Απάντηση γυναίκας (που τα ‘χει πάρει στο κρανίο με τον άχρηστο μπέμπη που φορτώθηκε, σε μια στιγμή που όλα έμοιαζαν πραγματοποιήσιμα, κι έχει και κάνα δυο τέκνα αφού την πήδαγε καλά - τώρα δεν του κάθεται, ντεκαβλέ κατάσταση) σε καλο-προαίρετη ερώτηση κολλητής του τύπου:
- Μήπως έχει άλυτο οιδιπόδειο και χρειάζεται βοήθεια ο Γιώργος; ή
- Ψάξ’ το, ρε φιλενάς, τι φταίει κι αντιδρά έτσι; ή
- Πήγατε σε σύμβουλο γάμου, οικογενειακό θεραπευτή, παπά, σαμάνο να σας πει τι φταίει;
Τότε, λοιπόν, με όλη τη χολή που έχει συσωρευτεί από απελπισμένες προσπάθειες χρόνων, με κείνη την όμορφη απόγνωση που γεννά η καταστροφή μιας αυταπάτης, η ηττηθείσα απαντά κοφτά:
-Όχι ρε συ, το ύφασμα φταίει. (=είναι στόκος, άχρηστος, μπούλης, βολεψάκιας, παρτάκιας, πρήχτης, βλάκας, αλλά -περιέργως πως- κορόιδο δεν είναι).
Ως γνωστόν, οι γυναίκες σ’ αυτόν τον κόσμο τραβούν μεγάλη ταλαιπώργια από το υπόλοιπο μισό του πληθυσμού. Αιώνες τώρα οι θηλυκές άνθρωπες δοκιμάζουν ποικίλα, αυτοσχέδια ή πιο οργανωμένα, όπλα για να αντιμετωπίσουν αυτό που στα μάτια τους μοιάζει με συμπαγή βλακεία, αλλά φοβάμαι ότι είναι «κάτι πιο βαθύ που μας λερώνει».
Και φυσικά, οι θηλυκές υπολείπονται σε λεξιπλασίες υποτιμητικές για τους άντρες και στην επινόηση απελευθερωτικών μπινελικίων. Η γλώσσα είναι στενή για τις γυναίκες, ή μου φαίνεται επειδή τελευταία πάχυνα;
-Καλά ρε συ Στέλλα, δίκιο έχεις να θυμώνεις με το Στέλιο... Αλλά, τί φταίει τελικά κι αντιδρά έτσι;
-Το ύφασμα.
