γεμιστάκι

να σημειωθεί και το bafohouse chic στυλ διακόσμησης που βασίζεται ουσιαστικά στην αντίστροφη διαδικασία. Οδηγίες: αδειάζετε προσεκτικά από τον καπνό τους βιομηχανικά, ο καπνός πάει για τα γάρα, ενώ τα αδειασμένα τσιγάρα (φίλτρο και χαρτί) σαλιώμενα στο φίλτρο τα πετάς στο ταβάνι. Με τη σωστή τεχνική ρίψης το τσιγάρο κολλάει στο ταβάνι, και με την πάροδο του χρόνου δημιουργείται μια ωραία διακόσμηση με πολύπλοκα patterns. Χρειάζετai χρόνο και συνέπεια στο μπάφκετ, αλλά εξυπακούεται ότι ο χρόνος εκεί μέσα περνάει αργά. Ιδανικό για χημικά υποβοηθούμενη ταβανοθεραπεία.

Κύριοι mods και rockers, παρακαλώ μα ποντοδοτούνται και τα σχόλια!

Ενδιαφέρον λήμμα
Συμφωνώ κι εγώ με τον Vrastaman, αφου πολλές φορές ένα σχόλιο μπορεί να αποδειχθεί όλα τα λεφτά.

Επί του προκειμένου λήμματος έχω να προσθέσω μια ακόμα περίπτωση, πέρα απ' αυτή που περιγράφεται. Είδα κάποτε κάποιον στο στρατό να χρησιμοποιεί ως γεμιστάκι, υπνοστεντόν χάπι και μετά να σαλιώνει την εξωτερική επιφάνεια του του τσιγάρου, ώστε να αυξηθεί το performance.

ναι βρε παιδί μου, τι μπελάς κι αυτό το γεμιστάκι, ποτέ μου δεν το χώνεψα (ούτε την ονομασία του, να πω την αλήθεια. Ούτε τα γεμιστά... μάλλον κάποιο θέμα έχω, μάλλον πρέπει να το ψάξω). Κλασικός όρος πάντως, ευχαριστούμε που μας γέμισες.

Έκανα έρευνα σε original μπαφόβιους! Κάτι φίλους ρώτησα δηλαδή... :D

ναι, ναι...

Μέχρι και τα μέσα των 80ζ το γεμιστάκι ήταν λίγο πολύ επιβεβλημένη τακτική, μιας και χαρτάκια γενικώς δεν υπήρχαν στην αγορά. Εναλλακτική λύση έχω ακούσει ότι ήταν τα άφιλτρα Σαντέ, για τα οποία κυκλοφορούσε η άποψη ότι είχαν το τέλειο χαρτάκι για στρίψιμο. Το αν αυτό ήταν καρατσεκαρισμένο ή αστικός μύθος με πολιτιστικές ρίζες λόγω της υπεροχής του σαντέ ως ντιζάιν και τελικά ως άποψης στους κάθε λογής dissidents της εποχής, οι πηγές μου δεν το έχουν διασταυρώσει. Ο χειροτέχνης έγλειφε το σαντεδάκι κατά μήκος της γραμμής ένωσης των δύο άκρων του τσιγαρόχαρτου σε μήκος του κυλίνδρου. Κατόπιν με μικρες δαγκωματιές με τα μπροστινά του δόντια τράχυνε τη μία άκρη του χαρτιού, για να μπορεί να κολλήσει πιο εύκολα. Στη συνέχεια, αφού πρώτα φιλόκοβε και ανακάτευε τον καπνό του τσιγάρου για να μπορεί να στριφτεί, το χαρμάνιαζε με το σταφ, τοποθετούσε την τζιβάνα κι έστριβε. Εννοείται ότι το στρίψιμο δεν ήταν καθόλου εύκολη υπόθεση, και προφανώς με σαντέ τρίφυλλο μόνον Chuck Norris μπορεί να στρίψει. Κατά την προαναφερόμενη εποχή εμφανίστηκαν οι πρώτοι καπνοί για στριφτό με εσώκλειστα τα χαρτάκια, καθώς και τα γαλάζια ρίτσλα, και μπόρεσε να προοδεύσει το εργόχειρο.

Την εποχή εκείνη, πριν από τα χαρτάκια δηλαδή, έπαιρναν από τα πακέτα «κασετίνες» και το χαρτί πού ήταν κολλημένο στήν πίσω πλευρά του χρυσόχαρτου με δύο διαμήκεις κολλησιές την λεγόμενη «στράντζα», για τσιγαρόχαρτο, κι έφτιαχναν ένα «μπουρί», το ποίο κολλούσε καλά με γάλα ζαχαρούχο και βέβαια ρήμαζε και τό λαιμό και τη γεύση του τσιγάρου αλλά ...«στην αναβροχιά καλή 'ναι κι η γριά...»

Και «γεμιστό», βλέπε σχόλια στο ψεύτικο. Εγώ πάντως, τις (λίγες) φορές που άκουσα το λήμμα, είχε χάσει τη σημασία του παραγεμισμένου με χασίς τσιγάρου και σήμαινε απλώς το βιομηχανικό τσιγάρο, ιδίως σε αντιδιαστολή με το στριφτό. Μπορεί, βέβαια, να παρεξήγησα και γινόταν «νταλαβέρι» μπροστά μου.