Πρόκειται για σύγχρονη και επιστημονικότερη έκφραση του: Γαμώ το σόι σου! Με τη διαφορά πως, εν προκειμένω, οι καθυβριζόμενοι συγγενείς σου είναι πολυπληθέστεροι και τραβάνε πολύ πίσω (αλλά και μπροστά!) σε χρονικό ορίζοντα.
Αν πιστεύεις στο Δαρβίνο δεν είναι και τόσο βαριά, δεδομένου οτι πολλοί πρόγονοί σου ήτανε ουρακοτάγκοι και δε σε χαλάει. Αν όμως πιστεύεις στη Βίβλο, τότε, όσο πιό πίσω πάς τόσο βαρύτερο το μπινελίκι αφού φτάνεις στο Θεό (κατ' εικόνα κτλ).
Μέχρι την εισαγωγή της έκφρασης αυτής, το πιο πιθανόν είναι ότι το χρονικό και αριθμητικό εύρος των κατωτέρω ενδεικτικών ιταλικών εκφράσεων ίσως να μην είχε ποτέ ξεπεραστεί:
I morti toi, a doi-a doi, fin' che arrivano a numeri dispari! (Bari) = Γαμώ τους νεκρούς σου, δυο-δυο, μέχρι να φτάσουνε σε περιττό αριθμό ...
Managgi' a chi t' ha mort' e che te stramort', e ancora ta' da muri! (Napoli) = Γαμώ τους νεκρούς σου και τους καλύτερούς σου νεκρούς κι αυτούς που θα σου πεθάνουνε ...
Managgi' a chi t' ha mort' e che te stramort', e chi sonava la campana mort'! (Napoli) = Γαμώ τους νεκρούς σου και τους καλύτερούς σου νεκρούς κι αυτόν που βάραγε την καμπάνα τους
L' animaccia dei meglio mortaci tua! (Roma) = Γαμώ την κωλοψυχή των καλύτερών σου νεκρών ...
Γιός : Γέρο, πέσε κανά ευρώ. Στέγνωσα.
Πατέρας : Ρε γαμώ το ντι-εν-έι σου, χτές δε σου' δωσα ρε κωλόπαιδο ; Τί τα κάνεις ; Βάλε και τίποτα στην άκρη.
Γιός : Όλα στην άκρη τα σπρώχνω, ρε φάδερ ...
