Comments by Hank (3052)
Showing 2071-2100 from 3052
Ναι, έφαγα και μια σταγόνα...
Φαντάζομαι ότι μάλλον θα πήγαινε σερί, ιδίως αν είχαν πιει και κανά ουζάκι! Υπάρχει τέτοιο παιχνίδι σήμερα;
Αυτό θα πει συνέχεια! Όταν οι άλλοι κρεμιόντουσαν απ' τα δέντρα, εμείς παίζαμε κότταβο!
Στο μεταξύ τρέχει το ρεπορτάζ για την πανοποντοδοσία, βλ. μύδια...
ΥΓ. Όντως! Επιμορφωτικό!
Ποία η διαφορά τους; Το λεωφορείο με τον εισπράκτορα αφήνει και μερικούς στην απόξω, ενώ ο εισπρώκτωρ τους παίρνει όλους!
Αγαπητέ Γεώργιε, σε έχω εντάξει ως case study στο λήμμα ανορθογραφισμός, στην τελευταία υποκατηγορία, ''ανορθογραφιστής ο έντεχνος«. Ελπίζω να μην φάω καμιά μήνυση! Ειρήσθω εν παρόδωι, συγχαίρω διά το λήμμα Φιλοπίππου
Δεν μπορώ να πιστέψω πως μπορεί ο Πάνος μας να κάνει τέτοιο πράμα! Οι μαθητές τα κάνουν! Είναι πανατικοί!
Μην τους ερεθίζετε περισσότερο! Σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες, υπάρχουν μαθητές που είναι έτοιμοι να γίνουν καμικάζι αλά Ταλιμπάν, και να στουκαριστούν μαζί με το ελικόπτερο στα γραφεία του slang.gr, αν ο Πάνος δεν μπει στην πρώτη δεκάδα! Μιλάμε για ασύμμετρο πόλεμο κανονικά!
ΥΓ. Στο δεύτερο μήδι, ο Πάνος είναι τόσο ψηλά, που είναι σαν όλοι εμείς να μαστε στο έδαφος κι ο Πάνος στο ελικόπτερο!...
Προτιμώ την καθαρότερη ελληνική λέξη ταχυπηδήκουλας.
Οι δερβίσηδες ήταν ένα είδος μοναχών (;), δεν έχω αυτοπεποίθηση στην Τουρκολογία μου, ας βοηθήσει το Πονηρόσκυλο, οι οποίοι είχαν πολλά κοινά σημεία με την ορθόδοξη ρωμαίικη παράδοση, αφού οι πρώτοι λόγιοι τους είχαν πάρει πολλά στοιχεία από τους Βυζαντινούς-Ρωμηούς, και από τους Σούφι της Περσίας (που λέγεται ότι κι αυτοί πνευματικώς κατάγονται από Βυζαντινούς-Ρωμηούς Νεστοριανούς εκδιωχθέντες, τουλάχιστον εν μέρει). Στην αρχή σε κάποιο βαθμό χρησιμοποιήθηκαν οι δερβίσηδες ως Δούρειος Ίππος για τον εξισλαμισμό των Ρωμηών. Αλλά τελικά υπερίσχυσε μάλλον η αμοιβαία συμπάθεια, αφού και οι δερβισηδες ήταν ένα είδος αιρετικού Ισλάμ (σ.ς. ετυμολογείται από λέξη που σημαίνει «επαίτης»). Αυτό φαίνεται λ.χ. ακόμη και στα διηγήματα του Παπαδιαμάντη, τέλος 19ου αιώνα. Ο τεκές ήταν ισλαμικό μοναστήρι ασκητήριο για ντερβίσηδες.
Και από μνήμης πιθανολογώ ότι υπήρχαν ζυμώσεις μεταξύ ντερβίσηδων και Ρωμηών, δεν θυμάμαι τις ακριβείς λεπτομέρειες (Πονηρόσκυλο;), αλλά γενικώς οι δερβίσηδες ήταν λίγο μπυρίτσουαλς φάση, όχι με μπίρα, αλλά με αργιλέ (;), λίγο «δια Μωάμεθ σαλοί», και ως τέτοιοι είχαν κερδίσει την συμπάθεια των καθ΄ ημάς νωχελίμ, βλ. και θεωρία Βράστα. Αυτό πάντως για το οποίο είμαι σίγουρος είναι ότι υπάρχει συνέχεια και όχι αντίθεση ή ειρωνεία μεταξύ της θρησκευτικής διάστασης και της χασικλίδικης τοιαύτης.
Του lolοστεφανή!
Το ενδαιφέρον που λέει το ως άνω άρθρο είναι ο (ομο)ερωτικός χαρακτήρας του εν λόγω παίγνιου. Με άλλα λόγια ο Θηραμένης τον έρριχνε τον κότταβο!
Υ.Γ. Έγραψα για τον «κότταβο» από μνήμης, και μετά είδα ότι υπάρχει άρθρο στην ουικιπαίδεια εδώ.
4) τελευταία γραμμή: ομόρριζα.
Αλλά ίσως και να είναι «βράσε όρυζα», γλώσσα λανθάνουσα...
Η «αποκοτιά» ομοίως δεν ξέρουμε σίγουρα αν είναι από το «κοτέω»=οργίζομαι ή από το κοττώ=ρίχνω ζάρια.
Μια πολύ ωραία λόγια λέξη είναι και η «διακύβευση».
Έχω μερικές παρατηρησούλες:
1) Σύμφωνοι ότι η λέξη έχει ελληνικότατη και αρχαία ετυμολογία. Αλλά υπάρχει και το ρήμα «κοτέω», που σημαίνει οργίζομαι, από όπου και ο «κότος», η οργή, η χολή, η οργίλη πικρία, συχνότατο στην Ιλιάδα. Συνήθεις εκφράσεις: «δαιμόνων κότος», η οργή των θεών, «αμείλιχος κότος», η αδυσώπητη οργή, «του θανόντος η Δίκη πράσσει κότον», δηλαδή η Δίκη του πεθαμένου προκαλεί οργή που ζητεί εκδίκηση. Ως ρήμα το «κοτέω» είναι πολύ συχνό στους Λυρικούς, το ουσιαστικό στους Επικούς, αμφότερα απ' τις απαρχές της ελληνικής Γραμματείας. Ο Μπαμπινιώτης λέει ότι το νεοελληνικό «κοτάω» είναι αβέβαιου ετύμου, είτε από το αρχαίο «κοτέω», είτε από το μεσαιωνικό «κοττώ» (πάντα με δύο ταυ!) στο οποίο αναφέρεσαι. Πιστεύω ότι το «κοττώ»= παίζω ζάρια, είναι πιθανότερο ως μεσαιωνικό και σε αυτό θα συμφωνήσω μαζί σου, αλλά ΔΕΝ πρέπει να αποκλειστεί το «κοτέω». Αν ετυμολογήσουμε το «κοτάω» από το «κοττώ», πρέπει να το γράφουμε με δύο ταυ, αλλά ο Μπαμπινιώτης αφήνει την γραφή με ένα ταυ, λόγω αμφιβολίας.
2) Η «κότα» προκύπτει από το «κόττος», που σημαίνει τον κόκορα, αλλά ΔΕΝ μπορεί να αποκλειστεί κατηγορηματικά η ετυμολογική συγγένεια και με τον «κότταβον», που είναι συγγενής με το «κοττώ». «Κότταβος» σημαίνει αρχικά δοχείο και από εκεί ένα τυχερό παιχνίδι και έχει σχέση με τους κόττους- κύβους- ζάρια. Επίσης, «κόττος» ήταν το λειρί του πετεινού και από εκεί ο κόκορας και η κότα, που ίσως θα έπρεπε να γραφόταν «κόττα», αν ήμασταν λίγο πιο σίγουροι. Οπότε από τη μια έχουμε κοτάω> (ίσως από) κόττος > κότταβος, και από την άλλη κότα> κόττος. Μεταξύ των δύο ίσως υπάρχει συγγένεια, αλλά αρχαία και πολύπλοκη.
3) «Κοτάω» ΔΕΝ σημαίνει «επιδεικνύω δειλία», αλλά το αντίθετο! Αν ετυμολογείται από το «κοττώ», σημαίνει «ρισκάρω», ενώ αν ετυμολογείται από το «κοτέω» σημαίνει «οργίζομαι, εκδικούμαι, χολώνομαι». Όταν λέμε «αν κοτάς», εννοούμε «αν έχεις τα κότσια (ομόρριζο!!!), τα αρχίδια να διακινδυνεύσεις ή (εναλλακτικώς) να κάνεις την βεντέτα», όπως φαίνεται στα πολύ πετυχημένα παραδείγματά σου.
4) Συγγενή με το «κόττος»-ζάρι είναι τα κότσια- ζάρια, όπως στην έκφραση «αν έχεις τα κότσια», που σημαίνει το ίδιο πράγμα. Με το «κόττος»-λειρί του κόκορα το «πιάνω κότσο», αφού ο κότσος που πιάνουμε τα μαλλιά μας ίσως συνδέεται ετυμολογικά με το λειρί του κόττου- πετεινού. Οπότε είχε δίκιο ο συσλαγκιστής που το έγραψε με όμικρον, μάλλον δεν είναι από τον «Κώτσο»- Κώστα. Πιθανόν όλα τα παραπάνω να είναι όρριζα.
5) Ο Ξενοφών διηγείται ένα ιστορικό ανέκδοτο που με είχε από παλιά συγκλονίσει, στα «Ελληνικά». Οι δύο κύριοι από τους Τριάντα Τυράννους μετά το 404 π.Χ. ήταν ο Θηραμένης και ο Κριτίας. Ο Θηραμένης έκανε πολλές πολιτικές αλλαξοκωλιές και γι' αυτό τον φωνάζανε «κόθορνο» από το παπούτσι του δράματος που στρεφόταν και αριστερά και δεξιά. Ο Κριτίας, συγγενής του Πλάτωνος, ήταν ένα είδος αρχαίου Nietzsche, αριστοκράτης φιλόσοφος, με ειλικρινή κυνισμό, αλλά σε αντίθεση με τον Γερμανό ήταν αιμοσταγής προγραφέας των αντιπάλων του. Κάποια καλή ώρα ο Κριτίας οδήγησε στην εκτέλεση με κώνειο του Θηραμένους, του παλιού στενότατου συνεργάτη του. Ο Ξενοφών περιγράφει ότι ο Θηραμένης που σε όλη την ζωή του ήταν ένα τιποτένιο καθίκι, που δεν «κοτούσε» να κάνει τίποτα μεγαλειώδες, είχε όμως έναν πολύ ηρωικό με χιούμορ θάνατο. Υπήρχε ένα συμποσιαστικό παιχνίδι, ως «κότταβος», που παιζόταν μεταξύ εραστή και ερωμένου, και στο οποίο αν δεν με ξεγελά η μνήμη μου, δεν είμαι σίγουρος, αυτός που έπινε κρασί, άφηνε την τελευταία σταγόνα, την γύριζε στο κυκλικό δοχείο του κρασιού (κόττος), και την έρριχνε προς τον επόμενο συμποσιαστή με αφιέρωση, εννοώντας ότι ο άλλος θα τον ακολουθήσει στην οινοποσία. Ο Θηραμένης, ως αρχαίος σλανγκιστής, έκανε το ίδιο με το κώνειο, το οποίο αφού το ήπιε, την τελευταία σταγόνα την «κοττάβισε» και την πέταξε έξω αφιερώνοντάς την στον Κριτία. Εννοούσε ότι ο Κριτίας ήταν ο αγαπημένος του φίλος, που ακριβώς επειδή προέδιδε την φιλία τους, έμελλε να τον ακολουθήσει στην κωνειοποσία. Ο Θηραμένης αποδείχτηκε προφητικός! Ο Κριτίας εκτελέστηκε λίγο καιρό αργότερα!
μην είναι η οικονομική κρίση;
Δεν τό 'ξευρα! Αρχιδάτος!
Είναι η αλεπού που από την φύση της δεν πιάνεται με τίποτα, αλλά ο Αμφιτρύων, ο θετός πατέρας του Ηρακλέους έστειλε στο κατόπι της έναν σκύλο, που από την φύση του έπιανε όλα τα θηράματά του, κι ο Δίας μην ξέροντας τι να κάνει ενώπιον του παραδόξου πέτρωσε και τα δύο ζώα. Κι έτσι χάθηκε κι ο πολύτιμος σκύλος.
«Μου την δίνουν οι Παρασκευές!», λέει ο Στρουμφ Γκρινιάρης, με υπόκρουση το λαλαλαλαλαλαλααλαλαλαλααλα...
Εγώ αυτό το τραγούδι που ψάχνω είναι το «η στρουμφοτζάζ με συγκινεί!».
Ίσως, Μες, αξίζει μια προσθήκη ορισμού αυτό που λες, δεν είμαι και σίγουρος...
Μην βιαστείς να κρίνεις: Όπως λέει ο Βράστα:
«Μερικοί έχουν οι ίδιοι πέσει θύματα τραυματικής μπαγαπονοτοδοσίας στα παιδικά τους χρόνια».
Δεν ξέρεις τι συμβαίνει μες στην ψυχή του καθενός...
Αρχιμήδεια, πάντως, είσαι!
Απόδειξη ότι σ' ένα τουρκικό χωριό που ήμουνα μου έφεραν τον λογαριασμό στο εστιατόριο, κι επειδή ήταν φτηνός, ο μαλάκας λέω στα «ελληνικά» «τζάμπα», κι ο Τούρκος, επειδή η λέξη σ' αυτούς είναι η ίδια ή παραπλήσια, μου έφερε άλλο λογαριασμό διπλάσιο!
Είσαι, ωστόσο, φίλε μου, πολύ επίκαιρος τελικά! Έμαθα πως έγινε δημοσκόπηση ποιος είναι ο καταλληλότερος για πρωθυπουργός κι η απάντηση ήταν: ο «Κανένας». Το συμπέρασμα των ιθυνόντων του Ράδιο Αρβύλα ήταν πως άμα βγει πολιτικός με επώνυμο «Κανένας», λ.χ. Παναγιώτης Κανένας ή Μήτσος Κανένας, θα βγει πρωθυπουργός! Δείτε το μύδι απ' το 5.25«» για τον «Κανένα».
Εν είδει παραδείγματος:
Σε ντύνω, σε ταίζω, σε σπιτώνω,
σε πήρα με κουμπάρο και παπά,
και ήθελα από σένα ένα μόνο,
να περπατάς στο πλάι μου σεμνά!
(Σημ.: Έπρεπε να πάρει τον Καραμανλή, τότε...)
Η ψείρα, όμως, λέει μια παροιμία,
όταν χορτάσει, βγαίνει στο γιακά,
και σ' έπιασα στα πράσα μια πρωία,
με κάποιο μικρομέγαλο λαπά!
Τρελάθηκα! Όταν σε είδα!
Τρελάθηκα! Λασκάρησε η βίδα!
Επωδός:
Όξω! Αλλού τρως!
Όξω! Αλλού πίνεις!
Όξω!
Αλλού τρως, αλλού πίνεις,
και αλλού πας και το δίνεις! (δις)
Ξεκίνησε η σουπιά η αδερφή σου,
να 'ρθει για να θολώσει τα νερά,
τα λόγια της κοντέψαν να με ψήσουν,
στα μάτια όμως είδα πονηριά
Στο νου μου ο σκερβελές σε μαύρα χάλια,
στο πάρε δώσε και στο vis-a-vis
και συ να έχεις χάσει τα πασχάλια
σε μια κεφαλοκλείδωμα λαβή.
Επωδός.
Και σημειωτέον ότι το «κοτάω» δεν πρέπει να συγχέεται με τα «κιοτεύω» και «κιοτής», που είναι τουρκικής προέλευσης για τον δειλό/ κακό.