λιμπιντιάρα / λιμπιντιάρικο

Πρόκειται για την ιδιότητα ενός αμαρτωλού να μας εξάπτει την επιθυμία να το αποκτήσουμε και να το απολαύσουμε ερωτικά.

Οι πρωκτικά εγκρατείς και εν πολλοίς ψυχοσεξουαλικά ανικανοποίητες Γιαλόμες αποδίδουν το φαινόμενο στην libido (ηδονή, όπως την έχει ορίζει ο ανώμαλος Freud). Σφάλλουν όμως, καθώς το λιμπιντιάρα είναι εκ του λιμπίζομαι, που ετυμολογείται από το αρχαίο λιμβός (λαίμαργος).

- Πολύ λιμπιντιάρικο το παστάκι ρε συ. - Και που να δεις τη λιμπιντιάρα μιλφέιγ μαμά του...
- Φτου κύριε φυλακήν τω σπέρματί μου, οικογενειόρχης άνθρωπος!

Hank

2009-01-27 11:46:40+00:00

Μήπως όμως υπάρχει κοινή ρίζα του λατινικού libo=δοκιμάζω, γεύομαι, και του αρχαιοελληνικού λιμβός; Θα στοιχημάτιζα υπέρ, είναι πανάρχαιες ινδοευρωπαϊκές ρίζες αυτά. Αν και το libido είναι από το libet=μου αρέσει. Αλλά νομίζω κάπου όλα αυτά συνδέονται ετυμολογικώς.

Πολύ καλό λήμμα!