Κατόπιν προτροπής του αγαπητού συναδέλφου Βράσταμαν (βλ. σχόλια στο Μπεν Χουρ), αποφάσισα να καταθέσω το λήμμα αυτό, το οποίο καθίσταται με αυτόν τον τρόπο σύμβολο των ταλαιπωρημένων ξένων ονομάτων που ηχούν «πρόστυχα» στο ούτως ή άλλως πρόστυχο ελληνικό αυτί / μυαλό και, ωσεκτουτού, παραποιήθηκαν ώστε να αποφευχθεί κάθε είδους παρεξήγηση.
Τα ονόματα αυτά αν καταγράφονταν με την «κανονική» τους προφορά θα παρέπεμπαν σε σκατά, γαμήσια και σε χίλια δυο άλλα τέτοια προσφιλή μεν, αλλά μη κορέκτ, θεματάκια. Έτσι λοιπόν οι μεταφραστές (και αυτό είναι πολύ παλιά ιστορία) σκέφτηκαν το εξής σοφό: αφού έτσι κι αλλιώς η προφορά δεν πρόκειται να είναι ποτέ 100% ακριβής στην απόδοσή της (πχ το γερμανικό ή το αγγλικό -h- δεν προφέρονται ποτέ σωστά γιατί στη γλώσσα μας δεν έχουμε τέτοιον ήχο), τι χάνουμε να την παραλλάξουμε λίγο ακόμα ώστε ο κακομοίρης ο Χέστον, πχ, να αποκαλείται στην ελληνική με κάπως αξιοπρεπέστερο όνομα και δη ιδιαιτέρως αμερικάνικοπρεπές, όπως το Ίστον (Ήστον);
Έτσι λοιπόν έγινε και τον χέσαμε τον Χέστον και τον καθωσπρεπίσαμε μετατρέποντάς τον σε Ήστον. Ακολούθως, όπως πολύ σωστά είπε πάλι ο Βράσταμαν, «στη σειρά Lucy ο προϊστάμενός της λεγόταν Mr Moonie, αλλά οι υπότιτλοι της ΥΕΝΕΔ το απέδιδαν ως κύριος Μόνεϋ» και βεβαίως να μην ξεχνάμε και τον συγγραφέα Herman Hesse ο οποίος, εννοείται, κουτσουρεύτηκε και έγινε Χέρμαν μεν, Έσσε δε. Δύο μέτρα και δύο σταθμά.
Οι λύσεις αυτές εν μέρει δικαιολογούνται, αλλά τι να κάνουμε που το αποτέλεσμα είναι γελοίο και τελικά δεν σώθηκε το πράμα γιατί, ακόμα κι αυτός που δεν ξέρει, θα θελήσει κάποια στιγμή να κάνει πλάκα και να παραποιήσει με τη σειρά του τα ονόματα αυτά, οπότε θα πεί Χέστον και Χέσε και Μούνεϊ, λέγοντας καταλάθος το σωστό.
Θα θυμηθώ κι άλλα, όμως παρακαλώ σας να συμπληρώσετε τη λίστα (στα σχόλια) αν σας έρθουν στο μυαλό!
- Τι διαβάζεις τώρα;
- Τον «Λύκο της στέπας».
- Ποιανού είναι αυτό;
- Του Χέσε.
- Έλα λέγε.
- Του Χέσε, σου είπα.
- Άντε γαμήσου μωρή μαλακισμένη, αν με ξαναρωτήσεις εμένα κάτι, χέσε με.
11 comments
GATZMAN
Παλιά θυμάμαι στα βιβλία της Χημείας το νόμο του Hess. Και προφερόταν Χές. Ισως μια εκ των ελαχίστων εξαιρέσεων
Ενδιαφέρον εχει επίσης το επώνυμο της Luccy. Λέγεται Ball.Με μια μικρούλα παράφραση και το Ball γίνεται Balls
Vrastaman
Φυσικά υπάσχουν και οι αντίθετες περιπτώσεις ελλήνων οι οποίοι, ευρισκόμενοι στο εξωτερικό, αναγκάζονται να προφέρουν τα ομόματά τους με δημιουργικό τρόπο προς αποφυγή παρεξηγήσεων. πχ. βλ. Condom in ass. Το αυτό ισχύει για ελληνίδες ονόματι Ελπίς που επισκέπτονται την Γαλλία - το όνομά τους παραπέμπει στο Elle Pisse (αυτή κατουράει). Το δε όνομα του κ. Κίσσα (πρών υπουργού (;) ή βολευτή της ΝΔ) στα αγγλικά προφέρεται όπως το kiss ass και σημαίνει «φιλάω κώλο». Τέλος, το όνομα Μηστοτάκη στα Ιαπωνικά προφέρεται σχεδόν πανομοιότυπα με την κοτόσουπα (Miso = ζωμός, Take = κοτόπουλο).
Vrastaman
Εάν η ιστορία με την Μενεγάκη και τον λούτσο είχε σκάσει μερικά χρόνια νωρίτερα, ίσως ο προσφιλής σε όλους μας Ιταλός τραγουροποιός να αποκαλείτο Λούσιο (αντί για Λούτσιο) Ντάλλα.
Hank
Μια γλύπτρια μοντέρνας τέχνης λέγεται Εύα Χέσσε, και κατά τραγική ειρωνεία, τα γλυπτά της μοιάζουν εξαιρετικά με ευκοιλιότητα!
Hank
Για του λόγου το αληθές, έβαλα και φώτο
Hank
Επίσης, ο γαλλόφωνος τραγουδιστής Jacques Poustis, βλ. φωτό και πάλι
Vrastaman
Tom Pousti!
jimakos
Κι αν στους απανταχού δημοσιοκάφρους, έκατσε όμορφα το οτι ο πορτογάλος ποδοσφαιριστής Nuno Capucho, σύμφωνα με τους κανόνες προφοράς ακούγεται σαν Καπούσο, δεν συνέβη το ίδιο με τον συνάδερφό του ισπανό Pedro Munitis. Ούτε γράμμα τρώς εκεί, ούτε τόνο αλλάζεις, λούσου τα αγχωμένε σχολιαστή!
Τσακ εις την μέσην
xexe,kavli kai gamw ta midia
vanias
πολύ καλό..
«το αριστούργημα του μάριο πούζζο» σου λέει η βαθιά φωνή κάθε που διαφημίζεται ο νονός. πριν χρόνια σε ξενοδοχείο: ξεψυχισμένος έλληνας ρεσεψιονίστ: «μιστερ πούζζο γιου χαβ α φονκωλ»
στεντόρειος Πούτσο: «μάι νέημ ιζ πούτσο, νατ πούζο, ΠΟΥ-ΤΣΟ»
Pirate Jenny
Πάει και αντίστροφα.
Η Ιορδανίδου κάπου έλεγε για ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης επί κατοχής, όπου ο υπεύθυνος ήταν - ακόμα - Ιταλός, και μάλιστα καλούλης και σεμνός Ιταλός. Ο οποίος κατακοκκίνιζε από ντροπή κάθε μέρα στην αναφορά, που φώναζε ονόματα κρατουμένων και περίμενε τα «παρών». Άρχιζε να ιδρώνει με το που έφτανε στο Κάπα.
Κατσώνης, Κατσουράνης, Κατσοτάδε, Κατσοδείνα, έλα όπως που στα ιταλέζικα κάτσο (cazzo) είναι ο πούτσος... (Ήξερα κάποτε έναν σουβλατζή που όποτε κόζερνε ιταλίδες τουρίστριες, είχε έτοιμη την ατάκα για «καμάκ»ι: γκάτσο ντούρο γκρέκο!)