Comments by patsis (3005)
Showing 2311-2340 from 3005
Πράγματι, ο συντάξας IRA είναι σωστός. Στην Θράκη παίζει πολύ αυτός ο όρος (Αλεξανδρούπολη τουλάχιστον, που έχω και το στατιστικό δείγμα) και χρησιμοποιείται κατ’ αρχήν γι’ αυτούς τους ανθρώπους, συγκεκριμένα. Πιο γενικά βέβαια χρησιμοποιείται απαξιωτικά, με διάφορες μειωτικές σημασίες.
Χμμ, οι φωτό δεν είναι άσχετες με το λήμμα κατά κάποιον τρόπο. Μόλις τις είδα μου ξέφυγε ένα «Θεέ μου!».
Ωραίος Χότζα. Ωραίος κι ο Χρήστος Καστανάς (Χριστόφορος Κάσδαγλης). Αντιγράφω από μνήμης, στο περίπου:
Σε πιάνει μέσα μια ακατανίκητη επιθυμία να διαβάσεις [...] οτιδήποτε, κι επειδή οι εφημερίδες απαγορεύονται [...] ξεκοκκαλίζεις ότι πέσει στα χέρια σου, κανονισμούς, εγχειρίδια, τα χαρακτηριστικά των τυφεκίων και των οχημάτων που είναι αναρτημένα στους τοίχους, τα καθήκοντα του σκοπού στις σκοπιές, μέχρι και τα συστατικά στις κονσέρβες. Ώσπου φτάνεις στις ημερομηνίες λήξης και σου κόβεται κάθε όρεξη για διάβασμα...
Jesus άσχετο, είναι αλήθεια ότι η λέξη των Βάσκων για το μαχαίρι σημαίνει κοφτερή πέτρα και για το ταβάνι κορυφή σπηλιάς;
Επίσης άσχετο, μερικοί παλιοί, στη Σαλονίκη τουλάχιστον, έχουν ένα περίεργο κουσούρι. Τους ρωτάς «Πόσο έχει σήμερα ο μήνας;» και σου απαντάνε «Αύριο δεκαεφτά».
Ironick, διαβάζω το κείμενο και σε νιώθω να γράφεις με οργή. Χμμ, περίεργο, σκέφτομαι αλλά πάλι, γιατί όχι. Είσαι θυμωμένη με το γκουριλίκι; Και αν ναι, με ποιους; Με αυτούς που το πουλάνε ή με αυτούς που το αγοράζουν; Γιατί; Μπορούμε μήπως να συμπαθήσουμε αυτούς του ανθρώπους παρά την ενοχλητική, εγωιστική ή και επικίνδυνη συμπεριφορά τους;
Vikar τύφλα νά ’χει το CERN, άλλο ένα τέτοιο παράδειγμα και θα δημιουργήσεις με τα λόγια κανέναν ορίζοντα γεγονότων, καμιά loophole που θα μας ρουφήξει όλους. Άσχετο: την Ιστορία χωρίς Τέλος, του Μίχαελ Έντε, την έχεις διαβάσει;
Πολύ ενδιαφέρουσες λέξεις και ωραίος ορισμός.
Ιδιόμορφο ανεκδοτάκι:
[I]- Πώς θά ’ναι αν βάλεις στον κώλο σου μαργαρίτες, τριαντάφυλλα, γαρύφαλλα και πετούνιες;
- Πώς;
- Θά ’ναι σα να μπαίνει η άνοιξη...[/I]
Στον ορισμό μεγάλε τις κάλτσες σου έγραψες πάλι. Το παράδειγμα ξεκίνησα να το διαβάζω αλλά θα το τελειώσω το απογευματάκι με τον καφέ.
Trivia:
1. Υπάρχει και η παιχνιδιάρικη χρήση της λέξης διπλομάτης που σημαίνει το ίδιο πράγμα.
2. Λέγεται ότι οι Ίνκας θεωρούσαν τον στραβισμό ένα από τα ομορφότερα χαρακτηριστικά που μπορούσε κάποιος να διαθέτει στο πρόσωπό του.
Αμάν! Τι έγινε ρε παιδιά; Πού την έχω τώρα την στολή γαμώτο... Το λουκάνικο! Πού είναι το λουκάνικο! Τον μπερέ! Η πατρίδα με καλεί!
Mes μισό λεπτό να οργανωθώ, μη φύγεις!
Εσύ τό ’σβησες ε; Ντροπή και αίσχος! Όταν το κράτος-μοντς εξαφανίζει τα σχόλια τι άλλο μένει να πούμε; :-Ρ
Αστυνομία προστασίας σχολίων, ακίνητοι όλοι! Εδώ κάτι υπήρχε...
[B][I]Ψηλά! Ψηλά! Τα μαύρα τα μπερέ!
Δεν τα! Δεν τα! Δεν τα νικούν ποτέ![/I][/B]
και
Το Όπλο είναι ένα! Τα τεθωρακισμένα!
Και, αν υπάρχει ανάμεσά μας κανένας δόκιμος των ΤΘ, να μου θυμίσει τα πιο μαύρα στρατοκαυλικά που φωνάζανε, κάτι στο στυλ «μπλα μπλα να πεθάνω, μπλα μπλα στο άρμα μου απάνω...». Καλά, καλά, χαλαρώνω...
Τα τεθωρακισμένα είναι γενικώς εκ φύσεως επιθετικό όπλο. Οι νοοτροπίες που συνάντησα μέσα είναι ελαφρώς πιο απόλυτες από τον μέσο όρο, κάπως λιγότερο δημοκρατικές. Τα άρματα έχουν μεν κάποια ηλεκτρονικά συστήματα αλλά, τουλάχιστον τα Leopard 1a5, δεν απαιτούν επίπεδα κατάρτισης και μελέτης όπως των πιλότων για παράδειγμα. Η αποστροφή μερικών υπαξιωματικών αλλά και παλαιότερων αξιωματικών για τους φοιτητές («χασικλήδες») και τις φοιτήτριες («πουτανάκια») σίγουρα δεν είναι άσχετος. Μού ’χει μείνει η ατάκα μόνιμου αρχιλοχία μπροστά στην τηλεόραση, δελτίο ειδήσεων του STAR: «Αν κατεβούμε με τ’ άρματα θα σου πω εγώ πώς στρώνει αυτό το μπουρδέλο». Οι ειδήσεις του STAR ωστόσο παρέμεναν σταθερά το πιο δημοφιλές θέαμα μετά την μπάλα και τα DVD.
Για την ιστορία, η απάντησή μου στον επιλοχία ήταν: «Δεν μας φτάνει το τριάντα-μία, ψάχνουμε να φορτωθούμε κι άλλες υπηρεσίες;»
Επίσης θυμάμαι, τις ημέρες που ακολούθησαν την υπόθεση της ζαρντινιέρας, τέτοιον καιρό το 2006, σε ένα πηγαδάκι περίπου δέκα υπαξιωματικών, παρόντος του ιλάρχου μου, μόνο ένας υποστήριζε ότι κακώς οι αστυνομικοί έδειραν τον φοιτητή. Κι ο καημένος μάλιστα, μιλούσε με μια φυσικότητα σαν να ήταν το πιο φυσιολογικό πράγμα (που ήταν) να μην δέρνουν τρεις αστυνομικοί έναν ήδη εξουδετερωμένο άνθρωπο, παραδομένοι στην ίδια τους την οργή και την επιθετικότητά. Η ομήγυρη όμως ήταν πέλεκυς: «βρωμόξυλο στα τσογλάνια». Ο ίλαρχος ήταν αρκετά έξυπνος ώστε να μην εμπλακεί αλλά και αρκετά φιλοπερίεργος ώστε να μην σταματήσει την κουβέντα και ν’ ακούσει τι είχε να πει το κάθε του στέλεχος.
Τα βύσματα υπάρχουν αλλά, κατά κανόνα, δεν είναι βαρβάτα. Αν κάποιος έχει γερό βύσμα θα αποφύγει γενικώς τ’ άρματα. Αυτοί που βάζανε βύσμα για καμιά αποσπασούλα, για μια χούφτα μέρες άδεια και τα παρόμοια, μπορεί να ήταν ενίοτε ενοχλητικοί, αλλά μου φαίνονταν και σαν φτωχοδιάβολοι, οι φτωχοί συγγενείς των βυσμάτων, αφού την ίδια στιγμή σε άλλα όπλα ή κλάδους γινόταν (και γίνεται) της πουτάνας.
Θα μπορούσα να απαντάω για μέρες σε μια ερώτηση που δεν μου διατυπώθηκε καν, οπότε φρενάρω μόνος μου κάπου εδώ.
Κάνινγκ καλός πολίτης και, μιας και διαφαίνεται ότι είχες επαφή με ΤΘ, θα με ενδιέφερε να πεις δυο λόγια για το τι εικόνα δίνουμε οι μαύροι προς τα έξω, στους φαντάρους των άλλων όπλων.
Λελέ!
Αχαχαχαχαχαχα Vrastaman, το παράδειγμα!...
Ελαφρώς σχετική και η έκφραση κεχαγιάς στ' αρχίδια μου.
Έπεσα πάνω σ' αυτόν τον ορισμό του Πονηρόσκυλου και μου έκαναν εντύπωση τα τρία μηδενικά που έχει πάρει το αναλυόμενο λήμμα του. Και, στο πρώτο μου ταξίδι στα πάτρια, ρώτησα και έμαθα.
Από τους τρεις πενηντά-εξηντάρηδες που απετέλεσαν το δείγμα μου (με παρελθόν προσφυγικό, που δικαιολογεί τουρκικά γλωσσικά κατάλοιπα) ο ένας την ήξερε και κατανοούσε πλήρως το νόημά της. Θυμήθηκε μάλιστα ένα παιδί του χωριού που ταίριαζε γάντι στην παραπάνω περιγραφή και, παρ' όλο που στο συγκεκριμένο χωριό ήταν ελληνόφωνοι πρόσφυγες, τον φωνάζανε «ουζούν αντάμ», σαν παρατσούκλι. Συνεπώς η έκφραση τότε ήταν κοινότατη.
Σήμερα, η έκφραση δεν είναι και για πεντάστερο. Αλλά ούτε και για μηδενικό. Γι' αυτό την ανεβάζω στα σχολιασμένα, ανανεωμένη με νέα στοιχεία και προτείνω την μερική βαθμολογική αποκατάσταση αυτού του λήμματος.
Ο ορισμός μου φαίνεται πολύ καλός.
Έχω ακούσει και το ζουλάρω ως συνώνυμο του κλέβω, αλλά μία και μοναδική φορά, πριν από πολλά χρόνια. Και επειδή τότε ήμασταν παιδιά, μπορεί να ήταν έμπνευση της στιγμής.
Τα δύο @ δίνουν αυτήν την τριχωτή υφή αλλά και την αναπαράσταση του πολύτιμου και ευαίσθητου περιεχομένου αυτών, σο είναι μάλλον πιο επιτυχημένα από τα δύο Ο....
Είναι απολύτως κυριολεκτική και δόκιμη έκφραση, νο;
Το παράχεσα με τον σχολιασμό αλλά ανακάλυψα και τα σχετικά βιντεάκια από τα Φτηνά τσιγάρα: Στο λήμμα του jesus άσε, μή μάθεις ... θα μπλέξεις.
Ευχαριστώ για το εύγε, θα το εκτυπώσω και θα το βάλω με μαγνητάκια στο ψυγείο! ;-)
Ο Στάθης Ψάλτης ήταν (είναι; δεν τον έχω παρακολουθήσει πρόσφατα) ένα από τα μεγαλύτερα (φαρσο-)κωμικά ταλέντα της εποχής του και μερικές από τις ταινίες του, από αυτές τουλάχιστον που είναι ταινίες και όχι βιντεοκασέτες, βλέπονται μια χαρά και βγάζουν και γέλιο. Είναι από αυτούς τους καλλιτέχνες (ναι, καλλιτέχνες, γιατί όχι) που εύχεσαι να είχαν διεκδικήσει καλύτερο υλικό (σενάριο, στίχους, οτιδήποτε) για να μπορούσαν να λάμψουν πραγματικά.
Λοιπόν αυτά που ανέβασα δεν είναι ακριβώς αυτό που περιγράφει το λήμμα αλλά θα ψάξω και για το ορίτζιναλ, από Ψάλτη.
Το σπέρμα δεν είναι για πέταμα...
Και, αν σε παίρνει, βάλ’ την να σου περιγράψει πώς είναι...
Διαβάζω τρεις αθλητικές εφημερίδες την ημέρα...
Ε α γαμήσου! ΓΑΜΙΕΣΑΙ!
Για τους αμύητους, πρόκειται για κομβικές ατάκες της ταινίας Φτηνά τσιγάρα, του Ρένου Χαραλαμπίδη...
Ε ρε jesus... Έχεις δει τις σωστές ταινίες, αυτές που μας σφυρηλάτησαν όλους σε αυτό που είμαστε...
Το βγάλ' τη μαρμελάδα 'π' τ' αφτιά το ακούω συχνά. vikar Κι εγώ το ακούω συχνότατα, ίσως είναι βορειοελλαδίτικο φαινόμενο. Πάντως έτσι που τ’ ακούω, πιο πολύ μου κάνει σε «βγάλτ’ τη μαρμελάδα απ’ τ’ αυτιά». X-ΡΡΡΡΡΡ (τεράστια καρτουνίστικη γλώσσα που κυματίζει κοροϊδευτικά, σε στυλ Mafalda του Quino)
Jesus δεν ξέρω γιατί αλλά αυτό το «ουγκχ!» μου φαίνεται φοβερά αστείο! Αλλά είχα ξεχάσει ότι το είχε πρωτοπεί ο Ψάλτης, ο οποίος το λέει γαμάτα. Το έχω πρόχειρο στην μνήμη μου από τον Γιάννη Μπέζο, στους Απαράδεκτους. Θα ανεβάσω βιντεάκι για εμπέδωση.
Lamogios, η αλήθεια είναι ότι στον σχολιασμό του «ό,τι είναι νόμιμο, είναι και ηθικό» είπες μερικά πράγματα με τα οποία συμφωνώ, πολύ καλύτερα απ' ό,τι θα τα έλεγα εγώ. Το παρόν όμως λήμμα δεν νομίζω ότι χωράει σ' αυτό το σάιτ (για το άλλο είμαι επίσης αρνητικός, αλλά όχι τόοοοσο σίγουρος ώστε να μιλήσω). Θα μου πεις, αν δεν έχουμε ορίσει τι είναι καταχωρίσιμο, με ποιο δικαίωμα μιλάω. Ε να ρε συ, δεν σου «κλείνει το μάτι» αυτή η λέξη, είναι κυριολεκτική, δεν χρησιμοποιείται από μια περιορισμένη πληθυσμιακή μειοψηφία, ακούγεται ok ακόμα και στα πιο σοβαρά ή σοβαροφανή περιβάλλοντα, ξέρω και 'γω;
Ωστόσο, δεν θα αντισταθώ στον πειρασμό να σχολιάσω επί της ουσίας. Ο μακαρίτης ο Douglas Adams αυτοχαρακτηριζόταν radical atheist, ένας δικός του όρος για να δηλώνει με έμφαση ότι οριστικά δεν πιστεύει πως υπάρχει θεός. Κι αυτό γιατί πολλοί τον ρωτούσαν με αμφιβολία ή ελπίδα ή ό,τι άλλο, «Μήπως με την λέξη άθεος εννοείτε σκεπτικιστής;»
Mes, άντρες τα σχεδιάζουν έτσι, για να είναι υπέροχα στο μάτι και αφόρητα (ή αφόρετα) στο σώμα: αναγκάζεσαι να τα πετάξεις... Άλλωστε we ’re guys, we ’re easy...
(Αυτό είναι το τρίτο σχόλιο που συνέταξα και το μοναδικό που επέτρεψε να δημοσιεύσω η λογοκρισία της Νομικής Υπηρεσίας/Τμήμα Κοινωνικής Ευπρέπειας του εγκεφάλου μου.)