Στη λίμνη των Ιωαννίνων Παμβώτιδα, υπήρχε ένα σημείο, λίγο μακρύτερα από τα ταβλοκαφενεία, που το λέγανε «το δώδεκα». Ο μύθος επισημαίνει ότι επειδή ήταν το βαθύτερο, (δώδεκα μέτρα έως το βυθό) εκεί ρίχνονταν όσοι ξέφευγαν από το Ψυχιατρείο, που τότε ήταν παραλίμνιο και ακόμη όσοι απελπισμένοι αποφάσιζαν να κόψουνε την άλυσο αφήνοντας τον μάταιο τούτο κόσμο για πάντα.

Εκτός του ότι οι λίμνες είναι φορτισμένες αιώνες τώρα με θρύλους για τέρατα, για απόκοσμες υπάρξεις, για στυγερές δολοφονίες αθώων, πλην εκπάγλου καλλονής νεανίδων που ανατάρασσαν τα πάθη, για παλικάρια που χάνονται στα νερά τους αναζητώντας την άπιαστη θηλύτητα, το μέρος εκείνο ανέδυε και κάτι από τη μοιραία και σκοτεινή γοητεία της εθελουσίας εξόδου στο Επέκεινα.

Αν το ανθρώπινο πρόσωπο προσομοιωθεί με ρολόι (τα παλιά με τους δείκτες, όχι τα ψηφιακά) το λήμμα, στο δώδεκα, συμβολίζει ακριβώς αυτό, το κεντρικό σημείο του μετώπου, το λεγόμενο και δόξα-πατρί (και υιώ και...).

Βίαιο χτύπημα στο σημείο όπου συγκλίνουν ο ωροδείκτης με το λεπτοδείκτη, μπορεί να αποβεί μοιραίο για την μετέπειτα πνευματική ανάπτυξη του κρουόμενου (διάσειση και βάλε). Αυτό λοιπόν είχε στο μυαλό της η Αρλέτα όταν έγραφε το ''είναι δώδεκα η ώρα, είν' η ώρα των τρελών''.

Μεταφορικά, η λέξη χρησιμοποιείται για να δηλώσει την άμεση ενέργεια, την χωρίς τζιριτζάντζολες και τσιριμόνιες, την ντιρέκτ πράξη, ανεξαρτήτως όμως έκβασης. Δηλαδή, πας ντουγρού και γλέπωμεν.