Comments by Ο ΑΛΛΟΣ (723)
Showing 271-300 from 723
Πω πω, σου την έφερα! Λοιπόν:
Ο Αρτέμης δεν ήταν πρεζάκιας όταν το έγραψε. Το τραγούδι δεν ήταν αυτοβιογραφικό, περιέγραφε τους πρεζάκηδες που έβλεπε. Έγινε όμως προφητικό.
Ο Πεπόνιας ήταν ένας χαρακτήρας του θεάτρου σκιών, όχι από τους πολύ κλασικούς. Ένας Τούρκος, πάρα πολύ χοντρός, χαμηλόβαθμο όργανο της τάξεως, έδερνε τον Καραγκιόζη αλλά κάποιους άλλους όχι. Για πιο δύσκολες περιπτώσεις καλούσαν το Βεληγκέκα, που τους δέρνει όλους εκτός από τον Μπαρμπαγιώργο.
Ο Πεπόνιας είχε και μία χαρακτηριστική λέξη, «χαμάλαρε», με την οποία χαρακτήριζε όσους είχε να δείρει.
Τώρα που το σκέφτομαι, μπορεί να μην είναι πολύ γνωστός, αλλά άδικα: είναι ένας χαρακτήρας 100% βγαλμένος από τη ζωή!
Θα μπορούσε να προέρχεται από μια παλιά διαφήμιση κάποιας εταιρείας ηλεκτρικών συσκευών. Ήταν δύο και διαφωνούσαν αν το τάδε πράγμα που πάλιωσε θελει πέταμα ή επισκευή, και, αφού έχουν επεναλάβει αρκετές φορές τις δύο λέξεις, ακούγεται μία φωνή που λέει «ούτε πέταμα ούτε επισκευή: ΑΝΤΑΛΛΑΓΗ!». Και μετά έλεγε ότι στην εταιρεία μας δίνετε το παλιό σας ξεκατινιασμένο σίδερο / κασετόφωνο / οτιδήποτε και παίρνετε καινούργιο.
Α, να ένα καλό παράδειγμα: το ελαόθικα (=τρελάθηκα) δεν ξέρω, ούτε μαντεύω από πού νγαίνει (μήπως ελαβώθηκα;;;). Αλλά δε θέλει σοφία για να ξέρω ότι θα 'πρεπε να γράφεται ελαώθηκα. Γενικοί πασίγνωστοι κανόνες της Ελληνικής, γιατί να υποθέσει κανείς ότι ίσως δεν εφαρμόζονται στην Κύπρο;
Αν και, σε Κανά χωριό, σε Κανά γάμο, πάντα θα βρεις να φας κι ας μη σφάξανε. Εδώ κρασί δεν είχανε και κρασί ήπιανε.
Αντίθετα, φέρε τη βόλτα σου σημαίνει «χόρεψε»!
Η σβάρνα ήταν ένα παλιό γεωργικό εργαλείο: μια μεγάλη τετράγωνη τάβλα, με κοφτερές πέτρες από κάτω. Το ζεύουν στα βόδια, ο ζευγάς στέκει απάνω για βάρος, και καθώς σέρνεται η σβάρνα στο χώμα ανοίγει μικρά αυλάκια για τη σπορά (σε χώμα που έχουν ήδη οργώσει). Άρα η έκφραση πρέπει αρχικά να ήταν «τα πήρε η σβάρνα».
Αλλά ποια η διαφορά μεταξύ παραμαζώματος και κωλοφεράντζας;
Α ναι; Ήξερα το μπαταλεύω (ασχημαίνω, χάνω τη φρεσκάδα μου, κρεμάω κλπ.).
Δεν ξέρω για τα πατρινά, αλλά συμβαίνει στα Κυπροδωδεκανησιακά. Π.χ. βουλειά, βίω / γίω (= δίδω, σε διαφορετικά χωριά της Καρπάθου) κ.α. Και ξεκινά από ένα άλλο φαινόμενο, να προφέρονται αυτά τα σύμφωνα πολύ χαλαρά έως καθόλου (π.χ. αερφός, αός (!) = αγωγός), με αποτέλεσμα, όταν αποφασίσουν να τα προφέρουν, να μη θυμούνται τι ακριβώς ήταν το καθένα. Αλλά αυτά τα ιδιώματα δεν έχουν συγγένεια με τα μωραΐτικα, πέραν της γενικής συνάφειας (ότι δηλαδή όλα είναι ελληνικά).
Κιοτάχτε, είπαμε μερικές εξυπνάδες να γελάσουμε, αλλά επί της ουσίας θεωρώ ότι το λήμμα είναι προσβλητικό.
Από τις ωραιότερες κττμγ εκφράσεις της γλώσσας μας!
Ας πούμε και μια κουβέντα όμως και για κείνους τους παπάδες που δεν είναι υψηλόβαθμοι, και που επίσης είναι άνθρωποι σαν κι εμάς με τα χούγια και τις αδυναμίες τους. Συνήθως μας φαίνεται λίγο κουλό να βλέπουμε παπά να καπνίζει, να χορεύει, να οδηγεί (και μάλιστα κορνάροντας), να παίζει όργανο, να πηγαίνει γήπεδο, να ανακατεύει βρισιές στην ομιλία του... Αλλά γιατί όχι; Δηλαδή πώς έπρεπε να είναι ο παπάς της ενορίας μας, με το φωτοστέφανο; Μπορεί και να έχει φωτοστέφανο, και απλώς να μην το μοστράρει. Χίλιες φορές έτσι, παρά να το μοστράρει και να μην το έχει.
Σε γενικές γραμμές ο διοικητής ποτέ δε θα κοιτάξει αν έχεις σκουπίσει στη μέση του θαλάμου, αυτό το θεωρεί δεδομένο. Θα πάει να δει αν έχει σκόνη πίσω από τα ντουλάπια.
Μερικές φορές δεν είναι καν ωραίος. Η επιτυχία του συνίσταται σε κάποιον παράγοντα που οι άλλοι άντρες αδυνατούν να βρουν.
Έξοχο λήμμα, πώς έλειπε; Αλλά από τον ορισμό λείπει πράμα.
Η θείτσα ορίζεται όχι μόνο από την εμφάνιση και την ηλικία, αλλά σε μεγάλο βαθμό και από την ιδεολογία που εκφράζει: η θείτσα είναι το προπύργιο του συντηρητισμού... ή μάλλον όχι, ποιο προπύργιο; Η θείτσα θα ήθελε να είναι το προπύργιο, αλλά τελικά εκφράζει ένα συντηρητισμό τον οποίο δεν μπορεί να υπερασπισθεί παρά μόνο με σαθρά επιχειρήματα τύπου «α πα πα», «τς τς τς», «πού φτάσαμε» κλπ., ελπίζοντας ότι θα βρεθεί κάνας άλλος να τον υπερασπιστεί καλύτερα. Αλλιώς αφήνεται στην τύχη της, δηλαδή στο να παρακολουθεί στωικά την κατρακύλα της κοινωνίας μας.
Η θείτσα φοβάται τους Αλβανούς, τους μαλλιάδες και τους οδηγούς δικύκλων (όχι γιατί είναι επικίνδυνοι οδηγοί, αλλά για την ηθική τους).
Λυπάται τους 25+ ανύπαντρους.
Καταδικάζει τις πορνόψυχες κοπέλες που αφήνουν ακάλυπτα τα μπράτσα και τους αστραγάλους τους και μακιγιάρονται.
Θα φοβόταν και θα σιχαινόταν τους ομοφυλόφιλους, αλλά τη σώζει το ότι στο βάθος της ψυχής της δεν έχει αποδεχθεί ότι αυτοί όντως υπάρχουν.
Θεωρεί τεντυμποϊσμό το να τρέχει ένα παιδί στην πλατεία για να πιάσει την μπάλα.
Θεωρεί ως προσωπική επίθεση εναντίον της το να ακούει κάποιος οποιαδήποτε μουσική, εκτός από Αττίκ.
Είναι κατά της χειραφέτησης των γυναικών.
Και άλλα ανάλογα.
Noob, newbie; Σοβαρά υπάρχουν τέτοιες σλανγκιές; Θυμίζουν απολύτως τα αντίστοιχα ελληνικά! Τελικά τι έχουν να χωρίσουν οι λαοί; Τίποτα. Εσύ Χριστό κι εγώ Αλλάχ, αλλά κι οι δυο μας αχ και βαχ!
Για όλα αυτά τα εις -άντζα (κωλοφεράντζα, καβάντζα και τα παράγωγά της, σωφεράντζα, μαστοράντζα...) προτείνω τη γραφή με -ν-. Η διαφορά στην προφορά είναι από αμελητέα έως ανύπαρκτη, αλλά η κατάληξη προέρχεται από το ιταλικό -anza -και μερικές φορές και ολόκληρη η λέξη είναι δάνειο από τα ιταλικά.
@Χότζα: επειδή μερικά λήμματα άλλος τα γράφει έτσι κι άλλος αλλιώς, είτε με διαφορετική ορθογραφία, είτε με/χωρίς άρθρο, είτε σκέτη λέξη / ολόκληρη φράση κλπ., στην Αναζήτηση βοηθάει να γράφεις μέρος μόνο του λήμματος. Αν π.χ. βάλεις σκέτο κωλο -... , θα σου βγάλει βέβαια ένα εκατομμύριο λήμματα, αλλά θα δεις αν υπάρχει είτε «κωλοφεράτζα» είτε «κωροφεράντζα» είτε «παίρνω κωλοφεράντζα» κλπ..
Ναι, αλλά μπορεί να ισχύσει και το αντίστροφο: το επήεννεν έχει διπλάσια λήμματα από το επήαιννεν, αλλά ας κρατήσουμε τον πήχυ σε κάποιο ύψος.
Δεν είναι θέμα αποδοχής των κανόνων (και δεν είναι θέμα της συγκεκριμένης διαλέκτου): μάλλον οι σωστοί κανόνες δεν είναι ευρέως γνωστοί.
Τα κυπριακά / κρητικά / πατρινά κλπ. σλανγκ, ναι. Γενικά, ό,τι είναι αντίστοιχο προς τα μη διαλεκτικά λήμματα που καταχωρούμε. (Μερικά είπαμε, δεν είναι σλανγκ αλλά συμφωνούμε όλοι ότι καλώς βρίσκονται εδωμέσα).
Τίποτα, απλώς να 'χουμε το νου μας.
Μα έγραψα ξεκάθαρα: «Αλλού ακολουθείται η προφορά και αλλού η ιστορική ορθογραφία». Όλη η επιστήμη είναι στο να βρεις πού είναι έτσι και πού αλλιώς. Τα πρωτότυπα απ' όπου ανθολογείς έχουν κάποια λάθη, που δείχνουν ακριβώς πόσο δύσκολο είναι αυτό το θέμα ακόμη και για τον φυσικό ομιλητή του ιδιώματος ή της διαλέκτου. Τώρα, το να κάνει ο Κύπριος λάθη στα κυπραίικα είναι σαν να κάνουμε εμείς λάθη στην Κοινή Νεοελληνική: ανθρώπινο. Είπαμε, ο ανορθόγραφος έχει δικαίωμα λόγου ακριβώς όσο και ο ορθογράφος. Απλώς αισθάνομαι ότι υπάρχει μία διαφορά ανάμεσα στο να κάνω λάθος στη δική μου γλώσσα, που κατά τεκμήριο έχω προσπαθήσει όσο μπορώ να τη μάθω σωστά και φτάνω σε ένα σημείο που τόσο μπορώ, από δω και πέρα δικαιολογήστε με, και σε μία άλλη γλωσσική μορφή που την ξέρω επιφανειακά. Περίπου το ίδιο σαν να βλέπαμε παραδείγματα σε λήμματα, που είναι γραμμένα σε μία φτιαχτή, αφύσικη σλανγκ: θα έλεγε κανείς, «αφού δεν το 'χεις, τι το παλεύεις»;
Ελπίζω να μη με θεωρήσετε υπερβολικά αυστηρό. Μιλάω πάντα για το ίδιο το λάθος (αυτό που υποκειμενικά θεωρώ λάθος), ποτέ για εκείνον που (νομίζω ότι) το έκανε. Δεν τη λέω σε κανέναν, βρίσκω αφορμή από το λήμμα του Βράστα για ν' ανοίξω μία γενικότερη συζήτηση.
Εγώ πάλι έχω σημαντικές αντιρρήσεις.
Πρώτον, οι περισσότερες από αυτές τις λέξεις δεν έχουν καμιά δουλειά εδωμέσα. Αν ψάχνει κάποιος πώς λένε στα Κυπραίικα την καρέκλα ή την κατσίκα, στο σλανγκ.τζρ θα κοιτάξει;
Δεύτερον, το να γράφεις μια διάλεκτο είναι ολόκληρη επιστήμη. Ή την ξέρεις, ή άσ' το. Για παράδειγμα: επήαιννεν (και όχι επήεννεν): ναι μεν οι Κύπριοι το προφέρουν με δύο -ν-, οπότε πρέπει να το γράψουμε με δύο -ν-, κατά τα άλλα όμως δεν παύει να είναι το ρήμα πηγαίνω που γράφεται με -αι-. Αλλού ακολουθείται η προφορά και αλλού η ιστορική ορθογραφία.
Βέβαια, και στα απλά ελληνικά κάνουμε λάθη, και αυτό δε μας στερεί το δικαίωμα να γράφουμε! Αλλά με τη διάλεκτο είναι αλλιώς: αν τη γράφουμε με λάθη, όπως και αν τη μιλάμε με λάθη, υπάρχει ο κίνδυνος να τη γελοιοποιήσουμε.
Δεν το κατάλαβα; Νομίζω ότι το κατάλαβα. Ο ψηλός αποκλείεται εκ των πραγμάτων. Με τον κοντό δε βλέπω το πρόβλημα! (Υπάρχει πάντα και το ενδεχόμενο να είμαι βλάκας. Άμα χρειαστεί βοηθήστε με!)
Μα το είπε (περικοκλάδες).