Στην αργκό της διοίκησης/γραφειοκρατίας, πολλές φορές ένα σημείωμα φαινομενικά πρόχειρο, ανυπόγραφο, γραμμένο στα όρθια σε ένα ποστ ιτ, χαρτοπετσέτα ή άλλο κωλόχαρτο που βρήκε μπροστά του ο Διευθυντής ή ο Προϊστάμενος, έχει συχνά την ίδια ή και περισσότερη αξία με ένα επίσημο έγγραφο της Υπηρεσίας ή Εταιρίας με όλες τις σφραγίδες, υπογραφές και διακριτικά.
Ένα τέτοιο σημείωμα συνήθως απευθύνεται σε έναν υφιστάμενο υπάλληλο που το πιάνει το μηνυματέισον και εκτελεί την εντολή που διαβάζει στη χαρτοπετσέτα αυθωρεί και παραχρήμα και χωρίς χικ-μικ, επειδή δεσμεύεται από την ιεραρχία και από άγραφους νόμους και κώδικες που ισχύουν στην Υπηρεσία και που δεν μπορεί να τους αρνηθεί ή αγνοήσει.
Οι λόγοι για τους οποίους οι ρουμάνοι (no pun intented) γράφουν σε χαρτοπετσέτες είναι συνήθως για να μην αφήνουν ίχνη ή αποδεικτικά στοιχεία και να μπορούν αργότερα, αν προκύψει θέμα, να αρνηθούν ότι έδωσαν αυτοί την εντολή.
Συνώνυμο: non-paper
Όχι ρε πστ μου, πάλι συνταγή γραμμένη σε χαρτοπετσέτα μου έστειλε ο Διευθυντής της Κλινικής, για να την περάσω σε συνταγολόγιο του ΙΚΑ. Πάλι με πανάκριβα φάρμακα, και πάλι εκτός ενδείξεων. Καλά, δεν του μίλησε κανείς του παπάρα ότι τα Ασφαλιστικά Ταμεία δεν αποζημιώνουν δαπάνες για φάρμακα όταν αυτά χορηγούνται εκτός των εγκεκριμένων από τον ΕΟΦ ενδείξεών τους; Και τί περιμένει να κάνω εγώ τώρα; Το φελέκι μου μέσα, με τον στηπού άνδρα που έμπλεξα...
3 comments
Khan
!!!!!
HODJAS
Λέγεται οτι η ειμαρμένη της Ευρώπης γράφτηκε σ' ένα πακέτο Άσσο άφιλτρο στη Γιάλτα...
patsis
Μου ξέφυγε αυτό! Να συνδράμω με δύο στοιχεία:
Αρχαίος τραπεζικός υπάλληλος, τώρα συνταξιούχος, μου περιέγραφε πόσο σημαντικό πρόσωπο ήταν παλιά ο διευθυντής του καταστήματος (μιλάμε για μέσα με τέλη δεκαετίας 1970). Τότε ο δανεισμός των επιχειρήσεων δεν είχε καμία σχέση με τον σημερινό, ήταν πολύ σπανιότερος και πιο περιορισμένος, έπρεπε δε να περάσεις από χίλια κύματα για να σου εγκριθεί χρηματοδότηση (εκτός κι αν ήσουν ημέτερος φαντάζομαι). Όταν λοιπόν ο διευθυντής-θεός αποφάσιζε ότι είσαι φερέγγυος ή ότι δεν τον χαλούσε η φάτσα σου, σημείωνε σε ένα παλιόχαρτο το ποσό της εκταμίευσης και το έστελνε στον ταμία (εκεί βέβαια υποθέτω πως έπεφταν οι πραγματικές υπογραφές). Ούτε εισηγητικά, ούτε πιστωτικά όρια, ούτε εγκρίσεις από υπερκείμενα κλιμάκια, ούτε εντάλματα πληρωμής.
Μου είχε φανεί εντυπωσιακό όταν πληροφορήθηκα ότι όλοι οι βουλευτές, δήμαρχοι και λοιποί άρχοντες που βολεύουν κόσμο ζητούν ένα φαξ από τον ενδιαφερόμενο με τα στοιχεία του και την θέση ή διευκόλυνση που ζητούν, α. για γραμματειακούς λόγους και, κυρίως, β. για να καλύψουν τον κώλο τους πολιτικά και «ηθικά» αν κάτι πάει στραβά. Σου λέει, εγώ θα εκτεθώ για σένα αλλά αν μετά βγούμε στις εφημερίδες θα σας πάρω μαζί μου (λέμε τώρα). Τον τελευταίο καιρό (π.χ. ΑΓΡΟΓΗ) έχουν έρθει στο φως πολλά τέτοια φαξ (κατάπτυστα και αστεία, αλλά αυτοί είμαστε).
Bonus (προσοχή, πιθανώς αστικός μύθος): Πηγή μου φαντάρος μου είχε μεταφέρει ότι στο ΓΕΣ υπάρχει ένας διάδρομος με πόρτες χωρίς χερούλια. Δηλαδή; τον ρωτάω εγώ. Εκεί μέσα δεν μπαίνεις ποτέ μόνος σου, μου απαντάει, χτυπάς, σε κοιτάνε από μια θυρίδα στην πόρτα και σου ανοίγουν. Τι λε ρε, ενθουσιάζομαι εγώ, είναι τμήμα διαχείρισης απορρήτων κι έτσι; Όχι ρε, με προσγειώνει, εκεί καταχωρούν ποιος είναι το βύσμα ποιανού, με ποια αιτήματα και οργανώνουν ποια θα γίνουν και ποια όχι.