Παράφραση του γαλλικού savoir-vivre (προφέρεται «σαβουάρ-βίβρ» και είναι οι περίφημες «συνταγές» για καλούς τρόπους). Με τον όρο αυτόν περιγράφεται ο χοντροκομμένος άνθρωπος ή αυτός /-ή που παρουσιάζει ανάρμοστη συμπεριφορά.
- Ωραία γκόμενα η Στέλλα και πολύ σαβουάρ-βίβρ, φίλε μου...
- Τι σαβουάρ-βιβρ και μαλακίες... επειδή έχει τζακούζι στο σπίτι της και κρυστάλλινα ποτήρια; Σιγά και τη μόστρα... Θες να πεις σαβούρα-βίβρ... Δεν θυμάσαι που στον γάμο της πήγε στην εκκλησιά μασώντας τσίχλα;
- Έλα ντε... Και φορούσε και στριγκάκι... Ωραία περάσαμε εκείνη τη μέρα πάντως...
2 comments
poniroskylo
Κάτι σα ζαμπουνιά, δηλαδή;
iron
πάντα ήταν επίκαιρες ή της μοδός οι συνταγές για μια πιο κορέκτ συμπεριφορά, ανάλογα με τα πρότυπα της εκάστοτε εποχής. Από την αρχαιότητα κιόλας υπήρχαν τέτοιες υποδείξεις.
Στα νεότερα χρόνια, πρώτος πολύ σημαντικός άντρας που ασχολήθηκε με αυτό το θέμα ήταν ο Έρασμος, ο οποίος το 1530 αν δεν απατώμαι προσπάθησε, με ένα έργο του που απευθυνόταν στα αγόρια, να εξαλείψει κάποια μεσαιωνικά κατάλοιπα αγροίκων συμπεριφορών, δίνοντας έμφαση κυρίως στη στιγμή του φαγητού.
Μερικές από τις προτροπές του ήταν να καταργηθεί το ξεμύξιασμα στο τραπεζομάντηλο ή στο ρούχο, το κατούρημα στους τοίχους και τις ταπισερί, (μιλάμε για τα παλάτια. Δεν θέτε να ξέρετε τι γινόταν στον απλό κόσμο), να θεσπιστεί η εφαρμογή της χρήσης του πιρουνιού καθότι τρώγαν με τα χέρια, κλπ.
Μετά απορεί κανείς για τις πανούκλες...
Ένα εντυπωσιακό βιβλίο (παρότι δυσκοίλια μεταφρασμένο) που τα πραγματεύεται όλ' αυτά και εστιάζει σε αυτές τις αγνοημένες πολιτισμικές εξελίξεις, είναι Η Εξέλιξη του Πολιτισμού, του Νόρμπερτ Ελίας (εκδ. Νεφέλη, δίτομο).