Με πάει σπρέι, στη στρατιωτική αργκό, με πιάνει κόψιμο.

Το ολέθριο χέσιμο που ψεκάζει τα πάντα στη λεκάνη. Σχεδόν πάντα προηγείται μια σύντομη εκτόνωση της εντερίλας που καταπιέζεται και έπειτα σκάει και το τσιρλιό που διαχέεται από το κωλάντερο, το οποίο λειτουργεί πλέον σε καθεστώς κινητήρα τζετ, που ψεκάζει την λεκάνη σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της, ακόμα και εκεί που δεν καθαρίζει ούτε καζανάκι, ούτε σκουπάκι. Ο ήχος είναι αναγνωρίσιμος από δεκάδες μέτρα, η υφή του σπρέι είναι ρευστή και κολλώδης, και η χημική του σύσταση είναι απίστευτα τοξική, αφού το κάψιμο της σούφρας σε ενοχλεί για μια μέρα και μια νύχτα.

(Για τους λάτρεις των άχρηστων εγκυκλοπαιδικών γνώσεων, το φαινόμενο αυτό έχει να κάνει με ρευστομηχανική. Στο εσωτερικό του κωλάντερου επικρατούν συνθήκες υψηλής πίεσης, ο πόνος που μας «κόβει» αυτό είναι, και όταν εκτονώνεται η πίεση πάει στην τιμή της ατμοσφαιρικής πίεσης και το βγάζει όλο σε ταχύτητα με αποτέλεσμα να τα σκάει παντού η ευκοίλια. Μια ομορφιά!)