πόθεν αίσχος

Το πόθεν έσχες σύμφωνα με τη βιβλιογραφία δηλώνει την υποχρέωση κάποιου να δηλώνει και να δικαιολογεί τις πηγές των εισοδημάτων του.

To πόθεν αίσχος αποτελεί παράφραση του «πόθεν έσχες» και εκφράζει το τριγκάρισμα που παθαίνει κάποιος λόγω του σοκ που παθαίνει όταν ενημερώνεται για το πόθεν έσχες των βουλευτών. Εκφράζει το ψυχικό ταράκουλοτου ψηφοφόρου κατά την επίσημη πληροφόρησή του σχετικά με την οικονομική κατάσταση (κινητή-ακίνητη περιουσία, ύψος καταθέσεων) των αντιπροσώπων του στο κοινοβούλιο και την εύλογη διερώτησή του για τα στοιχεία που τεχνηέντως αποκρύπτονται.

Τότε είναι που η πλέμπααισθάνεται χάπατο και προδομένη. Τότε είναι που ο ψηφοφόρος κάνει αυτοκριτική στον εαυτό του για τη χρήση της ψήφου του, τότε είναι που αρχίζει να αμφιβάλλει για την αποτελεσματικότητα των θεσμών, τότε είναι που φευγαλέα σκέφτεται πως είναι κι αυτός αυτουργός στις ρεμούλες και τις απάτες αυτών που ψήφισε. Τότε είναι που συνειδητοποιείται η δύναμη της συλλογικής μαλακίας (ψηφοφορία).

Όταν ο κόσμος ακούει το πόθεν αίσχος, τότε συνειδητοποιεί το τι εξυπηρετεί ο τεχνητός κομματικός διαχωρισμός. Τότε αντιλαμβάνεται πως οι βολευτές Καλοχαιρέτες, είναι στη μάσα ενωμένοι, στον αγώνα χωριστά. Τότε αντιλαμβάνεται, την ελαστικότητα στην ιδεολογία που μπορεί να οδηγήσει κάποιους βολευτές στην πολιτική αλλαξοκωλιά (αλλαγή κόμματος).

Τότε πιάνει το άτοπο του πράγματος. Πώς γίνεται, διερωτάται, κάποιος που ανήκει στη γενιά των 700 ευρώ να χει προσλάβει τριακόσιους πάμπλουτους εθνοπατέρες (αφού πηδάνε όλη τη χώρα) δίνοντας τους έτσι το δικαίωμα να εξελιχθούν σε άτομα της γενιάς των 700.000.000 ευρώ; Σκέφτεται: πώς είναι δυνατόν οι υπάλληλοι της πλέμπας να της κατσικώνονται στο σβέρκο με ύφος ν καρδιναλίων και να έχουν τέτοιες εξωφρενικές καταθέσεις και ακίνητα; Ο φόβος όμως για την πολιτική αστάθεια λόγω μαζικής ψήφισης άκυρου, οι μηχανισμοί της διαπλοκής και ο φόβος έκθεσης και ψήφισης αγνών πολιτικών οδηγεί στη διατήρηση της κατάστασης.

Αλλά το κακό είναι πως ο κόσμος ξεχνάει εύκολα. Εναλλάσσει σωτήρες στην εξουσία, που ο ίδιος τους κατέβασε ως αποτυχημένους. Και έτσι οι βολευτές αδιαφορούν για τον λαό και αντ’ αυτού εναρμονίζονται με τη θέληση των απανταχού ισχυρών. Κι ο κόσμος ξεχνάει, απορροφάται στην ατομική του πραγματικότητα και όταν ξανασυμβεί, π.χ, κάποιο σκάνδαλο που βγήκε στη φόρα από κάποιους που δεν πήραν τη μίζα τους, ή γίνει ανακοίνωση κάποιου πόθεν έσχες, τότε ξανά ξυπνά από τον λήθαργο και τον ύπνο του δικαίου και ξανασυνεχίζει στο περιθώριο.