ξύλο μετά μουσικής

Μια έκφραση που κρατάει κι αυτή απ' την εποχή τουΑλή Πασά.

Αυτός, όπως κι άλλοι αργότερα που εφάρμοσαν αυτή τη βασανιστική πρακτική, διέταζαν στο background του ξύλου της αρκούδας, που έδιναν απλόχερα, στον δυστυχή που ήθελαν να βασανίσουν, να παίζει δυνατά η μουσική, κατά τον... ξυλοδαρμό του, ώστε να καλύπτονται έτσι οι φωνές του.

Αλλά και στην παλιά Αθήνα, στα καφωδεία - καφέ σαντάν - καφέ αμάν, γίνονταν καυγάδες κι ακολουθούσε, ως «επιδόρπιο», ξύλο με το τουλούμι. Έτσι, για να καλύπτεται η φασαρία, οι ρουμάνοι των καταστημάτων έλεγαν, ή έδιναν σήμα με οπτικό τηλέγραφο, στους μουσικούς, για να παίζουν δυνατά.

Βάσει των παραπάνω λοιπόν, όταν αναφέρουμε τον όρο, αναφερόμαστε σε ανελέητο ξυλοδαρμό:

- Που έγινε. (βλ. παράδειγμα 1).

- Που και καλά, ή κυριολεκτικά, θα γίνει, αν κάποιος δε συμμορφωθεί με κάποια αναμενόμενη συμπεριφορά. Σχετικό και το λήμμα: Μαύρο φίδι που σ' έφαγε. Για την αναφερόμενη περίπτωση, βλ. παράδειγμα 2.