καταδικάζω το x από όπου κι αν προέρχεται

Πάντως τη σήμερον έτσι σκατά που 'χουν γίνει όλα, χωρίς ούτε κατά διάνοια να θέλω να την προμοτάρω, νομίζω πως η βία δικαιολογείται απόλυτα απ' όπου κι αν προέρχεται.

Μπράβο Στέφανε επιτέλους μια επαναστατική τροπή της φράσης και όχι ρεφορμιστική.

εξηγείται ή κατανοείται, ναι. Αλλά όχι «δικαιολογείται»... η βία αφορά τους πάντες, ουδείς εξαιρείται... εννοώ όλοι έχουνε/-με κάποιο λόγο για προς τα κει... αλλά ποιος θέλει να είναι θύμα της;

Συνήθως δικαιολογούμαστε όταν δεν θέλουμε να αναλάβουμε την ευθύνη.
δικαιολογούμαι ότι άργησα 30' στο ραντεβού, γιατί άργησε το τρόλεϊ (και όχι γιατί τον έπαιζα αντί να ετοιμαστώ και να έρθω στην ώρα μου)
δικαιολογώ τον μπάμπη (που είναι κωλόπαιδο) γιατί όταν ήταν μικρός χώρισαν οι γονείς του και έπαθε ψυχολογικά προβλήματα (sic)

Σαν κοινωνία δικαιολογούμαστε για την ανοχή μας στην βία γιατί υπάρχουν μετανάστες, μνημόνιο, κακοί πολιτικοί, αεροψεκασμοί, η λέσχη μπιλντερμέργκερ-με-σος-μουστάρδα, μπάτσοι-γουρούνια-δολοφόνοι, ο σόιμπλε-η μέρκελ- πέθανε κι ο τσάβες (...και μετά έπεσε στο γκρεμό σύντροφε... πάει καλιά του... καλός άνθρωπος ήτανε)

Με άλλα λόγια, οι δικαιολογίες είναι το κατάλοιπο του μοιρολατρικού μας παρελθόντος: κάποιος (θεός; τύχη;) ή κάποιοι (ιλλουμινάτοι; βατικανό; σιωνιστές; καπιταλισμός;) κινούν τα νήματα κι εμείς άβουλες μαριονέτες δεν μπορούμε να αντιδράσουμε, να πάρουμε μία απόφαση, ακόμα και λάθος.

Δεν κάνουμε καν τον κόπο να εξηγήσουμε ή να κατανοήσουμε γιατί μετά από αυτό θα πρέπει να δράσουμε κι εμείς δεν έχουμε τέτοια διάθεση, εξηγούμε ή κατανοούμε για να δικαιολογήσουμε και να δικαιολογηθούμε. Δεν μας αρέσουν οι αλλαγές και δε τις επιδιώκουμε, παρά ευχόμαστε/προσευχόμαστε να αλλάξουν τα πράγματα προς το καλύτερο με έναν μαγικό τρόπο. Οποια κυβέρνηση προσπάθησε να κάνει κάποια αλλαγή βρήκε την κοινωνία ολόκληρη απέναντί της γιατί δεν μας αρέσουν οι αλλαγές. (για να μην μπούμε σε καθαρά πολιτική-οικονομική συζήτηση φέρνω σαν παράδειγμα τις ταυτότητες)

Η βία είναι κομμάτι της ανθρώπινης φύσης και είναι (μετά το σεχ) το κομμάτι που έχουμε καταπιέσει περισσότερο και προσπαθούμε ακόμα να απωθήσουμε από τότε που οργανωθήκαμε σε κοινωνίες.
Δεν έχουμε να εξηγήσουμε, να κατανοήσουμε ή να δικαιολογήσουμε τίποτα, ή θα δεχτούμε την φύση μας και θα μαχαιρωνόμαστε για μία θέση στο λεωφορείο ή θα καταπιέσουμε την οργή και την παρορμητικότητά μας και θα δράσουμε σαν ομάδα, κοινότητα, κοινωνία, κράτος.

έμπαινε σάλλυ, έμπαινε! έεεετς!

ο νόρμπερτ ελίας γράφει πάρα πολλά και πολύ ενδιαφέροντα σχετικά με τα κατάλοιπα του μη εκπολιτισμένου παρελθόντος μας. δεν λέει να κάτσω να αραδιάσω εδώ όλο το έργο, αλλά το συμπέρασμα είναι ότι ο άνθρωπος, στην πολιτισμική του καριέρα εξακολουθεί (και πάντα θα εξακολουθεί) να καταπιέζει αυτές τις παρορμήσεις του, με στόχο αυτό που ο ίδιος επιθυμεί εξάλλου, δηλ. τον ίδιο τον πολιτισμό. κι όταν λέμε πολιτισμό δεν εννοούμε εδώ τις τέχνες και τα γράμματα και τις επιστήμες, εννοούμε πρωτίστως την κοινωνικό συμπεριφορά. πρόκειται για μια σαφώς μη ολοκληρωμένη διαδικασία, αλλά έχει τρομερό ενδιαφέρον το ότι η επιθυμία αυτή του ανθρώπου έχει αφορμή τον συνωστισμό πολλών μέσα στις πρώτες πόλεις.

ένα το κρατούμενο. Δεύτερο, (φεύγω από τον Ελίας) η ψυχαναλυτική ματιά: τα στάδια εκπολιτισμού ενός ανθρώπου που από βρέφος γίνεται ενήλικας, περιλαμβάνουν το στοματικό, το πρωκτικό και το γενετικό, στα οποία το παιδί αν καθηλωθεί (για όποιον λόγο), δεν ολοκληρώνεται σαν προσωπικότητα.

όλ' αυτά σημαίνουν ότι ο ιδιωτικός και ο δημόσιος δρόμος μας είναι μακρύς και δύσκολος, επώδυνος και κοπιαστικός, ότι το αποτέλεσμα δεν είναι άμεσο αλλά πάει σε βάθος χρόνου, ότι η κοινωνία έχει πολύ μέλλον μπροστά της, κι ότι ναι, αν υποκύψουμε στην εύκολη λύση (εν τω προκειμένω η βία), πήγαμε πολύ πίσω και φτου κι απ' την αρχή.

αν μη τι άλλο ως εύκολη λύση, η βία πρέπει να καταδικάζεται.

και αν μου πείτε «ποιος τις ορίζει όλες αυτές τις πολιτισμικές παπαριές που αραδιάζεις», έχω την απάντηση: εμείς οι ίδιοι...

βεβαίως μην παρεξηγηθώ ως οσία αγία παρθένα μαρία τερέζα της ρω, εννοείται ότι όλοι στον ίδιο κουβά μπαίνουμε κι ο καθένας όπως ξέρει πράττει.

εξάλλου κάποτε είχα την ιδέα να ανοίξω ένα στέκι μέσα στο οποίο θα μπορεί κανείς να τα σπάει και να τα κάνει πουτάνα, πχ παλιές τηλεοράσεις, κομπιούτορες, βάζα, γυαλικά, τηλ. συσκευές, χίλιες δυο αηδίες που θα μάζευα από τα σκουπίδια για τον σκοπό αυτό. δεν το έκανα ποτέ, αλλά νομίζω ότι κάποιος με πρόλαβε, δεν θυμάμαι πού.

Μπράβο ρε συ, τα ίδια λέμε με τον συνάδερφο νόρμπερτ :Ρ
και αυτό είναι που βρίσκω ακατανόητο στο χάιδεμα που κάνει σήμερα η αριστερά στις βίαιες πρακτικές, η αριστερά που υποτίθεται ότι προμοτάρει την κοινωνική δομή και την ομαδικότητα, και άρα την καταπίεση του ατόμου για το καλό του συνόλου, δέχεται σήμερα αυτό το πισωγύρισμα που λες κι εσύ. Διαγράφει δηλαδή όλους τους αγώνες της αλλά και την ιστορία του πολιτισμού (όπως το ορίζεις παραπάνω) ποντάροντας στα εφήμερα οφέλη που θα αποκομίσει(;) προωθώντας την οργή και τα ταπεινά ένστικτα σε βάρος του ορθολογισμού και της επίπονης πορείας που έχει διανύσει μέχρι σήμερα.

Και καλά τα νεοσυριζάκια, που σαν κακομαθημένα κωλόπαιδα περιμένουν απ τον μπαμπά κράτος και την μαμά κοινωνία να τους βρει την μαγική λύση, οι δραγασάκιδες και οι παπαδημούληδες πως δέχονται να αυτοακυρώνονται και να βλέπουν σαν τον μεγαλύτερο εχθρό της αριστεράς την δίπλα αριστερά και τους δημοκράτες άλλων αποχρώσεων (ναι, τους φιλελέδες λέω) και όχι τους εξ αρχής αντικοινωνικούς χουλιγκάνους και τους ναζίδες.
Τόσο τους έχει παρασύρει η ψευτοαγανάκτηση των πρώην βολεμένων που πραγματικά πιστεύουν ότι σε μετωπική σύγκρουση με τους «επαγγελματίες» της βίας θα έχουν, έστω μία, πιθανότητα να επικρατήσουν;

Διαφωνώ πάντως με την λεκτική καταδίκη της βίας. Τώρα είναι πολύ λίγο, πολύ αργά. Τώρα πρέπει να στρώσουμε τον κώλο μας κάτω ως αριστεροί και ως άνθρωποι και να απαιτήσουμε δραστικές λύσεις -ακόμα κι αν αποδειχτούν λανθασμένες.

Και εγώ, ναι, διεκδικώ τον τίτλο της οσίας αγίας παρθένας μαρίας τερέζας της ρω, γιατί λόγω σωματότυπου-φύλλου-αγυμασιάς εγώ θα βγω χαμένη από την μετωπική. Και το «θα φάω, αλλά θα ρίξω κιόλας» δεν με ικανοποιεί.

αχαχαχχχχ είσαι σε οίστρο, γουστάρω!

μαζί σου σε όλα. να προσθέσω επίσης ότι η βία είναι και της μόδας; και γι' αυτό η αριστερά, που την έχει φάει το μάρκετινγκ, την ασπάζεται πλαγίως πώς;

και ας μη μιλάμε μόνο για την κοινωνική βία, υπάρχει και η βία στο σπίτι, στο σεξ, στο γραφείο, προς το παιδί, και και και. ε μην τρελαθούμε τώρα που πρέπει να υποκλιθούμε μπροτά στο ότι όλοι αυτοί έχουν τον λόγο τους!

να παραπέμψω επίσης )ξανά) στο ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ενδιαφέρον κείμενο της Σόνταγκγια τη βία στο σεξ (σαδομαζό συγκεκριμένα) και την σχέση του με τους SS τηι ψυχήι (θα το βρείτε στο κεφ.ΙΙ του λινκ που έδωσα).

Σωστηηηή! ναι, είναι μόδα αλλά πλαγίως την ασπάζεται η αριστερά; μόνο εγώ το βλέπω ευθέως; χμμμμ... καλά, πάω πάσο.

Με βρήκες σε οίστρο και με τσιγκλάς, αλλά όχι, δεν θα σεντονιάσω, θα θυμίσω απλώς ότι: «ποιός είσαι εσύ ρε που θα μου πεις πως να αναθρέψω το παιδί μου, εμένανε ο πατέρας μου με την λουρίδα μέκανε άνθρωπο» και το άλλο, το αστειάκι «Κάθε πρωί ρίχνε μιά σφαλιάρα στην γυναίκα σου, ξέρει αυτή τον λόγο»
Τελικά, τώρα που το ξανασκέφτομαι δεν έφυγε ποτέ από την μόδα.

Και τώρα πάω να μελετήσω το λινκ...

@Khan: Merci beaucoup!

@ironick/ salina: Με παρεξηγήσατε: Σαφώς δεν θα διαφωνήσω στο ό,τι η βία είναι βασική πτυχή του ανθρώπινου όντος, απαραίτητη για την επιβίωση σε κάθε είδους περιβάλλον εξού και εντυπωμένη στο κύτταρο.
Αλλά τη [i]σήμερον[/i] με απασχολεί σαν κοινωνικοπολιτικό φαινόμενο κι όχι ψυχολογικό/ ατομικό (σχωράτε με, ξέρω πως συσχετίζονται σφόδρα με χίλιους δυο τρόπους, αλλά νομίζω καταλαβαίνετε τι θέλω να πω).

Χωρίς να θέλω να παίξω με τις λέξεις:
Τα «κατανοώ» και «εξηγώ» είναι το πριν και το μετά της Δράσης (σε κοινωνικό επίπεδο, αν μη τι άλλο, -κι η Βία είναι κατεξοχήν Δράση). Είμαι βέβαιος πως ό,τι κι αν υποστηρίζει οποιοσδήποτε δημόσια, όλοι πλέον έχουμε κατανοήσει πλήρως τουλάχιστον τι συνέβη και υπάρχουν πλήθος επαρκέστατων εξηγήσεων γι’ αυτό, ανάλογα από ποια πλευρά του ενδιαφέρει τον καθένα.

Το «δικαιολογείται» (απ’ τον εκάστοτε βιαιοπραγούντα κι όχι μόνο), απ’ τα «Δίκαιο» και «Λόγος» με εκφράζει πληρέστερα. Η Λογική έχει μεν κανόνες αλλά δεν παύει να είναι εργαλείο (και φευ, ενίοτε επιβάλλει μια κάποια μορφή βίας) και το τι θεωρεί ο καθένας Δίκαιο είναι το κατεξοχήν ζητούμενο σε κάθε κοινωνία ακόμη και μη Δημοκρατική.

Μετά από αυτά δεν νομίζω πως κολλά κάπου το «Συνήθως δικαιολογούμαστε όταν δεν θέλουμε να αναλάβουμε την ευθύνη». Το «ψεκάζω με χημικά τους όποιους διαδηλωτές επειδή δεν γίνεται πλέον ανεκτή η ανομία» ή «επειδή εμποδίζουν την απρόσκοπτη λειτουργία της πόλης» ή «της δράσης μιας εταιρείας» αποτελεί ταυτόχρονα ανάληψη ευθύνης και δικαιολόγηση επιβολής βίας όπως και το «πυρπολώ τον εξοπλισμό της εταιρείας εξόρυξης χρυσού επειδή θα καταστρέψει το περιβάλλον στο και από το οποίο ζω».

Δεν σκέφτομαι με βάση τους όρους Αριστερά – Δεξιά. Θεωρώ πως πλέον δεν υφίστανται ουσιαστικά ούτε στο ελάχιστο.

«Απαιτώ δραστικές λύσεις ακόμη κι αν αποδειχθούν λανθασμένες» (!;!;)
Θεωρώ πως πρέπει να απαιτήσουμε δραστικές αλλαγές των ντεμέκ λύσεων που αποδείχθηκαν πανταχού πανηγυρικά τραγικά λανθασμένες.

Δεν έχουν νόημα οι όροι «νεοφιλελεύθερος/ αριστερός/ δεξιός/ κεντρώος/ κομμουνιστής/ σοσιαλιστής δημοκράτης». Το «δημοκράτης» δεν επιδέχεται ούτε αποτελεί επιθετικό προσδιορισμό· μόνο ..στόχο.

το θυμάμαι από πριν φύγω ελλάδα, όταν ήταν πολύ της μόδας ο εισαγγελάτος, εύκολα 2005.

Δεν έχασες και πολλά επεισόδια.

Δηλαδή,«καταπιέζω τη βία απ'όπου κι αν προέρχεται»;

μετουσιώνω.

Είναι πολύ μεγάλη κουβέντα. Θεωρώ ότι οι απόψεις σου Σαλίνα και Ιρονίκ τσουβαλιάζουν χιλιάδες διαφορετικά πράγματα.

Και για να πω κάτι ίσως πιο ενδιαφέρον και πρωτότυπο, θεωρώ ότι στην παρούσα φάση και κοινωνία, η βία δε μετουσιώνεται ούτε σε δημιουργικότητα ούτε σε ωραίες ιδέες ούτε σε συμμετοχικά - διοδραστικά καλλιτεχνικά projects και παρουσιάσεις Tedex, αλλά στην υψηλή τέχνη του εκ-βια-σμού. Δεν ξέρω αν αξίζει να ονομαστεί αυτό μετουσίωση, αλλά πάντως μοιάζει με μετουσίωση, όπως το όνειρο με τον εφιάλτη. Όπως ακριβώς μοιάζει η δημοκρατία μας με δικτατορία.

Διαβαζω με ενδιαφερον αλλα θεωρω σαφραν να μην συμμετεχω.

Μα κι εμείς σσττεεφφφ το κοινωνικοπολιτικό φαινόμενο εξετάζουμε. Η αναφορά στην ιστορικο-κοινωνικο-ψυχολογική ανάλυση ήταν για να δείξω την αντικοινωνική φύση της βίας.

Αν δεχτούμε ότι η Βία είναι η επιβολή της θέλησης του ισχυρότερου πάνω στον αδύναμο, τότε δεν δέχομαι ότι έχει κάποια σχέση ούτε με τον Λογική ούτε με το Δίκαιο. Μοναδική εξαίρεση στις δημοκρατίες είναι η άσκηση βίας από το κράτος στους πολίτες, που όμως έχει όρια και κανόνες που θα πρέπει πάντοτε να είναι σεβαστοί και να ελέγχονται από την κοινωνία.
Και εδώ έρχεται το πρώτο πρόβλημα με την επιλεκτική «δικαιολόγηση» της βίας:
Σαν κοινωνία εγκαλούμε την αστυνομία ότι ανέχεται τους κουκουλοφόρους και δεν «τους σπάει το κεφάλι πριν κλειστούν τα κωλόπαιδα μέσα στο πολυτεχνείο» και άρα δικαιολογούμε (όταν γίνονται) την υπερβολική ρίψη χημικών- τις προληπτικές συλλήψεις- τις συλλήψεις στο τσουβάλι- ακόμη και την χρήση όπλων. Την άλλη μέρα οι μπάτσοι παίζουν με τους ίδιους «κανόνες» (αυτή ήταν η απαίτηση της κοινωνίας) εναντίων συνδικαλιστικών κινητοποιήσεων, τότε μιλάμε για χούντα και φασισμό.
Το πρόβλημα λοιπόν με το Δίκαιο είναι ότι πρέπει να είναι κοινό για όλους -δεν δέχεται υποκειμενική κρίση. Αυτό σημαίνει ότι κάποιοι θα αδικηθούν, κάποιοι άλλοι θα πάρουν περισσότερα απ' όσα δικαιούνται και κάποιοι άλλοι θα περιμένουν στην απέξω μέχρι να αποφασίσει πάλι η κοινωνία να απαιτήσει από το κράτος την αναθεώρηση του Κρατούντος Δικαίου. Και αυτή η αναθεώρηση γίνεται με αμοιβαίους συμβιβασμούς και διαπραγματεύσεις, δηλαδή απαιτήσεις και υποχωρήσεις απ όλα τα μέρη και όχι εκ-βια-σμούς.

Τα τσουβαλιάζω λες χαλικούτη; μπορεί. Σε μία γενική συζήτηση δεν εξετάζεται η κάθε περίπτωση μεμονωμένα.
αλλά και η κάθε περίπτωση δεν μπορεί να γίνει κανόνας.

Εγώ πάντως «καταπιέζομαι όση οργή κι αν νιώθω»
κι απ ότι βλέπω κι ο σφυρίζων καταπιέζεται κι ας θέλει να μιλήσει

«Εκανα λάθος. Ηθελα να περάσω με τη στάση μου άλλο μήνυμα. Οτι δηλαδή, δεν αρκεί μια καταδίκη στο ακροατήριο, αλλά χρειάζεται και συνολικά η καταδίκη της κοινωνίας», δήλωσε ο βουλευτής της ΝΔ Γιάννης Καράμπελας.

Για να ξέρουμε τι άλλοθι δίνουμε

μα δεν είναι αδικία, σαλίνα, να κρίνεις διαφορετικές καταστάσεις κ πρόσωπα με τα ίδια μέτρα;

(«το δίκαιο δεν δέχεται υποκειμενική κρίση»)

Φυσικά και είναι. το λέω και παραπάνω.
Κάποτε όμως λέγαμε «μάχαιραν έδωσες μάχαιρα θα λάβεις» τυφλά, σαν γενικό Νόμο που εφαρμοζόταν σε όλους, δίκαιους και άδικους. Σήμερα λέμε «σκότωσες, θα δικαστείς και θα καταδικαστείς» η ποινή που θα επιβληθεί θα έρθει να ρεγουλάρει την αδικία, θα διαχωρίσει τον επικίνδυνο από τον κατά περίσταση δολοφόνο. Η γενική όμως αρχή εφαρμόζεται σε όλους.
Επίσης, παλιότερα η ποινή επιβαλλόταν σαν τιμωρία ενώ σήμερα ως άμυνα, απομόνωση δηλαδή των αντικοινωνικών ατόμων.
Και επειδή πρέπει πλέον να ξεκαθαρίζουμε και τα αυτονόητα, άλλο αντικοινωνικός άλλο αντιφρονών.

Τσουβαλιάζω την βία από όπου κι αν προέρχεται.

Τροπή από τον Νότη Σφακιανάκη.

Ο Συνεπής Αριστερός Καταδικάζει τον πασόκο απ' όπου κι αν προέρχεται, ιδιαίτερα αν απέρχεται από 'κεί που ήταν και προσέρχεται εκεί που είμαστε. Θεωρεί όμως ευπρόσδεκτο τον απλό υπό μετακίνηση πασόκο, χωρίς τον οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ θα είχε ακόμα 3%.
(Εφημ. ΑΥΓΗ)