της μοδός

το λήμμα σου αδικείται από τη βαθμολογία που σ'έβαλαν, ψηλέ

Το σωστό του μοδίστρα ήταν μοντίστρα λοιπόν. Η μοντίστρα με την κουμπαρίστρα. Ε καλά έχω ακαφελόγιστο.

Το ίδιο κάνουν πολλά ζώα δημοσιοκάφροι με ξένες λέξεις, νομίζοντας οτι είναι πιο κομψό π.χ. να λές ο κύριος Πρόndι, (Πρόdι λέγεται ο άνθρωπος).
Άσε τα εθνικοπατριωτικά Κωνσταντινούπολη κλπ, ενώ στα διεθνή αεροδρόμιά μας γράφουμε Ισταμπούλ, γιατί θα χάνανε τις πτήσεις τους ο κοσμάκης...
Τελευταία μόδα είναι η άρνηση των εκθλίψεων-αποκοπών-αφαιρέσεων κλπ π.χ. σε εμένα, για εσάς, να έχετε ένα όμορφο βράδι κλπ (κατάφωρα ενάντια στους κανόνες της ελληνικής για την αποφυγή του φαινομένου της χασμωδίας = πεντακόσια φωνήεντα μαζί - ενώ το ιδανικό: σύμφωνο-φωνήεν-σύμφωνο κλπ), που ταιριάζει γάντι με αδόκιμες μαλακίες του τύπου «πώς μπορώ να εξυπηρετήσω» κ.α.
Αλλά θα επανέλθω...

παρμένος ο Χότζας! ποιος σε πείραξε παιδί μου, να πάω να τον μαυρίσω στις μπούφλες;

Γειά και χαρά σου έλεκτρον!
Μα είναι να μην τα παίρνεις με τις βλακείες, γαμώ το ντεμέκ και το λαϊφστάιλ μου μέσα;
Καλή αυριανή!

Κι όμως, η γκροτεσκα καταχρηση υπεραστισμού, έχει ενδιαφέρον : Δαρκ, Γοθικ, Δεθ, σταματα παιδί μου το δάπα δούπα, Δισνευλανδ, Δι Ζέι, δελιβερι, Δόλσε ε Γαβάνα, Κάρτα Δαινάμικ (τη θυμάστε;)
κι αν το τραβηξουμε και στις πιο ανατολιτικες πάμε στα διριδαχτα διρι διρ δάχτα, δαβαδούρι, δεμέκ κλπ
Από τον να πολεμάμε τον υπεραστισμό ευθέως, ισως ειναι πιο αποτελεσματικό να υπερβαλλουμε και να διακωμωδήσουμε...

Πρέπει να μπει στην γαμοσλανγκοτέτοια και ο υπεραστισμός/ υπερδιόρθωση

ακούγεται και τση μοδό απο πιό βλαχοσλανγιά κοροιδευτηκά πάντα

Ά! Τώρα θυμήθηκα κι άλλες ελληνο-ξενικές και ελληνο-ελληνικές (!) υπερδιορθώσεις χάριν του μαλακισμένου λαϊφστάιλ των αστοιχείωτων:

Καίτοι ο λαουτζίκος έλεγε μέχρι πρόσφατα Αγκώνα (Ancona), μουρταδέλα (mortadella), ανσανσέρ (asanseur), Μάτζεστερ (Manchester) κλπ-κλπ που δικαιολογείται λόγω αγνοίας, μετά τη λαίλαπα του νεοπλουτισμού του ’90, οι κωλοέλληνες προφέρουν με ύφος (διορθωμένη κατά το ήμισυ) την μορταδέλα, επινοούν ευφωνικά «νι» εκεί που δεν υπάρχουν π.χ. Μπαουνντολίνο ή Πρόνντι, θέτουν πάλι ένα φανταστικό ευφωνικό «ι» εκεί που δεν προφέρεται όπως π.χ. στην στρατσιατέλλα (stracciatella) και την τσιαμπάτα (ciabatta) και φοκάτσια (focaccia) και κατσιατόρε (cacciatore) κλπ προφανώς για να μην θυμούνται την «ακαλαίσθητη» ντοπιολαλιά της γιαγιάς τους (που πρόφερε «βυζά», «απλυσά», «γκαρα-d-ί» κλπ κατά περίπτωση) και παραγγέλνουν «ένα φρέντο κρύο»…

Είναι τα ίδια ζωντόβολα, που απαξιούν και σκώπτουν (χωρίς να ξέρουν γιατί) την προφορά του διπλού γιώτα (gni και gli), καίτοι προφέρεται έτσι στο 80 % της επικράτειας και που κυκλοφορούν διαφημίσεις για περιποίηση στις απολεπισμένες «πτέρνες» (λές και τις λέει έτσι ο κόσμος), που θα μας πούν πώς να διασκεδάσουμε και εν τέλει πώς να γαμήσουμε…

Όσο ο πληθυσμός αρχίζει όλο και λιγότερο να μουτζώνει, να λέει χάμ' ή χάμου ή χάμω ή να χρησιμοποιεί τοπικές διαλέκτους και οι ηλίθιες εγχώριες ταινίες ή σειρές «εποχής», να αναπαριστούν το παλικάρι του ’21 ή τον φαντάρο του ’40 με φάτσα και προφορά Κυψελιώτη του 2010, τόσο θ’ απομακρυνόμαστε απ’ την πραγματικότητα...

Καλό είναι να λέμε «ένα φρέντο κρύο», αλλιώς συχνά είναι χλιαρός κάτω (εκεί που φτάνει το καλαμάκι) και κρύος πάνω (εκεί που δεν πίνουμε και αράζουν ανενόχλητα τα παγάκια).

και «της πουτανός» λέμε, στο ίδιο πνεύμα.

Η λέξη μόδα είναι αντιδάνειο του αρχαίου ελληνικού ρήματος (μέδω, μεδέω) που σημαίνει προστατεύω, φροντίζω. Σωστά χρησιμοποιούμε δέλτα αντι ντ "μόντα" διότι η ελληνική δεν έχει μπ, ντ, γκ και θεωρούνται γλωσσικοί βαρβαρισμοί.