στο δώδεκα

Αν το ανθρώπινο πρόσωπο προσομοιωθεί με ρολόι (τα παλιά με τους δείκτες, όχι τα ψηφιακά) το λήμμα, στο δώδεκα, συμβολίζει ακριβώς αυτό, το κεντρικό σημείο του μετώπου, το λεγόμενο και δόξα-πατρί (και υιώ και...).

Βίαιο χτύπημα στο σημείο όπου συγκλίνουν ο ωροδείκτης με το λεπτοδείκτη, μπορεί να αποβεί μοιραίο για την μετέπειτα πνευματική ανάπτυξη του κρουόμενου (διάσειση και βάλε). Αυτό λοιπόν είχε στο μυαλό της η Αρλέτα όταν έγραφε το ''είναι δώδεκα η ώρα, είν' η ώρα των τρελών''.

Μεταφορικά, η λέξη χρησιμοποιείται για να δηλώσει την άμεση ενέργεια, την χωρίς τζιριτζάντζολες και τσιριμόνιες, την ντιρέκτ πράξη, ανεξαρτήτως όμως έκβασης. Δηλαδή, πας ντουγρού και γλέπωμεν.

- Τι κοιτάς ρε σαν τη γελάδα που κοιτάει το τραίνο;
- Α στη ντνάξω στου δώδεκα, δεκατρία ράμματα α σε πω τι κοιτάω.
- Τι έκανες τελικά; Μίλησες με τη Μαρία;
- Μίλησα.
- Ε, και τι είπατε;
- Δεν είπαμε. Εγώ είπα.
- Ε, τι της είπες;
- Χωρίζουμε.
- Πω ρε πστ. Νταν στο δώδεκα, με τη μία.

johnblack

2009-08-05 23:43:52+00:00

Επίσης, όταν είμεθα εις δημόσιον χώρον και θέλουμε να δείξουμε κάποιον, ας πούμε ένα ωραίο μουνί, χωρίς να σηκώσουμε δάχτυλο και γίνουμε κάρφωμα, λέμε π.χ. «τρεις πήγε η ώρα»ή «τι ωραία που είναι στις τρεις το μεσημέρι» (δλδ μαλάκα κοίτα με τρόπο δεξιά).