κατοστάχορδος

υπάρχουν τέτοιοι και στην κλασική που κάνουν και καλά πειράματα με τις κιθάρες τους -ή, κάποιοι κολλημένοι με όργανα εποχής, με τα λαούτα τους.

ρε μπας και πάει το όλο πράμα όπως οι γραβάτες; (οι κακές γλώσσες λένε ότι, υποσυνείδητα, η επιλογή της γραβάτας σχετίζεται με το τι διαστάσεις έχει -ή θα ήθελε να έχει- το πουλάκι όποιου την φοράει)

Θα διαφωνήσω κάθετα, καθώς η εξέλιξη των οργάνων βασίζεται αποκλειστικά και μόνο στον πειραματισμό. Αν ο Les Paul δεν είχε σκεφτεί να βάλει την ακίδα στον καβαλάρη, τότε η ηλεκτρική κιθάρα (γκιμπσονιά και μη) θα είχε αργήσει για μερικές δεκαετίες...
Το θέμα είναι, όπως σωστά έθιξε ο Abas, όχι το αν ο άλλος έχει τριακόσιες χορδές και κιθάρα/μπάσο/μπουζούκι με 8 μπράτσα, αλλά το αν χρησιμοποιεί και εφαρμόζει τις δυνατότητες που του προσφέρει μία τέτοια παραλλαγή του οργάνου.
Συν τοις άλλοις, το κλασικό μπασοκίθαρο του ρεμπέτικου (τσεκάρετε παλιές φωτογραφίες -Χότζα ακούς;) είχε δύο μπράτσα: Το ένα με τις κανονικές έξι χορδές, συν άλλο ένα με 2-4 πιο χοντρές χορδές που τις χρησιμοποιούσε ο παίκτης σαν μπάσο. Ανάλογες παραλλαγές είχαν εμφανιστεί και στην κλασική κιθάρα από τον 18ο αιώνα και μετά (που το σχήμα της είχε πλέον στανταριστεί).
Πάντως κττμγ, οι επτάχορδες δεν είναι καθόλου κακές κιθάρες. Κάτι ξέρει ο Tagtgren...

Χότζα ακούει και συμφωνεί με Κάδμο.

Είναι γνωστή η παραλλαγή της βιολο-κιθάρας του Legnani, για να παίζονται ωραιότερα transcriptions απο βιολί σε κιθάρα.

Οι δε ρεμπέτες μουσικοί είχαν ο καθένας τουλάχιστον απο 2-3 παραλλαγές του οργάνου τους, ανάλογα με τα γούστα τους, όπως π.χ. το «γόνατο» του Γενίτσαρη.

Θα επανέλθω (με εβιντέντσες).

νομίζω ότι ο αβας αυτό που λέει ο κάδμος εννοεί, βλέπε κ τα δικά μου μπουρμπουλήθρες και αυνανίλα.

κηπ σλάνγκινγκ, α(βα)βά:Ρ

1. το λημμα δηλωνει ξεκαθαρα την αμετροέπεια των εν λόγω μουσικών
2. γινεται αναφορά, ισως πιο υπόγεια, στους ψωνισμένους ωδειούχους, που γίνανε μουσικάντηδες με το στανιό.

Η μουσική και η μπαλα δεν μαθαίνεται από το μηδεν, μόνο καλλιεργείται

1. Οι μαλμστηνοειδείς μπουρμπουλήθρες δεν είναι τόσο σχετικές καθώς ο Malmsteen ειναι μουσικός της πιατσας, και το γεγονός ότι καταντάει βαρετός εγκειται μόνο στο ψωνίστικο του χαρακτήρα του. Τα πνευματικά του παιδια άλλωστε John Norum, και Roland Grapow που ειναι πιο μετρημένα και φρόνιμα, αποδυκνείουν τρανα πως οι μπουρμπουληθρες ειναι όλα τα λεφτά, και δεν κουράζουν

2. Επιμένω και τονιζω οτι περαν των συνοικιακων συγκροτηματων με τους κατα φαντασιαν κατοσταχορδους μουσικους, εκ των διασημων ο τυπος του επιδειξιομανη μουσικου που δεν εχει δημιουργικοτητα είναι εκτος απο τους προαναφερθεντες στον ορισμο, και οι Dragonforce κ.α.

Βασικά φίλε είτε στην συνοικία του παίζει είτε στο Rock in Rio, αν ο άλλος είναι άπενος καταστάχορδος δεν αλλάζει και τίποτα...

Υ.Γ. Υπάρχουν ακόμα οι Dragonforce; Φτου...

Για αυτό προτιμάμε Queensryche

Παλιά Queensryche, τώρα είναι να τους κλαίν κι οι ρέγκες...

παρατήρηση για τους μισητούς θήατερ: στο φώλλινγκ ίντου ινφίνιτυ, που αποφάσισαν να μήν τα παίξουν όλα, φάινεται να έχουν κάτι να πουν. τα υπόλοιπα είναι άλλη φάση.

εγώ εννοώ καθαρά αυτούς που όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνουν κρεμαστάρια και χρησιμοποιούν κόλπα για τα κόλπα ώστε να ξεγελάσουν στην ανημπόρια τους ταυτιζόμενοι δήθεν με όσους πράγματι προσέφεραν στην εξέλιξη των μουσικών πραγμάτων.

Θεάνθρωπε, μην παραβλέπεις το εκπληκτικό Metropolis Pt II, Scenes from a memory. Εκεί φάνηκε πραγματικά το μεγαλείο των Θίατερ... και κατ'εμέ, εκεί ψιλοέκλεισαν σαν μπάντα. Τα μετέπειτα άλμπουμ κυμαίνονταν μεταξύ του καλού και της μάπας. Κττμγ πάντα, το «Falling into infinity» απλά ψιλοπαλεύεται, αλλά δεν συγκρίνεται με το υπέρτατο Awake (ο δεύτερος καλύτερος τους δίσκος).
Επίσης, όλοι μιλάνε για το Images and Words, το οποίο πάντως εγώ θεωρώ ολίγον τι χαζοχαρούμενο...

δεν είναι κακοί δίσκοι σε καμία περίπτωση, αλλά πολύ πιο μπερκλη-ποζεράδικοι κ μένα με χαλάει πολύ...

-πόσοι ντράμμερ χρειάζονται για να βιδώσουν μια λάμπα;
-101. ο ένας βιδώνει κ οι 100 λένε ότι ο μάικ πορτνόυ το κάνει καλύτερα.

(μου έχει πει φίλος ντράμμερ ότι σε δόσεις γράφει δύο φορές τα ντραμς κ παίζει πράματα που για να τα προλάβεις πρέπει να έχεις 4 χέρια κ ισάριθμα πόδια).

Εγώ πάντα απορούσα πως σκατά ο Portnoy θυμάται τα μέρη του στις συναυλίες...γιατί μιλάμε τα παίζει καρφί όλα, δεν αλλάζει τίποτα σε σχέση με τους δίσκους. Αλλά όπως είχε πει και ένας που είχε συνεργαστεί μαζί του, «ο άνθρωπος δεν έχει εγκέφαλο, έχει κάμερα μέσα στο κεφάλι του»...

@jesus απλά τα είπες όλα σε 6 γραμμες, τα αβάδιστα σπεκια μου!!

@Κάδμος. Ωραία το θέτεις, και έτσι πρέπει, να παραδεχόμαστε δηλαδή ότι κάποιοι άνθρωποι έχουν εγκέφαλο κομπιούτερ. Αλλα δυστυχώς γιαυτους η μουσική δεν είναι σκάκι. Και το συναίσθημα δεν βγαίνει απο κομπιούτερ και μελετη. Η το χεις ή δεν το χεις.

Κατα την γνώμη μου, το λάιβ δεν πρέπει να είναι πλέυμπακ χωρίς πλέυμπακ. Το λάιβ πρέπει να έχει απο λίγες έως πολλές διαφόρες. Το λάιβ έιναι θέατρο, δεν είναι σινεμά. Δεν πας να ακουσεις το ντολμπυ 45000.76753 Χα Ντε, πας να δεις την μοναδική ερμηνεία της βραδυάς εκείνης. Οπου ο καλλιτέχνης βρίσκεται υπο τον συγκεκριμένο συνδυασμό κοκας, μαριχουάνας, αναβόλας (αν είναι τευτων παουεράς), πίπας απο γκρούπι κλπ.

Ενδεικτικά αναφέρω καποια σχόλια απο την πρωτη κυκλοφορία του Pulse των Pink Floyd το 96. Το άλμπουμ αυτό θα πήγαινε άπατο από κριτικές καθότι, αποτέλεσε ένα λάιβ καθαρά ηλεκτρονικά κομπρεσαρισμένο με πνιγμένο τον ήχο του open air. Σε κάποια κομμάτια υπήρχε μέχρι και fade out επί σκηνής. Ανάξιοι σχολιασμού οι άπειροι γκεστ μουσικοι, και οι φωνητικατζούδες. Πολλοί μίλησαν για μέχρι και μπορζουαζίστικο άλμπουμ που το εβγαλαν μονο για να τσιμπησουν το χαρτζιλικι απο τα πιτσιρικια. Καμία σχέση με την μετά Waters 80s εποχή (γηπεδο Ν. Γκουμας '88 , δυστυχώς ήμουν μιράκιο) Κι όμως το άλμπουμ το έσωσε ΕΝΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ κομμάτι το comfortably numb με ένα 7λεπτο σόλο του Gilmour με την τελεκαστερ που δεν υπάρχει στο wall αλλα ούτε και πουθενά αλλού.

@Αβά μια άσχετη ερώτηση: Για τη συναυλία των Floyd που αναφέρεις μήπως εννοείς στο ΟΑΚΑ το 89 (μια μέρα μετά τη συναυλία των Cure στο Ν. Γκούμας);

(Ρωτάω απλά για να δω αν και πόσο με απατά η μνήμη μου γιατί εκείνη την εποχή έμενα σχεδόν δίπλα στο Ν. Γκούμας και δε θυμάμαι συναυλία των Floyd - παρότι ήμουν και είμαι κολλημένος με το εν λόγω συγκρότημα).

Ορθον, οακα 31/5 /89. ημουν πιτσιρικος, ηταν οι μαιντεν 88 στο ν. γκουμας με αυτους μπερδευτηκα

νομίζω ότι το μήδι κλείνει την συζήτηση μεταξύ επιδειξιομανίας κ ουσίας στις πολύχορδες κιθάρες...