πασπάλα

'Εχω την εντύπωση ότι συνηθέστερη και ορθότερη είναι η χρήση του όρου ''πασπάλια''.Εσύ προφανώς χρησμοποιείς το θηλυκό ,εγώ το ουδέτερο και δη,στον πληθυντικό.

Σύμφωνα με αυτό το λεξικό, paspal σημαίνει στα τούρκικα:
[I]1. Αλεύρι που περιέχει πολύ πίτουρο.
2. Σλανγκ: χαμηλής ποιότητας χασίς.
3. Στην καθομιλουμένη: ακατάστατος[/I]

Για δεν ανεβάσεις συμπληρωματική γιατρέ'μ;

Δεν το έχω ακούσει ποτέ και δεν ξέρω ο ίδιος τι σημαίνει - άλλωστε, η σημασία που βρήκα αντιφάσκει σε κάποιο βαθμό με τον ορισμό.

Αυτό που μπορώ να προσθέσω είναι ότι υπάρχει παράγωγο επώνυμο: Πασπαλτζής (πιθανώς σημαίνει «αλευράς»). Υπάρχει κι ο Ζάρκο Πάσπαλι(ε).

Όπα, το λεξικό του Κέντρου Ελληνικής Γλώσσας εδώ εντοπίζει αρχαιοελληνική ετυμολογία:

πασπάλη η [paspáli] Ο30 : (λαϊκότρ.) η σκόνη από οποιαδήποτε στερεά ουσία και ιδίως το αλεύρι.
[αρχ. πασπάλη 'το πιο ψιλαλεσμένο αλεύρι']

Το «πασπαλίζω» δεν το έχει ακούσει κανείς;

Το 'χει και ο Βυζάντιος στη «Βαβυλωνία» ως φράση του Κρητικού (διάλε τα πάσπαλα που θα θέσω στον Αδη), και στο γλωσσάρι εξηγεί πάσπαλα = κόνις των λειψάνων.

Στο Μυλοπόταμο Ρεθύμνου, οι βουνίσιοι (Ζωνιανά κλπ) αποκαλούν πασπαρίτες τους καμπίσιους, με μια γερή δόση υποτίμησης, επειδή και καλά οι πασπαρίτες σκονίζονται και λερώνονται με το χώμα από τις γεωργικές εργασίες. (Πάσπαρος = χώμα, σκόνη). Πασπαρίτες όμως αυτοαποκαλούνται συχνά και οι καμπίσιοι, με μια γερή δόση αυτοσαρκασμού, αφού έχουν περισσότερο χιούμορ από τους βουνίσιους.

Και μάλλον είναι τουλάχιστον πανελλήνια, αν όχι παγκόσμια, αυτή η κόντρα μεταξύ highlanders και lowlanders. Ο Χαριτόπουλος, στον «Αρη» του, αναφέρει την περιφρόνηση των βουνίσιων προς τους καμπίσιους, και τη σχετική κατάρα μάνας προς κόρη «Μπα π' να πάρ'ς καμπίσιο !». Να τοποθετηθεί άμεσα επί του θέματος ο Μακλάουντ.

Ναι, ναι Μακλάουντ και καλά...

Ξέρεις ποιός είμαι εγώ ρε ;

Ποιος;

Αυτός!

Πασπάλα είναι και μια παλιοκαιρίσια έκφραση για το γαμήσι (και ιδίως την κορύφωσή του) π.χ. «πάμε για πασπάλες», «μ' αρέσει το πασπαλιστό» κλπ-κλπ.