Comments (102483)
Showing 84361-84390 from 102483
Και τουματσιά (και τουματσισμός).
Παράθεση από Η. Πετρόπουλου Το Εγχειρίδιον του Καλού Κλέφτη, 1979 (άρα μιλάμε χαλαρά για δεκαετία '60, εφόσον ο συγγραφέας έκανε φυλακή επί χούντας).
Οι παίχτες του μπαρμπουτιού προστατεύονται από τσιλιαδόρους΄μόλις φανεί Φύλακας ακούγεται ένα σφυριγματάκι - οι παίχτες μαζεύουν τα σέα κι αρχίζουν να μιλάνε τα ανάποδα (που ακούγονται σαν αράπικα και είναι εντελώς ακαταλαβίστικα).
«Αλλοιώνει την τυπική μορφολογία θεωρώντας όλη την τυπική γλώσσα δεδομένη» πάτερ μου;
Μα, δεν είπα κάτι διαφορετικό όταν χαρακτήριζα παρα-γλώσσα την αργκό. Έχει έντονο το παρασιτικό στοιχείο, νεσ' πα;
Μωρε, αυτό το παρά- έχει κακές συνδηλώσεις, ξερωγώ παραψυχολογία, παραφυσική, παρανόρμαλ, και δέ συμμαζεύεται να πούμε --χώρια κάτι (σιδηρούν) παραπέτασμα, παραμεθόριος και παραπεταμένος... :-Ρ Ε και την αργκό (καί την καθομιλουμένη, και ένα σωρό μή τυπικούς κώδικες), πολύ την εκτιμώ για να τη ρετσινιάσω έτσι απ' τ' αποδυτήρια.
Οτι τρέφεται απ' την τυπική γλώσσα, εννοείται. Όπως και τ' ανάποδο. Όπως κι' οτι τρέφεται απο ξένες γλώσσες και απο παλιότερες μορφές της ίδιας. Πού είναι το «κέντρο» και πού είναι το «παρά» άρα;... Με εννοείς.
Φυσικά, ένα κρατικό θεσμικό όργανο πιχί θα σου πεί «το κέντρο είναι η τυπική γλώσσα» (δηλαδή, η επίσημη γλώσσα του κράτους). Ε εδώ, σ' αυτό το σάιτ δηλαδή τουλάχιστον, θά 'λεγα οτι νιώθουμε λίγο παραπάνω. Αυτό εννοώ, όχι τίποτ' άλλο. (Και μή με παρασέρνεις πάλι σε κουβέντες επι της σημειολογίας σε παρακαλώ πολύ, γιατί θα με ξαναμαλώσουν!...)
Θένξ για πετροπουλικό παράθεμα, να μή ξεχνιόμαστε.
Μη μασάς με τις κακές συνδηλώσεις ρε Βικ, πρώτον παρανόρμαλ και τέτοια, τα X-Files τα έχω χεσμένα. Οι λέξεις έχουν και το βάρος που τους δίνουμε, ξέρεις. Οταν αποκαλώ την κόρη μου «το κοράκι μου» δεν παναπεί ότι δεν την αγαπάω...
Ναι, τρέφεται από την τυπική γλώσσα, ενώ το ανάποδο είναι λίγο πιό στριμόκωλο, ψιλογίνεται θέμα όταν κάτι αργκοτικό περνάει στην κομιλφό καθομιλουμένη, έστω για κάποιο καιρό. Για το «κέντρο» και για το «παρα», τι να σού πω, νομίζω πως πρώτα μπήκε στη ζωή μας ο καρπός «καρότο» και μετά απέκτησε την οικοδομική του σημασία...χωρίς να αποκλείω και αντίστροφες διαδρομές εννοείται.
Δεν μπορώ να σκεφτώ καθαρά, νυστάζω. Αύριο.
(παραμεθόριος, παραπεταμένος...υγρό και σκοτεινό το λαγούμι μου φαίνεται...) :-)
«Δεν μπορώ να σκεφτώ καθαρά, νυστάζω. Αύριο.» Κι' εκεί που έλεγα, θα τη σκαπουλάρω και θα νομίζουν οτι δέν ξανάγραψα μεσανυχτιάτικα, με βγάζεις στεγνά κάρτα. Τί να πώ.
Το θέμα της αργκούς (:-Ρ) σε συνταγματική σχέση με την καθομιλουμένη, την τυπική, τις διαλέκτους, και τα αλισβερίσια τους, είναι δύσκολο. Εγώ καταρχήν, δέν έχω καταλάβει ακόμα τί είναι αργκό, ούτε και έχω ξεκαθαρίσει πού τελειώνει η τυπική και ξεκινάει η καθομιλουμένη, και λοιπά και λοιπά. Καταλαβαίνω οτι ότι και να πώ επαυτού είναι μάλλον πίπα της χειρίστης, μόνο διαισθητικό, άρα πάω πάσο. Σε κάθε περίπτωση, αυτά μπορούμε να τα συζητάμε και εκεί.
Στα του λήμματος τώρα, καταρχήν πείθομαι ήδη οτι τα ποδανά δέν πρέπει να προέρχονται απ' τα βερλάν --τα μούτρα απ' οπου αντλεί ο Πετρόπουλος το τότε, χλομό να είχαν μεγαλώσει με γαλλικά και πιάνο, ή να είχαν σχέση με τέτοιους αθρώπους. (Σίγουρα, άν τα ποδανά ήταν καινούργια, ογδοντιά δηλαδή, και πάλι δεν θά 'χε νόημα η προέλευση απ' τα βερλάν, καθότι τα γαλλικά δέν είναι στην ελλάδα αυτό που ήταν σε προχουντικές και βάλε εποχές.)
Μετά, το πράμα χρονολογείται ήδη το αργότερο σε αρχές δεκαετίας Εβδομήντα: ο Πετρόπουλος έκανε στο Γεντί Κουλέ το 1968 και στον Κορυδαλλό το 1972, και άλλα ψιλά μέχρι να εκδοθεί το «Εγχειρίδιο του καλού κλέφτη» το 1979, λέει ο Ιός, αλλα και το «Της φυλακής» το 1980.
Μετά, οι στίχοι του Λήτη είν' ωραίοι: βλέπει κανείς οτι αυτό που γράφω επάνω ως 1, όντως τηρείται. Το 2 όχι, αλλα πρόκειται και για τραγούδι, οπότε λίγα μπορεί να πεί κανείς σε τέτοια βάση.
Απ' την άλλη, βρήκα και αυτό το τραγουδάκι των Χειμερινών (βλέπε πολυμέσα), οπου τα ποδανά είναι άλλα, και συγκεκριμένα αντιστρέφουν τους φθόγγους στις μονοσύλλαβες, και πετάν και ένα «ασπαγάω» αντί για «σαγαπάω», έτσι, για το αλατοπίπερο... Δέν ξέρω πόσο διαδεδομένα ή διαδώσιμα είναι τόσο άναρχα ποδανά, πιό πολύ μου φαίνεται για χειμερινοκολυμβιά που θέλει να εξυπηρετεί και το τραγούδι (το ασπαγάω να ριμάρει με το σ' αγαπάω).
Επίσης, περιδιαβάζοντας χθές είδα σε κάποιο ιστολόι (εδώ) να γίνεται λόγος για χιπιχοπάδες που ραπάρουνε σε ποδανά, αλλα δέ βρήκα κάτι ν' ακούσω. Θά 'χ' ενδιαφέρον.
Αυτά.
αυτούσιο στα γαλλικά
Ευτυχώς για σένα :-P δεν διαφωνώ πουθενά επί της ουσίας. Το ζουμί, όπως και η τεράστια κουβέντα, στη β' παράγραφό σου, την οποία θα κουβεντιάσουμε με την ησυχία μας -λέμε τώρα- άμα κατηφορίσεις, και αλίμονό σου αν σε συλλάβω να διατυπώνεις αποκλίνουσα γνώμη :-PΡΡΡΡΡΡΡ
Α, και μην υποτιμάς τη διαίσθησή σου στα γλωσσικά ζητήματα. Η γλώσσα είναι και διαίσθηση.
Δες πχ το ρήμα ψυχανεμίζομαι.....
Ο εφημέριος, το τέραν και το κήτον :-P
Το είχα πρωτακούσει πριν κάμποσα χρόνια, απο έναν κρητικό που ζεί χρόνια στο Μπερλίνο. Ακόμα να την χωνέψω τη λέξη, άν και ο πρότνετ στο μπαλάκι τα λέει όμορφα.
(κ το ίδιο σχόλιο από μένα)
Είναι αρκετά παλιά λέξη, τη θυμάμαι ως πιτσιρικάς τέλη '70. Πιθανώς σε κάποια στιγμή αντικατέστησε τον «παππού» που δίνει ο Τσιφόρος για το κατοστάρικο, αν και μάλλον υπήρξε κάποιο χρονικό χάσμα ανάμεσα στην πτώση της μιάς και στην άνοδο της άλλης λέξης.
Κερνάει το κήτον, παπά μου.
Δηλ. η κουτσουλιά από του πουλιού το γάλα.
Τελικά θα τ' ανεβάσει κανένας σας; --άιτε να πούμε, τρία χρόνια...
Έχει πάντως πλάκα τζίζα, οτι κι' εγώ το έχω απ' το χώρο της μουσικής. Δηλαδή, δέν νομίζω νά 'χω ακούσει ποτέ γιά 'ναν πίνακα ζωγραφικής ξερωγώ, «πόοοο πο, ξύλοοο» --όχι οτι δε θά 'στεκε στην τελική να το πείς βέβαια... Χμ.
Με την ίδια έννοια χρησιμοποιείται και το δέρνω παρεμπιπτόντως: «Πήγα χτες στην όπερα και είδα τόσκα. Φίλε, η σοπράνα έ δ ε ρ ν ε , τρελή ερμηνεία».
Το οποίο δέρνω απ' την άλλη, μπορεί να θεωρηθεί οτι προέρχεται απ' αυτό εκεί βέβαια... Χμ...
Τέ'ς πά', ευτυχώς που είναι πιασμένο... :-Ρ
Έχει πλάκα ο παραλληλισμός που κάνει ο μπάζνουρας επάνω με λιοντάρια και λοιπά, και ακούγεται πολύ συχνά. Και έχει πλάκα γιατι παραλληλίζει ένα φύλο (του ανθρώπου) με ένα είδος (ζώου), και έτσι κάνει ακόμα πιο φανερό το πόσο και πού ακριβώς χωλαίνει κάθε τέτοιος παραλληλισμός τελικά.
Σ' όλ' αυτά τα και καλά επιχειρήματα-δικιολογίες, σε κάθε λογής επίκληση στο ρίζωμα της ανθρώπινης βίας και κτηνωδίας στη φύση (που χαίρω πολύ δηλαδή), αποσιωπάται πάντα ο λόγος· λές και δέν ειναι της φύσης κι' αυτός, λές και δέν ειν' αυτός, και όχι το πέος ή τα μπράτσα η το μουνί, που διαφοροποιεί τον άνθρωπο απο τα άλλα ζώα.
Τέλος πάντων. (Δέ θα πετούσα τέτοιες αμπελοφιλοσοφίες πάλι, αλλα όλοι λείπουν, δέ γαμείς...)
...ούτε δέρνεις;
:-PPPP
Είναι μήν ανοίξω την καταπακτή: το λαγούμι ξυπνάει μέσα μου το ζώο.
Εγώ πάντως έχω να πω ότι την τελευταία φορά που άνοιξες την καταπακτή την κοπάνησε ο Κύπριος και χάσαμε σοβαρή πηγή :-P
Ε απο τότε που μου την κοπάνησε έχω κι' εγώ να ρίξω ξύλο, τί νομίζεις;..
To «γαμάω και δέρνω» έχει, εικάζω, και την έννοια του «περνάει η μπογιά μου» και σε γυναίκες (γαμάω) και σε άνδρες (δέρνω).
Δηλαδή επιδείχνει με τον τρόπο της, τα πρώτα βήματα των αλλαγών της Ελληνικής κοινωνίας ως προς την ισότητα των δύο φύλων με μιά of course δόση κορεκτίλας, μιάς positive discrimination, ένα πράμα.
Και μεις τι φταίμε;
(Παρεμπιπτόντως, το πρώτο δίστιχο απο Σκιάχτρα έχει διαφορές απ' το πρωτότυπο του Ογδοντατρία, εξού και η εκδοχή στο στίχοι τελεία ίνφο.)
(Τελευταίο σχόλιο για σήμερα, μά το θεό. Καληνύχτα μας.)