ποδανά

Πολλες λεξεις των ζακιών είναι ποδανά, όπως νταφού κλπ

στο κουφο τισ αναγραμματιζμε τισ λεξεισ;

Δεν είναι ακριβώς αναγραμματισμός. Κόβεις τη λέξη σε κάποιο σημείο, συνήθως μετά από φωνήεν και πριν από σύμφωνο, και την ξαναφτιάχνεις κολλώντας τα δύο κομμάτια με την ανάποδη σειρά. Π.χ. φράγκα > φρά + γκα > γκαφρά. Η λέξη που προκύπτει συνήθως τονίζεται στη λήγουσα, π.χ. μεναγκό, τα μελέ κλπ., ανεξάρτητα από τον τόνο της αρχικής λέξης.

Τα ποδανά είναι ένα αρκετά σύνθετο γλωσσικό φαινόμενο. Έχουν κι άλλους κανόνες, που οι ομιλητές εφαρμόζουν χωρίς να τους έχουν μελετήσει.

Δεν ξέρω αν η συνήθεια αυτή προέρχεται από τα γαλλικά, πάντως υπάρχουν και στα γαλλικά ποδανά, τα βερλάν (verlen).

Αξίζει να σημειωθεί ότι η ίδια η λέξη «ποδανά» είναι εξαίρεση. Κανονικά θα έπρεπε να είναι **ποδαανά*. Κατά σύμπτωση δε, το ίδιο ισχύει και για τον αντίστοιχο γαλλικό όρο, που προέρχεται από το a l' envers (αλανβέρ = ανάποδα), και θα έπρεπε να είναι **veralen*.

είναι verlan, νομίζω

Μπορεί. Δεν το έχω δει ποτέ γραμμένο. Πάντως ίδια προφέρεται. Υπέθεσα ότι θα είναι με «e» για να διατηρείται η ορθογραφία της αρχικής λέξης.

Υπάρχει και τραγουδάκι Λύτης (παληκάρι...) http://www.youtube.com/watch?v=XDc7xw-cJEk

όντως είναι verlan. γενικά η ορθογραφία αλλάζει για λόγους προφοράς.

εν προκειμένω είναι πιο πολύπλοκο, αλλά νταξ, βαριέμαι τώρα...

Κττγμ είναι από τα πιό βασικά λήμματα για το σάητ. Τα ποδανά είναι μια υποκατηγορία της αργκό. Είναι το ξεκίνημα που λέμε για τους αμύητους. Πιτσιρικάς χρησιμοποιούσα κάποιες αργκοτικές εκφράσεις, παπαγάλιζα καλύτερα, όμως η επιφώτιση ότι κάτι παίζει με τη γλώσσα, ότι υπάρχει μια ιδιαίτερη κατηγορία, συνέβει όταν κάποιος μου μίλησε ποδανά και μου εξήγησε τι έλεγε. Αποκάλυψη! Έτσι άρχισα να την ψάχνω περισσότερο. Θέλω να πω ότι τα ποδανά είναι το νηπιαγωγείο της σχολής της αργκό. Αατα!

ωραίο ποδανό που διάβασα σε τοίχο στη Ν.Φιλαδέλφεια:

ΓΙΑΦΚΑ; FUCK YA!

Ποδανή έκφραση από δημοσιοκάφρο: Ήθελε να πει «τα βλέμματα είναι στραμμένα» και είπε «τα στρέμματα είναι βλαμμένα»!

Στέλνω τιούτ, του Τζιπάκου.

Αυτό που λέει ο αλίβ ειναι σαρδάμ κι' αυτό που λέει ο Βράστας λογοπαίγνιο. Μήν τα μπερδεύουμε με τα ποδανά.

Το λήμμα έχει ανάγκη απο μπόλικη στοργή κι' αγάπη πιστεύω.

Προσωπικά ειμαι ανάποδος (κατα το αναλφάβητος ενα πράμα), δέ τα μιλάω τα ποδανά. Τα πρωτοάκουσα μέσα με τέλη δεκαετίας ενενήντα, απ' το μεγάλο αδερφό ενος κολλητού, έναν παοκτσή πολλά βαρύ κι' ασήκωτο, που ακόμα τα μιλάει, τα μιλάνε και στον κύκλο του λιγοπολύ, αλλα τ' ακούω και σ' άλλους κύκλους, λιγότερο, και κυρίως σε μπαφοσυμφραζόμενα. Πέρ' απ' αυτά, έχουμε και όσα έχουμε εδώ στο σάιτ. Αυτή 'ν' η επαφή μου, και αμαρτίαν ούκ έχω. [γιά δές... το δουλεύω καλά το ντισκλέιμερ και του λόγου μου...]

Τελοσπάντων, μ' αυτά και μ' αυτά, ελαμπορέιτινγκ και σ' αυτά που λέει επάνω ο Άλλος, έχω να κάνω κι' εγώ κάποιες παρατηρήσεις πάνω στα ποδανά -που δέν ειναι τίποτα βαθύ, αλλα δέν τις έχω βρεί εδωμέσα ως τώρα, σίγουρα όχι μαζεμένες, και καλό ειναι να γραφτούν- και στο τέλος να θέσω και κάποια ερωτηματάκια.

Α. Τα ποδανά λοιπόν για μένα είναι ένας συνθηματικός κώδικας που βασίζεται στον ανασυλλαβισμό λέξεων (πιό σπάνια και σε ανασυλλαβισμό φράσεων, όπως στο λος έβρος τε < τέλος Έβρος / Έβρος τέλος).

Ώς προς τη γραμματική του πράματος, πιό συγκεκριμένα, ο κώδικας δέν διαφέρει ως προς το τυπικό συντακτικό, την τυπική γραμματική, την τυπική φωνολογία, αλλα αλλοιώνει την τυπική μορφολογία, θεωρώντας όλη την τυπική γλώσσα δεδομένη. Αυτό το βρίσκω σημαντικό· δέν έχουμε εδώ διαφορετικό λεξιλόγιο απο την μή ποδανή αργκό, όπως αντίθετα συμβαίνει στα καλιαρντά, ούτε έχουμε διαφορετικά φωνολογικά φαινόμενα όπως πιχί το ψευτοχωριάτικο -j-, ούτε και διαφορετική γραμματική όπως στα ψευτοχωριάτικα (πάλι) άντρηδοι, πούστηδοι, καραγκιόζηδοι και τους ξηρούς καρποί ξερωγώ. Έχουμε μόνο παιχνίδι πάνω στην αργκό όπως την ξέρουμε και όχι ανεξάρτητα απ' αυτή.

Πιό συγκεκριμένα ακόμη, άν και υπάρχουν σίγουρα πολλά που μπορεί να πεί κανείς για τα γραμματικά φαινόμενα στα ποδανά, βλέπω προσωπικά δύο βασικούς κανόνες να τα συστηματοποιούν (φυσικά, καθόλου απαρέγκλιτους) και θα περιοριστώ σ' αυτούς για την ώρα:

1. Η πρώτη συλλαβή της λέξης μεταφέρεται στο τέλος.

Αυτό το καταλαβαίνει κανείς οταν κοιτάξει πώς ποδανίζονται λέξεις με περισσότερες απο δύο συλλαβές: γαροτσί < τσιγάρο, ζακιπρέ < πρεζάκι, καρικοδέ < δεκάρικο.

1. Ο τόνος παραμένει ή μεταβιβάζεται στη λήγουσα, συνεπώς προκύπτει οξύτονη λέξη.

Αυτό, πέρα απο τους γαλλισμούς που πέρασαν σε μάγκικα ύφη, θυμίζει και άλλους συνθηματικούς κώδικες, όπως τα κομμέ (τα οποία επίσης θέλουνε στοργή κι' αγάπη, αλλα ένα-ένα).

Η συνηθέστερη εξαίρεση εδωπέρα νομίζω οτι είναι να διατηρεί ο τόνος τη θέση που είχε πρίν το ποδάνισμα: δίνω λόκω < δίνω κώλο, ενώ υπάρχει φυσικά και η επιλογή να μεταφέρεται ο τόνος μαζί με τη συλλαβή στην οποία τυπικά ανήκει, όπως στο ρόκομα < μαρόκο.

Να ξαναπώ και να το τονίσω, οι δυό αυτοί κανόνες δέν είναι σε καμία περίπτωση απαρέγκλιτοι, αλλα είναι ωστόσο πολύ ισχυροί ασφαλείς: άν στις εξαιρέσεις τους αντιπαραβάλεις τις αντίστοιχες λέξεις που θ' ακολουθούσαν τους κανόνες, τότε θα έχεις και πάλι ανανγωρίσιμα ποδανά -σχετικός εδώ ο σχολιασμός που γίνεται κάτω απ' το τσανιτάπου, που αντικρούει καί το 1 (ο ανασυλλαβισμός γίνεται κατοπτρικά, που-τα-νι-τσα > τσα-νι-τα-που) καί το 2 (ο τόνος διατηρεί τη θέση που είχε στην τυπική μορφή της λέξης).

Να ξαναπώ και να τονίσω και το άλλο: δέν τα μιλάω τα ποδανά, άρα όλ' αυτά τα λέω με κάποια επιφύλαξη, άν και μικρή. Θα μ' ενδιέφερε πιχί ειδικά για το 2, να μας πεί κάποιος που τό 'χει, ποιά απο τις τρείς επιλογές (αυτό που λέω εγώ, ή κάποια απο τις δύο εξαιρέσεις; ή και κάτι άλλο;) είναι η απλούστερη να τη συνηθίσεις στην πράξη. Το απλούστερο θά 'ταν κατα πάσα πιθανότητα και ο επικρατέστερος κανόνας, καθώς θα εξυπηρετούσε καλύτερα την επικοινωνία μεταξύ των (ήδη μυημένων) συνομιλητών. Λέω...

Β. Ως προς τη χρήση τώρα, ο κώδικας είναι φυσικά διαδεδομένος σε κύκλους που έχουν να φοβούνται την αστυνομία -κατεξοχήν πρεζάκια και χασικλήδες (ροτσί < γαροτσί < τσιγάρο), ή μπαχαλάκηδες (καλιαμπού < μπουκάλια)-, και αυτό φαίνεται απο κάποιες λέξεις των ποδανών που είναι τόσο διαδεδομένες και τριμμένες, που άλλοτε έχουν επανενταχθεί στο τυπικό κλιτικό σύστημα (τσομπάς)*, άλλοτε ενθαρρύνουν και το σχηματισμό παραγώγων (κετοτσί < κετοπά + ροτσί, φοσμπέιν < φοσμπά + -έιν).

Πάντως, ποδανά δέ μιλάνε μόνο οι χασικλήδες ή τα πρεζάκια, αλλα και οι μπουρδελιάρηδες (το δίνω λόκω), οι λαζόπουλοι οταν φοβούνται το εσουρού (λακαμάς), ή φυσικά οι διάφοροι ελιτιστές της παρέας που γουστάρουν να μιλάν στα μούτρα αλλα πίσ' απ' την πλάτη (οι για μπάτσες δηλαδή που το γαμάν στα εσωτερικά αστεία και νιώθουν και γαμάουλες -τέ'ς πά', μή το ξεφύγω).

Γ. Τέλος, έχω τρία ερωτήματα που μ' ενδιαφέρουν και θά 'χε πλάκα να μ' απαντούσανε κανείς:

1. Πότε πρωτοδιαδόθηκαν τα ποδανά και πού μέσα στην ελλάδα; Να σημειώσω οτι το λακαμάς υπάρχει σε στίχους Τάσιου, τραγουδισμένους το 1986 απο το Γιάννη το Μηλιώκα, και το τσαπού σε σόου του Χάρρυ Κλύνν στο Natin Fatin του 1987. Άρα μιλάμε για ήδη διαδεδομένο φαινόμενο στη δεκαετία του Ογδόντα, ήδη μάλλον απ' την αρχή της.

2. Υπάρχει σχέση προέλευσης με τα βερλάν των γαλλικών; Πρόκειται ας πούμε για κάποια αστικού τύπου κουλτουρομίμηση; Αν ναί, αυτά που λέει η ιρονίκ σχολιάζοντας στην ντρηχό είναι πολύ σχετικά και για το προηγούμενο. Και πέρ' απ' τα γαλλικά, έχουμε ανάλογους κώδικες σε άλλες γλώσσες;

3. Έχουμε πηγές με ποδανά; Κείμενα, βιντεάκια;... Υπάρχει φυσικά το «Λοστρέ» του Χρηστίδη (2003) -που έχει και πλάκα πλάκα-πλάκα- αλλα δέ θυμάμαι να το δουλεύει μέσα το ποδανό καθόλου, για κράχτη τον έχει τον τίτλο. Κάτι άλλο; κάτι παλιότερο; Σε κάποια λήμματα έχουμε ήδη πολυμέσα, το Μηλιώκα και τον Χάρρυ Κλύνν που λέω επάνω, ή τα πιαχά του Πιλαλί (του πότε αλήθεια;), αλλα γενικώς υφάρχει έλλειψις.

Αυτά τα ολίγα. Ελπίζω να φιλοτιμηθεί κανας ποδανιστής και να ρίξει κάνα φίντμπακ. Και άς μου επιτραπεί, απο δώ, ένα Βραβείο Μέγιστης και Μεταδοτικής Καΐλας στον πάτσι, για το βιντεάκι πού 'χει ανεβάσει στο νιμού και δέν το είχα δεί πρίν το σημερινό σάρωμα, παναγία μου...

* Αυτό περι της επανένταξης στο κλιτικό σύστημα είναι θεματάκι: όταν μία ποδανή χρησιμοποιείται κατα το τυπικό κλιτικό σύστημα, πιχί λακαμάς αντί για λακασμά, ή νουραμάς αντί για νουραμά, ή και τσομπάς αντί για τσοσμπά, τότε μάλλον χρησιμοποιείται εκτός ποδανών, δηλαδή σε διάλογο που συντελείται (στιγμιαία τουλάχιστον) εντός των τυπικών κανόνων, άρα όχι αποκλειστικά σε ποδανά.

Είν' αυτές οι ωραίες περιπτώσεις που δείχνουν το αυτονόητο, οτι οι γλωσσικοί κώδικες δέν έχουν στεγανά κι' οι αλλαξοκωλιές ειν' ο κανόνας και τα πλαίσια ρευστά -ή βέβαια, για τους μισοπότηρες, οτι ο κώδικας εμφανίζει σημάδια ευτελισμού και παρακμής και εμπορευματοποίησης και μπλά μπλά μπλάκ.

Χά! Τυφλαμάρα... Ιδέα δεν είχα οτι το τραγουδάκι του Λήτη στα πολυμέσα -που ξέχασα και επάνω που λέω για πηγές- είναι τόσο παλιό, του 1983.

Και οι στίχοι (απο το στίχοι ίνφο με κάποιες διορθώσεις):

Μαιεί ναέ διπαί που ζειπαί θαρακί ληό ραμέ
Χώ(ε) μια μεναγκό που ναιεί λητριαπώ, τα ρναωπέ λυπό λακά

Δεν ραζειπεί να σαιεί λοστρέ, χίος, χίος
Ραζειπεί, ραζειπεί να σαιεί λακαμάς

Μη σε νειπιά η ρανοιαπά, γέφυ γέφυ κριαμά
Δεν σταρώγου ποτατί τίγια τα πωβλέ λάο λάο ποδανά

Δεν ραζειπεί να σαιεί λοστρέ, χίος, χίος
Ραζειπεί, ραζειπεί να σαιεί λακαμάς

(Είμαι ένα παιδί που παίζει κιθάρα όλη μέρα
Έχω μια γκόμενα που είναι πωλήτρια, τα περνάω πολύ καλά

Δέν πειράζει να είσαι τρελός, όχι, όχι,
Πειράζει, πειράζει να είσαι μαλάκας

Μή σε πιάνει η παράνοια, φύγε, φύγε μακριά
Δέ γουστάρω τίποτα γιατί τα βλέπω όλα, όλα ανάποδα

Δέν πειράζει να είσαι τρελός, όχι, όχι,
Πειράζει, πειράζει να είσαι μαλάκας)

Όντως παλικάρι ο Λήτης.

(Παρεμπιπτόντως, το πρώτο δίστιχο απο Σκιάχτρα έχει διαφορές απ' το πρωτότυπο του Ογδοντατρία, εξού και η εκδοχή στο στίχοι τελεία ίνφο.)

(Τελευταίο σχόλιο για σήμερα, μά το θεό. Καληνύχτα μας.)

Παράθεση από Η. Πετρόπουλου Το Εγχειρίδιον του Καλού Κλέφτη, 1979 (άρα μιλάμε χαλαρά για δεκαετία '60, εφόσον ο συγγραφέας έκανε φυλακή επί χούντας).

Οι παίχτες του μπαρμπουτιού προστατεύονται από τσιλιαδόρους΄μόλις φανεί Φύλακας ακούγεται ένα σφυριγματάκι - οι παίχτες μαζεύουν τα σέα κι αρχίζουν να μιλάνε τα ανάποδα (που ακούγονται σαν αράπικα και είναι εντελώς ακαταλαβίστικα).

«Αλλοιώνει την τυπική μορφολογία θεωρώντας όλη την τυπική γλώσσα δεδομένη» πάτερ μου;
Μα, δεν είπα κάτι διαφορετικό όταν χαρακτήριζα παρα-γλώσσα την αργκό. Έχει έντονο το παρασιτικό στοιχείο, νεσ' πα;

Μωρε, αυτό το παρά- έχει κακές συνδηλώσεις, ξερωγώ παραψυχολογία, παραφυσική, παρανόρμαλ, και δέ συμμαζεύεται να πούμε --χώρια κάτι (σιδηρούν) παραπέτασμα, παραμεθόριος και παραπεταμένος... :-Ρ Ε και την αργκό (καί την καθομιλουμένη, και ένα σωρό μή τυπικούς κώδικες), πολύ την εκτιμώ για να τη ρετσινιάσω έτσι απ' τ' αποδυτήρια.

Οτι τρέφεται απ' την τυπική γλώσσα, εννοείται. Όπως και τ' ανάποδο. Όπως κι' οτι τρέφεται απο ξένες γλώσσες και απο παλιότερες μορφές της ίδιας. Πού είναι το «κέντρο» και πού είναι το «παρά» άρα;... Με εννοείς.

Φυσικά, ένα κρατικό θεσμικό όργανο πιχί θα σου πεί «το κέντρο είναι η τυπική γλώσσα» (δηλαδή, η επίσημη γλώσσα του κράτους). Ε εδώ, σ' αυτό το σάιτ δηλαδή τουλάχιστον, θά 'λεγα οτι νιώθουμε λίγο παραπάνω. Αυτό εννοώ, όχι τίποτ' άλλο. (Και μή με παρασέρνεις πάλι σε κουβέντες επι της σημειολογίας σε παρακαλώ πολύ, γιατί θα με ξαναμαλώσουν!...)

Θένξ για πετροπουλικό παράθεμα, να μή ξεχνιόμαστε.

Μη μασάς με τις κακές συνδηλώσεις ρε Βικ, πρώτον παρανόρμαλ και τέτοια, τα X-Files τα έχω χεσμένα. Οι λέξεις έχουν και το βάρος που τους δίνουμε, ξέρεις. Οταν αποκαλώ την κόρη μου «το κοράκι μου» δεν παναπεί ότι δεν την αγαπάω...

Ναι, τρέφεται από την τυπική γλώσσα, ενώ το ανάποδο είναι λίγο πιό στριμόκωλο, ψιλογίνεται θέμα όταν κάτι αργκοτικό περνάει στην κομιλφό καθομιλουμένη, έστω για κάποιο καιρό. Για το «κέντρο» και για το «παρα», τι να σού πω, νομίζω πως πρώτα μπήκε στη ζωή μας ο καρπός «καρότο» και μετά απέκτησε την οικοδομική του σημασία...χωρίς να αποκλείω και αντίστροφες διαδρομές εννοείται.

Δεν μπορώ να σκεφτώ καθαρά, νυστάζω. Αύριο.

(παραμεθόριος, παραπεταμένος...υγρό και σκοτεινό το λαγούμι μου φαίνεται...) :-)

«Δεν μπορώ να σκεφτώ καθαρά, νυστάζω. Αύριο.» Κι' εκεί που έλεγα, θα τη σκαπουλάρω και θα νομίζουν οτι δέν ξανάγραψα μεσανυχτιάτικα, με βγάζεις στεγνά κάρτα. Τί να πώ.

Το θέμα της αργκούς (:-Ρ) σε συνταγματική σχέση με την καθομιλουμένη, την τυπική, τις διαλέκτους, και τα αλισβερίσια τους, είναι δύσκολο. Εγώ καταρχήν, δέν έχω καταλάβει ακόμα τί είναι αργκό, ούτε και έχω ξεκαθαρίσει πού τελειώνει η τυπική και ξεκινάει η καθομιλουμένη, και λοιπά και λοιπά. Καταλαβαίνω οτι ότι και να πώ επαυτού είναι μάλλον πίπα της χειρίστης, μόνο διαισθητικό, άρα πάω πάσο. Σε κάθε περίπτωση, αυτά μπορούμε να τα συζητάμε και εκεί.

Στα του λήμματος τώρα, καταρχήν πείθομαι ήδη οτι τα ποδανά δέν πρέπει να προέρχονται απ' τα βερλάν --τα μούτρα απ' οπου αντλεί ο Πετρόπουλος το τότε, χλομό να είχαν μεγαλώσει με γαλλικά και πιάνο, ή να είχαν σχέση με τέτοιους αθρώπους. (Σίγουρα, άν τα ποδανά ήταν καινούργια, ογδοντιά δηλαδή, και πάλι δεν θά 'χε νόημα η προέλευση απ' τα βερλάν, καθότι τα γαλλικά δέν είναι στην ελλάδα αυτό που ήταν σε προχουντικές και βάλε εποχές.)

Μετά, το πράμα χρονολογείται ήδη το αργότερο σε αρχές δεκαετίας Εβδομήντα: ο Πετρόπουλος έκανε στο Γεντί Κουλέ το 1968 και στον Κορυδαλλό το 1972, και άλλα ψιλά μέχρι να εκδοθεί το «Εγχειρίδιο του καλού κλέφτη» το 1979, λέει ο Ιός, αλλα και το «Της φυλακής» το 1980.

Μετά, οι στίχοι του Λήτη είν' ωραίοι: βλέπει κανείς οτι αυτό που γράφω επάνω ως 1, όντως τηρείται. Το 2 όχι, αλλα πρόκειται και για τραγούδι, οπότε λίγα μπορεί να πεί κανείς σε τέτοια βάση.

Απ' την άλλη, βρήκα και αυτό το τραγουδάκι των Χειμερινών (βλέπε πολυμέσα), οπου τα ποδανά είναι άλλα, και συγκεκριμένα αντιστρέφουν τους φθόγγους στις μονοσύλλαβες, και πετάν και ένα «ασπαγάω» αντί για «σαγαπάω», έτσι, για το αλατοπίπερο... Δέν ξέρω πόσο διαδεδομένα ή διαδώσιμα είναι τόσο άναρχα ποδανά, πιό πολύ μου φαίνεται για χειμερινοκολυμβιά που θέλει να εξυπηρετεί και το τραγούδι (το ασπαγάω να ριμάρει με το σ' αγαπάω).

Επίσης, περιδιαβάζοντας χθές είδα σε κάποιο ιστολόι (εδώ) να γίνεται λόγος για χιπιχοπάδες που ραπάρουνε σε ποδανά, αλλα δέ βρήκα κάτι ν' ακούσω. Θά 'χ' ενδιαφέρον.

Αυτά.

Σπέκ σε βικάρεια ανάλυση :-)

Ευτυχώς για σένα :-P δεν διαφωνώ πουθενά επί της ουσίας. Το ζουμί, όπως και η τεράστια κουβέντα, στη β' παράγραφό σου, την οποία θα κουβεντιάσουμε με την ησυχία μας -λέμε τώρα- άμα κατηφορίσεις, και αλίμονό σου αν σε συλλάβω να διατυπώνεις αποκλίνουσα γνώμη :-PΡΡΡΡΡΡΡ

Α, και μην υποτιμάς τη διαίσθησή σου στα γλωσσικά ζητήματα. Η γλώσσα είναι και διαίσθηση.
Δες πχ το ρήμα ψυχανεμίζομαι.....

Δεσμεύομαι!... Γαμώ τις συζητήσεις θα κάνουμε, συμφωνώντας. :-Ρ

Ο εφημέριος, το τέραν και το κήτον :-P

Λεφτά έχουμε ;-)

Κερνάει το κήτον, παπά μου.

Για ποδανά σε άλλες γλώσσες έχει κάτι πανύψιλα η αγγλική η Γουικιπίντια.

Και κάτι ακόμα για τα ποδανά. Πολύ κοντινός κώδικας στην αμερική είναι τα λεγόμενα πίγκ λάτιν (pig latin, «γουρουνολατινικά» σε φάση), οπου ο βασικός κανόνας είναι: (α) ο πρώτος φθόγγος πάει στο τέλος, και κατόπιν (β) του κοτσάρεις ένα /εϊ/ αν ο φθόγγος είναι σύμφωνο ή ένα /γουεϊ/ αν είναι φωνήεν. Πιχί: cunt -> untcay (Aunt Kay...), elephant -> lephanteway.

Ο αμερικανάκος που μου τά 'π' αυτά, λέει οτι μόνο τα μικρά μιλάνε πίγκ λάτιν, κι' οτι δέν πρόκειται για κάνα φοβερό κώδικα της αργκό, με συνδηλώσεις παρανομίας ξερωγώ και δέ συμμαζεύεται, κι' η Γουικιπίντια λίγο-πολύ συμφωνεί.

Αληθινό;!

Ναι, αλλά γουγλάροντας βρήκα αυτό στη Λεξιλογία.