Ο καφές στα καλιαρντά. Μάλλον λόγω του ότι εννοείται ο καφές που όλοι ονομάζουν «τουρκικό», ενώ εμείς τον λέμε ελληνικό (βλ. λίνκι για την πιθανή του προέλευση).

Άμα τελείωνε ο αγώνας στο γήπεδο και μετά, μερικοί φίλαθλοι πηγαίνανε για τουρκόσουπα ή πίνανε κάνα ουζάκι και περίμεναν να νυχτώσει. (Αποκατέ).

Diedwste! (από Khan, 02/08/13)

Got a better definition? Add it!

Published
Last modified

#1
salina

Τούρκικο τονε λέγαμε κι εμείς μέχρι ...χμμμ, κάπου στα 70φεύγα πρέπει να έγινε η αλλαγή ονομασίας

#2
allivegp

Eπαναλαμβάνω: Οι Τούρκοι τον μάθανε από τους Βυζαντινούς.

#3
Khan

The plot thickens!

#4
salina

Οπως διαβάζω εδώ, ο καφές έφτασε στην Κωνσταντινούπολη το 1554

Για την ιστορία, αντιγράφω απ το «Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΣΕ 6 ΠΟΤΗΡΙΑ»

«... ο καφές με τη σημερινή του μορφή εμφανίζεται για πρώτη φορά στην Υεμένη στα μέσα του δέκατου πέμπτου αιώνα. Ενδεχομένως οι άνθρωποι να μασούσαν τους καρπούς του καφεόδεντρου από παλιότερα, αλλά η παρασκευή τους σε μορφή ροφήματος φαίνεται να αποτελεί καινοτομία της Υεμένης, που παραδοσιακά αποδίδεται στον Μουχάμαντ αλ-Νταμπάνι, λόγιο και μέλος του μυστικιστικού ισλαμικού τάγματος των Σούφι, που πέθανε το 1470 περίπου.»

Ολαφτά βέβαια δεν έχουν να κάνουν με το πως λέγαμε τον καφέ (ελληνικό ή τούρκικο)
Ετσι, ψιλοχοντροαυθαίρετα, θα έλεγα ότι λεγόταν σκέτο «καφές» μέχρι, φαντάζομαι, την έλευση του νες. Οσο θυμάμαι από ελλ ταινίες σκέτο καφέ παραγγέλνουν ή μόνο ξερωγώ «πολλά βαρύ/βαρύ γλυκό» κλπ
Υποθέτω ότι όταν ήρθε ο νες δημιουργήθηκε και η ανάγκη να ξεχωρίσουν και ακολουθήσαμε κι εμείς την πεπατημένη και τον ονομάσαμε τούρκικο, μέχρι που μας έπιασε το εθνικιστικό μας και τον μετονομάσαμε ελληνικό.
Κάπου είχα διαβάσει ότι η αλλαγή έγινε μετά την εισβολή στην Κύπρο, αλλά δεν θα συμφωνήσω, εγώ θυμάμαι που τον λέγαμε τούρκικο μέχρι τα τέλη του 70 (77; 78;)
Εντελώς αυθαίρετα πάλι, υποθέτω ότι θα ήταν κανένα διαφημιστικό κολπάκι κάποιας εταιρίας, οτι και καλά ο δικός μας καφές είναι ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ και τους έπιασε όσο δεν είχαν φανταστεί.

Κάπως έτσι δεν μετονομάστηκε και ο χαλβάς του μπακάλη σε μακεδονικό χαλβά το '92;
Βέβαια το '92 είχαμε και την έξαρση του «μακεδονικού» ...χμμμ

#5
Khan

Ωραία!

#6
MXΣ

Eνθυμούμαι ότι είς την καφετέριαν του πύργου του ΟΤΕ εις την ερωτικήν Θεσσαλονίκην, πριν πολλά έτη, ο καφές αποκαλείτω «βυζαντινός» και φυσικάν σου πιάναν και τον πρωκτόν....

#7
GATZMAN

Και στο Ζοναρς ως βυζαντινός καφές αναγράφεται στον κατάλογο.

#8
σφυρίζων

Όποιος το χει, προτείνω ένα καλό γλωσσάρι-ομπρέλα για τον ελληνικό καϊφέ: βαρύς, πολλά βαρύς, βραστός, ναι και όχι, Οθωμανικός, κουλουπού,

#9
Khan

Υπάρχει και στο Δημόσιο Πρόχειρο σχετική παράκληση.

#10
GATZMAN

Τι θυμήθηκες; To χα βάλει προ αμνημονεύτων...

#11
salina

Δεν είχα ξανακούσει να λέγεται βυζαντινός, το βρίσκω όμως εδώ
Πολύ ενδιαφέρον επίσης το δεύτερο σχόλιο, που αποδεικνύει ότι η αλλαγή σε ελληνικό έγινε το '74

#12
deinosavros

Όντως κάπου στα '70 έγινε η αλλαγή, θυμάμαι την διαφήμιση (μπράβο ήτανε, λουμίδης ήτανε;;;...δε γαμιέται...) με το σλόγκαν «εμείς τον λέμε ελληνικό», κι έναν μουστακαλή και ψιλοπατσοκοιλιά ελληνάρα εποχής.
Αν θυμάμαι καλά πρέπει να σώζεται κάτι σχετικό στον Τούρκικο Καφέ του Πετρόπουλου.

#13
σφυρίζων

- O Ελληνικός καφές χρωστάει το όνομά του σ’ αυτές τις δύο μεγάλες προσωπικότητες (Δημήτριος Αποστολίδης και o Θεόδωρος Σαμούρκας, ιδρυτές των καφεκοπτείων Bravo) μιας και πρώτοι τον είπαν ‘Ελληνικό’. Μέχρι τότε επικρατέστερο όνομα ήταν ο Τούρκικος.Ήταν γύρω στο 1960 όταν σε διαφημιστική καμπάνια του BRAVO κυριαρχούσε το «Εμείς τον λέμε Ελληνικό».
(εδώ)

#14
deinosavros

Ναι, το είδα χτες στο ψάξιμο, μαζί με ένα άλλο σάιτ που έλεγε τα περί Κύπρου και '74 αλλά δε λινκάρησα, τη μουργέλα μου μέσα...Και πάντως φαίνεται ότι το μεγάλο σπρώξιμο η φράση το πήρε από την τιβι στα 70ζ.

#15
σφυρίζων

Τζιμπάτε κι αυτόν τον θησαυρό λημμάτωνε.

#16
allivegp

Υπάρχουν αναφορές ότι ο Κων/νος Παλαιολόγος απολάμβανε τον καφέ του (που έφτανε με καράβια από την Αφρική) στον πύργο του στον Μιστρά πριν ακόμη στεφθεί Αυτοκράτωρας.

#17
σφυρίζων

Υπήρχε σίγουρα στενότατη επικοινωνία / επαφή μεταξύ πρώιμου ακόμα Βυζαντίου και Αιθιοπίας (γενέτειρα του καϊφέ) σε θρησκευτικό τουλάστιχον επίπεδο.