Στην έκφραση: Δε θα γίνω και αρχαιοκάπηλος!
Ακολουθεί τα ακκίσματα (νάζια) ωρίμου / υπερωρίμου, χαριεντιζομένης νεαζούσης, προς την οποία κάποια επιστήθια φίλη της απευθύνει το εξής κομπλιμέντο: «Μάρθα μου... αν ήμουν άντρας θα σ' έκλεβα!» ή κάποιος ομήλικός της νεάζων Μιτζνούρ κ.λπ λέει: «Παγώνα μου... αν είχα καλύτερο αμάξι θα σ' έκλεβα!» Οπότε η υπερώριμος, χαριεντιζόμενη, νεάζουσα, ναζιάρα απαντά αιδημόνως (ντροπαλά): «Μην γίνεις και αρχαιοκάπηλος, χρυσέ μου, στα καλά καθούμενα!»
Αυτό βεβαίως δεν σημαίνει ότι έχει απόλυτη συνείδηση της κατάστασής της και ενδομύχως δεν θα είχε σοβαρές αντιρρήσεις για μια «ελεγχομένης εμβελείας» κλοπή. Γι' αυτό τραγουδάει και το γνωστό «Αυτός ο άλλος, αυτός ο άλλος είναι ευεργέτης μου μεγάλος!» Αλλά τι να κλέψεις μ' ένα Opel του 1994;
Τη Μαρία τη γνώρισα το 1962 (εγώ 18, εκείνη 19 αλλά μου το έκρυβε). Μείναμε φίλοι μέχρι και σήμερα, κάνοντας ο καθένας τη δική του ζωή (εκείνη πιο normal από πολλούς άλλους).
Σήμερα φορούσε τουρκουάζ με ανάλογα σκουλαρίκια (η αλήθεια είναι ότι δεν νεάζει, ούτε χαριεντίζεται, αλλά ενοχλείται που μεγαλώνει όπως όλοι μας). Εγένετο δε η εξής στιχομυθία:
Μιτζνούρ:
- Μαράκι μου... είσαι για κλέψιμο σήμερα!
Ο άντρας της:
- Αμάν και πότε! Να δεις τι θα φέρω εδώ μέσα εγώ!
Μαρία (προς εμένα):
- Είπαμε... αν πρόκειται να γίνεις αρχαιοκάπηλος, μην κλέψεις εμένα καταδικαστείς τζάμπα!
(και προς τον άντρα της):
- Όσο για σένα... θα σου πω εγώ τι θα φας το βράδυ!
Έτσι δεν την έκλεψα. Της πρότεινα να μπει στο site να το αναρτήσει, αλλά φοβήθηκε την Mes και άφησε εμένα να βγάλω το φίδι από την τρύπα.
