αντισός

Πολύ καλό.

Η εξήγηση του διαγωνίου διαβάσματος είναι συνάρτηση διαθέσιμου χρόνου, όγκου δουλειάς και φιλοτιμίας.

Το ίδιο το λήμμα απεικονίζει μια ισοπεδωτική πρακτική skip n' skim (τα μπουρδουκλώνω όλα τελευταία στιγμή), με την οποία κάποια θέματα είναι sos, κάποια sos-άρες και κάποια απλά, αντι-sos.

Τί σημαίνει όμως πραγματικά η διαβάθμιση;

Πρώτα απ' όλα, άλλο πράγμα σημαίνει διαβάζω, άλλο μελετάω, άλλο καταλαβαίνω, άλλο μαθαίνω και άλλο κατέχω.

Έτσι υπό Κ.Σ., ύλη = την μελετάς όλη, sos = το μελετάς καλύτερα, sos-άρα = το μελετάς σε βάθος και αντι-sos = την μελετάς όπως ολόκληρη την ύλη, απλά δεν είναι και τόσο σημαντικό, να περπατήσεις το έξτρα μίλι για δαύτο...

Προϊόντων όμως του όγκου της ύλης και της έλλειψης χρόνου ενός τεμπελάκου, ο τελευταίος καταλήγει να χαρακτηρίζει συλλήβδην sos-άρες τα μόνα που πρόκειται να αναγνώσει απλά, δηλαδή λιγότερο και απ' όσο θα έπρεπε να κάνει με ολόκληρη την ύλη και όλα τα υπόλοιπα αντι-sos, με την περαιτέρω έννοια όχι μόνο της αποφυγής εμπεριστατωμένης μελέτης ή έστω απλής ανάγνωσης, αλλά καταντά να θεωρείται και χάσιμο χρόνου (δηλ. χασούρα) το σκέτο ξεφύλλισμά τους.

Δηλαδή, από τη μία η προσπάθεια εξισώνεται προς τα κάτω (την ελάσσονα), από την άλλη ενώ το αντι- ξεκινάει να αποτελεί μέτρο σύγκρισης με την έξτρα προσπάθεια, στο τέλος-τέλος να ισούται με μηδενική προσπάθεια.

Κάπως έτσι όμως, πολλοί τον ήπιαν.

Βέβαια, αυτά σε όποιες εξετάσεις σε παίρνει, γιατί σε ορισμένες επιστήμες π.χ. Μαθηματικά, Νομική, Ιατρική κλπ, είναι αδιανόητο να πείς «νταξ, το' χω με τις συναρτήσεις, αλλά από ταυτότητες γρυ» ή «μπανίζω από πώληση αλλά τη μεταβίβαση νόμιζα οτι την είχαμε προφορικά» ή «κυρία γυάλιζε ο πίνακας, όταν γινόταν η παράδοση και διάβασα τον πνεύμονα και όχι τον θώρακα»...

Κι όμως βλέπεις π.χ. δικαστικούς να εκδίδουν βουλεύματα παράτασης κράτησης για άσχετα με το κατηγορητήριο αδικήματα, γιατρούς να βγάζουν τσάτρα-πάτρα διαγνώσεις, βουλευτές να δηλώνουν ευθαρσώς οτι δεν πρόλαβαν να διαβάσουν νομοσχέδια που ήδη ψήφισαν κ.ο.κ. (και ε.κ.λ.α.ι.ρ.)

Well said, old fart.

Χότζμαν, έγραψες. Να συμπληρώσω ένα προβληματισμό μου και θα μου πεις εσύ πόσα μόρια πιάνει: το να πεις ότι αυτό το σύστημα σος, αντισος, ύλη και μόνον ύλη, εξετάσεις και μόνον εξετάσεις κλπ ανταμοίβει ένα τύπο διαβάσματος και τιμωρεί έναν άλλο είναι πολύ βασικό.

Αλλά θα ήταν ενδιαφέρον να συσχετιστεί το ένα ή το άλλο είδος διαβάσματος με την κοινωνικοοικονομική προέλευση - κατάσταση – δεν ξέρω αν το έχει κάνει κανένας.

Το διάβασμα με σος ήταν για μένα πάντα το διάβασμα των προνομιούχων και μιας στάσης τύπου belle indifference. Το ότι ήταν και το διάβασμα των τεμπελοσκυλιάζοντων ανεξαρτήτως τάξης και προέλευσης, μπορούμε να το δούμε και ως κοινωνιολογικό ξεκάρφωμα. Το να ξέρεις να επενδύεις σε κάποια τμήματα γνώσης, αφήνοντας τα υπόλοιπα αναπαημένα, το να μην σε κατακλύζει άγχος για αυτό κ.λπ. δεν έχει να κάνει μόνο με το αν είσαι αγχώδης ή όχι, αλλά με το σε πιο βαθμό έχεις πιάσει ένα βασικό νόημα στην ακαδημία, το ότι η εξειδικευμένη ολιγομάθια είναι μια χαρά για όσους στοχεύουν σε μια καλούτσικη θέση κάτω από τον ήλιο, ούτε πολύ ψηλά, αλλά σωποδήποτε όμως ούτε χαμηλά ή και επουδενεί όχι εκτός – γενικότερου- νυμφώνος. Όχι τυχαία, θεωρώ, μια τέτοια στάση ευνοείται και ευνοεί τα συγκεκριμένα υποκείμενα όσο ανεβαίνουν τις ακαδημαϊκές βαθμίδες, μάστερ, πουτσουντί: κάνε καλά αυτό που ξέρεις ή που σου λέμε, βρες και διάβασε εξειδικευμένες βιβλιογραφίες, μάθε να αποκλείεις από το αντιληπτικό σου πεδίο ότι θα λειτουργούσε ως περισπασμό εκτός κι αν θα μπορούσες τσάτρα πάτρα να το ενσωματώσεις. Κλπ κλπ Αυτούς που σήμερα λέγονται και doers.

Τι γίνεται με τα μπατίρια και τα χωριατόπαιδα της πόλης και του άστεως που αργούν να ξεσυνηθίσουν ή που έχουν άδολες αγάπες για την επιστήμη τους, και θαρρούν ότι γνώση = ύλη = εξετάσεις, και όχι γνώση = επιλογές; Συνεργεία κι άλλων γεγονότων, πιθανότατα την πατάνε μεσομακροπρόθεσμα, κι ας είναι καλοί “στο πανεπιστήμιο«.

Μιλάω για τα πράγματα ως τάσεις, και φυσικά κάθε επιστήμη έχει την ιδιομορφία τους, και το σχόλιό μου, το ξέρω, έχει ένα γερασμένο bourdieuισμό, αλλά δε μπορούσα να μην το πω.

Ο Ανάργυρος Χαζτημπατίρογλου μεγάλωσε στο Μουνάδι της Τήνου. Ο φερόμενος ως πατέρας του εργαζόταν με μπλοκάκι ως αυνανιστής ζώων σε περιοδεύον πατρινό τσίρκο, μέχρι που βρήκε κωμικοτραγικό θάνατο από πολυοργασμικό αλέφαντο.

Από τα 12 ο Ανάργυρος πουλούσε πεταλίδες που έξυνε με τα νύχια τον προβλήτα του λιμανιού για να συντηρήσει την αλκοολική χήρα με τα πέντε φθισικά της ορφανά. Παρόλ αυτά, με σάλιο, υπομονή και bleeding economies ο Ανάργυρος ξεπέρασε κάθε δαρβινοκοινωνική τροχοπέδη για να βρεθεί υπότροφος στο Πούτσεστερ. Αλλά η υποτροφία κάλυπτε μόνο τα δίδακτρα, και ως εκ τουτού αναγκάστηκε να πιάσει δουλειά ένστολης καμαριέρας για τα προς το πενιχρό ζην. Ο Ανάργυρος υποχρεούτο να παραμείνει αριστούχος για να διατηρήσει την υποτροφία του. Είχε όμως une tête bien faite και ήξερε πως να διαχειριστεί κατά το βέλτιστο τις 2 ώρες την ημέρα που σου απέμεναν για μελέτη.

Στο Πούτσεστερ, ο Ανάργυρος συνάντησε τον Πολύκαρπο Πλουταρχίδογλου.

Ο Πολύκαρπος είναι γόνος του γνωστού φιλάνθρωπου εμπόρου οπλικών συστημάτων Μίδα βεβαίως-βεβαίως. Ο Πολύκαρπος ανδρώθηκε στην Εκάλη και έχασε στην παρθενία του στο Gsdaat από την νυμφομανή ξεμπουτάντ Παπάρις φον Φούστενπλουτς. Απεφοίτησε από τον Μωραΐτη και (κατόπιν γενναιόδωρης δωρεάς του μπαμπά για την ανέγερση νέου Πτερύγιου Δελφινολογίας) βρέθηκε φοιτητής στο Πούτσεστερ. Εκεί θα καλλιεργούσε une tête bien pleine παρακολουθώντας ότι πιο βέλτσιστο είχε να προσφέρει τι κουκουρίκιουλουμ: Αφροκουβανική Κυβενοκουλτούρα, Λογοτεχνία Κρεόλ, Ρομποτική με Λέγκο, Διεμφυλικός Κινηματόγραφος, κλπ. Χαλαρά κι ωραία, να' ναι καλά το trust fund και η θέση του διευθύνοντος συμβούλου που τον περίμενε στην Αθήνα.

Ποιος λέτε να έχει σοβαρότερο λόγο να ιεραρχεί τη ύλη κατά τις εξετάσεις;

Χαλικούτη, μου θύμισες το περίεργο πείσμα που με είχε πιάσει στην Τρίτη Λυκείου και από το βιβλίο της Ιστορίας (Γ΄ Δέσμη όπως λέγαμε τότες) που το δίναμε στις πανελλήνιες, διάβαζα με μανία σε κάθε κεφάλαιο τις «πηγές», που ήταν πάντα εκτός ύλης εξετάσεων. Για κάποιον εξ ίσου περίεργο λόγο, αυτά τα εκτός ύλης είναι τα μόνα που θυμάμαι από το βιβλίο.

Επίσης πιστεύω ότι το ζήτημα έχει να κάνει και με τον καταμερισμό εργασίας, την εξειδίκευση εναντίον της συνολικής αντίληψης και διάφορα άλλα ωραία πράγματα, αλλά τώρα είμαι κουρασμένος.

Οι τύποι που περιγράφεις Χαλικούτη, και που ναι, πάντα ξέρανε τα σος, είναι αυτοί που από πάντα ξέρανε τι θα γίνουνε άμα μεγαλώσουνε και τελικά γίνανε. Η «διαδικασία» της εκπαίδευσης έπρεπε να είναι όσο το δυνατόν πιο σύντομη για να φτάσουνε πιο γρήγορα στο στόχο τους, ένα περιτό ταξίδι που έπρεπε να τελειώσει γρήγορα. Από εκεί προέρχονται τα σος και τα αντισός. Οι υπόλοιποι διαβάζαμε και ψάχναμε τις πηγές (κάποιοι ακόμα τις ψάχνουμε).

Κάθε επιλογή συνεπάγεται (ceteris paribus) μαθηματικού-τύπου ασκήσεις βελτιστοποίησης με περιορισμούς. Η λύση επηρεάζεται από δύο ανισότητες α) την ισχύ του επεξεργαστή / μυαλού με το οποίο μας έχει προικίσει η φύση και β) τους πόρους με τους οποίους μας έχει προικίσει η θεά τύχη, οι οικογένεια, ή η σκληρή εργασία (το τελευταίο κατά τους ανέραστους καλβινιστές, γαμώ-το-σπίτι-τους-γαμώ).

Κτγμ στις πηγές θα ανατρέχουν πρωτίστως οι νοητικά ή οικονομικά προικισμένοι, οι άριστοι με την καλή έννοια (βλ. το εύστροφο φτωχόπαιδο που θα έμπαινε με την αξία του σε πειραματικό σχολείο, εάν αυτό δεν είχε καταργηθεί από τον χαβιαροαναθρεμμένο Ανδρέα στο όνομα του εξισωτισμού). Στις πηγές επίσης θα ανατρέξει ο πλουσιέξ μπούας που δεν αντιμετωπίζει πεζούς περιορισμούς τ. primum vivere, αρκεί να έχει και κάποια στοιχειώδη καλλιέργεια. Ακραίο παράδειγμα ο Άγγλος ευγενής gentleman of leisure: όχι μόνο δεν έχει ποτέ του εργαστεί, αλλά οικτίρει όσους αγοραίους ασκούν επάγγελμα. Έχει άπλετους οικονομικούς και χρονικούς πόρους για να απαγγέλει Percy Bysshe Shelley σε λογοτεχνικές σουαρέ απολαμβάνοντας buttered scones with tea και αποφεύγοντας χυδαίες tinny λέξεις για να μην ξινίσει η Λαίδη.

Υπάρχουν και (σπάνιες) περιπτώσεις εγχώριων εισοδηματιών που θα πάρουν σβάρνα τις σχολές από hobby και θα σπουδάσουν ιατρική στα 60. Σπάνιες λέγω διότι ο υπό-τον-αττικό-ήλιο- επεξεργαστής / λειτουργικό τους σύστημα μάλλον θα τους οδηγήσει στην κραιπάλη. Φυσικά στις πηγές έχουν την πολυτέλεια να ανατρέχουν και οι αποδέκτες κρατικών / συντεχνιακών / εκκλησιαστικών πόρων και οι τρόφιμοι φυλακών και οίκων ευγηρίας.

Αν όχι Bourdieuισμός, σίγουρα bourdelισμός.

[δεύτερη παράγραφος, προς αποφυγή παρανοήσεων]
Κτγμ στις πηγές θα ανατρέχουν πρωτίστως οι νοητικά ή οικονομικά προικισμένοι, οι άριστοι με την καλή έννοια
=> Κτγμ στις πηγές θα ανατρέχουν πρωτίστως οι νοητικά ή οικονομικά προικισμένοι. Αφενός, οι άριστοι με την καλή έννοια...

Α, ξέχασα να σας ευχαριστήσω, Χαλικού και Μπέτα, που πήρατε τον χρόνο να σχολιάσετε τόσο εποικοδομητικά τον ορισμό.

Παρακαλώ. Συγχαρητήρια από μένα και στον Χότζα που άνοιξε τη συζήτηση.

συμφωνώ απόλυτα με όλα τα παραπάνω

τα εκτός ύλης διαβάσματα συνήθως τιμωρούνταν με κακή βαθμολογία στα χρόνια μου... όχι απαραιτήτως από πρόθεση, αλλά και σίγουρα από πλήρη ανημπόρια του εξεταστή να ελέγξει τα εκτός ύλης ο ίδιος... μην πω και ότι γινόταν έξαλλος που ο μαθητής τον έβαζε σε κόπο...

έχω και προσωπική εμπειρία, 1981 πανελλήνιες μξ γ γυμνασίου και α λυκείου (νομίζω οι τελευταίες), Αντιγόνη, τρελαμένη εγώ είχα διαβάσει τα πάντα όλα όσα βρήκα στη διάθεσή μου από δω κι από κει (εκτός ύλης βέβαια, και εννοείται ΣΥΝ τα εντός ύλης), γράφω διατριβή, και παίρνω ...11 κι έχω μείνει μαλάκας, ε, και κει πήρα την απάντηση από την φιλολό: εμ, ποιος σου είπε να γράψεις και τα εκτός ύλης; Και μετά άρχισα να το παρατηρώ γενικά το φαινόμενο και είδα κι άλλα κι άλλα... και στο σχολείο, και το μανεμιστήμιο και και και.

το ότι τα σοσ και οι σοσάρες εξυπηρετούσαν την τεμπελιά και την αδιαφορία των αθλίων καθηγητών και επί πλέον διαμόρφωσαν (εξεπίτηδες) μαθητές που θα γινόντουσαν μια τρύπα στο νερό αλλά θα κατείχαν τα πόστα μεθαύριο, κάτι σαν μυστικός κώδικας επικοινωνίας αν θέλει κανείς να συνομωσιολογήσει, επίσης σαφές.

οι δε καθηγητές που σκοπίμως βάζαν τα αντισός για να τσεκάρουν ποιοι έχουν μελετήσει και πόσο, μόνο και μόνο επειδή το κάναν από χαιρεκακία δεν μου ήταν συμπαθείς (εμένα στο τέτοιο μου βέβαια, σιγά μην ασχολούμουν με τις σοσάρες), αλλά από την άλλη είχε και ένα πόιντ το πράμα, ίσως μια κρυφή αντίσταση στο κατεστημένο που στηνόταν.

τεσπα τι τα θυμηθήκατε ρε πστ όλ' αυτά τώρα...

Α.
Η εθελούσια κατανομή σε sos και αντι-sos, δεν είναι απαραίτητα προϊόν διεργασίας ιεράρχησης ή χαλαρής αντιμετώπισης της ύλης (για φι-χι-ψι λόγους), αλλά μάλλον μπόχα ραδιο-αρβύλας τύπου «πέρσι έπεσε το τάδε θέμα» ή «έχω δικό μου άνθρωπο στο Υπουργείο και μου είπε οτι φέτος θα ζητήσουν δείνα ερωτήματα» κλπ-κλπ.

Αναγκαστική κατανομή όμως κάνεις, όταν αντικειμενικά δεν σου φτάνει ο διαθέσιμος χρόνος σε σχέση με τον όγκο της ύλης, χωρίς απαραίτητα να είσαι ούτε κοπρίτης, ούτε νεοέλληνας που ασυνείδητα επιλέγει να ζεί στα κόκκινα (τρέφεται από την υπερδιέγερση της τελευταίας στιγμής).

Τούτο συμβαίνει συχνά όχι μόνον ακούσια (π.χ. πλάκωσε τώρα δα πελάτης με αυτόφωρο σήμερα ή η αξίωση παραγράφεται αύριο και πρέπει να μελετήσεις ε-ξ-ο-ν-υ-χ-ι-σ-τ-ι-κ-ά ένα πάκο έγγραφα, ή ο δικαστικός πρέπει όχι μόνο να διαβάσει, να καταλάβει αλλά και να κρίνει δεσμευτικά μια καραβιά έγγραφα για τις ζωές πολλών ανθρώπων εντός αυστηρών προθεσμιών), αλλά και συνειδητά είτε για πήξιμο (δηλ. σου πετάω ένα χαρτομάνι και σου ζητάω να βγάλεις πόρισμα «χθές» για να μη σηκώνεις κεφάλι ή σε θάβω μέσα σε data, ώστε να μην μπορείς εξ αντικειμένου να ξεδιαλέξεις τί χρειάζεσαι και τί όχι, όπως έκανε τέτοια καψόνια στον Υπουργό του ο Sir Humphrey Appleby), είτε για μεγιστοποίηση της προσπάθειας-απόδοσης (και στας καλλιτέρας οικογενείας – π.χ. στην Αλβιόνα, εκεί που φεύγεις ψόφιος μετά το μάθημα και η έγνοια σου περιορίζεται σε ποιά pub θα μπεκρουλιάσεις, σε τσιμπούσε σαδιστικά την τελευταία στιγμή στην πόρτα ο έτσι και σου έλεγε «πού’ στε παιδιά, για πάρτε κι αυτή τη λίστα βιβλίων να διαβάσετε μερικά θέματα για αύριο» και η λίστα περιλάμβανε καμιά 500αριά σελίδες πυκνογραμμένα νομοθετικά-φιλοσοφικά κείμενα, που και δυο βδομάδες να μην έτρωγες και να μην κοιμόσουνα, πάλι στα μισά θα’ σουνα)!

Μάλιστα, η τεχνική του proof-reading (διαβάζω επιλεκτικά, ταχύτατα και επικεντρώνω μόνον σε αυτά που μου έχουν αναθέσει να προσέχω μέσα στο κείμενο, ανάλογα με το project και επισημαίνω με ακρίβεια βελόνες στ’ άχυρα), διδάσκεται και στο Cambridge, αποτελεί δε προϋπόθεση (eye for detail) κάθε συμβολαίου άσκησης σε δικηγορική εταιρεία των αγγλοσαξόνων.

Ο Ρέντφορντ στις «Μέρες του Κόνδορα», κάτι αντίστοιχη δουλειά έκανε για την CIA, μέχρι που πρόσεξε (από μόνος του), κάτι εκτός εντολών.

Άραγε, η ιεράρχηση πολλές φορές δεν είναι επιλογή του αναγνώστη, γιατί ο καθορισμός της ύλης και του χρόνου διεκπεραίωσης δεν είναι καν στο χέρι του (!)

Έτσι, μια και αναφέρθηκε παραπάνω, οι κουτοπόνηροι βουλευτές, που «ομολόγησαν» οτι δεν διάβασαν σημαντικότατα νομοθετήματα, που δεσμεύουν τους Έλληνες για 2-3 γενιές, πριν τα ψηφίσουν, είπαν μεν την αλήθεια, διότι πράγματι δεν τους επαρκούσε ο χρόνος για να μελετήσουν εις βάθος ογκωδέστατα και σούπερ πολύπλοκα κείμενα και να θέσουν τις παρατηρήσεις τους (όπως θα’ πρεπε), εκείνο που αποκρύπτουν δε, είναι ποιός όρισε τον -τόσο λιγοστό- χρόνο τους.
Έπειτα, βουλευτής είσαι γαμώ-το-κέρατό-μου, αν δεν προλαβαίνεις, μπορείς και να μην το ψηφίσεις το ρημάδι. Ή μήπως όχι;

Πές μου ποιός σου ορίζει τον χρόνο σου, να σου πώ τ’ αφεντικό σου...

Β.
Η ικανότητα να ιεραρχείς όμως, είναι άλλο πράγμα. Απαιτεί παιδεία, δηλ. κατά μια ερμηνεία, να μπορείς να ξεχωρίζεις το σημαντικό από το ασήμαντο, το παροδικό από το διαρκές, το ωραίο από το άσχημο.

Η παιδεία (όπως και η ουσιαστική ευγένεια, το ταλέντο, η ευφυΐα κ.α.) δεν μπορεί να κωδικοποιηθεί ούτε να ακολουθηθεί ως διδακτική μεθοδολογία. Ή την έχεις ή δεν την έχεις και τούτο ανεξαρτήτως βαλαντίου ή κοινωνικής προελεύσεως (δηλαδή μπορεί να σου βγεί και τζάμπα). Έστω, οτι λίγοι είναι οι εκλεκτοί που την απολαμβάνουν.

Εδώ όμως είναι το twist:

Η μόρφωση, είναι παιδεία κατά προσέγγιση, κωδικοποιείται ευκολότερα και γι’ αυτό είναι αντικείμενο συναλλαγής (το γράφημα της ασύμπτωτης κυμαίνεται αναλόγως μπαγιόκου). Έτσι, οι ευπορότεροι μπορούν να κλείσουν θέση εγγύτερα στις πορδές (έστω) της παιδείας και να προκόψουν. Είναι σίγουρο οτι λίγοι είναι οι εκλεκτοί που την απολαμβάνουν.

Αναλογικά λοιπόν, εφ’ όσον μόνον οι κοινωνοί της βεριτάμπλ παιδείας αλληλο-επικαλύπτονται ταξικά, ενώ οι αντίστοιχοι της σιμουλασιόν τοιαύτης παραμένουν σταθεροί κατ’ είδος ως ξεχωριστό υποσύνολο, οι τελευταίοι θα εμφανίζουν πάντοτε ένα σχετικό προβάδισμα. Τεχνητό προβάδισμα.

Άλλωστε, το είδος των ευποροτέρων παίζει και εφάπτεται και στα δυο υποσύνολα, ενώ των ασθενεστέρων παίζει μπάλα μόνο σε ένα. Όμως, ένας τύπος που διαθέτει και παιδεία και προσεγμένη μόρφωση είναι ακαταμάχητος στον κοινωνικό στίβο. Αυτό όμως μπορούν να το διαθέτουν μόνον οι ευπορότεροι. Τα aptitude tests των Αμερικανών και οι υποτροφίες προς τους ασθενεστέρους (όπου και όπως δίδονται), είναι μια μελάτη εξομάλυνση.

Εκτός και αν:

a. (Προβλέψει η Φύση): Επέλθει τυχαία και ευνοϊκή ποσόστωση και συντριπτική πλειοψηφία των ασθενεστέρων στο μεικτό υποσύνολο της παιδείας η οποία θα ισοφάριζε αναλογικά το άθροισμα των ευπόρων τόσο στο ανωτέρω υποσύνολο όσο και στο αμιγές υποσύνολο μόρφωσής τους (δηλαδή σα να λέμε όσες πιθανότητες έχει κι ένας μετεωρίτης να τα κάνει όλα λαμπόγυαλο). b. (Προβλέψει η Μεταφυσική): Θεωρηθεί οτι «απέκτησαν» παιδεία ή «εξυψώθηκαν» σε τοιαύτη όλοι και μόνον οι ασθενέστεροι ipso facto (αλλά τέτοιου είδους μελό μας τελείωσαν).
c. (Προβλέψουν οι Άνθρωποι): Διακοπεί το τεχνητό προβάδισμα των ευπόρων, δηλαδή:
c.i. Είτε να καταργηθούν οι ταξικές διαφορές (ρεμπελιό).
c.ii. Είτε να πάψει το είδος να είναι σε ζήτηση (πολιτισμικός μαρασμός). c.iii. Είτε να πάψει το είδος να είναι σε προσφορά ως αντικείμενο συναλλαγής, όπου: c.iii.a. Είτε θα συμβεί αυτοβούλως (μακάρι – αλλά δεν το βλέπω) και
c.iii.b. Είτε θα συμβεί αναγκαστικώς (είναι ολοκληρωτισμός – άσε που θα τιγκάρουμε στα speakeasies με μπόμπα γνώσεις)...

Please tick in the boxes.

δεμελές, ποια είναι τα σοσ από το σεντόνι αυτό για να το διαβάσω διαγωνίως;; :ΡΡΡΡΡΡΡΡ

Θα πέσει η διάκριση σε παιδεία και μόρφωση, λέει τα δικά του εκεί πέρα αλλά δώσε βάση γιατί το βάζει κάθε χρόνο. Τα υπόλοιπα μια ανάγνωση.

θα σας φάει η ανεργία κωλόπαιδα :-Ρ

Άσχετο, αλλά κάπου διάβασα ότι ο Βραχμάνοι στην Ινδία ψωμολυσσάνε πια και όλο και περισσότεροι αναγκάζονται να καθαρίζουν τουαλέτες για τα προς το ζην. Έτς, να αρχίσουν κι εδώ να ανακυκλώνονται οι ελίτ.

Iron άγγιξες ένα γυμνό νεύρο, κάτι που όλοι ψιλοπαραβλέψαμε: η διαιώνιση της μελέτης τ. σος-αντισός εξυπηρετεί το ελαττωματικό εκπαιδευτικό μας σύστημα.Ένα σύστημα που για να μπεις σε ΑΕΙ πρέπει να περάσεις από φροντιστήρια (ναοί των σος). Είχα την τύχη να μη πάω σε ελληνικό σχολείο(εκτός από μια τάξη) και από το γυμνάσιο θυμάμαι ότι οι στις εξετάσεις να επιβραβεύονται όσοι παρέπεμπαν εκτός κουκουρίκιουλουμ και να τιμωρούνται όσοι έμεναν στα στενά όρια της ύλης. Το βράσταγκιρλ δεν είχε την τύχη μου: φέτος δίνει για πρώτη φορά εξετάσεις (1η γυμνασίου) και έχω φάει φρίκη που η παπαγαλία, τα σος και τα αντισός εξακολουθούν να αποτελούν τον γαμοπυλώνα του γαμοσυστήματος.

@ Χοτζ επιμένω ότι οι τυχαίες ποσοστώσεις και το νεφέσι μας έφεραν σε αυτή την θέση, οι ταξικές ανισότητες στην παιδεία (δαπάνη €12.000+ το χρόνο για να στείλεις το βλαστάρι σου στο Κολλέγιο Αθηνών) θα αντιμετωπίζονταν με την επαναφορά παλαιάς κοπής δημόσιων πειραματικών σχολείων που θα επέλεγαν μαθητές με εξετάσεις και όχι κλήρωση. Κάποτε οι «άριστοι» αποφοιτούσαν από τέτοια και τα κολεγιόπαιδα έτρωγαν την σκόνη τους.

Σφυζ, θα έλθω (σε κανα μισάωρο) να συμφωνήσω.

Ένα άλλο θέμα, που προκύπτει από τις παραπάνω κουβέντες, είναι η εξειδίκευση και ο καταμερισμός εργασίας, εις βάρος της ολόπλευρης αντιμετώπισης (και πρόσληψης) της ύλης και εν τέλει της γνώσης.

Έτσι π.χ. στα εγκλέζικα σχολιά, εφαρμοζεται συχνά-πυκνά η πρακτική του work in pairs/groups και παρουσιάζεται μια ενιαία συλλογική εργασία, όπου στον καθέναν ανατίθεται ένα τμήμα μελέτης, που απο τη μία είναι χρησιμότατη και προάγει την συνεργασία, απο την άλλη μεριά, σε μια εργασία π.χ. για το ανθρώπινο σώμα, ο ένας καταλήγει να ξέρει στοιχεία μόνο για το αριστερό χέρι, ο άλλος μόνο για το κεφάλι κι άλλος για τον απηυθυσμένο...

Δεν είναι τυχαίο, που σε ερώτηση του υποφαινό εντός ενός πολυεθνικού νομικού κολοσσού, «παρακαλώ πού είναι το ποινικό σας τμήμα;», η απάντηση ήταν «ποιό απ' όλα;», όπου κατέληγαν να υπάρχουν τμήματα που ασχολούνταν αποκλειστικά και μόνον με Ανηλίκους Παραβάτες Τροχαίων Αδικημάτων (!)

Ένας Έλληνας νομικός όμως, της (συχνά με υποτιμητική έννοια λεγόμενης) «μαχόμενης δικηγορίας», παρά την -εκ των πραγμάτων- σχετική εξειδίκευσή του, γνωρίζει καλά αυτά τα βασικά, που για τον αγγλοσάξονα ομόλογό του είναι κινέζικα, π.χ. οτι η ποινική αντιμετώπιση της αφαίρεσης της κυριότητας ξένου κινητού πράγματος απο τον κλέφτη (372 ΠΚ), προϋποθέτει ενδελεχή γνώση των στοιχείων αστικού δικαίου (1033 ΑΚ) που ορίζουν τί είναι πράγμα, κινητό και ξένο καθώς και τί σημαίνει κυριότητα, που την θεμελιώνουν.
Χώρια η αντίληψη για την συνταγματικότητα (δημόσιο δίκαιο) της μεταχείρισης του δράστη.

Εξ άλλου, ο κατακερματισμός της ευθύνης, έδωσε το δικαίωμα στα κωλοφάνταρα των ναζήδων, να ισχυρισθούν ατιμωρητί μεταγενέστερα «άγνοια» για το ZYCKON-B και να κλαουνίζουν, ο ένας «εγώ τί φταίω; Εντολές είχα να κουβαλήσω κάτι βαρέλια», ο άλλος «εγώ τί φταίω; Εντολές είχα να γεμίσω κάτι ντεπόζιτα», ο παράλλος «εγώ τί φταίω; Εντολές είχα να ανοίγω κάτι στρόφιγγες» και το τελευταίος «εγώ τί φταίω; Εντολές είχα να θάψω κάτι πτώματα»...

χρωστάω ένα -L-

επιτέλους σεντόνιασα σήμερα. Δύο ενστάσεις:

Λες Χοτζ: Όμως, ένας τύπος που διαθέτει και παιδεία και προσεγμένη μόρφωση είναι ακαταμάχητος στον κοινωνικό στίβο. Λέω χμ... και καταλήγω: όχι. Δεν είναι ακαταμάχητος, καθόλου. Γιατί αυτά ακριβώς τα προσόντα του, ΚΑΙ θα τον κάνουν να απέχει, σιγά-σιγά, από τον κοινωνικό στίβο λόγω του ότι πρόκειται περί στίβου ακριβώς, Η/ΚΑΙ θα κάνουν τους Άλλους να τον πετάξουν έξω, χαλαρά.

και λες: Αυτό όμως μπορούν να το διαθέτουν μόνον οι ευπορότεροι.
και λέω ότι οι ευπορότεροι σπανίως είναι, όσο και οι μη ευπορότεροι, πεπαιδευμένοι και μορφωμένοι.

Ο άνθρωπος που θέλει να μάθει και να μορφωθεί (και μάλιστα σωστά, σφαιρικά, αντικειμενικά, με σοφία ρε παιδί μου, δηλ. δεν θα επαναπαύεται ποτέ στις χ γνώσεις και θεωρίες, θα προχωρά, αμφισβητώντας σε όλη του τη ζωή) θα το κάνει απ' όπου και να προέρχεται.

Ο ευπορότερος έχει κάποιες περισσότερες πρακτικές δυνατότητες. Αυτό δεν σημαίνει απολύτως τίποτα... Αλλιώς ας πούμε, η Αθηνά Ωνάση θα ήταν η Αρβελέρ στη θέση της Αρβελέρ (όχι πως θεωρώ την Αρβελέρ τπτ σπουδαίο, αλλά τη βάζω ως σύμβολο αυτών που θεωρεί ο κόσμος σπουδαίους)

Αλλά ο διαχωρισμός αυτός ανήκει σε άλλες εποχές. Δεν βλέπω σήμερα τόσους ευπορότερους με την έννοια που, υποθέτω, το εννοείς.

Για μένα μία είναι η αφετηρία: ο περίεργος άνθρωπος. Που έχει δηλαδή την Περιέργεια να μάθει, ώστε να κατανοήσει και να εξηγήσει. Αυτός, απ' όπου και να βαστά η σκούφια του, θα βρει τον τρόπο. Και δεν θα εκμεταλλευτεί ποτέ τις γνώσεις του για να αποδείξει κάτι ή για να καβαλήσει κάποιον, δηλ. τυχοδιωκτικά και υπολογιστικά.