Comments by vikar (4189)
Showing 361-390 from 4189
Ένα απο τα μεταβατά ρήματα (τό 'χω στο πρόχειρο εδώ και χρόνια, παναπεί, όπου νά 'ναι θα τό 'χει ήδη ανεβάσει ο πάτσις ή ο χάν): τα αμετάβατα που στην αργκό (και όχι μόνο!) γίνονται μεταβατικά.
Το θέμα τό 'χουμε θίξει απο παλιά, πιχί σχόλιο τζόν μπλάκ, καθώς και τα λήμματα τον καίγετ' η καρδιά μου, αυτοκτονώ κάποιον και άλλα ίσως που μου διαφεύγουν. Και φυσικά, το πράμα συζητιέται γενικώς, πιχί ο κυρ-σαράντ πιάνει εδώ το μεταβατό διαρρέω.
Και μείς τί είμαστε βρε δονμήτσο; γιοί δεν είμαστε εμείς;...
Και επίσης, να πούμε οτι συνήθως ακούγεται με έκθλιψη, γράφω στ' αρχίδια μου, εκτός κι' αν θέλει ο ομιλητής να δώσει έμφαση (ή αν πρόκειται γι' απάντηση φοιτητή στα προφορικά «Εισαγωγή στις εκφράσεις με όρχεις, πέη, κόλπους Ι» της Αργκοσχολής).
Έτσι. Είχαμε πέη, είχαμε βυζιά, αλλα δέν είχαμε τ' αρχίδια τόσα χρόνια να γράψουμε το απλό και βασικό.
Να πούμε ακόμα οτι με τις ίδιες σημασίες χρησιμοποιούμε και το γράφω, έτσι απλά (καρακλάσικ). Το ενδιαφέρον όμως είναι πότε και ποιά έκφραση πρωτοχρησιμοποιήθηκε με τέτοιες σημασίες, αδιαφορίας: γράφω στ' αρχίδια μου, γράφω στα παλιά μου τα παπούτσια, γράφω στο παλιό μου το τεφτέρι;...
(άλλο ένα πλήν απ' το πρόχειρο)
Ούγκχ... Τα περιλαμβάνεις ήδη κι' αυτά στον ορισμό. Συγνώμες.
Δέν είμαι σίγουρος, ίσως θέλει το δικό του λήμμα, αλλα φαίνεται πως περιπτώσεις όπως ο τηλέος σφετερίζονται κι' αυτές την περιγραφή «άμεση ουσιαστικοποίηση ρήματος». Στα υπόψιν.
Τη λέξη την έπιασε πρόσφατα κι ο κυρ-σαράντ.
Πάτσις, χτενίζω το παραμελημένο πρόχειρό μου αυτές τις μέρες, και είναι σάν να το έχεις ήδη χτενίσει εσύ.
Και γώ την έχω αυτήν τη σημασία. Παλιακή μάλιστα.
Και γουστάρω που βάζει στο ίδιο πλάνο (στην ίδια λέξη) το σωματικό αλισβερίσι με τη γυναίκα και το σωματικό αλισβερίσι με τον άντρα, απ' τη σκοπιά βέβαια, πάντα, του άντρα. Έ ρε τι σου είναι ο θυμόσοφος λαός να 'ούμε, τσκ-τσκ-τσκ...
Εγκούκλαρα στον έρωτα
Να δω τι θα μου βγάλει
Κι έπεσα πάνω σε λινκιές
Που είχαν μαύρο χάλιΆλλες τσοντιάρικες χοντρά
Άλλες με γκέι τύπους
Κι άλλες με συνοικέσια
Μες του γουέμπ τους κήπουςΔε βρήκα όμως τίποτα
Για σένανε μωρό μου
Ούτε ότι ο έρωτας
Θάναι το βάσανό μουΌταν γκουγκλάρεις φίλε μου
Σε λέξεις όλο πάθος
Θα πέσεις πάνω σε λινκιές
Που όλες είναι λάθοςαπ' το Ρεμπέτικο Λεξικό της Πληροφορικής (νά 'ναι καλά η ιρονίκ)
Για το τελευταίο, δές και προχθεσμία.
Αhά! Αυτό εγώ το καταλαβαίνω πάντως έτσι.
Το βιντεάκι αρκετά κατατοπιστικό για το τοπικό της λέξης, άν και το όφου το έχω κι' απ' τα βόρεια.
Μπέτα, και το σκάιπ τηλέφωνο είναι στην ουσία.
Όντως, τώρα, δέν ξέρω αν στέκει για «τοπικό», πάντως σίγουρα ακούγεται διαλεκτικό. Ά, και αργκοτικό βεβαίως... :-Ρ
Ά να μπράβο (και πάνω που θα μ' έπιανε το παράπονο).
Το μάσ- το ακούω στάνταρ συχνότατα στη Θεσσαλονίκη και παραθεσσαλονίκεια. (Και σά ν' αχνοθυμάμαι σιγά-σιγά οτι τό 'χουμε ξανασυζητήσει το θέμα κάπου στο σάιτ;...)
Όχι, όπως το λέει η σούλτο, πρόκειται για εναλλακτικούς τύπους σε στιγμιαίους χρόνους για το ρήμα πάντα μαζεύω (άντε και μαζώνω, απ' το οποίο όμως παίρνεις και τα στιγμιαία θέματα μάζωξ- / μαζώξ-). Ίσως είναι βόρειο;...
Σωστή η σούλτο. Άλλη μιά περίπτωση που ένα συνθετικό αυτονομείται (βλέπε και ψιλό).
Ξηροσφύρη, το πρόβλημα με τους γλωσσικούς κανόνες (που δέ φταίνε τίποτα, δέν έχουνε ψυχούλα οι καημένοι) δέν φαίνεται στο πώς τους μεταχειριζόμαστε σε κουβέντες για τη γλώσσα μόνο, αλλα στ' οτι τους επικαλούμαστε κατακόρον έξωγλωσσικά, με ρητορικούς και ύπουλους τρόπους. Μπαίνει ο άλφα σε μία κουβέντα, πές, πολιτική, και επειδή αντί να πεί «όλους όσοι» λέει «όλους όσους», παίρνει πονηρή λαβή ο βήτα να τον απαξιώσει, εκτρέποντας και χαώνοντας την κουβέντα. Πολύ συχνά φαινόμενα. Άμα ήταν τέτοια πράματα πιό συνειδητά, λέω, θα κώλωνε ο βήτα να το παίξει έτσι ύπουλα, κι' άμα το έκανε, θα τον κράζανε οι άλλοι στην κουβέντα αντί να θαμπωθούν.
κάπου τεσπά που να μπορούμε να μεταφέρουμε τις εδώ απόψεις
Ρέ, τώρα έχουμε και φόρουμ!... hά... Βασικά, όχι να ξεριζώσουμε την εδώ κουβέντα απαραίτητα και να την πάμε αλλού (απ' ότι ξέρω άλλωστε, αυτήν τη στιγμή δέν υπάρχει ακόμα η τεχνική δυνατότητα -πέρ' απο χοντροκομμένο κόπι-πέιστ φυσικά), αλλα άμα κάποιος θέλει να συζητηθεί το πράμα αλλού, ας φύγουμ' απ' το εργαστήρι και ορίστε στο σαλονάκι.
Επίσης, υπόψιν οτι πλέον υπάρχει εργαλείο αναζήτησης στα σχόλια (δέν υπήρχε στο παλιό), και μάλιστα είναι στα υπόψιν να στήσουμε ακόμα καλύτερη αναζήτηση στο μέλλον.
Αυτά τα ολίγα, και σόρι για τη φασαρία περι τεχνικούρας.
Έ, θα έλεγα οτι σε ένα βαθμό είναι θεμιτό να διατυπώνεις κανόνες για τη γλώσσα, προκειμένου να εξηγήσεις σ' ένα παιδί (ή σε έναν ξενόγλωσσο) κάτι, να το περιγράψεις. Το πρόβλημα ξεκινάει μετά ας πούμε, όταν επιτρέπεις στον κανόνα να επωμίζεται ρόλους κανονιστικούς, αντί να παραμένει στο περιγραφικό, αλλα σίγουρα απ' τη στιγμή που τον έχεις διατυπώσει -έστω θεμιτά- έχεις αυτόματα ανοίξει μιά μικρή κερκόπορτα.
Αυτά που λέει επάνω ο βάνιας: η παρατήρηση του να θέτεις σε δεύτερη μοίρα τη γραμματική και το συντακτικό χάριν της μουσικότητας (για δέν είναι μόνο η μελωδία, είναι κι' ο ρυθμός), ισχύει, λέω, γενικότερα στον προφορικό λόγο, μα σ' ιδιώματα, σ' αργκό, σε καθομιλουμένη... Απ' τα πιό σημαντικά πράματα στη γλώσσα, και ταυτόχρονα, απ' τα πιό παραμελημένα, δέν το συνειδητοποιείς εύκολα. Και φαίνεται αυτό καθαρά στο διχασμό που διέπει τους ομιλητές, όταν πάνε να γράψουν κάτι που είπαν (που, μαθημένοι απ' το σχολείο και λοιπά τυπικά κείμενα, το γαμάν συνήθως τη μάνα).
Άν μου επιτρέπετε μάλιστα, καταπώς τα βλέπω εγώ τα πράματα, ένα απ' τα ωραία στοιχήματα που λέμε του διαδικτύου, είναι ακριβώς αυτό: να καταστήσει συνειδητότερη και σαφέστερη στους χρήστες του, τη σχέση μεταξύ προφορικότητας και εγγραμματοσύνης, και ν' ανασκευάσει (και να ξεφτιλίσει) κάποια ταμπού που για πολύ-πολύ καιρό έχουνε ταμπουρωθεί πισ' απ' το χάσμα πού 'χει ανοίξει ανάμεσα σε τυπική και καθημερινή γλώσσα, χάσμα που σκάβεται (για σεβαστούς και μή λόγους) ήδη στο σχολείο, και συνεχίζει να βαθαίνει και μετά, και που βέβαια λειτουργεί σε βάρος της γλώσσας ενγένει. Αυτό, για αιώνες, πολεμιότανε μόνο στη λογοτεχνία και το τραγούδι. Τώρα πλέον είν' αλλιώς.
συγκόλληση και παράλληλη σύντμηση των λέξεων (χώρα κυρίως), πχ "παφάω, παγαμηθείς, μποράβρομε, παπάρω"
Αυτά με πάν στο παράλειψη των να και θα και στο α.
Θυμάμαι να έχω συναντήσει σε κείμενα το διαλεκτικό /ο/ αντί για /u/ (το έχω μάλιστα με ωμέγα: τως τό 'πα). Η τροπή γίνεται και στην αιτιατική ομως; ας πούμε, πώς θα προφερότανε το «θα τους πάρ' ο διάολος» ή το «- τους έφερες τους ροφούς; - τους έφερα»;
Σε νιώθω, είν' απίστευτο το πού εχει πάει η τεχνολογία μέσα σ' εφτά χρόνια...
Κότσο τα πιάνω, κότσο!