Τώρα αυτό σλανγκ το λες δεν το λες, μα μιλάει για έναν κόσμο διάφανο.

Είναι η κλασική ευχή που ανταλάσσουν οι πωρωμένοι ψαροντουφεκάδες. Αυτοί που φωτογραφίζονται και βιντεώνονται με την ψαριά ανά χείρας στα ιντερνέτια και στα περιοδικά του χώρου. Αχρείου και Παρεισάκτιδος γίγνονται παίδες δύο. Πρεσβύτερος μεν Φατσομπούκης, νεότερος δε Τούμπης.

Σημαίνει απλά πως το σημαντικότερο κομμάτι της βουτιάς είναι η ανάδυση. Πως το καλύτερο ψάρι το πουλάνε στα ψαράδικα. Πως είναι καλύτερα να τα σκάσεις παρά να σε βρούνε σφηνωμένο σε τίποτα χάλαρα.

Στοιχειώδη πράγματα δηλαδή. Κοινώς αποδεκτά.

Επί των οποίων τη συμφωνία τους έχουν κωδικοποιήσει με την επινόηση μιας κοινά αποδεκτής ευχής.

Και μετά πνίγονται.