Αντί για πριτς, θα μπορούσε κανείς περιφραστικά να πει: Η πρότασή σου δε με συμφέρει και θα προτιμήσω να μην τη δεχτώ ή απλούστερα όχι. Τσαχπίνικα όμως λέμε πριτς!. Και πώς μπορεί να θυμώσει κανείς σε μια τόσο χαριτωμένη άρνηση!

Μην ξεχνάμε ότι το πριτς υπήρξε και η ιστορική απάντηση του Γκαούτσο Κώτσο σε ερώτημα του Αντρίκο ντε Πάσο σχετικά με υποθετική απαίτηση του λαού της Γκρέτσια Μορένα, στην ανεπανάληπτη Μονομαχία στις Σέρρες Μάντρες (βλέπε σχετικό μήδι).

Το πριτς είναι μια λέξη που ξυπνάει μνήμες από τα παιδικά μας χρόνια. Μια γλυκιά άρνηση με ταυτόχρονο κλείσιμο του ματιού. Μια αθώα έκφραση που σαν ήχος θυμίζει λίγο πορδίτσα. Ίσως το όχι όπως θα το πρόφερε ο ποπούλης ενός μικρού κοριτσιού στην ύστατη προσπάθειά του να μιλήσει...

Κωστάκης: «Αννούλα, θέλεις να σου δώσω το ροδάκινό μου;»
Αννούλα: «Ναί θέλω! Ευχαριστώ!!!»
Κωστάκης: «Εντάξει, αλλά κι εσύ θα μου δείξεις το κιλοτάκι σου...»
Αννούλα: «Πριτς!»

Το επίμαχο σημείο είναι στο 6ο λεπτό. Προτείνω όμως να το ακούσετε ολόκληρο! (από Jim Blondos, 14/11/09)

Got a better definition? Add it!

Published
Last modified

#1
johnblack

5 + 5. Νοσταλγικό κάργα, τω όντι. Έχω να το ακούσω από το Δημοτικό. Και πιο πολύ κοριτσίστικο, τα σερνικά γενικώς το αποφεύγαμε (αν κι όχι πάντα).

#2
HODJAS

(Δ. Χόρν): Ευχαρίστως ναί, αλλά όχι... (=πρίτς)

#3
HODJAS

Η΄απορία ψάλτου πριτς: (δεν έβγαζε τα γράμματα, σφίχτηκε-σφίχτηκε και...)

#4
acg

Απανταται και στη μορφη «πριτς κοκο μου», ως υπερτατη χαριτωμενια.