτηριασμούς. Το άλλο συμπτωματικά είναι πάλι απο ταινία του Πατσίνου την " οποιαδήποτε Κυριακή " σκηνοθεσίας του πολεμοκαπνισμένου Όλι Στόουν όμως η εν λόγω σκηνή αφορά τον εξαιρετικό σε ο,τι κάνει Τζέημς Γουντς και τον προαναφερθέντα στο φουλ μέταλ Μάθιου Μοντίν. Ο πρώτος είναι έμπειρος σε διαχείριση αθλητών ιατρός κι ο δεύτερος νέος κι ιδεολόγος συνάδελφος που θέλει να κάνει το σωστό, ήτοι να μην χαπακώνει αχρειαστα τους γιγαντοσωμους αμερικανοφουτμπωλερς της ομάδος. Αφού Μαδομουνιαστήκανε για το συγκεκριμένο ζήτημα οι ανωτέρω,ο Γουντς έκλεισε την κουβέντα λέγοντας κάτι σαν " η αυτοπεποίθηση είναι το μόνο τους όπλο εκεί έξω. Μην τους τη γαμάς"(κι επιτέλους χαπακωνε τους άμα κλαψομουνιάζουν).

Το ηθικό, αυτός ο ρευστότατος παράγων, κάνει τη διαφορά όταν όλα τα υπολοιπα συνηγορούν στην ήττα. Σε λογική πολιτεία δεν το ακρωτηριαζεις στη γέννησή του και δεν το γαμας όταν υπάρχει.

Κάποιος Σλαβομακεδόνας, που είχε προσβληθεί από πολεμίτιδα, σηκώνεται, πέφτει πάλι κάτω κι αφρίζοντας και συνταράσσοντας όλο το κορμί, μ' άναρθρες κραυγές, αναπαριστάνει ολόκληρη μάχη. Η ασθένεια αυτή είναι μεταδοτική και το κακό δεν άργησε να πιάσει κι άλλους δυο-τρεις αντάρτες. Για λίγα λεπτά ο πρόχειρος καταυλισμός μας εμφάνισε εικόνα πολεμικής σύγκρουσης. Τους ησυχάσαμε με δυσκολία. Τους βάλαμε σε σκιά να κοιμηθούνε και μεις γυρίσαμε απ' το άλλο πλευρό να ξεκουραστούμε.

Θωμάς Δρίτσιος, Από τον Γράμμο στην πολιτική προσφυγιά. Εκδ. Δωρικός 1983

Βάζω αυτό που έλεγα παραπάνω στα σχόλια.

Θύμα σε μιά κατάρευση, κατά τη μάχη στο Φλερύ, έμεινε γιά ώρες θαμμένος μ' ένα συνάδελφο. Ο τελευταίος ξεσχίστηκε απ' το γοφό ως την κοιλιά΄ στο κεφάλι του Γκιέζεκε έπεσε ένα δοκάρι, ύστερα χτύπησε ακριβώς στο γοφό του άλλου. Το κεφάλι του πληγωμένου ήταν ελεύθερο' εκείνος φώναζε και, σε κάθε του κλάμα, το πρόσωπο του Γκιέζεκε πλημμύριζε αίμα. Σιγά σιγά, τα άντερα του συνάδελφου ξεπετάγονταν κι απειλούσανε να τον πνίξουν. Αναγκασμένος να τα χώσει πάλι μέσα, για ν' αναπνέει, ο Γκιέζεκε άκουγε, κάθε φορά, το ουρλιαχτό του άλλου που τον ξεκούφαινε. Μας τα εξιστορεί με πολλή καθαρότητα και λογική: - Κάθε νύχτα, λέει τελειώνοντας, μου ξανάρχονται στο μυαλό. Πνίγομαι και το δωμάτιο γεμίζει γλιστερά άσπρα φίδια και αίμα...

- Ω, κάνει ο Άλμπερτ, αφού το ξέρεις, δεν μπορείς ν' αντιδράσεις? Ο άλλος κουνάει το κεφάλι: - Θάναι άχρηστο, ακόμα κι αν μένω ξύπνιος. Έρχονται μόλις βραδιάσει...

Ε.Μ. Ρεμάρκ Επιστροφή, εκδ. Δωρικός.