Η Πλατεία Ομονοίας στα καλιαρντά από τις κάνουλες εκτόξευσης ύδατος που είχε η πλατεία. Για την Ιστορία της Πλατείας Ομονοίας δες εδώ, όπου βλέπουμε ότι στη δεκαετία του 1960 άρχισε η υγρή εποχή της πλατείας:
Η Κανουλού στη φάση με τους μεγάλους πίδακες
Η μεγάλη αναδιάταξη της πλατείας πραγματοποιείται το 1960, όπου η φυσιογνωμία της αλλάζει κατά πολύ. Τα λουλούδια, τα περίπτερα, τα κιγκλιδώματα και οι πάγκοι των ανθοπωλών ξηλώνονται και οι πεζοί αποκλείονται εγκαινιάζοντας μια νέα εποχή. Η επιφάνεια της πλατείας μετατρέπεται σε τεχνητή λίμνη με συντριβάνια, ενώ υπογείως διαμορφώνεται μια δεύτερη, πολύ πιο αποπνικτική. Το κοσμικό παρελθόν της Ομόνοιας έχει ήδη αρχίσει να ξεθωριάζει στο πλαίσιο του εκσυγχρονισμού του κέντρου που δίνει προτεραιότητα στο αυτοκίνητο, μετατρέποντας την περιοχή σε κυκλοφοριακό κόμβο αποκλείοντας την πρόσβαση στους πεζούς.
Γελοιογράφοι της εποχής σχολιάζουν καυστικά τη λίμνη, βάζοντας μέσα τη γοργόνα που ρωτά τον τροχονόμο αν ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος. Ο Μποστ σε μια γελοιογραφία του που φιλοξενήθηκε στο εξώφυλλο του Ταχυδρόμου στις 25 Ιουλίου 1959, την περίοδο δηλαδή όπου γίνονταν τα μεγάλα έργα για την ανακατασκευή της πλατείας και την διάνοιξη της οδού Κοραή, γράφει χαρακτηριστικά: «Να ιδώ του βάλτου τα χωργια από ψηλή ραχούλα- να δω κε την ομονηα με τα νερά τα κρεια»
Μέσα σε μια δεκαετία τα συντριβάνια ανακατασκευάζονται σε διάφορες μορφές για να αντικατασταθούν εν τέλει από υδάτινους πίνακες. Οι πεζοί παραμένουν αποκλεισμένοι από την επιφάνεια της πλατείας και οι μόνοι που την επισκέπτονται κατά περιόδους είναι οι των ομάδων που καθιερώνουν τις βουτιές ύστερα από κάθε νίκη της ομάδας τους.
Η έκφραση, επομένως, αφορά πιθανότατα στη μορφή που είχε πάρει η Πλατεία Ομονοίας στη δεκαετία του 1960 με τις κάνουλες ύδατος. Σήμερα που είναι τίγκα στο τσιμέντο και στη χειρότερη φάση της έβα χρησιμοποιείται μόνο από ρετρό καλιαρντογράφους/λόγους.
- Τελικα εσας θα σας αβέλω πρεζαντι, ενα καγκελοκερικεντέ, και κανα δυο λιτρα μυρμυγκομπαλοζουμο, να πάτε να φοκαριστειτε στην Κανουλού. (Από μπουρδελοσάη).
- Στο Γερμανόγκρεμα ματώνουν οι μωροί/ στην Κανουλού, τώρα φωνάζουν άλλοι/ ο Μπρουμελο-λατσός τη βγάζει καθαρή/ αργά το τζιναβίσαμε, και μείναμε στο χάλι./Και τώρα μαέστροι γίναν στο πιασμάν/ της πούλης μας, στο πρεζαντέ επάνου/ και το τσουρνό το σέρνει ρουλεμάν/ ντάνες εκαταντήσαμε, Χαβάη Κατελάνου./ Μα ο μπερντές έχει φτερά, αλέ πάει στη χάλω/ και λούγκρα ο λαός, κατσικές και προβατές/ ταπί από τους ψαλιδόκωλους, η πόλη εάλω/ αβέλει τα ντουλά και σέρνεται πανωκατές…. (Ποιητικός καλιαρντοσχολιασμός της επικαιρότητας του Μαίου 2011 με την αρχή των αγανακτίστας εν μέσω κρίσης, φυλάκισης του Mπω Μπρυμέλ κ.ά. αποκατέ).
5 comments
vanias
έπικ κχαν, του 'δωσες και κατάλαβε. τεν σταρζ.
donmhtsos
Εξαιρετικό! Τα πάντα όλα: η ιστορική αναδρομή για την Ομόνοια, το θαυμάσιο και διαχρονικό (η ρεμούλα του δημοσίου χρήματος έχει βαθειές ρίζες) σκίτσο του Μποστ και τέλος το απολύτως εύστοχο ποίημα-σχόλιο στα καλιαρντά. Μια μικρή συνεισφορά (για τους νεώτερους, που πιθανόν δεν γνωρίζουν): Η Χαβάη, των (αδελφών) Κατελάνων, ήταν ένα κακόφημο νυχτερινό μαγαζί (τις δεκαετίες '60 και '70, αν θυμάμαι καλά) στο υπόγειο του θεάτρου Περοκέ, κέντρο του αγοραίου, ομοφυλοφιλικού έρωτα. Οι εφημερίδες της εποχής έγραφαν πολύ συχνά για περιστατικά βίας που διαδραματίζονταν εκεί.
vanias
δίκιο ο κχαν ότι η πλατεία είναι στα χειρότερά της. Μια πρόχειρη αναζήτηση παρελθοντικών φωτό πείθει. Ντον είσαι αρχειοδίφης.
Khan
Μπράβο ρε Δον! Το είχα απορία!
donmhtsos
Θυμάμαι, λόγω ηλικίας ( μέχρι να με πιάσει τοέμενταλ) κάποια πράματα. Μετά είναι εύκολο να τα βρω στο νέτι.