Aτάκα που χρησιμοποιείται κατά κόρον στις δοσοληψίες μας με τις Δημόσιες Υπηρεσίες και τους υπαλλήλους τους. Τη χρησιμοποιούμε όταν ο υπάλληλος έχει το θράσος να μην εκτελέσει κατά γράμμα αυτό που έχουμε στο νου μας και μάλιστα την ώρα και στον χρόνο που το θέλουμε. Ακούς εκεί αναίδεια! Είναι δυνατόν να μην έρχεται όχι τώρα, τώρα το ασθενοφόρο στην πλαζ όπου πατήσαμε τον αχινό; Γιατί δηλαδή πληρώνουμε το πλήρωμα του ασθενοφόρου; Για να κάααααθονται;
Τώρα, αν στην πραγματικότητα εμείς που θεωρούμε ότι από τη δική μας φορολογία καλύπτουμε τα έξοδα των Νοσοκομείων, Αστυνομίας, Πυροσβεστικής, ΕΚΑΒ, ΟΚΑΝΑ, Οργανισμού Λιμένος Θεσσαλονίκης, ΟΑΣΘ, Ταμείου Οδοποιΐας, ΠΙΚΠΑ, Βασιλικού (sic) Θεάτρου Βορείου Ελλάδας, Κρατικού Αερολιμένα Κω κ.α. ων ουκ έστι αριθμός, στην πραγματικότητα δεν είμαστε συνεπείς στις φορολογικές μας υποχρεώσεις ή αν αποκρύπτουμε από την εφορία τα εισοδήματά μας, δεν παίζει κανένα ρόλο. Όπως επίσης δεν παίζει ρόλο και το γεγονός ότι οι εργαζόμενοι των δημοσίων υπηρεσιών που κράζουμε ως χαραμοφάηδες του κόπου μας, είναι στην ουσία αυτοί που συνεισφέρουν το μεγαλύτερο ποσοστό των φορολογικών εσόδων της χώρας.
Σε άλλες πάλι περιπτώσεις ωστόσο, η ατάκα είναι ομολογουμένως εύστοχη και πετυχημένη (παρ.2).
Και τί σημασία έχει που δεν θεώρησα το βιβλιάριο του ΙΚΑ; Να μου γράψεις τη συνταγή αμέσως! Αφού εγώ σε πληρώνω!
Δες ρε συ τους Αξιωματικούς στο μπαλκόνι της ΛΑΦΘ πώς κάθονται και όλη μέρα και ξύνουν πατσές με φάτσα τον Λευκό Πύργο. Και να σκεφτείς ότι εμείς τους πληρώνουμε! Είναι να μην τρελαίνεσαι;
