δειμοκρατία

Ορθογραφείται έτσι συχνά η δημοκρατία, ώστε να δηλωθεί ότι έχει εκφυλιστεί σε πολίτευμα, όπου το κράτος- ισχύ το έχει όχι ο δήμος, αλλά ο δείμος, δηλαδή ο τρόμος. (Ο Δεῖμος και ο Φόβος ήταν οι δύο γιοι του Άρη στην αρχαία ελληνική μυθολογία). Το νόημα είναι ότι μπορεί τυπικά να μην έχει καταλυθεί η δημοκρατία, αλλά να ισχύει φορμαλιστικά, όμως στην πράξη ασκεί καταλυτική παραμορφωτική επίδραση ο τρόμος, που ακυρώνει την βούληση του δήμου.

Ορισμένες περιπτώσεις, όπου η δημοκρατία τρέπεται σε δειμοκρατία: α) Επικρέμαται μακροχρόνια η απειλή της χρεωκοπίας. Κατά μία άποψη αυτό αποτελεί δομικό στοιχείο είτε του καπιταλισμού εν γένει, είτε της μορφής καπιταλισμού που ζούμε στην όψιμη (μετα)νεωτερικότητα με το σύμπλεγμα από Fitchουλες, δουνουτάδες και μερκοζί, οπότε μιλάμε για συστημική χρεοκρατία. β) Υπάρχει κίνδυνος εξωτερικού πολέμου ή επέμβασης (βλ. Δείμο, γιο Άρη), οπότε ο λαός δεν αποφασίζει με γνώμονα το εσωτερικό καλό του τόπου καθ' εαυτόν, αλλά με βάση πώς θα αντιδράσουν οι εκτός, ποιος θα είναι ο λιγότερο επίφοβος διαχειριστής της εθνικής μοίρας σε μια δυσμενή διεθνή συγκυρία κ.ο.κ. Συναφής είναι και η επιτήδεια πρόταξη των «εθνικών» συμφερόντων υπέρ τα κοινωνικά- καθαυτό πολιτικά. γ) Καλλιεργείται κλίμα κινδυνολογίας από τα Μ.Μ.Ε., που επίσης παίζουν συστημικό ρόλο στο να εκφυλίζουν την δημοκρατία χειραγωγόντας τον λαό. δ) Στα νότιζ ζήσαμε και μπούστικες τακτικές τρομολαγνείας κυρίως από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, όμως και στην Ελλάδα συχνά ο ενδιάθετος τρόμος προβάλλεται επί του αποδιοπομπαίου Άλλου. Όλος αυτός ο καταιγισμός πανικών στερεί από τον πολίτη το απαραίτητο «καταφύγιο χρόνου» (κατά τον Αλαίν τον Μπαντιού), ή την ἀνειμένην δίαιταν (κατά Θουκυδίδη), που χρειάζεται για να διαβουλευθεί και να επιλέξει.

Η έκφραση απαντάται και ως Κυνοβολευτική Δειμοκρατία (βλ. λ.χ. εδώ), για να δηλωθεί το πώς διαστρεβλώνεται η Κοινοβουλευτική Δημοκρατία από ένα συνονθύλευμα κυνισμού, βολέματος, ρουσφετιού, φόβου και παράνοιας, που προσιδιάζουν στην ελληνική κοινωνία (πρβλ. κυνοβούλιο και βολευτής). Ενώ σπανιότερα συναντάται ως Νέα Δειμοκρατία για να θιγεί το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας. Αλλά χρησιμοποιείται και από (ακρο)δεξιούς για να απαξιωθεί η δημοκρατία τους, που αφού είναι όπως είναι, καλύτερα να καταφύγουμε (κατ' αυτούς) σ' έναν Παπαδόπουλο, που είναι δη ρήαλ σταφ, κι όχι η απομίμηση.

Είναι, όμως, και πολύ της μοδός κατά την πρόσφατη κρίση, καθώς σχετίζεται με χαρακτηριστικά φαινόμενα, όπως η χρεοκρατία, η συναινετική χούντα, η κινδυνολογία έως εσ(κ)χατολογία, και λοιπές δειμοκρατικές δυνάμεις. Βέβαια ανήκει περισσότερο στα pas vraiment slangue μπλογκίστικα, δηλ. σε εκφράσεις του γραπτού διαδικτυακού λόγου σε μπλόγκια και σάη, που βασίζονται σε εναλλακτικές ορθογραφήσεις όπως λ.χ. και τα καπιταληστής, σοσιαληστής, κώμα κ.ά. (από τα οποία το πιο πετυχημένο είναι κττμγ το κυνοβούλιο).