Comments (102483)
Showing 84481-84510 from 102483
(πω ρε πστ, αφήνω τη θάλαττα και τον ήλιο και την τρύπα του όζοντου και λέω ας κάνω ένα τσεκ και πάλι αυτό το παιδί μπροστά μου, αδεμπορώ...)
(πάνε βρε κορτσούδι μ', κάνε κάνα μακροβούτι, να πάρεις και χρώμα... άσε με μένα μόνο μου εδώ, συζητώ καλύτερα έτσι)
Ρε πλάκα-πλάκα, όλοι διακοπές είστε, γαμώ τον αφρό της θάλασσάς σας μέσα;... Ούφφφφ...
γαμώ τα δυναμικά συστήματα όλα να πούμε.
Παρών. Συνέχισε τώρα...
Μάλιστα, εγώ, τζίζας, πάτσις, και ιρονίκ σε στάση παραλίας. Όκ κέικ, να ξέρω τί να λέω, κατάλαβες;...
Παρούσα κι εγώ (αλλά μια χαρά τα λες μόνος σου, συνέχα)
ναι, ξεσκιστήκαμε στις διακοπές...
Βρέ βρέ, γινόμαστε πολλές...
Λοιπόν, δέν τ' αφήνετε τα σουξουμούξου να γράψτε κάνα σχόλιο της προκοπής, κάνα λήμμα, κάτι;... Άιντε γιατι θα γυρίσει καμια ώρα ο Μπούμπις απ' τις κρουαζιέρες και θα μας πάρ' ο διάολος. (Ήταν κι' ένα φίδι ο κερατάς, λινκάκι και φαρμάκι οι ατάκες του...)
Ετσι, για την ιστορία (και αφού πήρα πληροφορίες από τον θείο)
Το κτίριο που αναφέρω παραπάνω (και μάλλον και ο Δείνος) λέγεται Μέγαρο Μάντακα, είναι Πανεπιστημίου 57 και χτίστηκε (1972-1974) εξ αρχής για γραφεία.
Θενγκζ που τσέκαρες Βικάριε, ο Μπάμπης δεν το είχε στην παλιά έκδοση που έχω. Φαίνεται ότι φοβήθηκε ότι θα το βάλουμε εμείς και το πρόσθεσε σε νεώτερη έκδοση.
Στα αγγλικάνικα sexquisite.
Τον είχες απ' την πρώτη έκδοση ρε τρελέ;! Όοοοοοο κάαρτααα... :-Ρ
ναι τον πούστη τον άντρα!
σπασίκλα! (για τον βίκα πήγαινε αυτό)
(να δω τον βίκα σε στάση παραλίας, αυτό μόνο!)
ρε μουχουσού, εσύ δεν ήσουνα ο μπούμπις ή τα ρδεμπεύω;
Ακούγεται συχνά και σε ζευγαροπαρέες, ο πολλά βαρύς και κρεβατομουρμουροκαμένος απ' το ένα ζευγάρι, να τη λέει στον γουτσιστή απ' το άλλο όταν το ρίχνει στα σορόπια.
«να δω τον βίκα σε στάση παραλίας, αυτό μόνο» Βρέ πορνόμυαλο πλάσμα! Τα βλέπει αυτά ο νίκ;
τι λες τώρα! το μισό σλαγκ σε μία παράγρφο!
και που να πιάσουν αι ζέσται, iron...
Ορίστε! Κάποιοι δουλεύουν εδωμέσα... Χμ. Τηλεφωνητής ε;... Κάποιοι δουλεύουνε στην Κύπ εδωμέσα... Χμ.
Η απομαγνητοφώνηση, πλάκα-πλάκα, απ' τα καλύτερα εργαλεία για το σάιτ, θυμηθείτε και τη φλέβα πού 'χε χτυπήσει ο χαλικού στο γεια γεια.
αχ αχ μην το πεις στον νικ, αχ μην το πεις στον νικ!!!
μουχουσού, για μένα οι ζέστες πιάνουν από Απρίλη μου καλέ και τελειώνουν Ωχχτώβρη, ανάντεχο πράμα. και, όπως λέει και ο Δοστογιέφσκης για τη ζέστη που τον καταθλίβει, «το μισό της θλίψης θα φύγει αν βρεις κάποιον ένοχο και, όσο δεν βρίσκεις τελικά κανέναν, τόσο πιο αβάσταχτη γίνεται».
ε, εγώ ξεσπάω ως συνήθως στον βικ.
αχαχαχαααα, θα το μάθω απ' έξω!
Ο σεξισμός είναι ο νέος ρατσισμός όπως το πορδοκαλί είναι το νέο μαύρο.
Βλ. και πόσα θες να μας τρελάνεις;
Ααααα! Επαρατήρησα ότι οι μάντουλοι ήλλαξαν την ακροτελεύτιαν φράσην του ορισμού (... η αδερφή Κατσάμπα) εις «... αι αδερφαί Κατσάμπα»!!! Μα δεν γνωρίζεται, ω αγαπητοί μόντουλοι, την φράση του Τζίνεως Πανούση: «οι αδερφοί Κατσάμπα είναι μία!» ;;;; Πλέον, τώρα τον λόγο έχει ο Ταβερνιέ!!!! Πλέοοοον!
Άλλο σαζομαζοχισμός κι άλλο ουρολαγνεία, έτσι δεν είναι;
Λολ κνάσο...
Αυτό το καραούμπερ-βασικότατο λήμμα μας δείχνει μεταξύ άλλων αρκετά καθαρά και το εξής ωραίο: οτι η αυτονομημένη σύνταξη είναι βασικός μηχανισμός για την ενθάρρυνση και τελικά εδραίωση του σουρεαλισμού στη γλώσσα.
Εδώ έχουμε ομιλητή που βρίζει· αυθόρμητα του 'ρχεται να πεί κάτι σε φάση «γαμώτο», ίσως το πιό συνηθισμένο βρομόλογο των ελληνικών· ανάλογα με τη φόρτιση της στιγμής, το συμπληρώνει κατ' αρμόζοντα τρόπο, και κάποιες φορές όσο πιό εμφατικά, τόσο πιό σουρεαλιστικά --ειδικά και πάνω στα νεύρα, που οι λέξεις σημαίνουν μόνον ήχο*, στ' αρχίδια σου το νόημα.
Υπάρχουν όμως και άλλα, πολλά παραδείγματα, εκεί και εκεί ας πούμε, που δέν έχουν να κάνουν καθόλου απαραίτητα με βρισίδι, και ίσως γι' αυτό να δείχνουν καλύτερα το ίδιο πράμα, πώς λειτουργεί δηλαδή η αυτονομημένη σύνταξη διαστρεβλώνοντας ή και ξετινάζοντας την κυριολεξία και παράγοντας έτσι σουρεαλιστικές σημασίες.
Η παρατήρηση βέβαια δέν είναι τόσο ο μηχανισμός ο ίδιος (μορφή σε βάρος του περιεχομένου > σουρεαλισμός), όσο οτι εδώ προκύπτει φυσιολογικά και αβίαστα μέσα στην καθημερινή γλώσσα. Γιατι κατα τ' άλλα, χαίρω πολύ, τον τρόπο τον ήξεραν ήδη οι πρώτοι ντανταϊστές, τουλάχιστον, όπως και τον ξέρουν και οι σύγχρονοι αστειάτορες (και ο τιραμισουρεαλισμός, όπως τον έχει ορίσει ο Ντέρτι τουλάχιστον, είναι κάτι άλλο, καθώς πάλι, όπως και με τους υπερρεαλιστές, το σουρεάλ τίθεται ως πρόταγμα).