Υποβάλλω κάποιον σε καψώνι, τον κάνω ό,τι θέλω, του ψήνω το ψάρι στα χείλη και τον χρησιμοποιώ για να περάσει το δικό μου. Στο τέλος ενδέχεται να του ζητήσω και τα ρέστα.
– Έτσι που λες Νίτσα μου. Μας χόρευε στο ταψί κανονικά τόσα χρόνια το παλιοθήλυκο. Ευτυχώς που λογικεύτηκε ο Μπέηζιλ και την άφησε.
– Τι μου λες χρυσή μου. Να τύχει στο παλικάρι μας τέτοιο γύναιο; Βρήκε καμία καλή τώρα τουλάχιστον, εκεί στην ξενιτιά που βρίσκεται;
– Ναι... να δεις πως μου την είπε... νομίζω μου είπε πως λέγεται Πέρι...
2 comments
Khan
Βλ. από άρθρο του Νίκου Σαραντάκου εδώ (στην δεύτερη παράγραφο εκφράζεται η άποψη του Σαραντάκου):
«Ένα ιδιαίτερα βάναυσο έθιμο ευθύνεται για αυτή τη φράση, αυτό των διαβόητων «αρκουδιάρηδων», συνήθως τσιγγάνων, που γυρνούσαν τα χωριά με μια «χορεύτρια» αρκούδα. Η τελευταία, για να χορεύει καλά, «εκπαιδευόταν» από μικρή. Όταν ήταν ακόμη αρκουδάκι, την τοποθετούσαν σε ένα ταψί, κάτω από το οποίο έκαιγε φωτιά. Ο αρκουδιάρης έπαιζε μουσική και το αρκουδάκι, καθώς τα πόδια του καίγονταν, σήκωνε μία το ένα πόδι και μία το άλλο, κάτι που βαφτιζόταν «χορός». Με τον καιρό, η φωτιά αφαιρούταν, αλλά η αρκούδα έχοντας συνδυάσει τον ήχο της μουσικής με τη φωτιά κάτω από το ταψί, χόρευε μόλις άκουγε το μουσικό όργανο του «κυρίου» της. Κάπως έτσι, την χόρευε στο ταψί, φράση που την χρησιμοποιούμε και σήμερα για όποιον άγεται και φέρεται από κάποιον άλλον.
Θα μπορούσε να είναι αυτή η αρχή, διότι έτσι γινόταν η εκπαίδευση της αρκούδας. Ο Α.Α.Παπαδόπουλος και ο Φ. Κουκουλές αναφέρουν ένα παραπλήσιο βάρβαρο έθιμο -στα χωριά, συνήθιζαν να βάζουν ένα σκατζόχοιρο μέσα σε ταψί και να το χτυπάνε, οπότε το ανυπεράσπιστο ζώο τρόμαζε κι έκανε κινήσεις σαν να χορεύει. Τη δική τους εκδοχή υιοθέτησα κι εγώ, αν μη τι άλλο επειδή οι πατούσες της αρκούδας δύσκολα χωράνε σε ταψί.»
soulto