Απηρχαιωμένο ευφυολόγημα που έλεγαν οι προπαππούδες μας και διατηρήθηκε για καμιά δυο γενεές ακόμα.
Ως γνωστόν ήρθε το 1917 η μέρα κατά την οποία Τσάρος δεν υπήρχε πια. Οι προπάπποι μας λοιπόν, που έζησαν αυτές τις στιγμές και οι οποίοι δεν είχαν το προστυχολογιό και τόσο εύκολο, έλεγαν, κουνώντας το κεφάλι τους δήθεν νοσταλγικά: «Πού Τσάρος!...» (σα να λέγανε «τώρα πια, πού τσάρος!») όταν ήθελαν να πούνε για κάποιον λόγο ότι πάει, τέλος, το χ πράγμα ανήκει στο παρελθόν κλπ. Φρόντιζαν μάλιστα να τονίζουν κάπως περισσότερο το πού, ακουγόταν «Πούτσαρος» και σκάγανε στα γέλια σαν να λέγανε κάτι το πάρα πολύ αστείο.
Εδώ που τα λέμε, αν η έκφραση διδασκόταν στα σχολεία από το δημοτικό, θα ήταν ο μόνος τρόπος να εμπεδώσουν οι μαθητές την διαφορά μεταξύ που και πού.
- Ρε γαμώτο, ήθελα νά 'κανα κανα μπανάκι ακόμα στη θάλασσα...
- Ε, τώρα, πού τσάρος... Χειμώνιασε.
