Ο Έλλην ανηρ, επειδή είναι ανηρ και επιβάλεται να είναι ανηρ (αν ενθυμούστε την φράση...!) ενίοτε εφορμα στα θηλυκά που θα δει άλλοτε με θάρρος και τρόπο (δεσποινίς μου, θα ήτο τιμή μου να σας @#$$#$$), άλλοτε με παροχή υλικών αγαθών (κέρασμα σφηνακίων σε μπαρ, τα οποία σφηνάκια φτάνουν σε δυσθεώρατο αριθμό) και άλλοτε με ακόμα χειρότερους και αναποτελεσματικούς τρόπους (έχω και κότερο, πάμε μία βόλτα;). Εν πάσει περιπτώσει όμως, όλοι αυτοί οι τρόποι προσέγγισης απαντόνται στον τύπο άνδρα που λέγεται "πέφτουλας" ή, όπως είναι πλέον της μοδός, "γύπας".

Ο γυψ, ή αλλιώς όρνιο ή σκάρα κ.α., εφορμά αργάαααα και σταθεράαααα νομίζοντας ότι εφορμά γρήγορα, παρατηρεί τι διαθέσιμο υπάρχει δια ώρες και το μόνο που ημπορεί ή ηξεύρει να πιάσει, είναι πτώματα. Έτσι και ο άνδρας-γύπας: παρουσιάζει την εμφάνιση του γυπός (κούκλος, κούκλός!), παρατηρεί, εφορμά και είναι τόσο αργόοοοος και προβλέψιμος που αποτυγχάνει πάντα και πανταχόθεν. Έπειτα ξαναπροσπαθεί, ξαναπροσπαθεί και ξανά προς την δόξα τραβα.

Απαντάται η λέξη αυτή και σε υπερθετικό βαθμό, ως "γυπαετός", ήτοι μέγιστος γύπας. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται...!