Ο πάσχων από χρόνια ταπηροκρανίαση. Όχι αυτός που τα πήρε στο κρανίο μία φορά ή έστω περιστασιακά. Εδώ μιλάμε για τον τύπο ο οποίος παίρνει ανάποδες γενικώς και τα χώνει αδιακρίτως. Κάθε μέρα. 24/7.
Η κατάληξη -ογλου για το συγκεκριμένο χαρακτηρισμό δεν είναι τυχαία επιλογή και εκτιμώ ότι δεν αποτελεί κάποιου είδους μομφή για τους εξ Ανατολών γείτονές μας. Δεδομένου ότι η κατάληξη -ογλου σημαίνει ο γιος του, η επιλογή καταδεικνύει την γονιδιακή κληρονομικότητα της ιδιότητας της ταπηροκρανίασης από πατέρα σε γιο. Η γενετική στην υπηρεσία της γλώσσας.
Κατ' άλλους, το επώνυμο πάει γάντι σε διάφορα λαμόγια που μιζάρονται, δηλαδή τα παίρνουν ή τα πιάνουν. Κι αυτό καλό.
Στην περίπτωση δε που μιλάμε για λαμόγιο με χρόνια ταπηροκρανίαση, η έμφαση στο άρθρο ο και όχι στο Ταπαίρνογλου ξεκαθαρίζει την κατάσταση.
1 - Γαμώ την πουτάνα μου πρωί πρωί με τους μαλάκες πού 'μπλεξα, γαμώ την καταδίκη μου μέσα. Να κρατάνε το ασανσέρ για τρία λεπτά σταματημένο στον όροφο για να βάλουν λέει τη γιαγιά με το αναπηρικό... Και μετά μ' έπιασαν και 4 κόκκινα στο δρόμο για το γραφείο. Το φελέκι μου μέσα γαμώ...
- Ρε καλώς τον Ταπαίρνογλου. Κούλαρε ρε δικέ μου...
2 - Ρε συ, ο Βρασίδας έσκασε μύτη με Μερτσέντα κάμπριο προχθές και μού 'φυγε ο τάκος. Του λέω ρε Βρασίδα, πόθεν έσχες, και μου λέει ότι τού 'πεσε το Λαϊκό και καλά.
- Ποιο Λαϊκό ρε μαλάκα... Ο Βρασίδας ο Ταπαίρνογλου... Σε ποιον τα πουλάει αυτά ρε; Εδώ έχει βουίξει η αγορά ότι τα 'χει πιάσει κανονικά κι αυτός κάνει τον Κινέζο. Μη χέσω...
