Comments by patsis (3005)
Showing 2011-2040 from 3005
You cannot see what I see because you see what you see. You cannot know what I know because you know what you know. What I see and what I know cannot be added to what you see and what you know because they are not of the same kind. Neither can it replace what you see and what you know, because that would be to replace you yourself. Douglas Adams, «Mostly Harmless» Ίσως αυτή την οντολογική μοναξιά μας μπορούμε να την υπερβούμε. Ίσως με τον έρωτα. Ίσως.
Ο ορισμός είναι χιουμοριστικός (πετυχημένος ή όχι). Μην τρελενουά αδέρφια.
Την έκφραση φούστα-μπλούζα με την έννοια (για άντρες κυρίως, παιχνιδιάρικα) ντυμένος απλά και καθημερινά, σχδόν πρόχειρα, μόνο εγώ την λέω και η παρέα μου ή είναι γενικότερο; Στο slang.gr υπάρχει μόνο το φούστα, μπλούζα κι ελαφριά πούδρα με εντελώς (το τονίζω, εντελώς) διαφορετική σημασία.
Έχω ακούσει ότι δεν λέγεται στην Αθήνα, είναι αλήθεια;
Διάβασα με προσοχή και ενδιαφέρον το κείμενό σου και μου ερχόταν στο μυαλό συνεχώς απορίες και παρατηρήσεις (είναι να κρατά κανείς σημειώσεις με σένα ρε μπαγάσα), αλλά προς το παρόν θα θίξω μια πτυχή.
Από μικρός έχω ακούσει πολλές στερεότυπες απόψεις για διάφορους. Από τους τοπικούς πληθυσμούς της πόλης μου στην βορειοδυτική Ελλάδα, που έχει τρεις-τέσσερις διαφορετικές ομάδες, μέχρι ό,τι θες (τι σκατά, θυμάμαι την δασκάλα μου στην τρίτη δημοτικού να πετάει μια γενικόλογη κακία για τους εβραίους, άστα να πάνε).
Πιο συγκεκριμένα, σύμφωνα με τα όσα άκουγα από τους βόρειους Έλληνες που κυρίως με περιστοίχιζαν μέχρι τα δεκαοκτώ, έχουμε την «πελοποννησιακή νοοτροπία που κυριαρχεί στην πολιτική»: κλίκες, ικανοποίηση τοπικιστικών προτεραιοτήτων μέσω της κυριαρχίας στην πρωτεύουσα, κοντόφθαλμες μη προοδευτικές πρακτικές (παράδειγμα που έφερε ο απολογητής αυτής της θεωρίας: η απομόνωση και απώλεια προς την Τουρκία των μουσουλμάνων της Θράκης).
Έχουμε την ηθική αχρειότητα του Πύργου («ο καλύτερος έχει σκοτώσει την μάνα του» και τέτοια).
Έχουμε τα «πατρινά μουνιά», με τα στοιχεία του ορισμού, εκ των οποίων την προκλητική εριστικότητα δεν την είχα ακούσει σε τόσο βαθμό είναι η αλήθεια.
Έχουμε τους πονηρούς Βλάχους.
Έχουμε «τα τσογλάνια τα χαλούμια» (ο ορισμός για το χαλούμι=Κύπριος εκκρεμεί), τους Κυπρίους, για τους οποίους λέγονται χίλια-δυο αλλά τώρα δεν θυμάμαι τίποτα.
Ίσως και άλλα που δεν θυμάμαι τώρα.
Λοιπόν, έχω μια θεωρία. Επειδή έχω γνωρίσει πολλά αρχίδια και κωλοπαιδαρέλια στη ζωή μου αλλά οι παρέες μου δεν είχαν να κάνουν με Πατρινούς, ούτε με Κυπρίους και από τους υπολοίπους ελάχιστα, δεν μπορώ να επιβεβαιώσω. Λέω όμως ότι η γενική ξενοφοβική διάθεση απέναντι σε κάποιον που δεν τον αναγνωρίζουμε σαν δικό μας μπορεί να λειτουργεί με τον εξής ύπουλο αλλά κατανοήσιμο μηχανισμό:
Το τσογλάνι από την Τούμπα Θεσσαλονίκης ή τις Σέρρες ή τα Γιαννιτσά το έχω γνωρίσει από μικρός, έχω πέσει κι έχω μάθει, έχω συλλάβει τα χούγια του και τους τρόπους του και έχω φτιάξει αντισώματα. Δεν μπορεί να μου τη φέρει εύκολα.
Το πατρινό μουνί το γνωρίζω πρώτη φορά σαν φοιτητής ή στο στρατό, μου κάνει τη λαδιά εκεί που δεν το περιμένω, αιφνιδιάζομαι, θεωρώ απολύτως απαράδεκτη τη συμπεριφορά του, εκτός από καθαρά ηθικής άποψης, και γιατί κατάφερε να με πλήξει, σχηματίζω την γενίκευση. Πατρινοί = μουνιά. Δεν πιστεύετε ότι έχει μια λογική έτσι;
Την σφυρίχτρα την στήσαμε στην απόληξη της τσουλήθρας, δηλαδή χαμηλά, με κατεύθυνση προς τα μέσα, προς την ανηφορική κλίση. Έφυγε πύραυλος κυριολεκτικά και αυτό που θυμάμαι είναι να την ακολουθώ αστραπιαία με τα μάτια και, περίπου δέκα μέτρα μακριά, να την βλέπω να περνά δίπλα από ένα γερμένο-την-τελευταία-στιγμή κεφάλι. Διαμαρτυρήθηκε αυτός, παγώσαμε λίγο εμείς, αλλά επειδή ήταν ένα χρόνο μικρότερος και στην τελική όλα καλά, κρατήσαμε χαρακτήρα. Οδυσσέα (έτσι το λέγανε το παρ’ ολίγον θύμα) νά ’σαι πάντα καλά.
[I]- Εγώ φεύγω παιδιά. Την μπαλαντέζα.
- Στο καλώδιο.[/I]
Σχετικός και ο πρωθυπουργός του καφενείου.
Το έχω ακούσει αρκετές φορές.
Και η ανάμνηση είναι ωραία μόνο και μόνο γιατί μια φορά που είχαμε την φαεινή ιδέα να στήσουμε μια σφυρίχτρα στο κάτω μέρος μιας τσουλήθρας ώστε αυτή να εκτοξευθεί σαν ρουκέτα, ο φουκαράς ο συμμαθητής μας που τυχαία και ξαφνικά βρέθηκε ακριβώς στο πέρασμά της (στο ύψος του κεφαλιού), είχε γρήγορα αντανακλαστικά. Όσα φέρνει η ώρα δεν τα φέρνει ο χρόνος όλος. Είχε άγιο κι αυτός κι εμείς.
Ένα ενδιαφέρον σχόλιο του vanias εδώ: www.slang.gr/news/show/25 .
διόρθωση λινκός
Αυτοκτονημένε, αν εννοείς γιατί είναι σλανγκ, δεν λέω ότι είναι απαραίτητα σλανγκ. Ίσως είναι σλανγκ των παιδικών μας χρόνων. Εμείς πάντως έτσι το λέγαμε, στο ίντερνετ το επιβεβαίωσα, στον Τριανταφυλλίδη δεν υπάρχει, ε, είπα να το ανεβάσω. Έχουμε πρόβλημα και μ’ αυτά τα λήμματα τώρα;
Ένα παράδειγμα της χρήσης εδώ.
Ε ρε πστ μου, κι αυτό υπήρχε; Άλλη μία διαγραφή από το πρόχειρο... Τουλάχιστον να επιβεβαιώσω ότι λέγεται. Εγώ στα βόρεια δεν το είχα ακούσει, το άκουσα από Σπαρτιάτη στην Αθήνα (δεν ήξερε να μου πει πού αλλού ακούγεται).
Περνάμε πολύ καλά στα καμαρίνια και αυτό το εισπράττει ο κόσμος. Ξαναβρίσκουμε άλλωστε το απαιτητικό κοινό της Θεσσαλονίκης, της όμορφης Θεσσαλονίκης, που είναι η αγαπημένη μας πόλη.
Σκονάκι του κάθε ηθοποιού θιάσου σε περιοδεία αρπαχτής στην Θεσσαλονίκη.
ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑαααααααααααααααααααααααααα! Γκρρρρρρρρρρ!!! Να, αυτά παθαίνω με τα παμπλισιτυ σταντς και τις μαλακίες, κάποιος ανεβάζει τα λήμματα που δουλεύω! Τι να πω, ωραίος, ωραίος...
Εγώ ρε παιδιά άλλαξα τρόπο δουλειάς και ασχολήθηκα με αρκετούς ορισμούς ταυτόχρονα. Ήθελα να κάνω ένα παμπλίσιτυ σταντ: να φτιάξω 14 ορισμούς και να τους παρουσιάσω στο κοινό δυο-δυο κάθε μεσημέρι, στις 15:00, το πράιμ-τάιμ εμάς των αργκόσχολων με δουλειά γραφείου. Έναν μικρού μήκους για σαπόρτ στις παρατέταρτο και έναν πλήρες γεύμα στις ακριβώς. Η δουλειά όμως φούντωσε, η κούραση μεγάλωσε, το κορίτσι με κοιτά με μάτια παραπονεμένα και έτσι έβαλα το σάιτ σε δεύτερη μοίρα.
Αλλά με την χθεσινοβραδυνή εσωστρέφεια μού τη βάρεσε και τους έριξα προς αλλαγή κουβέντας. Δε βαριέσαι.
Δεν έρχεστε για ένα απεριτίφ σε κάποιον από τους δύο ολοκαίνουριους ορισμούς μου; Πού ξέρετε, μπορεί όλοι αυτή η ένταση να καταλήξει σε μια υπέροχη παρτ... εεε φιλία!
Οκ. Επί της διαδικασίας (πάλι): Πες ότι εμείς οι ενεργοί χρήστες που κάνουμε login τουλάχιστον π.χ. τέσσερις-πέντε φορές την εβδομάδα, αν όχι τη μέρα, συμφωνούν να το κάνουν όλοι (που αμφιβάλλω σφόδρα). Επειδή δεν ξέρω πόσοι μπαίνουν με αυτούς τους ρυθμούς και ενημερώνονται για αυτές εδώ τις συζητήσεις μας, θα υποθέσω κατά προσέγγιση ότι ασχολούνται οι σαράντα πρώτοι της βαθμολογίας (που κάπως αυθαίρετα θεωρώ σαράντα πιο ενεργούς χρήστες). Έχουμε 6.231 ορισμούς. Αν υποθέσουμε ότι μαρκάρουν σαν βου διαλογή το 20% των λημμάτων τους, θα έχουμε 1.246 ορισμούς από το συντριπτικό σύνολο των 15.500 (δηλαδή το 8,04%) να εμφανίζονται με μια ένδειξη π.χ. «Χιουμοριστικός ορισμός» ή «Ερασιτεχνικός ορισμός» ή «Μη λεξικογραφική ανάρτηση». Παράλληλα θα υπάρχουν χιλιάδες ορισμοί (και λήμματα) χειρότεροι αυτών των «αυτοχαρακτηρισμένων», χωρίς καμία ένδειξη. Είναι μια μισή δουλειά, κατά τη γνώμη μου, και τελικώς αποπροσανατολιστική. Μη σας πω ότι αν βάλουμε από μόνοι μας ένδειξη Α’ διαλογή και ο ορισμός ή το λήμμα είναι μια μαλακία και μισή, πάλι θα ερχόμαστε σε αντιπαραθέσεις και «βγάλτε το Α’ διαλογή» και «όχι μην το βγάζετε» και «κάτω η κλίκες» και ζήτω η επανάσταση κι ιστορίες.
Αν συνδυαστεί με άλλες κινήσεις, όπως για παράδειγμα μεταφορά σε διακριτό τμήμα του σάιτ για πιο χαλαρές προσεγγίσεις, είναι άλλη φάση. Πώς όμως; Με ποια κριτήρια; Ποιοι κριτές; Και, τελικά, γιατί;
Μην ξεχνάμε, παρακαλώ: Έχουμε πρόβλημα; Ποιο είναι αυτό; Η σαβούρα των ανύπαρκτων λημμάτων; Οι ανεπαρκείς ορισμοί σε θεμιτά λήμματα; Ό,τι κι αν είναι, ποιοι θα παίρνουν τις αποφάσεις; Προτείνω αυτούς που κάνουν login, ή, έστω, όσοι έχουν έναν αριθμό καταχωρήσεων και πάνω. Καταλαβαίνετε φυσικά ότι αναζητώ μια συλλογικότητα ανάμεσα σε όσους έχουν στενότερη σχέση με το σάιτ.
Θα μου πείτε «καλά, και οι συντονιστές τι ρόλο βαράνε;» Πολύ απλά, είναι λιγότεροι από το ευρύτερο σύνολο και μπορεί να χάσουμε κάποιες χρήσιμες απόψεις και αντιλήψεις και κρίσεις, αν δεν συμμετάσχουν και άλλοι, αρκεί να τεκμαίρεται με απλό και σαφή τρόπο η στενότερη σχέση των κριτών με το σάιτ.
Τώρα το πώς βλέπω εγώ τα γραπτά μου είναι προσωπικό ζήτημα, ελέγξιμο βέβαια με κριτική αλλά τι νόημα έχει; Απλώς δήλωσα ότι, προσωπικά εγώ, δεν πρόκειται να ζητήσω την διαγραφή κανενός λήμματός μου, εκτός φυσικά αν βγει λάθος ο ορισμός από αποτυχημένη μου έρευνα και μελέτη.
Το ότι το σάιτ κινείται σε πιο λεξικογραφικά μονοπάτια δεν το έχω διαπιστώσει, με την ιδέα που έχω εγώ τουλάχιστον για τα λεξικά. Στα λεξικά κάθε ορισμός δεν είναι λίγες λεξούλες για κάθε λήμμα; Πηγαίνουμε προς αυτήν την κατεύθυνση και δεν το πήρα χαμπάρι; Και, αν πηγαίνουμε, γιατί; Δε λέω, θεμιτό και αυτό, αλλά επειδή προσωπικά δεν με ενδιαφέρει σχεδόν καθόλου, να το ξανασκεφτόμασταν; Μια χαρά ζωντανό και σπαρταριστό δεν είναι έτσι το σάιτ;
Και τέλος, αν οι μοντς είχαν «εξουσία» και, συνεπώς, κατασταλτική διάθεση και δύναμη δεν θα μπορούσα να μιλώ με αυτόν τον τρόπο γιατί δεν θα συζητούσαμε καν και τέτοια σχόλια πιθανώς θα διαγράφονταν. Η δημοκρατία του σάιτ εξακολουθεί να είναι σε πολύ καλό επίπεδο και οι προτάσεις μου, πιστεύω και ελπίζω, είναι προς επίρρωση αυτής.
Επί του πιεστηρίου: Ρε αυτοκτονημένε! Τώρα γιατί συμπλέεις μαζί μου και μου τη σπας; (πλάκα κάνω)
Χμμμ... Δεν έγινα αντιληπτός και στεναχωριέμαι ιδιαιτέρως γι' αυτό. Πάμε πάλι:
Έχω ξοδέψει πολλή ενέργεια, πολύ σκέψη, έχω ανοίξει πολύ τον εαυτό μου για να μοιραστώ με αυτούς τους άγνωστούς μου ανθρώπους τους εκατόν τριάντα πέντε ορισμούς μου. Έχω σημειώσει εκατοντάδες φορές λήμματα σε κινητό, στο πρόχειρο του σλανγκ. Έχω πάρει πολλά τηλέφωνα για να εντοπίσω την πηγή ή να ζητήσω να μάθω άλλες σημασίες, ή να αξιολογήσω την αξία κάποιου λήμματος. Έχω ψάξει σε λεξικά, έχω αναφέρει πηγές. Έχω δημιουργήσει κείμενα, έχω στύψει το μυαλό μου να παρουσιάσω μια λέξη έτσι ώστε να γίνει αντιληπτή σε κάποιον που δεν την ξέρει. Έχω απορρίψει λήμματα που ήταν ήδη λεξικογραφημένα ή αποφάσισα ότι δεν χρειαζόταν να γίνουν.
Δηλαδή για μένα, το κάλεσμα να ξαναδώ τα λήμματά μου και να εντοπίσω ποια είναι μέτρια έως κακά, σημαίνει να αμφισβητήσω την κρίση που είχα όταν το καταχωρούσα. Και άντε, να μου πεις ότι είναι αξιολογότατη και χρήσιμη ιδιότητα η αυτοκριτική σε έναν άνθρωπο, γενικά, να το δεχτώ. Εδώ όμως θα πάω πάσο. Όποιος πιστεύει ότι έχει ανεβάσει μέτρια έως κακά λήμματα ας τα διαγράψει. Η ομαδικότητα σε αυτό το εγχείρημα δεν με αγγίζει και το κάλεσμα να συμμετάσχω με απωθεί.
Επειδή θέλω να μιλώ αποτελεσματικά, το οποίο σημαίνει εδώ να συζητώ προτάσεις ή να προτείνω λύσεις, πιστεύω ότι το κάλεσμα σε αυτοξεσκαρτάρισμα ίσως να μην αποδειχθεί πολύ παραγωγικό. Τι στο καλό, ήδη έναν άνθρωπο (εμένα) με βρίσκει απέναντι, μπορεί και άλλους.
Άρα: Αν υπάρχει το πρόβλημα ότι έχουν μαζευτεί πολλά λήμματα που είναι απαράδεκτα (με όποια κριτήρια), που πρέπει να φύγουν ρε παιδί μου, πώς το λένε, έχουμε μια δουλειά στα χέρια μας που πρέπει να βγει εις πέρας (να «διεκπεραιωθεί»; να διεκπεραιωθεί, αυτήν την στιγμή της επιχειρηματολογίας μου δεν μ' ενδιαφέρει). Ε τι κάνουμε; Δουλεύουμε και τα 13.780 λήμματα; Να μην οργανώσουμε πιο ορθολογικά τη δουλειά μας; Επαναλαμβάνω, αν υπάρχει πρόβλημα, διότι όλοι μας μια χαρά συνεχίζουμε τις ζωές μας και με την παρούσα κατάσταση, έτσι δεν είναι; Μπορούμε λοιπόν να πιάσουμε τα πιο «ύποπτα» λήμματα, αυτά που η (έστω προβληματική, έστω ελλιπής) έως τώρα κρίση του κόσμου έχει καταδείξει ως αποτυχημένα. Να τα επαναξιολογήσουμε με την διαδικασία του επείγοντος (μια βδομάδα). Να αποφασίσουν όσοι μπαίνουν αυτή τη συγκεκριμένη βδομάδα στο σάιτ με login. Είναι λιγότεροι από όλους τους χρήστες, είναι περισσότεροι όμως από τον dik μόνο του, από τους μοντς κλπ, είναι το μεγαλύτερο πρακτικά χρησιμοποιήσιμο σύνολο κριτών. Ας είναι όσοι έχουν γράψει πάνω από δέκα ορισμούς και όχι πάνω από δύο, αυτά θα τα βρούμε.
Δείτε τα τριάντα χειρότερα βαθμολογημένα λήμματα και πείτε μου αν θα επιβίωναν μιας τέτοιας διαδικασίας πάνω από πέντε:
fear of the dark, Α.Ε.Κ., αρνησίθεος, πίπες Νταϊάνα, αγκάθι, αβασάνιστα, άνευ λόγου και αιτίας, ξεκωλοπουτανόμουνο, πενταράς, για κανένα λόγο, Gat, πόρνη, Κώστας Τσάκωνας, πεοκρούστης, καναπές, σαμιαμάνα, γάμος της Κανά, μ' αρέσεις με το μίνι, αλλά σε προτιμώ με μάξι. Τα στραβά κανιά σου ποιος μπορεί να κοιτάξει;, γκότζο, παππούς, μαύρη αιμορραγία, παστέλι, Ράδιο-τιγκλόν, κάνω κράτει, τζάμπα και τζερεμέ, thanks yours, αποψίλωση, δηθένων, Π.Α.Ο., κατς κατς μιχαλη
Ταυτοχρόνως, όποιος θέλει και δεν έχει αντιρρήσεις σαν τις δικές μου, μπορεί να ζητά την διαγραφή και δικών του λημμάτων.
Όταν επικεντρωνόμαστε στις διαδικασίες κινδυνεύουμε να χάσουμε την ουσία και η κλειστοφοβική διάθεση είναι και αχρείαστη και αντιπαραγωγική. Γι' αυτό μέχρι τώρα μαλακιζόμουν με σχόλια-παπαριές στο ενδιάμεσο από σοβαρές συζητήσεις άλλων. Και γι' αυτό τώρα προτείνω λύσεις μπαμ-μπαμ. Αν τελοσπάντων έχουμε κάτι που μας απασχολεί ας το λύσουμε αποδοτικά, δεν είναι έτσι;
Τι να σας πω παιδιά, εγώ θεωρώ ότι το τραβάμε κάπως το ζήτημα. Πώς ακριβώς θα γίνει δηλαδή; Σε μια κίνηση αυτοκριτικής θα βγάλουμε μερικά μας λήμματα «δεύτερα»; Εγώ ξέρω ότι το οφ μου είναι πιο ψαγμένο, πιο σλανγκ, πιο τσ-ξςςςς από το κορίτσι για σπίτι, ενώ έχουν την ίδια ακριβώς βαθμολογία αυτή τη στιγμή. Ε και τι να λέει; Αυτό που δεν γουστάρω είναι αυτό που έκανα στην αμέσως προηγούμενη πρόταση, αυτό το αυτομαστίγωμα αν θέλετε, να το κάνω ομοθυμαδόν με άλλους σαν μια κίνηση εσωτερικής αυτοκάθαρσης του σάιτ. Δεν ξέρω γιατί ακριβώς, αλλά η θετική ανταπόκριση σε μια τέτοια προτροπή μού φαίνεται κάπως αναξιοπρεπής, πάντα για τον εαυτό μου μιλώντας. Το δεύτερο λήμμα θα εξακολουθεί να υπάρχει εκει πέρα και θα τρώει 15 κιλομπάιτ χώρου. Και λοιπόν;
Οκ, οκ, έχω χάσει την αρχική καθαρή σκέψη του επισκέπτη και είμαι μέσα στο ζήτημα τώρα, θυμάμαι όμως ότι βρήκα το σάιτ ενδιαφέρον πρώτα γιατί έμαθα αυτό που έψαχνα (το θυμάμαι ακόμα: το λήμμα κιμπάρης) και μετά γιατί γαμήθηκα στο γέλιο, συχνά μαθαίνοντας ταυτόχρονα. Πολλά τα προσπερνούσα γρήγορα σαν πατάτες, άλλα (όπως η κουράδα) με «ανάγκαζαν» να παίρνω εκείνη τη στιγμή τηλέφωνο φίλους και να τους διαβάζω το κείμενο πνιγμένος στα γέλια.
Αν πρέπει όπως και δήποτε να πετάξουμε σαβούρα, έχω μια πρόταση (μιξάζ από προτάσεις που έχουν ακουστεί κατά καιρούς, έμπνευση της στιγμής, και σε μένα τον ίδιο δεν κάθεται πολύ καλά αλλά για την κουβέντα το ρίχνω): ας οργανώσουμε μια εβδομάδα garage sale, βγάζοντας στο πανέρι όλα τα λήμματα με βαθμολογία κάτω από... εεε... μούμπλε μούμπλε, κάτω από 3.00 ας πούμε (σας βγάζω από τον κόπο: μιλάμε για 960 λήμματα ακριβώς). Και τα βγάζουμε στον τάκο κυριολεκτικά με το ερώτημα της απόλυσης, ήτοι: τα έχετε ακούσει να χρησιμοποιούνται; Δεν ξέρω αν πρέπει να διαγράψουμε τις υπάρχουσες βαθμολογίες αλλά, σε κάθε περίπτωση, προαποφασίζουμε έναν βαθμό «βάσης», βάζουμε (θέλουμε-δεν θέλουμε, ελλείψει άλλης πρακτικής λύσης) τους ενεργούς χρήστες να (ξανα)ψηφίσουν επ’ αυτών και there you go! Ίσως πεταχτούν 300-500 λήμματα που πρέπει ή «πρέπει» να φύγουν. Αν ανεβάσουμε το κατώφλι μιλάμε για περισσότερα.
Πλεονεκτήματα: δημοκρατικό, πρακτικό, δεν συζητάμε για τα κριτήρια, ο καθένας αποφασίζει όπως κρίνει σκόπιμο, τελειώνει σύντομα.
Μειονεκτήματα: οι κριτές θα είναι σχετικά λίγοι, θέλει δουλειά του dik για να γίνει κιμπάρικα, μπορεί να πεταχτούν λήμματα που χρειάζονται (ε και; τα ξαναπερνάει ένας μελλοντικός χρήστης).
Κι άμα πετύχει το κάνουμε ξανά, φου και φου. Θα είναι και ιβέντ. Θα έχει και την δική του θεματική μουσική στα δελτία ειδήσεων. Θα έχει φάση.
Άσχετα με πολιτίκαλλυ κορέκτ και τέτοια, το «ανάπηρος» σαν ψόγος είναι πάρα μα πάρα πολύ συνηθισμένο μεταξύ παικτών διαδικτυακών παιχνιδιών, ίσως και αλλού (επιβεβαιώνω λήμμα τώρα, υψηλό καθήκον μού ’λαχε, δώστε βάση!). Μπορώ να φανταστώ πώς ξεκίνησε: για κάποιον που δεν «έπαιρνε τα πόδια του» in-game κι έτσ’.