μπλε περίοδος

Σημειώσεις εκτός ορισμού – trivia:
1. Το μπλε είναι το χρώμα της μελαγχολίας για πολλές δυτικές κουλτούρες. Στα αγγλικά I’m feeling blue σημαίνει νιώθω μελαγχολικός.
2. Άλλο διάσημο σχετικό παράδειγμα είναι και η σκοτεινή περίοδος των Μαύρων Πινάκων του Γκόγια.
3. Κάποιοι την έψαξαν περισσότερο τη δουλειά με την μπλε περίοδο, βλ. εδώ.
4. Αστειάκια συσχετισμού της μπλε περιόδου και της έμμηνου ρύσης εμφανίζονται πού και πού. Ίσως να βοηθούν και όλες αυτές οι διαφημίσεις για σερβιέτες που προτιμούν το ξεκαρφωτικό μπλε αντί του κόκκινου, για την οπτικοποίηση του αίματος.
5. Όποιος βρει τεκμηρίωση για ένα προχώ πάρτυ προ δεκαετιών, νομίζω στην Νέα Υόρκη, που λεγόταν «[δεντοθυμάμαι] of the blue period» έχει μπυρίτσα από εμένα στην επόμενη συνάντα. Ο οικοδεσπότης εκεί κέρασε τους ανυποψίαστους hi-class καλεσμένους του, εκτός των άλλων, και ένα ποτό που έκανε τα ούρα τους μπλε για μέρες. Ναι, διάβαζα κι εγώ Nitro.
6. Μετά την μπλε περίοδο, για τον Πικάσσο ήρθε η ρόδινη περίοδος, αν τα ονόματα έχουν οποιονδήποτε συμβολισμό. Αριστουργήματα έκανε σε όλες τις περιόδους. Αλλά το μεγαλύτερο, ίσως, έργο της ζωής του, την Guernica, την δημιούργησε όταν έφερε την υπερχειλή προσωπικότητά του έξω από το ατελιέ του και αντιμέτωπη με την φρίκη και τον πόνο των άλλων ανθρώπων.

Δεν έχω διαβάσει ακόμη τον ορισμό, αλλά απορώ και εξίσταμαι που δεν έχεις βάλει μήδι τον Αρκά Πειραματόζωα με το ποντίκι Πικάσο που περνάει την μπλε περίοδό του. Το θυμάσαι έτσι;

Εξαιρετικό κείμενο ενός καλλιεργημένου και ευαίσθητου ανθρώπου. Επίτρεψέ μου όμως να απέχω της βαθμολογίας, διότι δεν το θεωρώ σλανγκ.

Πολύ καλό!
Να προσθέσω:

- Υπάρχει και στο κίνημα του τιραμισουρεαλισμού η μπλε περίοδος.

- Μπλε μπορεί να είναι η περίοδος που ο άντρας δεν είναι πια μάχιμος, με αποτέλεσμα να παίρνει Βιάγκρα και να τα βλέπει όλα μπλε.

- Συναφές είναι και το πούτσες μπλε για το οποίο στα σχόλια δίνεται μια πραγματιστική εξήγηση.

Υ.Γ. Στην τεχνοκριτική σλανγκ η μπλε περίοδος λέγεται «περίοδος με τις αδύνατες» και η ροζ «περίοδος με τις χοντρές».

Υπέροχο.

Ετς! Τώρα αναπαύθηκε το πνεύμα μου!

Για τον ορισμό έλεγα.

Εγώ λέω για το αρκαδικό μήδι.

Υ.Γ. Δεν είμαι τόσο νάρκισσος χεχε...

Συνεννόηση μπλε.

Αον) Γνώριζα έναν όρο με παρόμοιο περιεχόμενο, το «Χαμένο Σαββατοκύριακο» ή «Lost Weekend». Π.χ. Η περίοδος μεταξύ 1974-1975 που ο Τζών Λένον τα είχε ψιλοσπάσει με τη Υοko Τσόκο Ono και τα είχε με μιάν άλλη, περιγράφεται στη βιογραφία του ως το «Χαμένο Σαββατοκύριακο» του Τζων Λένον, αλλά έχω την αίσθηση ότι ο όρος είναι γενικά κατοχυρωμένος και δόκιμος.

Βον) Είναι γνωστό ότι στο έργο του μεγάλου -ρισπέκτ- Βίνσεντ φαν Χοχ (ή βαν Γκόγκιου, Ελληνιστί) κυριαρχεί το κίτρινο-ξανθό χρώμα (χρυσάνθεμα, σιταροχώραφα, και όχι μόνο). Η προτίμηση του αυτή ίσως να οφείλεται στην ξανθοψία, μια διαταραχή της όρασης όπου τα βλέπεις όλα ξανθά και αποτελεί παρενέργεια της δακτυλίτιδας (digitalis purpurea), ενός βοτάνου που το αφέψημα του ήταν γνωστό από τότε και χρησιμποποιείται ακόμη και σήμερα για την αντιμετώπιση της καρδιακής ανεπάρκειας. Τέσπα.

Γον) Όταν γερνάμε, χάνουμε την ικανότητα να διακρίνουμε το μπλέ και γενικά η όρασή μας αποκτά ένα κίτρινο touch, περίπου (αλλά ευτυχώς όχι ακριβώς) σαν να βλέπουμε μέσα από κίτρινα γυαλιά. Αυτό ισχύει κυρίως για εσχατογηρικές ηλικίες. Mark my words, και μακάρι να βγω ψεύστης.

Ευχαριστώ σας.

@Johnblack: Πράγματι, δεν είναι σλανγκ, ούτε αδόκιμος όρος είναι. Σε αυτό το σάιτ έχει μια θέση σαν, ας πούμε, εεε, τεσπα δόκιμος όρος με μία εναλλακτική αλλά παγιωμένη σημασία με την οποία δύσκολα θα το δεις σε σοβαρό ή σοβαροφανές μέσο και καθόλου σε επαγγελματικό ή κρατικό έγγραφο.

Δεν είμαι 100% σίγουρος για το τι σημαίνει ποπ κουλτούρα, αλλά πιστεύω πως ο όρος εδώ βοηθά. Για παράδειγμα, το επώνυμο του Θανάση Βέγγου σημαίνει:

Ο ταλαίπωρος, ο άνθρωπος που τρέχει και δε φτάνει, που το φυσάει και δε λέει να κρυώσει. Πάντα ολοκληρώνει κάτι ακριβώς κατά την εκπνοή της προθεσμίας και πάντα έχει κάτι ακόμα να κάνει. jorje26 Τα δε παραπάνω είναι αποτέλεσμα της επίδρασης των μαζικών μέσων (εδώ κινηματογράφος). Προς το παρόν η αναφορά του επωνύμου του μπορεί να σημαίνει τα παραπάνω, αλλά πάντα ανακαλώντας συνειρμούς από τον πραγματικό Βέγγο.

Τη στιγμή που κάποιος θα χρησιμοποιήσει τη λέξη Βέγγος με την προαναφερθείσα σημασία χωρίς να μεταφέρει κανένα γνωστικό φορτίο για την υποκριτική του αγαπητού ηθοποιού, μπορούμε να πούμε ότι ο όρος σλανγκοποιήθηκε αρκετά, ίσως σαν τον λούη, ή τον αρκουδέα.

Πόσο πιθανό είναι να διεισδύσει η μπλε περίοδος στην χρήση από ανθρώπους που δεν γνωρίζουν τα σχετικά με τον Πικάσσο προς γλωσσικούς δέκτες που επίσης τα αγνοούν; Κατ' αρχήν δεν μας νοιάζει διότι δεν κάνουμε προβλέψεις. Αλλά, αν μου επιτρέπετε, το παραδέχομαι, μάλλον απίθανο.

Αυτό όμως στο οποίο οπωσδήποτε θα επισημάνω, πέραν του ότι ακούγεται πραγματικά εκεί έξω, είναι ότι η έκφραση έχει παγιωθεί, και στην διατύπωση και στην χρήση της. Και, αν συνυπολογίσει κανείς τον ικανό χρόνο που πέρασε από την γένεσή της, αξίζει μιας κάποιας καταγραφής. Το κλασικό λεξικό της πέφτει πολύ αλλά και οι εγκυκλοπαίδειες λίγο ανοίκειες. Ήρθε εδώ λοιπόν και της δώσαμε λίγο χώρο.

Εξάλλου, Johnblack, μη διστάσεις να ψηφίσεις οποιοδήποτε λήμμα ή ορισμό. Δεν τρέχει τίποτα μωρέ, επικοινωνούμε δημιουργικά εδωπέρα, με αφορμή ένα αξιόλογο πρότζεκτ. Η ζωή είναι αλλού, όχι στο τοπ20, επιμένω. Εγώ βέβαια έχω να ψηφίσω εβδομάδες ολόκληρες, οτιδήποτε και οποιονδήποτε, αλλά αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο.

Καταρχήν να σε ευχαριστήσω κι εγώ για μια τόσο εκτενή και διασαφητική απάντηση.

Εννοείται πως έχω ακούσει την έκφραση. Ασχολούμαι με την Ιστορία της Τέχνης εντατικά τα 5 τουλάχιστον τελευταία χρόνια κι έχω αισθανθεί πολλές φορές τον πειρασμό να ανεβάσω σχετικά λήμματα, τα οποία θα λειτουργούσαν περισσότερο ως αφορμή για να φλυαρήσω για αγαπημένα πρόσωπα και πράγματα. Δεν το έχω κάνει ούτε μια φορά. Προτιμώ, όπως έχεις αντιληφθεί, να «ντύνω» με φιλοσοσοφίζοντες και βελτσίζοντες ορισμούς, λήμματα που κττμγ αποτελούν αυθεντική σλανγκ. Εκεί, πέρα από μια τάση επίδειξης που δυστυχώς όλοι μας έχουμε, το πράγμα λειτουργεί στη βάση μιας αριστοφανικού τύπου αντίθεσης μεταξύ «σοβαρής» μορφής και «ταπεινού» περιεχομένου, η οποία προκαλεί το κωμικό. Με αυτό ακριβώς το αριστοφανικό πνεύμα - φρονώ - το μεταχειρίζεται και ο Αρκάς.

Φαίνεται επίσης πως παραμένω προσκολλημένος σε μια αυστηρή, «παραδοσιακή», «αυθεντική» αν θες έννοια της σλανγκ. Στο σημείο αυτό εμφανίζομαι ως essentialist, άρα ανακόλουθος με τον μεταμοντερνίζοντα και βελτσικό εαυτό μου, τη στιγμή που άλλοι θεωρητικολογούντες του σάιτ όπως ο Χανκ είναι πιο συνεπείς, ασπαζόμενοι το γουορχολικό «όλα είναι ωραία».

Πιστεύω λοιπόν πως η σλανγκ δεν είναι ευφυολογήματα που ανταλλάσσουν μεταξύ τους οι gentlemen την ώρα του τέϊου. Αντιθέτως, η σλανγκ κρύβει μέσα της πολύ πόνο, πολύ πίκρα, ματαίωση, οργή, μίσος, προσωπικά αδιέξοδα, παθογένεια. Η σλανγκ σίγουρα δεν γεννήθηκε για να την καταγράφουμε. Δεν είναι αυτός ο σκοπός της ύπαρξής της. Πολύ χαρακτηριστικά, όταν προσπαθώ να εκμαιεύσω σλανγκικές πληροφορίες από γνωστούς μου στρατιωτικούς, μάστορες, μπάτσους, κάγκουρες, μπράβους και λοιπούς σλανγκοπαραγωγούς, συναντώ ενίοτε αξεπέραστες δυσκολίες, τη δυσπιστία τους... Όταν δε τους μιλώ για το σάιτ, η συνήθης απάντηση είναι: «γιατί χάνεις τον καιρό σου μ' αυτές τις μαλακίες;». Όταν εγώ ακούσω αυτή την ατάκα, λέω, ώπα, εδώ είμαστε. Εδώ έχει ψωμί η υπόθεση.

Για την ποπ κουλτούρα δεν θα σχολιάσω κάτι, πιστεύω αντιλαμβάνεσαι το χαοτικό και ασύλληπτο του όρου, που με την καμία δεν ταυτίζεται με την σλανγκ.

Περί Βέγγου. Είναι το ίδιο με το δικό μου λήμμα Βέλτσος. Οπωσδήποτε δεν θεωρώ οτι αν τα χρησιμοποιεί κάποιος χωρίς να ξέρει τα πρόσωπα, αυτό τα καθιστά αυτομάτως πιο σλανγκ. Δεν κρίνεται από εκεί η σλανγκοσύνη ενός πράγματος (αν και το Βέλτσο τον λένε πολλοί αγνοώντας περί τινος πρόκειται). Η σλανγκ άλλωστε έχει πολύ συχνά χαρακτήρα εφήμερο, είναι μιας χρήσεως, δεν έχει απαραίτητα αξιώσεις αιωνιότητας.

Τεσπά, επειδή το παρατράβηξα, γνωρίζω πολύ καλά τον Πικάσο και τη μπλε περίοδο (παρόλο που καθόλου δεν τρελαίνομαι για τον τύπο, είναι υπερεκτιμημένος ως εκεί που δεν παίρνει). Δεν χρησιμοποιώ όμως ποτέ την έκφραση, ούτε βέβαια σε κάγκουρες και άλλους «λαϊκούς» (διότι θα με πάρουν με τις ψόφιες γάτες) ούτε όμως με άτομα του ιδίου γνωστικού επιπέδου με μένα. Είναι ένα πολύ κουλτουριάρικο αστειάκι, που, αναλόγως του context, μπορεί να γίνει έως και ανυπόφορο.

Και πάλι ευχαριστώ για τη συζήτηση.

@ johnblack γράφεις παραπάνω:

«... η σλανγκ κρύβει μέσα της πολύ πόνο, πολύ πίκρα, ματαίωση, οργή, μίσος, προσωπικά αδιέξοδα, παθογένεια.»

Έτσι όπως το θέτεις χωρίς επιφυλάξεις, θεωρώ ότι εννοείς ότι αυτή η δήλωση έχει γενική ισχύ. Δηλαδή, ο πόνος, η πίκρα, η ματαίωση κλπ δεν είναι ίδια χαρακτηριστικά κάποιων μορφών σλανγκ, σε κάποιες εποχές κ.ο.κ. αλλά χαρακτηρίζουν κάθε τι που είναι σλανγκ. Παραφράζω τη δήλωση σου ελαφρά:

«... κάθε λέξη που είναι σλανγκ κρύβει μέσα της πολύ πόνο, πολύ πίκρα, ματαίωση, οργή, μίσος, προσωπικά αδιέξοδα, παθογένεια.»

ΟΚ, λέω, λοιπόν, πώς αυτό που υποστηρίζεις είναι λάθος. Υπάρχουν πολλές λέξεις που είναι σλανγκ (με κάθε αποδεκτό ορισμό της έννοιας - δες παρακάτω) και που ΔΕΝ κρύβουν πόνο, πίκρα, ματαίωση και τα συναφή. Ιδού μερικά παραδείγματα:

βαρούχας, βυντριά, γριές, ιεχωβάδες, κουβαρίστρα, κουτσιανικούλης, κριάρι, μεσολογγίτης, παλτό, σκουλήκια, τροχονόμος, τσο και λο, ψαράδες

Νταξ, είναι πίκρα νάναι ο τερματοφύλακας σου μεσολογγίτης και το σέντερ φορ σου παλτό και να χάνεις από ψαράδες, αλλά δε νομίζω ότι την εννοείς έτσι την πίκρα.

Αυτές οι λέξεις είναι 100% σλανγκ (των γηπέδων) αλλά ούτε πόνο ούτε οργή ούτε προσωπικά αδιέξοδα δηλώνουν - βασικά, καλαμπούρια είναι και ως επί το πλείστον αθώα, σχεδόν παιδικά, ούτε μια βρισιά δεν έχουν. Οπότε;

Α, το γεγονός ότι φέρνω ποδοσφαιρικά παραδείγματα είναι τυχαίο. Το σάιτ είναι γεμάτο από λέξεις σε κάθε σχεδόν κατηγορία που είναι σλανγκ αλλά που δεν έχουν τα ειδοποιά χαρακτηριστικά που δίνεις εσύ στην σλανγκ

Για κάποιους ορισμούς τι είναι σλανγκ/αργκό, εδώ, εδώ και εδώ

δεν τα γράφετε όλ' αυτά στο σλανγκ καλύτερα;

Όχι όχι εδώ, κάθε φορά που ανεβαίνει το λήμμα στα σχολιασμένα ξαναδιαβάζω τον ορισμό και τον έχω ερωτευτεί, τα βλέπω όλα μέσα από ένα ζευγάρι θαλασσιά γυαλιά, γαλήνια, μελαγχολικά. ... The flames are all long gone, but the pain lingers on... Goodbye blue sky, Goodbye Blue sky, Goodbye.

...μπορεί να έχει την βέβαιη πεποίθηση ότι πρόκειται για μια ριζική και μόνιμη αλλαγή στον τρόπο που αντιλαμβάνεται πλέον τον κόσμο και προτίθεται να τον διαχειριστεί. Μόνο αργότερα, όταν θα έχει βγει από αυτήν, θα μπορέσει να της δώσει την αναλυόμενη ή οποιαδήποτε άλλη ετικέτα.
Είσαι σοφός άντρας πάτση. Αλήθεια.

καλά, μη σου το χαλάσω το μπλου του πράγματος. Όταν τελειώσει αυτό το μπίρι-μπίρι θα τα κοπιάρουμε εκεί.

τώρα κάτι δεν πρέπει να πω και γω; ...μμμμμμότι μόλις είδα το λήμμα είπα: «μπα, ο Πάτσης σιχαμερά;;;» (μαντέψτε πού πήγε ο μυαλός μου); ότι πράγματι του βγήκε όλη η μπλε διάθεση και ότι είναι ο ρομαντικός ενός ωμού σάιτ; ότι συμφωνώ με τον μαυρόγιαννο πως έχει υπερεκτιμηθεί ο Πικάσο; ότι μας βγήκε και τεχνοκριτικός ο μαυρόγιαννος εκτός από ασφαλίτης, οκανάς ή φαρμακοβιομήχανος με ειδίκευση στις αναβόλες; ω τι κόσμος μπαμπά... μπλε...

Θαρρώ πως με παρερμήνευσες. Ασφαλώς και η εν λόγω διαπίστωσή μου δεν διεκδικεί αξιωματικό χαρακτήρα. Ξεκίνησε όμως ή δεν ξεκίνησε η σλανγκ ως μια - εν πολλοίς ασυνείδητη - προσπάθεια διαφοροποίησης και αντίστασης στον κυρίαρχο εξουσιαστικό λόγο, από τους κάθε λογής απόκληρους της κοινωνίας; Αλήτες, επαίτες, τσιγγάνοι, περιπλανώμενοι μάγοι, picaros, αγγλική cant, γερμανική rotwelsch, ισπανική jerga de la germania. Αντι-κοινωνίες, οργανωμένες κατά της «επίσημης» κοινωνίας, του ηθικού της κωδικα και της θρησκείας της. Σε αυτό νομίζω συμφωνούμε όλοι.

Η σλανγκ δεν ταυτίζεται με το χιούμορ, νομίζω πως και σ' αυτό συμφωνούμε. Τεσπά το θέμα είναι χαοτικό.

Όσον αφορά τα γηπεδικά, μου προσέφερες ακριβώς την πάσα που ήθελα. Αναφέρομαι φυσικά στο πρόσφατο λήμμα κάποιου νιούμπη που αποκαθηλώθηκε, «μάθε στο ριβάλντο λίγη μπάλα, Σ(ι)καμπάλα». Όλοι το έκαναν γαργάρα (μπορεί βέβαια και να μην υπέπεσε στην προσοχή τους). Επέμεινα για μια εξήγηση, η οποία τελικώς μου εδόθη. Ετοίμασα επίσης μια μακροσκελή απάντηση στους μοντς, αλλά είπα ας πάει στον καιρό, δε γαμιέται. Το λήμμα λοιπόν το κατεβάσατε δια τον φόβον των Ιουδαίων, κρίναντες οτι είχε προβοκατόρικο χαρακτήρα και ίσως πυροδοτούσε άγονες οπαδικές διαμάχες και αντεγκλήσεις, που δεν έχουν θέση στο σάιτ. Οπωσδήποτε το σλανγκ.γκρ δεν είναι φόρουμ τέτοιου είδους, αυτή όμως η εμμονή στο «χαλαρό», στο «πλακατζίδικο», στο «γουστόζικο», με προβληματίζει λίγο. Αποφασίσατε και διατάξατε τον εξοβελισμό αυτής της έκφανσης κοινωνικής παθογένειας. Πάσο. Νομίζω πως με τον τρόπο αυτό επιβεβαιώσατε πανηγυρικά τον παραπάνω ισχυρισμό μου περί «μίσους, οργής, ματαιωσης κλπ», ο οποίος, επαναλαμβάνω, δεν διεκδικεί απόλυτη και καθολική ισχύ.

δεν πιστεύω πως γεννήθηκε ποτέ από πρόθεση η σλανγκ, απλώς ήταν ο μη εξευγενισμένος -άρα πρωτογενής- λόγος του καθημερινού ή του απόκληρου ανθρώπου. Με τον καιρό πιθανόν να άρχισε να χρησιμοποιείται και για την διαφοροποίηση των χρηστών της από το μέγα σούργελο, όμως η αφετηρία της νομίζω ότι ήταν αυθόρμητη και μη στρατευμένη.

Οι δε αντικοινωνίες αυτές, πρώτα (εννοώ από την πολύ αρχή της ανθρώπινης ιστορίας) βρέθηκαν έξω από το μαντρί και αργότερα συνειδητοποίησαν την δύναμή τους και ύψωσαν φωνή, κι αυτό με πολύ αργές διαδικασίες και χάρη στα πνευματικά κινήματα που έπαιξαν με αντι-ήρωες κι έτσι ξετρύπωσαν και έδωσαν την υπόσταση και την υποστήριξη που έλλειπε στους «υπανθρώπους» αυτούς. Πχ μπορεί να υπήρχαν ήδη στον Σέξπηρ ο Ρόζενκραντζ κι ο Γκίλντερστεν, αλλά ο Στόπαρντ τους έκανε τίτλο και πρωταγωνιστές. Μπορεί ο Θερβάντες να έδωσε πρώτος τον λόγο σε ένα κατώτερο πλάσμα, τον Σάντσο Πάντσα, αλλά ο Βίκτωρ Ουγκό ήταν που δημιούργησε συγκίνηση με τον Γιάννη Αγιάννη. Και γενικά ο Ρομαντισμός ήταν που εμφανώς πια έφερε τον αστό σε μια πρώτη επαφή με τον «κατώτερο». Εξιδανικευμένα βέβαια, χωρίς καμία σλανγκοσύνη, αλλά ήταν το βήμα που οδήγησε στην ανάσα των ανθρώπων αυτών. Και έτσι τώρα πια, γίναμε όλοι σλανγκ.

Και συμφωνούμε και δεν συμφωνούμε.

Το βασικό είναι ότι η σλανγκ δεν είναι μία - και δεν μπορεί να είναι μία, δεδομένου ότι υπάρχουν διακριτές (τεμνόμενες ή όχι) κοινωνικές ομάδες με τους δικούς τους κώδικες. Κάποιες σλανγκ ξεκίνησαν έτσι όπως λες, στο περιθώριο, και διατηρούν αυτό το χαρακτήρα. Άλλες όχι. Η βικτωριανή backslang, τα εγγλέζικα ποδανά, αναπτύχθηκε από κρεοπώλες και μανάβηδες - pillars of society. Το σημερινό geek speak ξεκίνησε στα labs των καλύτερων αμερικάνικων πανεπιστημίων - περιθώριο κι αυτά;;;

Κι εντάξει, η σλανγκ δεν έχει απαραίτητα χιούμορ και το χιούμορ δεν είναι απαραίτητα σλανγκ. Αλλά, κάποιες σλανγκ έχουν πολύ χιούμορ και άλλες όχι. Και κάποιο χιούμορ βασίζεται σε στοιχεία σλανγκ - στο κωδικοποιημένο λογοπαίγνιο π.χ. τομπούλογλου - και άλλο όχι. Γιατί να τα χωρίσουμε επί τούτου;

Όλα αυτά δεν το κάνουν το θέμα χαοτικό - το κάνουν σύνθετο. Και στην κατανόηση ενός σύνθετου θέματος γενικά δεν βοηθούν δηλώσεις που ενδέχεται, έστω, να εκληφθούν ως αξιωματικές ή ως αφορισμοί. Αν κι εγώ νομίζω ότι δεν παρερμήνευσα και τίποτε. Και η απάντηση σου, όπως και η αρχική δήλωση, δείχνει να αντιλαμβάνεται την αργκό με την σημασία που είχε στους λογοτεχνικούς κύκλους στη Γαλλία (ειδικά στους ρομαντικούς) στο πρώτο μισό του 19ου αιώνα - καίρια περίοδος, δε λέω, αλλά κοντεύουν και 200 χρόνια.

Τραβάμε μια γραμμούλα εδώ.
..............................................

Σε ό,τι αφορά το άλλο που θίγεις, είναι λίγο άλλα λόγια ν'αγαπιόμαστε αλλά δεν πραζ, να πούμε και γι'αυτό.

Όπως πολύ καλά ξέρεις - αλλά δεν αναφέρεις (γιατί;) - το λήμμα δεν διαγράφηκε μόνον επειδή ήταν προβοκατόρικο (που ήταν) αλλά και επειδή ήταν ελλιπές και ανακριβές. Στην εξήγηση που έλαβες έλεγε ότι πουθενά στον ορισμό δεν εξηγούσε τι σντομπούτσο σημαίνει αυτό το σύνθημα, πότε και γιατί λεγόταν, ποιος είναι/ήταν ο Σικαμπάλα κ.ο.κ. Επίσης περιέγραφε ως γεγονότα, και μάλιστα που συμβαίνουν κάθε χρόνο, πράγματα τα οποία ήταν είτε απλώς λάθος (και προκλητικά διατυπωμένα) είτε αδύνατον να ελεγχθούν (και ακόμη πιο προκλητικά διατυπωμένα).

Τώρα, πώς από την διαγραφή αυτής της πίπας φτάσαμε στο συμπέρασμα ότι υπάρχει στο σάιτ εμμονή στο «χαλαρό», στο «πλακατζίδικο», στο «γουστόζικο» είναι λογικό άλμα απίστευτο που μόνον σε εκνευρισμό μπορώ να το αποδώσω - εκτός αν όντως αποφάσισες να υιοθετήσεις το στυλ του Βέλτσου, όπως απειλούσες νωρίτερα ;-). Χαλλόου; ... τα δικά σου τα λήμματα που είναι και κοσμήματα του σάιτ να δεις μόνον ... γαζί ... χαλαρό, γουστόζικο, yeah, right ... Κάθε παθογενής σλανγκ είναι καλοδεχούμενη, φαντάζομαι, και η σκληρή έκφραση επίσης, αρκεί όμως να ξέρουμε τι λέμε, έτσι; Και αν διαβάσεις τα γηπεδικά λήμματα που υπάρχουν και που είναι εκατοντάδες θα δεις ότι τίποτε δεν έχει εξοβελισθεί.

Α, ναι, και φορτισμένα κλισέ όπως δια τον φόβον των Ιουδαίων και αποφασίσατε και διατάξατε, επίσης σπανίως βοηθούν στην κουβέντα.

πωπω μύλος! μαζί γράφαμε ρε πονηρό!

Και σε κάθε περίπτωση, αφήστε να σβηστεί και κανά λήμμα! Είναι τόσο λίγες οι φορές που σβήνονται λήμματα από τους μοντς, που μην πέφτουμε πάνω τους κιόλας, όταν επιτέλους το τολμούν.

Noμίζω πως το παραδέχθηκα - κι έκανα μάλιστα και την αυτοκριτική μου γι' αυτό - πως παραμένω μάλλον πιστός σε μια ιδεοτυπική έννοια της σλανγκ. Αυτό δεν σημαίνει πως απορρίπτω άνευ ετέρου όλες τις υπόλοιπες μορφές - μιας κι όπως σωστά είπες η σλανγκ δεν είναι μία - θέτω όμως εντόνως ένα ζήτημα ιεράρχησης. Δεν μπορώ να συγκρίνω π.χ. το ιδίωμα των τοξικομανών ή των μπράβων της νύχτας με λήμματα όπως ζυμαράκι της Pillsbury ή γουτσισμός κλπ. Καλόδεκτα βεβαίως και αυτά, είναι όμως κττμγ κομματάκι ιεροσυλία να αποκαλούνται σλανγκ, ένας όρος που όσο να το κάνεις έχει ένα ειδικό βάρος. Ίσως τελικά όλα να είναι πρόβλημα ορολογίας και να πρέπει να εφεύρουμε κάποιους άλλους όρος γι' αυτά, διαδικασία που δεν έχει βέβαια τελειωμό καθώς η γλώσσα καθίσταται κάθε λεπτό που περνά απηρχαιωμένη και το να προσπαθείς να τα εκφράσεις όλα με τη γλώσσα είναι σαν να κυνηγάς τη σκιά σου (αν και ο αφέντης σου το έχει λύσει αυτό το πρόβλημα!) Και σίγουρα εμείς εδωπέρα, τα 15-20 άτομα, τα έχουμε αναλύσει όλα και τα τοποθετούμε - ελπίζω - στις πραγματικές τους διαστάσεις. Για βγες όμως out there και πες σε κάποιον άσχετο με το σάιτ «το ζυμαράκι της πίλσμπουρι είναι σλανγκ» (με αυτήν ακριβώς τη διατύπωση). Θα γελάσουν και τα πεζοδρόμια.

Για το θέμα της διαγραφής θα μπορούσα επίσης να πω πάρα πολλά, αλλά όπως ανέφερα πριν, το σεντόνι που ετοίμαζα για τους μοντς το έβαλα στο αρχείο. Ενδεικτικά, πως αντιλαμβάνεσαι το λάθος και πως αντιλαμβάνεσαι το μη επιδεχόμενο επαλήθευσης. Τρέχα γύρευε. Λες και όλα τα υπόλοιπα που γράφουμε περνάνε δια πυρός και σιδήρου και αυστηρών διαδικασιών κλπ. Ουσιαστικά οτι θέλουμε γράφουμε, κι ας μην είναι αυτό ορατό πάντα δια γυμνού οφθαλμού. Αλλά είπαμε δεν το συνεχίζουμε, τέλος.

Και για τα κλισέ ίσως έχεις δίκιο, μάλλον ήμουν λίγο φορτωμένος από κάτι προσωπικά μου. Όπως και να 'χει, χαίρομαι για την κουβέντα και ελπίζω να σε ακούμε συχνότερα στο εξής.

Άντε πάμε στο σλανγκ τώρα άμα θέλετε, τον έμαθα απέξω τον ορισμό και τα μήδια μην σας πω. Να τα κάνω κοπιπέιστ όλα;

ΥΓ Πονηρό θυμάσαι που σου λεγα για το ξύσιμο για καυγά περί δημοκρατίας κ.α.μ.;
ΥΓ 2: Λες και όλα τα υπόλοιπα που γράφουμε περνάνε δια πυρός και σιδήρου και αυστηρών διαδικασιών κλπ. Αμή!

Κατ' αρχήν έχω μια ιδιάζουσα χαρά που μια τέτοια κουβέντα έγινε κάτω από δικό μου ορισμό.

Επί της ουσίας θα προτιμήσω να μην πάρω περαιτέρω θέση, όχι γιατί απαξιώνω την συζήτηση, πιστέψτε με, αλλά γιατί οι γνώσεις μου δεν είναι επαρκείς επί του ζητήματος. Μπορώ να κάνω λογικές ή λογικοφανείς σκέψεις, σίγουρα, αλλά στα παραπάνω σχόλια δεν έχω να προσθέσω κάτι ουσιαστικό, τουλάχιστον για την φύση της σλανγκ.

Πρέπει, βέβαια, να σας πω και το άλλο. Μετά την καταχώρησή μου περί σλανγκ (και την σωστή κίνηση της αντιγραφής της σε λήμμα από την ironick), έκανα ο ίδιος αυτό που ζητούσα από τους άλλους: επικοινώνησα με έναν παλιό μου καθηγητή στο Λύκειο που τώρα διδάσκει γλωσσολογία σε Πανεπιστήμιο. Ήξερα ότι ο άνθρωπος είναι διαβασμένος, η τηλεφωνική μας επικοινωνία, ωστόσο, μου άφησε μια απογοητευτική, για την υπόθεσή μας, εντύπωση. Θέλω να πω ότι μου ανέφερε με τέτοια ευκολία πηγές, απόψεις για την σλανγκ και τα σχετικά, παλιές και νεότερες, με διόρθωνε ευγενικά κάνοντας τις απαραίτητες διακρίσεις εκεί που εγώ τα είχα συγκεχυμένα στο μυαλό μου και τα λοιπά και τα λοιπά, που το πράγμα για εμένα μπήκε σε πιο ρεαλιστικές βάσεις. Δηλαδή: δεν είμαι γλωσσολόγος, δεν θα γίνω ποτέ από 'δω και πέρα (και δεν μ' ενδιαφέρει κι όλας), η δε ενασχόλησή μου με το σάιτ είναι ερασιτεχνική, πρέπει να το θυμάμαι αυτό. Μου έδωσε, βέβαια, συγκεκριμένες κατευθύνσεις για να διαβάσω, αν θέλω, αλλά σας ομολογώ δεν το σκέφτηκα και πολύ. Δεν έχω τόση θέληση επί του ζητήματος.

Λοιπόν, με τα παραπάνω κατ' αρχήν μιλάω για τον εαυτό μου. Όπως προανέφερα και φαίνεται καθαρά, υπάρχουν εδώ μέσα άνθρωποι με πολύ περισσότερες γνώσεις και ενδιαφέρον από εμένα. Αυτό που επισημαίνω, όμως, είναι ότι η σλανγκ είναι γνωστικό αντικείμενο μελετημένο ήδη σε κάποιον, μάλλον προωθημένο, βαθμό. Μου φαίνεται (θα σου μιλήσω με παραμύθια και παραβολές, για να τ' ακούς γλυκότερα) ότι πάμε να καταλάβουμε έναν κινητήρα της Ferrari, όντας το πολύ-πολύ μάστορες σε συνεργείο της Fiat. Είναι ο ίδιος όμιλος, δε λέω, αλλά η διαφορά κατάρτισης που απαιτείται είναι πολύ σημαντική για να την αγνοήσουμε.

Να πω και κάτι απλό: ας δώσει κάποιος έναν ορισμό για την σλανγκ. Συνοπτικό και μεστό, με συγκροτημένη λογική. Τότε θα μπορούμε να πούμε «αυτό δεν είναι σλανγκ, σύμφωνα με τον ορισμό του τάδε». Και δύο και τρεις ορισμοί να δοθούν, θα έχουμε ένα σημείο αναφοράς. Ξέρετε, αυτή η τυπικότητα στην ένταξη σε μια έννοια γένους συχνά βοηθά. Ίσως επιτείνει έναν συντηρητισμό, αλλά οργανώνει την σκέψη μας και αναδεικνύει, μέσα από τους αυθαίρετους κανόνες, μια μορφή και τις εξαιρέσεις της. Λειτουργεί σαν αγκωνάρι, κατά κάποιο τρόπο, καταδικασμένο να ξεπεραστεί, αλλά χρήσιμο όσο αμφισβητείται.

@Όλους: Αλλάζοντας θέμα, πρέπει να εκφράσω την ευχάριστη έκπληξή μου για τον αντίκτυπο του παραπάνω ορισμού. Δεν μπορώ να πω ότι το περίμενα και τέλος πάντων χαίρομαι πολύ, παρ' όλο που πρόκειται για εν μέρει μελαγχολική έννοια.

@Johnblack: Μια μικρή λεπτομέρεια. Αντιλαμβάνομαι απολύτως ότι ευχαριστώντας με για τον διάλογο εκφράζεις την καλή σου διάθεσή και μόνο. Πρέπει όμως να διατυπώσω μια επιφύλαξη, γενικότερης φύσης. Οι οποιεσδήποτε σχέσεις (όπως η εφήμερη των καλοπροαίρετων συνομιλητών) δεν χωρούν σε ευχαριστώ γιατί εμπεριέχουν την προαγωγή του ψυχικού ορίζοντα και των δυο. Μα τι λέω, είναι αυτές οι ίδιες η ζωή μας, κατά μία έννοια. Επομένως, όντας βαθύτατα ένα πολύτιμο δούναι και λαβείν, δεν τους πρέπει η ευγένεια των τρόπων. Ξέρω ότι θα με καταλάβεις και δεν αγχώνομαι μη με παρεξηγήσεις.

@Mes: Να σε ξεχωρίσω εδώ γιατί τα σχόλια σου ήταν ιδιαίτερα κολακευτικά. Είναι επιτυχία για τον δημιουργό οποιουδήποτε κειμένου να καταφέρει ν' αγγίξει τόσο πολύ, έστω έναν άνθρωπο.

Σώπα καλέ, τί είπα, ότι τον ερωτεύτηκα; Δεν διαφώνησε κανείς ότι πρόκειται για ξεχωριστό κείμενο. Ήταν και οι συγκυρίες, μ' αρέσου και τα έργα του τρελοπικάσο της μπλε περιόδου, πήρες ταστέρια σου χαλαρά. Πάντα τέτοια.

Α ρε πάτσι, είσαι αστέρι και σε πάω με χίλια ... τέτοια μας κάνεις και μας ψήνεις να σκεφτόμαστε και να γράφουμε και άλλα τέτοια δύσκολα ...

Εγώ τον καθηγητή σου δεν τον ξέρω και μπορεί να είναι και πρώτο παιδί αλλά επειδή ακούω ότι αυτά που σου είπε σ' έριξαν και δεν είναι σωστό, κάνε μου μια χάρη και πάρτον ένα τηλέφωνο ακόμη και ρώτα τον τα εξής δυο πράματα:

α) αφού όλα είναι άνετα, σαφή και λυμένα στο μυαλό του (και των συναδέλφων του) πώς γίνεται να μην υπάρχει στα ελληνικά ένα λεξικό της σλανγκ, έτσι και καλά ακαδημαϊκών προδιαγραφών;
β) έτι περαιτέρω, γιατί δεν έχουν βρει μια ελληνική λέξη για την σλανγκ;

Πολύ μ' ενδιαφέρει τι θα πει. Ναι, και βεβαίως είμαι προκατειλημμένος - αλλά, κττμγ, δικαιολογημένα. Για να συνεχίσω τον παραλληλισμό σου με τα αυτοκίνητα, και χωρίς να θέλω να θίξω τον φίλο σου, εμένα μου φαίνεται ότι αυτοί έχουν γράψει εγχειρίδια για τον κινητήρα της Φεράρι αλλά καπώ δεν έχουν ανοίξει και μπορεί να μην ξέρουν και να οδηγούν - σε στρογγυλοφάναρο δε, που είναι αυτό που μας καίει, σίγουρα δεν έχουν ανεβεί. Μεταφορικά μιλώντας, έτσι;

Σε ό,τι αφορά τους ορισμούς, πιο πάνω είχα βάλει τρεις τυχαίες παραπομπές σε λεξικά που αθροιστικά δίνουν καμμιά δεκαριά ορισμούς τι είναι σλανγκ/αργκό κλπ. Έχουν κάποιες διαφορές (ιστορικές, έμφασης κλπ) αλλά όλοι καλοί είναι και εύκολα βρίσκουμε και δέκα φορές τόσους. Βεβαίως και είναι χρήσιμοι, ακριβώς για τους λόγους που λες. Αλλά είναι ίδιον της σλανγκ να ξεγλιστράει μέσα από τους ορισμούς - δεν είναι τυχαίο και θάλεγα ότι στα ελληνικά είναι και κάπως πιο έντονο, και ούτε αυτό είναι τυχαίο. Αλλά αυτή είναι άλλη κουβέντα.

πονηρέ (μες, πονηρός είναι, πάλι μιλάει ως ανήρ, «Ναι, και βεβαίως είμαι προκατειλημμένος»), πονηρέ λοιπόν, μαζί σου, και μένα μου φάνηκε λίγο σνομπαρία ο επιστήμων, για να είμαι απολύτως ειλικρινής. Και επειδή έχω και γω φίλοι καθηγητάδες που θεωρούν μπούρδες αυτό (και όλα τα άλλα) με τα οποία ασχολούμαι, τομπούλο, έτσι χαλαρά. Για να συνέλθει και λίγο ο πάτσης μας που είναι ευαίσθητο παιδί και μας τον κρυώσανε.

H πλάκα είναι οτι μας σνομπάρουν και τα δύο άκρα του φάσματος: και οι καθηγητάδες, που εννοείται πρέπει να δείξουν πως τα 'χουν όλα λυμένα (κι αν δεν έβλεπαν τα πάντα αφ' υψηλού απλά δε θα ήταν καθηγητάδες), αλλά και οι «βαριές βιομηχανίες» παραγωγής σλανγκ: κάγκουρες, μαστόρια, καραβανάδες, ζάκια, νυχτόβιοι κλπ. Είμαστε νομίζω αξιέπαινοι διότι προσπαθούμε να ισορροπήσουμε πατώντας με το ένα πόδι σε μια βάρκα και με το άλλο σε άλλη βάρκα. Μια κτγμ τιμητική μεσοβέζικη απομόνωση.

Και συ ως ανήρ μιλούσες τότε που σε φώναζε ο ατσεγκές «σιδηρούν προσωνύμιο» άιρονμαν :-P

Αλλά, ναι, κατέληξα σχετικά, αν με ρωτήσεις αν είναι άντρας θα σου απαντήσω «ίσως» και αυτό είναι οριστικό.

Μες, όχι, δεν έδινα φύλο, το παρέλειπα. Πχ δεν έλεγα είμαι στεναχωρεμένη /ος, έλεγα νιώθω μια στεναχώρια. Κάπως έτσι.

Τζόνι, πράγματι, έχεις απόλυτο δίκιο σε αυτό που λες, προσωπικά η β κατηγορία μου λείπει πολύ περισσότερο από την πρώτη (η οποία σιγά, πέρα από λεξικογαφικές γνώσεις και παροχές, τι έχει να μας πει, λήμματα; αυτοί ξέρουν μόνο ό,τι έχει σχέση με γαμήσι, τελεία. Και τι ξέρουν γι' αυτό, ποτέ μη μάθω!)

Είναι πιστεύω είναι ένας από τους κινδύνους αυτού του σάιτ το ότι η κατηγορία β δεν συμμετέχει ή δεν έχει ενημερωθεί για το σλανγκρ (και πώς;), φοβάμαι δηλαδή μη μείνει μόνο στα χέρια μας και ξεφτίσει. ήδη φοβάμαι ότι μπορεί να έχει γίνει «αφιλόξενο». Δηλαδή άν ένας μάστορας μπει δω μέσα, θα φρικάρει πχ με το περί αρκούδας στο δάσος (το οποίο εννοείται είναι καταπληκτικό, δεν το συζητώ!!!) ή θα φρικάρει που θα τα δει όλα τζιτζί από ορθογραφία, κλπκλπ. Εγώ άλλο που δεν θέλω να γεμίσουμε με τέτοιους. Και με πιτσιρικάδες, κάτω των 20. Δεχόμαστε ιδέες για το πώς.

Αααα είχες τέεεετοιο σύστημα. Όπως και ο χάνκυ όταν έδινε ασίστς στον ντέρτυ ένα πράμα :P khan (σαν να λέμε ο καθείς με το δικό του κόλπο).

Αυτό που λες για τον μάστορα τώρα, μπορεί να χεις και το δίκιο σου ένα πράμα... Να τον περιλάβω εγώ με τα πιμί τα «πρόσεχε και κανόνισε την πορεία σου» να του φύγει η μαγκιά του άθρωπα... :(

Πιτσιρικάδες κάτω των 20 μπορεί να έχουμε ήδη πάντως...

Εκ των υστέρων διασκεδάζω που είχα δώσει ασίστ και στον Dirty και στον Khan για το λήμμα σλανγκαρχίδης!

Μια τοποθέτηση για λίγη βροχη μυαλών σε όλους τους Ιουδαίους που βρίσκονται ακόμη στην Αθήνα...

Σε πολλά λεξικά, Ελληνικά, Αγγλικά, Γαλλικά, Τουρκικά και Ισπανικά (γλώσσες που κατέχω) υπάρχουν λέξεις που (αν και δεν χρησιμοποιείται πάντα ο όρος slang ή αργκό, αλλά καμμιά φορά το λαικό, υβριστικό ή vulgaire, κλπ) κάποτε όντως ήταν slang αλλά βρήκαν τον δρόμο τους στο mainstream. Επίσης πέρα των λεξικών (που περιλαμβάνουν στους ορισμούς τους τις slang χρήσεις των ορισμών) υπάρχουν και βιβλία διαφόρων εκφράσεων και νεολογισμών. Θυμάμαι, π.χ., για να πάρω το Superior στα Ισπανικά έπρεπε να περάσω εξετάσεις ιδιωματισμών και εκφράσεων που ήταν αρκετά δύσκολες…

Αυτό που θέλω να καταλάβω είναι πόσα από τα λήμματα και τους ορισμούς που δίνουμε σήμερα όλοι εμείς, « αξίζουν »… Δηλαδή, ποια είναι η προστιθέμενη αξία του παρόντος site; Φυσικά, δεν θεωρώ ότι κακώς μπαίνουν κάποια λήμματα και πιστεύω ότι κάνουμε μια καλή ιστορική καταγραφή του τι λέγεται (ή κάποιοι θα ήθελαν να λέγεται…) ακόμα κι αν είναι μαλακιούλες ή σεσινεπασλανγκ.

Φυσικά, αυτή η « αξία » είναι πάντα υποκειμενική και προσωπική αλλά πιστεύω ότι έχει γίνει μια καλή δουλειά.

Σε αυτό που πρέπει όλοι να επικεντρωθούμε δεν είναι να αποφύγουμε τις μαλακιούλες (άλλωστε το site προσφέρεται για μια καλή άσκηση χιούμορ και είμαι σίγουρος ότι έχει βοηθήσει πολλούς μας να χαλαρώσουμε από την καθημερινότητα και τα προβλήματα μας), αλλά να επιμείνουμε σε δύο πράγματα : την ετυμολογία και την διαδρομή με πραγματικά παραδείγματα και με μια προσέγγιση του πότε έχει εμφανιστεί η λέξη ή έκφραση.

Τό 'λεγα για πλάκα κάποτε, αλλ' αρχίζω να το νιώθω και στα σοβαρά τελευταία: όποτε λείπω, γίνονται ωραίες κουβέντες... Θ' αρχίσω πραγματικά ν' ανησυχώ, όταν αρχίσω να λαβαίνω απειλητικά ημέιλ του τύπου «μή τολμήσεις και μπείς σλάνγκ τζι άρ, έχουμε ωραία συζήτηση τώρα». :-Δ

Είναι αρκετά αυτά που θά 'θελα να σχολιάσω στα επάνω, αλλα θα περιοριστώ στα σημαντικότερα για 'μένα (μόνο και μόνο λόγω πίεσης χρόνου).

Καταρχήν, το σχόλιο του τζόνμπλάκ περι ισορρόπησης ανάμεσα σε δυό λίγο πολύ αμοιβαία ξένους κόσμους είναι πολύ καίριο. Ίσως το γεγονός οτι στη σημερινή μας δυτική κοινωνία, που τόσο αγαπά την ομογενοποίηση, οι δύο αυτοί κόσμοι δέν απέχουν και τόσο πολύ όσο πρίν πές πενήντα χρόνια, να είναι αυτό ακριβώς που καθιστά το εγχείρημα του σάιτ εφικτό. Ο γιός, η κόρη, ή ξέρω 'γώ το ξαδέρφι του κάγκουρα, του μαστόρου, του καραβανά, του ζάκια, του νυχτόβιου και λοιπά, είναι ακριβώς αυτοί που μπαίνουμε εδωμέσα. Αυτοί είμαστε εμείς και δέν θά 'πρεπε να απαιτούμε να μπαίνουν άλλοι. Τυχαίνει να γουστάρουμε και την γλώσσα, ή το συμμάζεμα, ή την αποδελτίωση, ή όπως θές πές το, αλλα αυτό που μας χαρακτηρίζει όλους είναι η εγγύτητα κάποιες φορές η προσωπική συμμετοχή σ' αυτό που πρίν πενήντα χρόνια θά 'ταν ένα στεγανά κλειστό περιθώριο, ανίκανο για οποιονδήποτε αναστοχασμό.

Και το να πατάμε παράλληλα σε δύο βάρκες, δέν το αρχίσαμε με το σάιτ, έτσι; Το κάναμε ήδη πολύ πρίν να υπάρξει το σάιτ (αλήθεια, ντίκ, σου είπα ποτέ ευχαριστώ;... όχι έ;... καλά, θύμισέ μου απο κοντά...).

Δέν μας θεωρώ πάντως και τίποτα σπουδαίο. Δέν το παίζω μετριόφρονας (είναι άλλωστε τόσο δύσκολο για μένα να το παίζω μετριόφρονας... τί να πρωτοϋποβαθμίσει κανείς στην αφεντιά μου...), αλλα δέν θεωρώ την ισορρόπηση αυτή κάτι το ιδιαίτερα ιδιαίτερο. Σημάδι των καιρών (και του διαδικτύου ασφαλώς). Ίσως όμως και να φταίει οτι ότι έπιανα ποτέ μου ν' ασχοληθώ, οι γύρω μου το θεωρούσαν μαλακία, οπότε συνήθισα... :-)

Πάντως, και σοβαρά τώρα, ενώ εμάς όχι ιδιαίτερα, το σάιτ το θεωρώ σημαντικό. Γιατί; Δέν θα μπώ ούτε τώρα στην κουβέντα περι τί είναι αργκό και τί όχι. (Λέει ο πάτσις πανω, «ρ' εσείς, μήπως πάμε ν' ανακαλύψουμε εκνέου τον τροχό;» και συμφωνώ σ' έναν βαθμό --άν και το πονηρόσκυλο έχει μάλλον δίκιο να διατηρεί τις επιφυλάξεις του.)

Αλλα έχω σαφή άποψη περι του τί είναι καταχωρίσιμο στο σάιτ, και δέν το εννοώ εδώ τόσο γενικά, δηλαδή απο όλους τους χρήστες (αυτό το είπα ήδη αλλού), όσο προσωπικά: οτιδήποτε λέγεται και ακούγεται στα ελληνικά αλλα για διάφορους οικονομικοκοινωνικοπολιτικούς λόγους σνομπάρεται απο τυπικά λεξικά, έχει την θέση του εδωμέσα. Όταν λέω «λέγεται και ακούγεται», δέν εννοώ μόνο τις λέξεις-σημασίες, αλλα και πολύ περισσότερο τους ορισμούς τους, οι οποίοι μέσα εδώ τείνουν να είναι πολύ καταλληλότεροι και κατατοπιστικότεροι απ' ότι οι αντίστοιχοι ορισμοί σ' ένα τυπικό λεξικό.

Ύστερα, επειδή ακριβώς βασικό στοιχείο του σάιτ θεωρώ την πλάκα, έχουν και ένα σωρό άλλα πράματα θέση εδωμέσα, μέσα στα οποία είναι πιχί και τα λεγόμενα αυτοαναφορικά μας.

Αυτά, χοντρικά-χοντρικά. Για παράδειγμα, ο γουτσισμός δίπλα στο γαζί για μένα δέν είναι κανενός είδους ιεροσυλία, είναι απλά το σλάνγκ τζι άρ (ξέρω, πολύ πολιτικαντίστικο μου βγήκι' αυτό). Και θά 'θελα εννοείται να μείνει έτσι --δηλαδή, το σάιτ να συνεχίσει να εξελίσσεται πάνω σ' αυτήν τη βάση, και το «ζήτημα ιεράρχησης» που έθιξε ο τζονμπλάκ να παραμείνει ζήτημα προσωπικό και όχι κάτι με το οποίο θα ήθελε ο ένας χρήστης ή η μία χρήστρια να καπελώσει κάθε άλλον χρήστη. Τζονμπλάκ, έχω κι' εγώ τη δική μου προσωπική ιεράρχηση, η οποία πιθανότατα δέν συμπίπτει με τη δική σου, και σίγουρα όχι με άλλων ατόμων εδωμέσα.

Βασικό μου προσωπικό κριτήριο, να πώ κι' αυτό δημόσια, για το άν κάτι είναι καταχωρίσιμο, είναι άν θα μπορούσε να βοηθήσει έναν ξένο που ασχολιέται σοβαρά με τα ελληνικά, έναν μεταφραστή πές. Πιστέψτε με, αν ήδη δέν το ξέρετε, υπάρχουν και τέτοιοι, οι οποίοι θα ήθελαν ακριβώς στο σάιτ καί τον γουτσισμό αλλα καί το γαζί. Και σίγουρα, και την μπλέ περίοδο (για την οποία, κλασικός ακούλτουρος, δέν είχα φυσικά ιδέα, νά 'σαι καλά ρε πάτσις).

Απο 'κεί και πέρα, αυτά που λέει ο Μπούμπις είναι ασφαλώς πολύ σωστά. Αλλα είναι για το βήμα παραπέρα, να το πούμε έτσι. Και υπάρχουν πολλά που θα μπορούσαμε να συζητήσουμε για βήματα παραπέρα --πολλά απ' αυτά άλλωστε ήδη γίνονται με τον έναν ή τον άλλο τρόπο απο μεμονωμένους χρήστες.

Λίγα είπα θα γράψω και το γάμησα πάλι. Όχι τίποτ' άλλο, αλλα χάνω κι' αναγνώστες... :-Ρ Καλησπέρα μας.

Ε λοιπόν, σε ένα (τουλάχιστον) πράγμα vikar είσαι μες στο μυαλό μου: η προοπτική του αλλόγλωσσου παρατηρητή. Πολλές καθημερινές μας λέξεις ή εκφράσεις ή ατάκες έχουν πάρει νοήματα που τα θεωρούμε δεδομένα ή μεταφέρουν φορτία κοινά σε εμάς τους ελληνόφωνους (κυρίως Έλληνες δηλαδή). Για τους τρίτους, ωστόσο, δεν είναι τόσο δεδομένα και, αν δεν τα βρουν στο λεξικό, το σλανγκ.γρ είναι ένα από τα εργαλεία τους.

Αυτό το αναφέρω σαν χρήσιμη προοπτική στην σκέψη μας και όχι σαν σκοπό του σάιτ. Είναι ένα φίλτρο με μεγαλύτερη ανοχή στο τι αφήνει να θεωρείται καταχωρήσιμο.

Τέσπα, σκέψεις είναι αυτές.

Αγαπητέ patsis στην προοπτική αυτή του αλλόγλωσου ή και ομόγλωσου ακόμη, θα ήταν καλό γενικά το site να του απαντά την απορία, εννοιολογικώς και ετυμολογικώς ακόμα και πλακατζιολογικώς (τέσπα sorry!) και να μην του αφήνει την αίσθηση του μισού...

Για ν' αποφύγω παρεξηγήσεις, να πώ ακόμη οτι, εννοείται εννοείτεται, δέν βλέπω στο σάιτ μόνον την εργαλειακή του πλευρά, αλλα σίγουρα αυτή είναι πιό απλό και αποτελεσματικό να τη συζητάμε. Κάτι σάν τα μετρήσιμα που λέγαμε όταν κουβεντιάζαμε πάνω στα μπούτια της Μαρίας.

Στο τελευταίο μύδι που ανέβασα, μια ιδέα για τους αλλόγλωσους...

Όπα! Ο χαλικούτης στη θέση του χαλικούτη;... :-)

τρελή μυδιά, σπεκ μπουμπ

@Πάτσης: Αριστούργημα!
@όλοι οι ανωτέρω: Σπέκ εις τη νιοστή...

Θενκς μαν.

Πάντως, Πάτση, παρέλειψες να βάλεις τον σημαντικότερο πίνακα της μπλε περιόδου του Πικάσο, όπου ο ζωγράφος εμφανίζεται να μπουκώνει μια μάλλον καλντεριμιτζού (βλ. 7ο μήδι). Ωστόσο, αυτό που διχάζει τους κριτικούς τέχνης δεν είναι η ταυτότητα Πιπατζούς της Ποκεμόνικας, αλλά περισσότερο αν ο Πικάσο κάνει εν προκειμένω μία διακειμενική ειρωνική τροπή του πίνακα H γυμνή/ ντυμένη Μάγια του Γκόγια. Δηλ. ο Πικάσο παίρνει την πόζα που είχε η Μάγια του Γκόγια, το αισθητικό ιδεώδες του προηγούμενου αιώνα, με την ίδια αυταρέσκεια και ναρκισισμό, μόνο που αυτός δεν είναι μεναγκό, αλλά μπήχτης και τον πιπώνουνε. Εντέλει, ο Πικάσο δεν πέρναγε και τόοοοσο άσχημα στην μπλε περίοδό του, αν και έπρεπε να καταφεύγει συχνά σε καλντεριμιτζούδες, ξευτίλα για τον μετέπειτα μινωταυρογαμιά...

Δεν τον είχα υπ’ όψιν μου τον πίνακα και η αλήθεια είναι ότι δεν τον στάμπαρα όταν έκανα την έρευνα για τον ορισμό. Θενκς για την προσθήκη και τις πληροφορίες.