Κλασικά, σημαίνει:
Ανθρωπότυπος θηριωδώς μυώδης τ. σφίχτερμαν, σβάρτσος, μπονταίος κ.τ.ό., που να είναι όμως και ντουλάπας σε όγκο, ίσως και τριχωτός (όχι απαραίτητα), επίσης όμως και ανεγκέφαλος (λ.χ. ένα μπιλντέρι που θα διάβαζε Baudrillard δεν θα μπορούσε να ονομαστεί γορίλας).
Ο σωματοφύλακας / μπράβος, κυρίως, αλλά και, λιγότερο, ο εκτελών χρέη πόρτας. Έχω την εντύπωση ότι χρησιμοποιείται σε προτάσεις αντιθετικά, για να πούμε ότι ένας φλώρος, αδύναμος, λουλούκος, ή υπερβολικά εγκεφαλικός τυπάς κυκλοφορεί με ζωώδεις γορίλες (μπράβους) μαζί του.
Η αποκρουστική ζωώδης γκόμενα, βαθμολογίας 30 τεκιλών στην αντίστροφη πιτσιλισαμπίλιτυ. Σημειωτέον, ότι κατά Μπάμπη, η ονομασία του ζώου προήλθε από θρυλούμενη φυλή δήθεν τριχωτών γυναικών της Αφρικής, που ονομάστηκαν γορίλλαι.
Πολύ περισσότερα στοιχεία μας δίνει ο επιφανής συσλανγκιστής Σαραντάκος εδώ. Μην χάσετε την απίθανη ιστορία του Άννωνος τον 5ο αιώνα π.Χ., που δίνει και ένα χιντ γιατί η έννοια γορίλας έχει συσχετιστεί ειδικά με γυναίκες. Στο ίδιο κείμενο προκρίνεται η γραφή με ένα λάμδα, την οποία ακολούθησα, λόγω του ότι είναι σε τελική ανάλυση ξενικό δάνειο (είναι πολύ ενδιαφέρον ότι πιθανόν προέρχεται από αφρικανική ρίζα που σημαίνει άνθρωπος!).
Τέλος, πρβλ. και τα λήμματά μας πίσω γορίλα! και γωριλάς.
Τριάντα «Γορίλλες» με τέσσερα αυτόματα περίστροφα στην τσέπη ο καθένας σχημάτισαν προστατευτικό ‘ανθρώπινο τείχος’ γύρω από τον στρατηγό Ντε Γκωλ.
(δες Σαραντάκο)Κι αν είστε δικαστής με τήβεννο… προσοχή στον γορίλα!
(Συμβουλή Σαραντάκου).Ακόμη οι φονιάδες-μπράβοι-γορίλλες-γίγαντες της ΟΝΝΕΔ κατεβαίνουν στην επέτειο του Πολυτεχνείου (τι δουλειά έχουν κάθε χρόνο αυτοί εκεί; ένας θεός ξέρει) και αφήνουν στεφάνι με στρατιωτικό βηματισμό και προκλητική συνθηματολογία (Από το indymedia)
Δυστυχώς, όχι μόνο στη Μύκονο, αλλά και σε ολόκληρη την Ελλάδα, το επίπεδο των πορτιέρηδων είναι από μηδενικό έως ανύπαρκτο. Δεν είναι τελικά και τόσο άστοχος ο χαρακτηρισμός που τους έχει αποδοθεί: γορίλες... Κρίμα σε εκείνο το παιδί που έφυγε, κρίμα για την οικογένειά του και κρίμα για τα τόσα άλλα παιδιά που χτυπήθηκαν από τα κτήνη που μόνο να μουγκριζουν ξέρουν, ούτε καν να καλησπερίζουν.
(Από το φατσοβιβλίο).
2 comments
Galadriel
Βρε δεν το χαμε ετούτο! All gates are open, γαμάτο :)
Επί του τέταρτου παραδείγματος να πω ότι δίνει μια ψιλοπαραπλανητική εικόνα, με τα ίδια μου τα μάτια είδα στο Σάκη πέρυσι το ωραιότερο κουκλί να είναι ένα στην πόρτα, καθόλου γορίλας (να μου πεις σιγά με ποιον είχε να τα βάλει ο πόρτας στο Σάκη, με τις ορδές θαυματριών μπιγκ ντίαλ αχαχαχ). Τεσπά.
vikar
Νικολαΐδης 1979, «Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα...», Ρίτα σπίκινγκ.> Μπαίνω μέσα στο σπίτι που λές, ανεβαίνω πάνω στο δωμάτιό μου να πάρω τη βαλίτσα μου, και χτυπά η πόρτα. Μπαίνουν μέσα δυο γορίλες. «Ασφάλεια» μου λένε. Τά 'χα πιεί κι' εγώ δέν έβλεπα μπροστά μου, με στριμώχνουν στη γωνία, κι' εγώ το κορόιδο τί να κάνω; κάθισα κι' έφαγα μια ένεση στον κώλο και την άλλη μέρα βρέθηκα ζαλισμένη πίσω απο τα κάγκελα του τρελάδικου. Τό 'καναν λέει για το καλό μου.