πέοντας

Μετεξέλιξη του πέους, με την επιβλητική κατάληξη -οντας που χαρίζει στη λέξη αρρενωπότητα και αρχοντιά. Πολύ συχνά συναντάται στην φράση για τον πέοντα, καθώς είναι πολύ πιο καθωσπρέπει από το να πούμε «για τον μπούτσο» (gtp).

Για περιπτώσεις επικείμενης καταστροφής συναντάται και ως δαμόκλειος πέοντας (κατά τη δαμόκλειο σπάθη), με το copyright να κατοχυρώνεται στον επιφανή jesus...

Η λεξιπλασία αυτή αντλεί από τον κλιτικό πλούτο της κλασικής αρχαιότητας και εμφανίζει και διπλούς τύπους, ανάλογα με την λογιότητα των συμφραζομένων. Για τη διευκόλυνση όλων μας ακολουθεί η λεπτομερής κλίση του ουσιαστικού:

Ενικός αριθμός

Ον. ο πέοντας/πέων
Γεν. του πέοντα/πέοντος
[Δοτ. τω πέοντι]
Αιτ. τον πέοντα
Κλητ. (ω) πέοντα

Πληθυντικός αριθμός

Ον. οι πέοντες
Γεν. των πεόντων
[Δοτ. τοις πέουσι(ν)]
Αιτ. τους πέοντες
Κλητ. (ω) πέοντες