Comments by Ο ΑΛΛΟΣ (723)
Showing 451-480 from 723
Και γαμώ τα παραδείγματα! Θα μπορούσε να βάλει κάτι πιο προβλέψιμο, π.χ. Γούντστοκ, αλλά ο λούζερ ξέρει.
Φταίει το χαβό το ριζικό μας, φταίει ο θεός που μας μισεί, φταίει το κεφάλι το κακό μας, φταίει πάνω απ' όλα το κρασί!
Ποιος γκαντέμης έβαλε μηδέν;
Όχι, το μουνί της είναι.
Αντιλαμβάνομαι πλήρως την αντίφαση ανάμεσα στη συχνότητα με την οποία επικαλούμαι την αυθεντία του Μπάμπη και τα μπινελίκια που του χώνω. Κάποια μέρα που θα ξαναβάλω μπουγάδα θα δώσω εξηγήσεις. Για σήμερα φτάνουν τα σεντόνια.
Φράσσω; Από το ιωνικό φρήσσω; Εντυπωσιακό! Αν ισχύει.
Μωρέ εγώ τον σέβομαι. Αλλά πιστεύω ότι, με το να είναι πολύ γνωστός λόγω συμμετοχών σε φεστιβάλ κλπ., υπερτιμήθηκε η αξία του, με αποτέλεσμα να επισκιαστούν άλλοι ομότεχνοί του. Πάντως του πατέρα του το μέγεθος δεν το φτάνει.
Υ.Γ. 1: Να πω την αλήθεια δεν ήξερα ότι έχει πεθάνει.
Υ.Γ. 2: Α, τώρα κατάλαβα τι εννοείς! Εννοώ Νταλάρας με την έννοια του δυσανάλογα προβεβλημένου. (Μα δεν μπορεί να μιλήσει κανείς! Τι φταίμε αν σχεδόν κάθε λέξη του ελληνικού λεξιλογίου σημαίνει και «μαλάκας»; Να είσαι βέβαιος ότι σε καμία περίπτωση δεν εννοούσα αυτό.)
Διασκευή δημοτικού τραγουδιού που το λένε σε διάφορα μέρη της Ελλάδας τις Απόκριες, καθώς τρίβουν και το πιπέρι. Οι ορίτζιναλ στίχοι είναι πολύ πιο χοντροί:
(Α. Σαμιώτικη βερσιόν:)
[I]
Ο παπάς απ' τ'ν Άγια Κάρα
κυνηγούσε μια γαϊδάρα.
Στάσου στάσου ευλογημένη[/I] ...κλπ. μετά το ίδιο.
(Άγια Κάρα: ξωκλήσι κάπου στη Σάμο. Οι παπάδες δίνουν και παίρνουν στα αποκριάτικα τραγούδια, αλλά ειδικά στη Σάμο έχουν την τιμητική τους. Υπάρχουν τραγούδια για τον παπά απ' το Κοκάρι, τον παπά απ' τ'ν Αρετσού, τον παπά απ' τ'ν Παναΐτσα [abdbana'itsa], τον παπά απ' τ'ν Άγια Ζώνη και πάει λέγοντας.)
(Β. Καρπάθικη βερσιόν:)
[I]Κάτω στην Αγιά Βαρβάρα
ο παπάς γαμεί μια γάρα
και η γάρα πορδοκλάνει
κι ο παπάς την καλοπιάνει [/I]... κλπ. μετά το ίδιο.
...Τέλος πάντων, συζητιέται αυτό. Ο Σπαθάρης (ο Ευγένιος) ήταν και λίγο Νταλάρας.
Ναι ρε παιδιά, μόνο μην αφήνουμε να εννοηθεί ότι ...ο Σπαθάρης τον έβγαλε!
Αφού άνοιξες την κουβέντα, φταίει και η αστυφιλία. Αν πέντε μύρια Αθηναίοι δεν ήταν από κάποιο ήσυχο χωριό που επισκέπτονται σε κάθε ευκαιρία, θα άλλαζαν οι στατιστικές.
Δεν ξέρω αν είναι σλανγκ, αλλά γαμεί και τσούζει!
Υποθέτω ότι χρησιμοποιείται και στις συναυλίες: όταν ένα μικρότερης εμβέλειας συγκρότημα παίζει σαπόρτ (τουτέστιν ανοίγει το πρόγραμμα και «ζεσταίνει» το κοινό) πριν την εμφάνιση του κυρίως συγκροτήματος.
Ε, παίζει;
Ο θεός ο Αριστοφάνης, βαθύς γνώστης της νεοελληνικής ψυχής ήδη από τότε, είπε:
«Το θέμα είναι τώρα πώς θα βρούμε ένα ωραίο και καθαρό μέρος για να το χέσουμε».
(Εκκλησιάζουσες, μτφρ. Κ. Ταχτσή, στίχος γύρω στο 320)
Δεν το είχα δει. Γαμώτο, έχασα την πατέντα!
Επίσης και ο πλούτος εκφράσεων που προέρχονται από τα χαρτιά:
πάσο, ντούκου, τα ρέστα μου, δικαίωμα, φάντης μπαστούνι, μπαλαντέρ...
Τόσα ξες, τόσα λες. Στα διαλυτικά αναφέρομαι. Ας μην έλεγες «είναι βλαχιά» και δε θα με πείραζε, αλλά όταν είμαστε ημιμαθείς ας έχουμε τουλάχιστον μια μετριοπάθεια.
Ωστόσο, όταν σου λένε «μπορώ να διακόψω;», πρέπει να συνεχίσεις να μιλάς. Αλλιώς ο άλλος δεν μπορεί να σε διακόψει, απλώς του παραχωρείς το λόγο. Οπότε, με το δίκιο του θα σου πει «Μίλα όσο διακόπτω».
Καλά τρελαίνομαι σου λέω! Ο πούλος πούλος, και η γαλλική αβρότης γαλλική αβρότης!
C' est moi qui vous remercie, Chat-bebe! (Πού διάλο είναι τ' αξάν τ'aigu;)
Έχετε παρατηρήσει ότι, ενώ το πέρδομαι θεωρείται πιο κόσμιο από το κλάνω, η πορδή είναι εξίσου μη-κόσμια όσο και η κλανιά;
Το πρώτο μήδι είναι «Χριστέ μου»!!!
Πρακτικά σημαίνει «ξεκουτιαίνω», αν και, βάσει της ετυμολογίας, όπως λέει και το Ινκ, σημαίνει περίπου «παθαίνω μαλάκυνση» (μαλακώνω, το μυαλό μου μαλακώνει / νερουλιάζει / κουρκουτιάζει κλπ.). Το ραμολί είναι η μετοχή του ρήματος στα γαλλικά (=ξεκουτιασμένος), το ραμολιμέντο είναι το ουσιαστικό στα ιταλικά (το ξεκούτιασμα, η μαλάκυνση).
Δε νομίζω ότι χρειάζεται να του κόψουμε πολλές συλλαβές για να το καταλάβουν καλύτερα οι ξένοι.
Φέρε και καμιά φίλη!
Οκέι να πούμε.
Δεν είναι παρετυμολογία, ισχύει κανονικά:
Λατ. pullus (= νεοσσός) > μσν. ελλ. πούλλος (= το ίδιο) > κοτόπουλο, περδικόπουλο κλπ., ήτοι νεοσσοί των αντίστοιχων πτηνών. Όταν αυτά τα σύνθετα άρχισαν να γίνονται αντιληπτά μάλλον ως «μικρή κότα, μικρή πέρδικα», η χρήση του -πουλο επεκτάθηκε εκτός πτηνών, π.χ. λαφόπουλο, και σε ανθρώπους, π.χ. βασιλόπουλο, και τελικά και σε κύρια ονόματα, π.χ. Βασιλόπουλος (ο γιος του Βασίλη, καλά αυτό το ξέρουμε). [Πηγή μέχρι εδώ: Μπάμπης].
Το «πουλί» εικάζω ότι βγήκε ως εξής: αρχικά ως υποκοριστικό του πούλλος (= νεοσσός), στη συνέχεια η υποκοριστική του έννοια ξεχάστηκε και έμεινε να σημαίνει απλά «νεοσσός» (υπάρχουν αποσπάσματα δημοτικών τραγουδιών που δείχνουν αυτή τη σημασία, π.χ. Κλώσσα τα πουλιά δεν τα 'βγαλες σωστά), και στη συνέχεια από «νεοσσός πτηνού», που και πάλι είναι κατά μία έννοια υποκοριστικό, έφτασε να σημαίνει γενικώς το πτηνό.
Θα παρατηρήσατε ότι στην πορεία χάσαμε το ένα λάμδα. Αυτό θεωρώ ότι είναι λάθος της επίσημης γραμματικής μας. Στις διαλέκτους όπου τα διπλά σύμφωνα προφέρονται ακόμη και άρα φαίνεται καθαρά ποια θα έπρεπε να είναι η ορθογραφία ορισμένων λέξεων, όλες αυτές οι λέξεις προφέρονται με δύο λάμδα (συγκεκριμένα, στα 12νησιακά ιδιώματα: πουλλί, βασιλόπουλλο, πούλλα [η κότα] κλπ.).
Επόμενο στάδιο: το πουλί (πτηνό) προσλαμβάνει την επιπλέον σημασία του πέους. Αρχικά ως ευφημισμός / υπαινιγμός, αλλά χρησιμοποιήθηκε τόσο ώστε κατέληξε να είναι μία δεύτερη κυριολεκτική έννοια.
Τελευταίο στάδιο: από το πουλί, που κανείς πλέον δεν το αντιλαμβάνεται ως υποκοριστικό που ήταν κάποτε, παράγεται (εκ νέου!) το μεγεθυντικό πούλος, τον οποίο και παίρνουμε οσάκις παραστεί χρεία.
Άρα ναι, μεταξύ πούλου και κοτόπουλου υπάρχει στενή σχέση. Η πλάκα είναι ότι και το γαλλικό poullet προφανώς συνδέεται με το λατινικό pullus. Δεν ξέρω ποια βήματα οδήγησαν σ' αυτή την εξέλιξη, αλλά το πράγμα δείχνει να μιλάει από μόνο του.
@ΙΝΒΙ: Όχι, δεν είναι για σβήσιμο. Εδώ έχω μόνο μία κατηγορία εδωδίμων. Το να τρως ένα μαλάκα είναι διαφορετική περίπτωση!