μόνο τα κορόιδα και τα ρολόγια δουλεύουν

Η ατάκα αυτή μπορεί να λεχθεί όταν κάποιος ρίχνει, χωρίς αναγνώριση, τη... δουλειά σε κάποιο κοινωνικό σύνολο στο οποίο εντάσσεται (στην εργασία του, στο σπίτι, κλπ).

Κάποιοι, βλέποντάς τον να μη σηκώνει κεφάλι, τον θεωρούν το απόλυτο ντούρασελ. Ξέρουν πως κάνει τα πάντα και συμφέρει. Γι' αυτό και του χαρίζουν το βραβείο της ανοικτής παλάμης και του ρίχνουν όλα τα λέιζερ πάνω του!

Συχνά όμως, έρχεται κάποια ώρα που, λες κι έρχεται το ρεύμα, ξυπνάει ο άλλος του εαυτός. Αποστασιοποιείται τότε, απ' τον εαυτό του, και βλέποντας τι κάνει τον πιάνει σύγκρυο. (Λέμε τώρα...). Βλέπει τους γύρω του να ζουν χαλαρά κι αυτός να το παίζει ο σταυροφόρος της υπόθεσης. Τότε είναι που αγανακτισμένος από τα βάρη, ξυπνά απ' τον λήθαργο κι αναφωνεί την ατάκα.

Εκφέροντας την ατάκα, παραδέχεται σε πρώτο επίπεδο, πως τα κορόιδα δουλεύουν παρέα με την άψυχη συντροφιά των ρολογιών, που χτυπάνε τα λεπτά τους, μέχρι να καταντήσουν για επισκευή και πέταμα.

Σε δεύτερο επίπεδο παραδέχεται πως είναι κορόιδο και σε τρίτο επίπεδο πως είναι o μαλάκας της παρέας.

Αισθανόμενος έτσι σε ένα εργασιακό περιβάλλον, θα μπορούσε να προχωρήσει στην ποθούμενη αλλαγή, η οποία θα μπορούσε να καταλήξει και στην απόλυσή του, αλλά και στη ρεμαλοποίησή του (το τελευταίο μπορεί να βρει εφαρμογή σε εταιρείες του δημοσίου τομέα).

Η ατάκα θα μπορούσε να λεχθεί επίσης κι από κάποιον που τον παρακολουθεί να τρελαίνεται για το τίποτα, προσπαθώντας να τον αφυπνίσει.

Η ατάκα αυτή μπορεί να βρει εφαρμογή σε εταιρεία του δημοσίου, όπου οι πρωτοδιόριστοι (μπαίνουν με το μεράκι), οι νεοδιόριστοι (που τυχαίνει να έχουν προϋπηρεσία από ιδιωτικό τομέα) κι όσοι δεν προσαρμόστηκαν ακόμα στα εργασιακά στάνταρντς που υπάρχουν εκεί (στάνταρντς, συμβατά με το μηδενικό επίπεδοδημιουργικότητας), πήζουν στη δουλειά, βγάζοντας τα σπασμένα των άλλων.